Home Film 50 lat minęło czyli o Our Souls at Night

50 lat minęło czyli o Our Souls at Night

autor Zwierz
50 lat minęło czyli o Our Souls at Night

Wszyscy wiemy, że kino to najbardziej zbliżony do wehikułu cza­su wynalazek jaki posi­adamy. Jed­nego dnia może­my oglą­dać aktorów młodych jak światło poran­ka, by następ­nego obe­jrzeć film z koń­ca ich kari­ery. Nie dawno Net­flix zafun­dował zwier­zowi taką właśnie prze­jażdżkę – bo moż­na było na plat­formie obe­jrzeć nie tylko Boso po parku ale też Our Souls at Night. Dwa filmy w których wys­tępu­je Robert Red­ford i Jane Fon­da. A dzieli je dokład­nie 50 lat.

Zwierz nie będzie wam dziś recen­zował Boso po parku. To film, który pow­stał w opar­ciu o sztukę i bard­zo to po nim widać. His­to­ria wcale nie jest tak bard­zo skom­p­likowana – mamy młode małżeńst­wo, które właśnie musi pier­wszy raz naprawdę razem zacząć żyć. Ona jest wol­na, mło­da i ma swój pomysł na związek, on jest nieco zaję­ty swo­ją kari­erą prawnikiem i ma nieco inną wiz­ję małżeńst­wa. I na tym samym początku swo­jego związku muszą się dogadać jak ma wyglą­dać resz­ta ich życia. Kto będzie musi­ał doros­nąć, a kto trochę odpuś­cić. Film pewnie nie był­by dziś dobrze pamię­tany gdy­by nie fakt, że zarówno Robert Red­ford jak i Jane Fon­da po tym filmie zro­bili wielkie – choć dość różne kari­ery fil­mowe. Fon­da ruszyła do kina by stać się najpierw seks­bom­bą potem postacią zaan­gażowaną poli­ty­cznie i prekur­sorką aer­o­biku. I choć potem zniknęła to kiedy wró­ciła do gra­nia przy­pom­i­nała, że zawsze była dobrą aktorką. Nawet jeśli o tym nie pamię­tano. Z kolei Robert Red­ford został tym ide­al­nym aktorem do gra­nia prawdzi­wych amerykańs­kich bohaterów. Grał ich tak dłu­go jak dłu­go pozwalały mu warun­ki a potem szukał i chy­ba wciąż szu­ka dla siebie miejs­ca. Nieste­ty Hol­ly­wood nigdy nie wie co zro­bić z ludź­mi którzy mieli tą czel­ność zes­tarzeć się poza granice swo­jej typowej roli.  Przez te pięćdziesiąt lat od pre­miery Boso po Parku spotkali się w filmie jeszcze raz w Elek­trycznym Jeźdźcu. Trochę potwierdza­jąc, że dobrze jest ich mieć razem na ekranie.

 

Ter­az po pół wieku spotkali się znów na planie fil­mu, który przenosi nas w zupełnie inne rejony. Pod­czas kiedy opowieść o młodym małżeńst­wie roz­gry­wała się w Nowym Jorku, to Our Souls at Night jest his­torią z małego miastecz­ka gdzieś na drodze do Den­ver. W tym niewielkim miasteczku star­si panowie spo­tyka­ją się na kawę i plot­ki a starsze kobi­ety? Trud­no orzec, bo film opowia­da nam his­torię z per­spek­ty­wy Louisa – emery­towanego nauczy­ciela do którego drzwi pewnego wiec­zo­ra puka sąsi­ad­ka Addie. Zarówno Louis jak i Addie jak­iś czas wcześniej owdowieli. Mieszka­ją samot­nie, wiodąc jak moż­na się spodziewać dość nudne życie wypełnione rutynowy­mi czyn­noś­ci­a­mi. Louis czy­ta gazetę od des­ki do des­ki i słucha kanału na którym cały czas podawana jest prog­noza pogody. Nic więc dzi­wnego, że kiedy Addie pojaw­ia się w jego domu jest trochę zszokowany. Jeszcze bardziej zdzi­wiony jest je propozy­cją. Otóż sąsi­ad­ka pro­ponu­je by Louis przyszedł do niej do domu… spać. Tak moi drodzy to jest punkt wyjś­cia fil­mu. Starsza pani która źle się czu­je sama w pustym domu i łóżku prosi sąsi­a­da by ten spał u niej – dotrzy­mu­jąc jej towarzyst­wa. Warto zaz­naczyć, że film jest ekraniza­cją powieś­ci, ale ponieważ zwierz powieś­ci nie czy­tał to będzie się odnosił do tego co obe­jrzał (i odnosił do sce­narzys­tów a nie do auto­ra bo kto wie jak bard­zo książ­ka i film się od siebie różnią, inna sprawa pomysł na fabułę cza­sem sprawdza się w książce a niekoniecznie w filmie).

