Home Ogólnie Kobiety, mężczyźni i strzelby czyli o Godless

Kobiety, mężczyźni i strzelby czyli o Godless

autor Zwierz
Kobiety, mężczyźni i strzelby czyli o Godless

Zwierz niedawno wyz­nawał wam, że jest wielkim miłośnikiem mini-seri­ali. Trud­no po takiej deklaracji nie napisać choć kilku słów o God­less — west­ern­ie w kilku odcinkach, który od pewnego cza­su moż­na obe­jrzeć na Net­flix­ie. Recen­z­ja bez spoilerów.

God­less to przykład pro­dukcji która doskonale prezen­tu­je dlaczego mini seri­ale są tak doskon­ałym pomysłem. Opowiedziana w kilku odcinkach his­to­ria to schemat wcale nie tak ory­gi­nal­nego west­er­nu. Oto mamy byłego człon­ka gan­gu —  Roya Goode, który stał się najwięk­szym prze­ci­wnikiem swoich dawnych kom­panów. Po tym jak prz­ery­wa im dość spek­taku­larny napad, członkowie gan­gu, pod prze­wod­nictwem  Fran­ka Grif­fi­na zaczy­na­ją go tropić — by się zemś­cić. Tym­cza­sem Goode, ran­ny i sponiewier­any trafia pod skrzy­dła bard­zo nieza­leżnej wdowy, która miesz­ka na uboczu wraz z synem i teś­ciową.  Pod­czas gdy Goode dochodzi do siebie sta­je się jasne, że Grif­fin i jego ban­da w końcu wytropią zbie­ga i nie będą mieli litoś­ci ani dla niego ani dla mieszkańców pob­liskiego miastecz­ka — La Belle.  Miastecz­ka w którym żyją niemal tylko kobi­ety — samotne po tym jak w katas­trofie gór­niczej straciły mężów i synów. Nie ma wąt­pli­woś­ci, że pojaw­ie­nie się Grif­fi­na i jego bandy będzie oznaczać prawdzi­wą rzeź.

 

Ta his­to­ria wcale nie jest szczegól­nie nowa. Zwłaszcza jeśli dodamy że były członek gan­gu wcale nie jest taki zły i ma w sobie sporo pozy­ty­wnych cech (np. umie obchodz­ić się z koń­mi). Jeśli pod­powiemy, że z paskud­nym i demon­icznym Griffinem łączy go więź bardziej przy­pom­i­na­ją­ca ojcowską i syn­owską. Jeśli okaże się, że niegdyś  doskon­ały szeryf bronią­cy miastecz­ka wcale nie stał się z dnia na dzień tchórzem tylko pop­suł mu się wzrok i nie strzela tak jak kiedyś.  Nie jest też jakoś szczegól­nie ory­gi­nal­ny fakt, że wyk­luc­zona nieco ze społecznoś­ci miastecz­ka wdowa,  ma syna z mieszanego małżeńst­wa i miesz­ka ze swo­ją teś­ciową z jed­nego z okolicznych indi­ańs­kich plemion.  Nawet wybuch w kopal­ni który zabiera więk­szość mężczyzn w miasteczku nie jest taki ory­gi­nal­ny — zwierz widzi­ał ten pomysł cho­ci­aż­by w kanadyjskim seri­alu o dziel­nej nauczy­cielce która przy­jeżdża do takiego miastecz­ka uczyć dzieci (ser­i­al ma tytuł When Calls the Heart). Zaś w ogóle motyw społecznoś­ci miastecz­ka która musi się prze­ci­w­staw­ić nad­cią­ga­ją­cym zbójom też już kil­ka razy grali.

 

Tym co spraw­ia że God­less jest takie doskon­ałe to właśnie fakt, że trwa nie dwie czy trzy godziny ale sie­dem. Ma więc czas na dużo powol­niejszą ale co za tym idzie — dokład­niejszą nar­rację. Dzię­ki temu może­my mieć nieco więcej postaci niż zwyk­le — obok wdowy, szery­fa, dobrego przestęp­cy i złego przestęp­cy, pojawi się też sios­tra szery­fa, nauczy­ciel­ka, młody pomoc­nik stróża prawa, wysłan­nik przed­siębior­cy planu­jącego kupić kopal­nię i wiele innych postaci które nor­mal­nie pewnie nie znalazły­by sobie tu miejs­ca. Do tego, choć mamy do czynienia z west­ernem, zna­jdzie się sporo miejs­ca na wąt­ki oby­cza­jowe, reflek­sję nad tym jak wyglą­dało­by życie kobi­et na dzikim zachodzie pod koniec XIX wieku w sytu­acji w której zabrakło­by wokół nich mężczyzn. Ser­i­al ma także całkiem sporo cza­su by zas­tanaw­iać się nad relac­ja­mi między posta­ci­a­mi i nakreślić je jako nieco bardziej skom­p­likowane niż mogło­by się to wydawać na pier­wszy rzut oka. Do tego jest trochę ekspery­men­towa­nia z nar­racją bo np. niesamowi­ta pier­wsza sce­na seri­alu sta­je się dla nas w pełni zrozu­mi­ała dopiero po jakimś cza­sie. Z kolei to kim naprawdę są bohaterowie i jak znaleźli się w takiej a nie innej sytu­acji życiowej jest nam wyjaw­iane bez pośpiechu.

