Spodnie utracone, papryka odnaleziona czyli czego będzie mi żal po “Nowym Obliczu Greya”

Nie będę ukry­wać – czu­ję w ser­cu odrobinę nos­tal­gii, odrobinę rodzącej się tęs­kno­ty. Musi­cie zrozu­mieć Zwierza oglą­da­jąc Nowe oblicze Greya, zrozu­mi­ał że być może już nigdy w życiu nie zobaczy czegoś co tak bard­zo uda­je film jed­nocześnie nie mając fabuły, postaci i napię­cia. Oglą­da­jąc kole­jne sce­ny myślałam z czym będę się żeg­nać. I tak właśnie mam dla was – zapewne zaw­ier­a­ją­cy jakieś spoil­ery do dom­nie­manej fabuły wpis, w którym żeg­nam się ze wszys­tki­mi nieza­pom­ni­any­mi ele­men­ta­mi produkcji.

Będzie mi żal sce­ny ślubu na którym jest całe mnóst­wo postaci które powin­nam kojarzyć, ale nie kojarzę bo były tak bard­zo w tle w poprzed­nich dwóch częś­ci­ach, że nie mam do koń­ca poję­cia kim są. Nie w każdym filmie dru­go­planowe posta­cie pojaw­ia­ją się na tak krótko by po trzech fil­mach nie było sposobu by je spamiętać.

Będę tęsknić za sce­na­mi taki­mi jak ta w której Anas­ta­sia zaw­ieziona pod samolot pyta „Czy to twój” bo to  takie słod­kie, że dziew­czy­na, której facet ma jacht, helikopter i awionetkę jest zaskoc­zona tym, że ma pry­wat­ny samolot.

Będzie mi żal tego długiego pozbaw­ionego dialogów mon­tażu z podróży poślub­nej Chris­tiana i Anast­sii, który wyglą­da trochę jak coś na co poszedł cały budżet na pro­mocję fran­cuskiej turysty­ki a trochę jak rekla­ma per­fum. Wśród akty­wnoś­ci – zwiedzanie Wer­salu, bie­ganie w deszczu, oraz moje ukochane – jaz­da na row­erkach. Bo cóż innego moż­na robić we Francji.

Będę budz­ić się w nocy zas­tanaw­ia­jąc czy ktoś kupił w końcu ten jacht który rekla­mu­ją od dwóch odcinków fil­mu. W poprzed­nim Chris­t­ian na nim żeglował, w tym okrąża go na skuterze wod­nym. Naby­w­co – pośpiesz się zan­im fani fil­mowej serii zrzucą się na to prawdzi­we cudo (tylko ter­az w przecenie).

 

Będę się uśmiechać na myśl o tych wszys­t­kich sce­nach które naw­iązu­ją do wątków z książ­ki ale ponieważ nikt nigdy nie zaj­mował się za bard­zo rozwi­janiem wątków z książ­ki to zupełnie nie mają sen­su. Jak sce­na w której Chris­t­ian zapla­ta (bard­zo nieu­dol­nie) włosy Anas­tazji w warkocz a ona go pyta „Dlaczego to robisz” a on nie ma żad­nej odpowiedzi, film nie ma żad­nej odpowiedzi i tylko ci najwięk­si fani – którzy doczy­tali co jest w trzec­im tomie Greya na Wikipedii wiedzą o co właś­ci­wie chodzi.

Będzie mnie wzruszać sce­na w której nasza bohater­ka decy­du­je się na to że zro­bi mężowi stek na kolac­je i przy okazji – w cza­sie podawa­nia posiłku rozpocznie roz­mowę o tym czy chcą mieć kiedyś dzieci. Dla Zwierza połączanie w jed­nej sce­nie steków i roz­mowy o dziecku to wynik ukończenia „wyższej szkoły kon­wer­sacji imienia Han­ni­bala Lectera”.