 

Sam ten pomysł jest tak niere­al­isty­czny, że mógł­by stać się zaskaku­ją­co dobrym punk­tem wyjś­cia do ciekawego fil­mu. Bo Addie i Louis jako ludzie star­si mają prob­lem z szy­bkim zaśnię­ciem i te wspólne noce mogli­by przez­naczyć na roz­mowę. Kiedy film decy­du­je się iść w tym kierunku – jest zde­cy­dowanie naj­ciekawszy. Wspom­nienia roman­sów sprzed czter­dzi­es­tu lat – o których moż­na już mówić zupełnie spoko­jnie bo minęło tyle cza­su że naprawdę to jak cud­ze wspom­nie­nie, czy nawet najboleśniejsze momen­ty z włas­nego życia – w takiej ciem­noś­ci moż­na poroz­maw­iać o wszys­tkim. Szko­da tylko, że film dość szy­bko traci zain­tere­sowa­nia tym swoim dzi­wnym, choć nieco poe­t­y­ckim punk­tem wyjś­cia i wstaw­ia nas w taki dość klasy­czny melo­dra­mat, a właś­ci­wie bardziej kino rodzinne. Nagle okazu­je się, że zawsze za wszys­tko trze­ba w życiu zapłacić i nie ma niewin­nych roman­sów sprzed czter­dzi­es­tu lat czy żało­by do której miało­by się pra­wo. Film dość jas­no pod­kreśla że zachowanie rodz­iców tak wpłynęło na ich dzieci (które są zaskaku­ją­co młode patrząc na wiek zarówno Fondy jak i Red­for­da), że nic nie jest dla nich nor­malne. Zwierz przyz­na szcz­erze – bard­zo nie lubi takiego schematu gdzie właś­ci­wie całe życie dzieci zależy od zachowa­nia rodz­iców. Nie jesteśmy tylko dzieć­mi swoich rodziców.

 

Nieste­ty więk­szość fil­mu opowia­da his­torię dość banal­ną. Pojaw­ia się wnuk Addie – zagu­biony sied­mi­o­latek przys­sany do tele­fonu, którego star­si państ­wo z pomocą elek­trycznej kole­j­ki i psa wyciągną do świa­ta. Pojaw­ia­ją się niezad­owolone z życia dzieci, zna­jo­mi którzy plotku­ją za ple­ca­mi i jakieś wid­mo roman­su które nie za bard­zo pasu­je do całej his­torii. Ostate­cznie z fil­mu który mógł nas trochę wyjąć z rzeczy­wis­toś­ci i prze­nieść do świa­ta gdzie ludzie może nie mają szans odpoku­tować za grzechy z przeszłoś­ci ale przy­na­jm­niej mogą sobie o nich odpowiedzieć, została dość banal­na oby­cza­jowa his­to­ria. Nawet zakończe­nie, które miało w sobie pewien dra­maty­czny potenc­jał zostało przykryte jakimś nieco niepotrzeb­nym lukrem. Jak­by twór­cy wiedzieli, że nie powin­no się dobrze skończyć (bo to wszak film melo­dra­maty­czny) ale jed­nocześnie – bali się tem­aty­ki którą pod­jęli. Szko­da bo w sum­ie tam gdzieś była szansa na dobry film. Tylko nieste­ty zaprzepaszczona.