 

Zwierz musi wam przyz­nać, że nie jest trud­no poczuć sym­pa­tię (albo odpowied­nio do intencji, anty­patię do bohaterów) a jeszcze trud­niej poprzes­tać na obe­jrze­niu tylko jed­nego czy dwóch odcinków za jed­nym razem. His­to­ria korzys­ta z tego prostego zabiegu, że wielu rzeczy dowiadu­je­my się dopiero po pewnym cza­sie, więc zosta­je­my wrzuceni w środek his­torii. A jak wiado­mo nie ma lep­szego haczy­ka na widza czy czytel­ni­ka niż zasug­erowanie mu, że gdzieś tam w kole­jnym odcinku dowie się kim tak naprawdę są bohaterowie. Ten zabieg, połąc­zony z dobrym aktorstwem spraw­ia, że nawet sce­ny dość sztam­powe (jak np. pokazu­ją­cy upływ cza­su mon­taż który bard­zo przy­pom­i­na wiele podob­nych mon­taży — nie tylko z west­ernów) oglą­da się z przy­jem­noś­cią i chce się więcej. Przy czym ponown­ie — ser­i­al korzys­ta z wielu tropów bard­zo świadomie i w sum­ie jed­nym z jego najwięk­szych osiąg­nięć jest upla­sowanie fabuły gdzieś pomiędzy trady­cyjnym west­ernem i anty west­ernem. Tym co zwier­zowi np. bard­zo przy­padło do gus­tu — jest dbałość (oczy­wiś­cie w ramach świa­ta przed­staw­ionego) to o kostiumy i w ogóle “wygląd pro­dukcji”. To nie taki piękny Dzi­ki Zachód — jak w wielu klasy­cznych west­er­nach, ale też twór­cy nie pos­zli w lubiany ostat­nio trend — wszyscy i wszys­tko jest brzy­d­kie i brudne. Zresztą taki nad­mierny real­izm kłó­cił­by się z nas­tro­jem seri­alu który potrafi być okrut­ny ale też sym­bol­iczny czy — co zwierza w sum­ie najbardziej cieszy  — zabawny.

 

Choć Zwierz od początku zdawał sobie sprawę, jak potoczy się his­to­ria (to w końcu west­ern) to tym co poz­woliło mu niemal zupełnie zapom­nieć o praw­idłach gatunku było doskon­ałe aktorstwo. Zwierz miał­by prob­lem by wskazać głównego bohat­era czy bohaterkę pro­dukcji — bo nar­rac­ja tak się ukła­da że w sum­ie mamy tych bohaterów dużo i częs­to trud­no wskazać pal­cem kto jest w danym odcinku najważniejszy.  Na pewno sami twór­cy seri­alu bard­zo wskazy­wali na znacznie Alice Fletch­er — bohater­ki granej przez Michelle Dock­ery.  To rzeczy­wiś­cie postać i doskonale zagrana i ciekaw­ie napisana — dziew­czy­na która przy­jechała na Dzi­ki Zachód wziąć ślub ale jej życie szy­bko pobiegło zupełnie innym torem niż mogła się spodziewać. Z jed­nej strony uczyniło to z niej osobę dość zdys­tan­sowaną do społecznoś­ci i nieufną, z drugiej — nie straciła do koń­ca swo­jej delikat­noś­ci. Przy czym to jest taka postać kobieca której prob­le­mem jest między inny­mi to, że chci­ała­by wiele rzeczy robić sama i prze­j­mować się włas­ny­mi sprawa­mi, a tym­cza­sem krążą wokół niej zap­a­trzeni i zakochani mężczyźni. Dock­ery która znana jest głównie z roli lady Mary w Down­ton Abbey wnosi do swo­jej roli trochę takiego wyniosłego dys­tan­su, choć jed­nocześnie — z całą pewnoś­cią dosta­je możli­wość zagra­nia więk­szej skali emocji niż wtedy gdy odgry­wała bry­tyjską arys­tokratkę. Zwier­zowi podobało się przede wszys­tkim jak dobrze pokazu­je dys­tans bohaterki.