Będę bard­zo tęsknić za sceną w której Anas­ta­sia dowiadu­je się, że pod jej nieobec­ność dostała awans na sze­fową dzi­ału fikcji w wydawnictwie. I za tą kole­jną sceną w której jej kochany mąż tłu­maczy, że ten awans nie ma nic wspól­nego z fak­tem, że jest ter­az żoną właś­ci­ciela wydawnict­wa – bo jest coś wzrusza­jącego w wiz­ji że to naprawdę mogła­by być praw­da, a nie his­to­ria o dziew­czynie która przyszła na staż jako asys­ten­t­ka po czym naty­ch­mi­ast awan­sowała bo przy­pad­kiem jest w związku małżeńskim z najpotężniejszym człowiekiem w Seat­tle (cóż za mało imponu­ją­cy tytuł).

 

 

Będę czuła że coś jest w moim życiu nie tak bo mój mąż – nigdy nie wpadł do mojej pra­cy, prz­ery­wa­jąc spotkanie biz­ne­sowe tylko dlat­ego, że nie zmieniłam w mailu nazwiska  na nowe. Do dziś tego nie zro­biłam (miałam więcej cza­su niż Anas­ta­sia) a mąż nawet przez chwilę nie wbiegł do mego gabi­ne­tu jak Chris­t­ian.  Moje życie to kłamstwo.

Będę cza­sem zupełnie bez powodu wzdy­chać przy­pom­i­na­jąc sobie scenę z panią architekt podry­wa­jącą bezczel­nie Chris­tiana Greya na pro­jekt eko­log­icznego domu, który będzie bardziej prestiżowy niż stary opuszc­zony budynek w środ­ku lasu. Na całe szczęś­cie Anas­ta­sia przy­pom­ni jej gdzie jest miejsce pań architekt. Z dala od prze­dramienia Chris­ta­iana Greya (czy wiecie że jeśli jakaś kobi­eta dotknie prze­dramienia waszego męża to znaczy, że go właś­ci­wie praw­ie uwiodła).

Będzie mi żal pełnych napię­cia scen poś­cigów, które ujawnią że Anas­ta­sia Steele (och Grey – popraw­ię zan­im Chris­t­ian wpad­nie na mnie nakrzy­czeć) minęła się z powołaniem i w isto­cie jest uznanym kierow­cą raj­dowym, który w trak­cie poś­cigu nie traci ner­wów a nawet się uśmiecha. Podob­nie jak Jamie Dor­nan gra­ją­cy Chris­tiana. Tak jak­by wszyscy w tym krótkim momen­cie zdali sobie sprawę jak bard­zo to nie ma sensu.

 

 

Będę się cza­sem niespodzian­ie uśmiechać sama do siebie na myśl, o tym, że ostat­nia część ponoć eroty­cznej try­logii gdzie wyuz­dany seks roz­pala policz­ki dziew­cząt i przekierowu­je krew do lędźwi widzów zwiera scenę pory­w­czego sek­su w zaparkowanym samo­chodzie, gdzie zbliże­nie part­nerów trwa nie całą min­utę. Najwyraźniej ktoś czy­tał statysty­ki doty­czące śred­niej dłu­goś­ci sto­sunku sek­su­al­nego w Europie i postanow­ił zro­bić coś by wszyscy poczuli się lep­iej ze swoim życiem seksualnym.

Będę myśleć ciepło o pro­du­cen­tach nowych Audi którzy ewident­nie zapła­cili za scenę poś­cigu samo­chodowego głównie po to by zareklam­ować swój samochód. Zwierz jest przeko­nany, że jeśli ktokol­wiek będzie go kiedyś ści­gał a on sam poczu­je, że powinien zostać kierow­cą raj­dowym to tylko w Audi. Plus samochód ewident­nie ma też wystar­cza­ją­co dużo miejs­ca by upraw­iać seks na przed­nim siedze­niu więc w sum­ie wszys­tko co najważniejsze w przy­pad­ku zakupu samo­chodów już nam zaprezentowano.

Będę tęsknić za człowiekiem który napisał scenę przyci­na­nia włosów Chris­tiana głównie dlat­ego, że w następ­nej sce­nie widz­imy wyraźnie, że jego fryzu­ra się nie zmieniła ale po co się prze­j­mować taki­mi prob­le­ma­mi. Inna sprawa — Zwierz jest pod wraże­niem skom­p­likowanej pozy w jakiej Anas­taz­ja myje swe­mu mężowi włosy. Jak­by włoże­nie głowy pod prysznic było za trudne. Zresztą co Zwierz mówi — w tych sce­nach głównie kon­cen­tru­je się na głębok­iej zaz­droś­ci jaką budzi w nim fakt, że Chris­t­ian ma w swoim aparta­men­cie i wan­nę i prysznic.