 

Zwierza zaw­iódł zwłaszcza wprowad­zona do nar­racji postać syna Addie, granego przez Matthi­asa Schoe­naert­sa (to ulu­biony bel­gi­js­ki aktor zwierza, choć nadal zwierz nie ma poję­cia jak się pisze i wymaw­ia jego nazwisko). Syn Addie to postać w sum­ie dla nar­racji kluc­zowa, ale napisana na kolanie. Ma pre­ten­sje że jego mat­ka umaw­ia się z Louisem – głównie dlat­ego, że ten czter­dzieś­ci lat wcześniej ma romans. Jed­nocześnie widz­imy, że jest nieu­dacznikiem ale film nie ma nam do zapro­ponowa­nia innego wyjaśnienia niż takie, że w dziecińst­wie mat­ka poświę­ciła mu za mało uwa­gi. I ter­az powin­na w pewien metafizy­czny sposób spłacić swój dług poma­ga­jąc w opiece nad wnukiem. Przy czym ten pomysł sce­nar­ius­zowy był­by jeszcze do prze­jś­cia gdy­by pomiędzy fil­mową matką a synem ist­ni­ała jakaś wyczuwal­na więź. Ale w tym filmie więzi nie ma i ostate­cznie syn Addie zda­je się wys­tępować w filmie tylko po to by stanąć na drodze do szczęś­cia bohaterów. Trochę tak jak­by sce­narzyś­ci nie mogli sobie wyobraz­ić, że już sam fakt bycia osobą starą i samot­ną jest wystar­cza­jącą przeszkodą do prostego szczęś­cia. Z drugiej strony jego postać i tak jest lep­iej napisana niż cór­ka Louisa – Hol­ly, która wpa­da na dosłown­ie jed­ną scenę. Trud­no powiedzieć po co – chy­ba po to by uświadomić nam wszys­tkim, że chodzi na ter­apię bo czter­dzieś­ci lat wcześniej jej ojciec praw­ie porzu­cił jej rodzinę.

 

Zwierz trochę też bole­je nad tym, że film pokazu­je nam jakie niespełnione ambic­je miał Louis (chci­ał być malarzem i pojechać do Europy ale ostate­cznie został nauczy­cielem i ojcem rodziny) ale właś­ci­wie nic nam nie mówi co takiego w życiu chci­ała osiągnąć Addie. Jakie są jej pas­je, co ją cieszyło, jak wyglą­dało jej życie. Film, podob­nie jak wiele pro­dukcji tego typu (poświę­conych starszym ludziom) tworzy obraz takich przezroczystych wdów, które nigdy niczego w życiu za bard­zo nie chci­ały, niczego nie robiły i ter­az nie umieją się odnaleźć. I jasne wiele kobi­et real­izu­je się w domu u boku męża ale nie znaczy to, że nie mają osobowoś­ci. Addie wyda­je się zresztą postacią dużo ciekawszą, odważniejszą od Louisa – a jed­nak niesamowicie przez sce­nar­iusz zanied­baną. Sko­ro nie pra­cow­ała to jej his­to­ria nie jest tak ciekawa – nawet jeśli zgod­nie z zasada­mi sztu­ki, jest naz­nac­zona tragedią. Zdaniem zwierza film był­by bez porów­na­nia ciekawszy gdy­by udało się nieco te dwie nar­rac­je i spo­jrzenia na starość wyrów­nać. Albo przy­na­jm­niej poz­wolić nam nieco lep­iej poz­nać bohaterów – bez dziec­ka i psa w tle.