 

 

 

Równie dobrze sprawu­je się, bard­zo lubiany przez Zwierza Jack O’Con­nell. Jego bohater z początku właś­ci­wie nic nie mówi, potem mówi mało. Takich bohaterów — trochę z koniecznoś­ci wpisanych w schemat, nie gra się łat­wo. Ale O’Con­nell trochę się spec­jal­izu­je w rolach w których ważniejsze od tego co bohaterowie mówią jest jak sto­ją, jak patrzą, jak wykonu­ją drob­ne gesty. Z jed­nej strony nie mamy wąt­pli­woś­ci, że ucieka­ją­cy przed bandą złoczyńców Roy jest zdol­ny do okru­cieńst­wa i wychował się w atmos­ferze pełnej prze­mo­cy. Z drugiej — jest w nim łagod­ność i delikat­ność, która właśnie popch­nęła go do bun­tu. A przy tym wszys­tkim ser­i­al pokazu­je nam całą traumę tej sytu­acji w której sze­fem morder­czego gan­gu jest człowiek, który dla Roya właś­ci­wie jest ojcem. No  i tu Zwierz musi prze­jść do pewnego zaskoczenia, Fran­ka Grif­fi­na — naprawdę odraża­jącego sze­fa gan­gu gra Jeff Daniels. Zwierz niby od jakiegoś cza­su już wie, że Daniels potrafi grać, ale to ja doskonale wyszedł mu taki naprawdę niepoko­ją­cy i odraża­ją­cy  typ to Zwierza zaskoczyło. Nie jest łat­wo grać postaci które budzą niepokój nawet wtedy kiedy nie robią nic agresy­wnego, czy są w jak­iś sposób  osłabione. A tu udało się doskonale, i w sum­ie to jed­na z tych postaci która spoko­jnie może dołączyć do sze­rok­iego pan­teonu odraża­ją­cych zbrod­niarzy z Dzikiego Zachodu.

 

Nie sposób też nie wspom­nieć o tym, że doskon­ały (co mu się w sum­ie dość częs­to zdarza) jest Scoot McNairy jako lokalny szeryf. To tak cud­own­ie skon­flik­towana i niejed­noz­nacz­na postać. McNairy ma wyjątkowy tal­ent do gra­nia bohaterów o których wcale nie jesteśmy pewni jacy są naprawdę. Dzię­ki temu zawsze nas zaskaku­ją i sta­ją się taką swoistą zagad­ką, przy której moż­na czekać na puen­tę. Plus Zwierz nigdy nie zas­tanaw­iał się nad tym jak wielkim kłopotem mógł być na Dzikim Zachodzie pog­a­rsza­ją­cy się wzrok. Na koniec tej (z koniecznoś­ci!) skró­conej litanii pochwał pod adresem obsady Zwierz chci­ał­by się jeszcze zach­wycić Mer­ritt Wev­er, której postać chy­ba najbardziej rozwi­ja się przez cały ser­i­al i jest zagrana tak cud­own­ie nat­u­ral­nie, że Zwierza to po pros­tu urzekło. Zresztą praw­da jest taka, że cała obsa­da seri­alu jest fenom­e­nal­na i nawet małe role zosta­ją w pamię­ci. Co nie powin­no dzi­wić bo także na drugim planie pojaw­ia się sporo znanych nazwisk — co zawsze pod­nosi trochę poziom produkcji.

 

Zwierz musi przyz­nać, że kiedy pod­chodz­ił do seri­alu trochę się bał, że to będzie pro­dukc­ja z cyk­lu tych “pokaże­my cier­pi­enia kobi­et na Dzikim Zachodzie i to nam star­czy za sce­nar­iusz”. Zwierz nie ma nic prze­ci­wko kobiecej per­spek­ty­wie ale uważa że wstaw­ie­nie do fil­mu więk­szej iloś­ci kobiecych bohaterek nie oznacza, że już pro­dukc­ja nie wyma­ga dobrego pomysłu co z nimi zro­bić i jaką his­torię opowiedzieć. Na całe szczęś­cie Goldess nie popeł­nia tego błę­du — ma dobrą wcią­ga­jącą his­torię, nie pokazu­je swoich bohaterek tylko jako ofi­ar, ale też nie robi z nich super bohaterek. Nie ma wąt­pli­woś­ci, że pomysł nie był taki by zro­bić west­ern gdzie będą kobi­ety bo to coś innego, tylko west­ern w których wszys­t­kich — mniej i bardziej trady­cyjne postaci potrak­tu­je się nieco inaczej. Bo praw­da jest taka, że nie mamy tu tylko innego pode­jś­cia do kobi­et (innego niż w wielu west­er­nach) ale też do rdzen­nych mieszkańców amery­ki, do czarnoskórych żołnierzy osad­zonych właśnie w tych okoli­cach czy w sum­ie nawet do typowych bohaterów takich opowieś­ci. Np. istot­nym ele­mentem jest ojcost­wo — które doty­czy kilku relacji w filmie min. tego jak kochać swo­je dzieci  — nawet jeśli wyda­je się to trudne. I to położe­nie nacisku na ojcost­wo (niekoniecznie w relacji ojciec ‑syn) jest roze­grane jed­nak ciekaw­iej i głę­biej. Ogól­nie sporo w tym seri­alu niejed­noz­nacznoś­ci co spraw­ia, że mimo iż korzys­ta z całego mnóst­wa west­er­nowych tropów jest czymś innym.