 

Będę cza­sem śmi­ać się na myśl że jest w tym filmie jed­na zabaw­na sce­na w której zły człowiek zosta­je obezwład­niony przez dziel­nych ochro­niarzy (pan ochro­niarz jest nieco bardziej przys­to­jny od Chris­tiana co jest dekon­cen­tru­jące) ale nieste­ty – nie mają oni kaj­danek. Na całe szczęś­cia Anas­ta­sia pamię­ta że ona i jej mąż mają włas­ny zapas. To jest naprawdę zabaw­na scena.

Będę tęsknić za tym wyczeki­waniem aż w sce­nach wyuz­danego sek­su pokażą mi coś więcej niż tylko pier­si Dako­ty John­son. Są to bard­zo ładne pier­si ale naprawdę – mam wraże­nie, że jak­by Zwierz chci­ał popa­trzeć na biust to pochylił­by głowę i popa­trzał na włas­ny. Nato­mi­ast jeśli chodzi o te wyuz­dane chę­doże­nie to przez te lata Zwierz poczuł jak­iś związek z prawą łopatką Jamiego Dor­nana – którą w tych sce­nach najczęś­ciej widać. Choć, uwa­ga – po lat­ach wyczeki­wa­nia i napię­cia – nad­szedł ten moment kiedy twór­cy postanow­ili porzu­cić wszelkie granice przyz­woitoś­ci i pokazać nam nie pół, nie jeden ale DWA, tak DWA poślad­ki Jamiego Dor­nana na raz. Poruszające!

Będę się uśmiechać wspom­i­na­jąc scenę w której Dako­ta John­son prze­suwa pal­cem po table­cie gdzie ewident­nie powinien prze­suwać się artykuł ale ponieważ coś nawal­iło to wciąż jest dokład­nie ten sam obrazek. Co każe pode­jrze­wać że tym razem Apple nie zapłaciło za prod­uct place­ment. A jed­nocześnie – będę z rozrzewnie­niem myśleć o tej fir­mie która zapłaciła za reklamę swo­jego tele­fonu. O jego zale­tach dowiemy się od szan­tażysty który powie nam dokład­nie jaki tele­fon ma aparat fotograficzny. To dokład­nie robią szan­tażyś­ci kiedy dzwonią z cud­zego tele­fonu. Przede wszys­tkim recen­zu­ją go dla swo­jego rozmówcy.

 

Będzie mi smut­no, że już nigdy więcej nie przyjdzie mi zas­tanaw­iać się jakim cud­em spod­nie Chris­tiana zawsze trzy­ma­ją się tak nisko nie spada­jąc przy każdym ruchu. To jed­na z najwięk­szych zagadek wszechświa­ta, zaraz po tym – ile cza­su Anas­ta­sia właś­ci­wie spędza w pra­cy bo spraw­ia wraże­nie jak­by tylko z niej wychodz­iła w pośpiechu.

Będę cza­sem ze smutkiem myśleć, że już nie dowiem się jakie jeszcze przymio­ty ciała i ducha ma niesamow­ity Chris­t­ian Grey, bo w tej trze­ciej częś­ci okaza­ło się, że nie tylko gra na fortepi­anie (niechże ktoś kupi fortepi­an od tej firmy co się tak rekla­mu­je) ale też śpiewa rzewne ser­e­nady. Zwierz nie wiedzi­ał, że Grey śpiewa rzewne ser­e­nady, gdy­by wiedzi­ał trak­tował­by go poważniej. Z drugiej strony – film udowod­nił, że Chris­t­ian a właś­ci­wie Jamie Dor­nan nie umie dyskret­nie mru­gać. Co uczyniło z niego ciekawszą postać. Taką bliższą życia.

Będę zawsze uśmiechać się na myśl, że w tym filmie jest sce­na w której Chris­t­ian Grey otwiera lodówkę po czym deklaru­je, że szukał żony. Wiemy, że „Woman in the fridge” to pop­u­larny trop ale to nie znaczy, że każ­da ukochana wylą­du­je zawsze w lodówce.