 

Niewąt­pli­wie film przepadł­by w pom­rokach dziejów gdy­by nie spotkanie na planie po lat­ach Jane Fondy i Rober­ta Red­for­da. Czas dzi­wnie się obszedł z naszy­mi aktora­mi. Red­ford którego kiedyś reżyser „Niemoral­nej propozy­cji” nazwał najlepiej chodzą­cym aktorem na świecie, dziś porusza się już nieco mniej pewnie. Ma taką twarz jaką mają na starość bard­zo przys­to­jni mężczyźni których piękne rysy twarzy zgu­biły się gdzieś między zmarszczka­mi. Nie są brzy­d­cy ale spoglą­danie na nich to zawsze szukanie tej zagin­ionej twarzy. Jak­by się człowiek nie starał szu­ka oczy­ma tego czego już nie ma. Choć Red­for­dowi z dawnej urody pozostały błęk­itne oczy i kiedy może nimi spo­jrzeć i delikat­nie się uśmiech­nąć to niemal sły­chać melodię z żądła. Jane Fon­da nigdy nie ukry­wała, że jej uro­da utrzy­mała się tak dłu­go także dlat­ego, że pomógł jej chirurg. W przy­pad­ku niejed­nej aktor­ki to przeszkadza. Ale Fon­da wciąż ma w ruchach jakąś młodzieńczą swo­bodę, w tonie gło­su coś co każe wyczeki­wać dow­cipu. Zwierz woli ją jako aktorkę starszą, mniej pole­ga­jącą na wyglądzie. Dobrze że wró­ciła do gra­nia bo jest naresz­cie ktoś do zbiera­nia tych wszys­t­kich wspani­ałych ról dla kobi­et po siedemdziesiątce. Obo­je gra­ją bard­zo dobrze ale jak­by w tym ich spotka­niu po lat­ach braku­je pomysłu.

 

 

Oglą­da­jąc Our Souls at Night razem z Boso po Parku moż­na dostrzec że oba filmy mają dość podob­ną scenę. W Boso po parku mło­da para mel­du­je się w hotelu. Przy rejes­tracji nieco stra­pi­ony małżonek zapom­i­na, że prze­cież jego żona ma już tak samo na nazwisko jak on. W Our Souls at Night nasza emeryc­ka para mel­du­je się razem do hotelu poda­jąc się za małżeńst­wo, choć do małżeńst­wa im daleko. To jed­na z tych niewielu uroczych rzeczy, która łączy te filmy. Między inny­mi dlat­ego warto je obe­jrzeć razem. I choć zwierz wzdy­cha nad tym jak bard­zo sztam­powy jest film na Net­flix to trochę rozu­mie, że pokusa by pow­stał była zbyt duża. W końcu jak powiedzi­ała Jane Fon­da – nie chce umier­ać nie wyko­rzys­tu­jąc jeszcze jed­nej szan­sy by pocałować Rober­ta Redforda.

Ps: Zwierz prag­nie z radoś­cią wam oświad­czyć że nie tylko słyszał o tegorocznym lau­rea­cie nagrody Nobla Kazuo Ishig­uro ale też czy­tał jego książ­ki i może wam pole­cić z czystym sercem ekraniza­cję Okruchów Dnia. Co skłoniło zwierza do reflek­sji że musi popełnić wpis o ekraniza­c­jach noblistów.

5 komentarzy
0

Powiązane wpisy

judi bola judi bola resmi terpercaya Slot Online Indonesia bdslot
slot
slot online
slot gacor
Situs sbobet resmi terpercaya. Daftar situs slot online gacor resmi terbaik. Agen situs judi bola resmi terpercaya. Situs idn poker online resmi. Agen situs idn poker online resmi terpercaya. Situs idn poker terpercaya.

Kunjungi Situs bandar bola online terpercaya dan terbesar se-Indonesia.

liga228 agen bola terbesar dan terpercaya yang menyediakan transaksi via deposit pulsa tanpa potongan.

situs idn poker terbesar di Indonesia.

List website idn poker terbaik. Daftar Nama Situs Judi Bola Resmi QQCuan
situs domino99 Indonesia https://probola.club/ Menyajikan live skor liga inggris
agen bola terpercaya bandar bola terbesar Slot online game slot terbaik agen slot online situs BandarQQ Online Agen judi bola terpercaya poker online