 

Kiedy Zwierz był mały i chodz­ił do dzi­ad­ków na niedzielne obi­ady, dzi­adek — który uwiel­bi­ał west­erny częs­to pokazy­wał mu klasykę gatunku. To właśnie wtedy pow­stała we mnie swoista fas­cy­nac­ja nie tyle samym gatunkiem co rządzą­cy­mi nim prawa­mi. Te his­to­rie właś­ci­wie zawsze oglą­dało się z poczu­ciem że wiado­mo co będzie dalej. A mimo to w przy­pad­ku klasy­cznych west­ernów  nie trud­no było por­wać się nar­racji, pol­u­bić bohaterów i co najważniejsze  — wyczuć jak wielkie jest niebez­pieczeńst­wo jakie na nich czeka. West­ern to kapryśny gatunek, wystar­czy trochę prze­sadz­ić, zagrać fałszy­wie i cały ten świat nie dzi­ała. Nie czu­je­my zagroże­nia, nie rozu­miemy staw­ki, nie wyczuwamy ile w tym świecie tęs­kno­ty. Nawet anty west­erny nie są łatwe do nakręce­nia. Stąd Zwierz był bard­zo przy­jem­nie zaskoc­zony tym jak doskonale udało się  odt­worzyć to co west­erny robiły najlepiej, jed­nocześnie ład­nie pokazu­jąc, że aby odt­worzyć te wszys­tkie schematy i uczu­cia, wcale nie potrze­ba pokazy­wać bezbron­nych kobi­et, wyłącznie sil­nych mężczyzn, i krwiożer­czych Indi­an. Bo to w deter­mi­nacji postaci i w ich dąże­niu do odnalezienia równowa­gi między dobrem a złem kryła się zawsze siła West­er­nu, a nie jak może się wydawać w trady­cyjnym układzie ról. Goldess doskonale to pokazuje.

 

God­less nie jest być może mini seri­alem ide­al­nym. Ale jak cud­own­ie robi coś za czym Zwierz tęsknił. Przy­wołu­je obrazy, schematy i klasy­czne tropy z bard­zo wielu west­ernów (trochę moż­na grać w bin­go — ile west­ernów tu wyko­rzys­tano) a jed­nocześnie — nie spraw­ia, że oglą­damy to z niemiłym poczu­ciem, że trochę jed­nak należało­by darować sobie sen­ty­ment do gatunku. To taki ide­al­ny hołd który pozwala się cieszyć tym co się kochało, ale jed­nak pamię­ta o tym że cza­sy się zmieniły. I każe rozglą­dać się ner­wowo za kole­jny­mi west­er­na­mi do oglądania.

 

Ps2: Zwierz naprawdę nie wie czy jutro będzie wpis ale obiecu­je, że jak wró­ci to podrzu­ci wam coroczny prezen­town­ik. Może trochę późno ale w sum­ie — wiele osób wciąż jeszcze nie kupiło prezen­tów (Zwierz nie wskazu­je na siebie, ale trochę na siebie wskazuje).

0 komentarz
0

Powiązane wpisy

judi bola judi bola resmi terpercaya Slot Online Indonesia bdslot
slot
slot online
slot gacor
Situs sbobet resmi terpercaya. Daftar situs slot online gacor resmi terbaik. Agen situs judi bola resmi terpercaya. Situs idn poker online resmi. Agen situs idn poker online resmi terpercaya. Situs idn poker terpercaya.

Kunjungi Situs bandar bola online terpercaya dan terbesar se-Indonesia.

liga228 agen bola terbesar dan terpercaya yang menyediakan transaksi via deposit pulsa tanpa potongan.

situs idn poker terbesar di Indonesia.

List website idn poker terbaik. Daftar Nama Situs Judi Bola Resmi QQCuan
situs domino99 Indonesia https://probola.club/ Menyajikan live skor liga inggris
agen bola terpercaya bandar bola terbesar Slot online game slot terbaik agen slot online situs BandarQQ Online Agen judi bola terpercaya poker online