 

Będę myśleć sobie z pewnym współczu­ciem o aktorze którego wybra­no do roli Jose – tego odpowied­ni­ka Jaco­ba w 50 Twarzach Greya, który ostate­cznie jest tak zmar­gin­al­i­zowany że ma w filmie jed­ną lin­ijkę tek­stu i trochę gra w szachy. A facet pewnie był przeko­nany, że już nigdy nie będzie anon­i­mowy na ulicy.

Będę wspom­i­nać niekiedy z rozrzewnie­niem te wszys­tkie dramy w filmie, które rozwiązu­ją się w kil­ka min­ut czyniąc całe przeży­cie fil­mowe dość dzi­wnym, bo jakże się zaan­gażować sko­ro – w sum­ie nic się nie dzieje, a roman­ty­czne oświad­czyny wiążą na wieczność dwie posta­cie, których imion Zwierz nie jest pewien bo pojaw­iły się na ekranie na zaled­wie kil­ka min­ut przez ostat­nie kil­ka lat.  Co więcej są to zaręczyny w klu­bie noc­nym co jest chy­ba naj­gorszym miejscem w którym moż­na się komuś oświad­czać. W każdym razie Zwierz życzy im wszys­tkiego dobrego i jak najm­niejszej iloś­ci adap­tacji fil­mowych ich nud­nego życia.

Będę zawsze tęsknić za wątka­mi w których dwudziestoparo­let­nia akty­w­na sek­su­al­nie kobi­eta jest w total­nym szoku, że zaszła w ciąże, zwłaszcza po tym jak odkładała przez tygod­nie wiz­ytę  ginekolo­ga. Ponown­ie – to taki powiew real­iz­mu w tej reklamie samo­chodów, fortepi­anów i mebli.

 

Będę sobie wspom­i­nać co pewien czas, że choć nie jestem równie wspani­ała jak Anas­ta­sia Steele (Jezu GREY! Szy­bko zan­im Chris­t­ian się dowie) to jed­nak opanowałam nieco lep­szy sposób nakłada­nia ubrań w których jed­nak wysok­ie buty zakładam już po założe­niu sukien­ki. Nie mniej ten film zaw­ier­ał już DRUGĄ w życiu Zwierza scenę dra­maty­cznego zakłada­nia rajstop. Moje życie jest ter­az pełniejsze.

Będę już zawsze wzdy­chać na myśl, że pewnie w żad­nym innym filmie bohater­ka szuka­jąc pieniędzy na okup nie sięg­nie po pros­tu po książeczkę czekową z szu­fla­dy męża i po jego skórzaną tor­bę (no w rękę 5 mil­ionów dolarów nie weźmie). Tak właśnie wyglą­da­ją dra­maty­czne decyz­je finan­sowe w świecie wiel­kich pieniędzy.

Będzie mi trochę żal tego strasznie prze­biegłego, złego zło­la, chytrze­jszego niż wszyscy źli chytrusi, sprawniejszego niż najsprawniejsi ochro­niarze, bardziej prze­biegłego niż najbardziej knu­jące szu­je, który zosta­je zneu­tral­i­zowany mniej więcej w dwie min­u­ty – głównie dlat­ego, że nie docenił tego jak bard­zo Chris­t­ian Grey stalku­je swo­ją żonę. Plus – będę tęsknić za filmem, który jest tak niezain­tere­sowany swo­ją fabułą, że nawet zapom­ni­ał zbu­dować jakiegokol­wiek napię­cia. To miłe, kiedy nikt nie próbu­je udawać, że chodzi o cokol­wiek innego niż sprzedaż biletów na Walentynki.

 

 

Będę do koń­ca życia pod wraże­niem, że twór­cy fil­mu zde­cy­dowali się zakończyć wątek trud­nych relacji Chris­tiana z jego bio­log­iczną matką, co jest odważnym pomysłem biorąc pod uwagę, że nigdy go tak naprawdę nie zaczęli i nie prze­j­mowali się by dać mi jakikol­wiek środek. Nato­mi­ast warto też zaz­naczyć, że w sce­nie w której Chris­t­ian stoi nad grobem swej mat­ki mamy do czynienia z najbardziej sztucznym pesymisty­cznym deszczem jaki Zwierz widzi­ał w kinie od lat.

Będę z rozrzewnie­niem wspom­i­nać kogoś kto uznał, że najlepiej pod sam koniec fil­mu pokazać nam mon­taż roman­ty­cznych scen z poprzed­nich sezonów, jak­by nagle przeła­mu­jąc czwartą ścianę i przy­pom­i­na­jąc, że tak wszyscy wiemy, że tu nie powin­no być jakiejkol­wiek fabuły, ale prze­cież wszyscy chce­my raz jeszcze na odchodne zobaczyć jak Jamie Dro­nan ćwiczy na równoważni.

Będę łkać na myśl, że ten film kończy się sceną jak z reklamy ubez­pieczeń na życie.

 

Za tym wszys­tkim będę tęsknić w każde kole­jne Walen­tyn­ki każdego kole­jnego roku – aż ktoś stworzy ser­ię równie pozbaw­ioną postaci, fabuły i sen­su. Będę zamykać oczy i widzieć wszys­tkie te pozbaw­ione sen­su i chemii momen­ty i myśleć, że już nigdy nie będzie tak zakłopotanego swoim udzi­ałem w jakimkol­wiek filmie człowieka ja Jamie Dor­nan. Są jed­nak rzeczy za który­mi nie będę tęsknić.

Nie będę tęsknić za sceną w której Chris­t­ian Grey zabra­nia swo­jej żonie zdjąć góry od stani­ka – na plaży gdzie wszys­tkie kobi­ety opala­ją się top­less, bo to sce­na która dość jas­no sugeru­je, że on ma jakiekol­wiek pra­wo o tym odgórnie decydować.

Nie będę tęsknić za wszys­tki­mi sce­na­mi w których Chris­t­ian obsesyjnie kon­trolu­je swo­ją młodą żonę a ona uzna­je to za sym­pa­ty­czne. A jej zna­jo­mi słysząc, że jeśli nie wró­ci do domu od razu po pra­cy (jak kazał mąż) to będzie miała prob­le­my, stwierdzą że „Jesteś taka zamęż­na” i stwierdzą że jej to bard­zo pasu­je. Bo nikt w związku nie powinien się niepokoić co będzie jeśli nie wykona pole­ceń drugiej strony.

 

 

Nie będę tęsknić za całym wątkiem męża złego na żonę, o to, że zaszła w ciążę. Opakowany w roman­ty­czny pakunek dojrze­wa­nia do ojcost­wa. Bo jeśli pier­wszą reakcją fac­eta jest nakrzy­czeć na swo­ją part­nerkę że go zdradz­iła i będzie miała w życiu kogoś kogo kocha bardziej od niego, to nie jest to roman­ty­czne, ani niedo­jrza­łe tylko zwycza­je niebezpieczne.

Nie będę tęsknić za tymi wszys­tki­mi momen­ta­mi w których przekonu­je się nas że małżonkowie powin­ni ukry­wać przed sobą mnóst­wo infor­ma­cji bo prze­cież – robią to wszys­tko dla dobra tej drugiej strony. Bo jasne- każdy ma pra­wo do swoich sekretów, ale jeśli dru­ga strona nic nam nie mówi i ma niemal wyłącznie sekre­ty to nie jest to roman­ty­czne i niepokojące.

Nie będę w końcu tęsknić za takim dzi­wnym ukła­dem w którym  bohaterowie nawet po ślu­bie nie do koń­ca rozu­mieją, że powin­ni ze sobą roz­maw­iać, czy coś wspól­nie usta­lać. To jeden a z naj­gorszych cech nar­racji o miłoś­ci i związkach – dla stworzenia dra­matyz­mu sce­narzyś­ci tworzą świat w którym ludzie ze sobą nie roz­maw­ia­ją. Tworząc tym samym iluzję, że tak powin­no być – wymi­ana infor­ma­cji jest tylko opcjonalna.

 

W tej mieszaninie żalu i iry­tacji jest też – nie ukry­wa­jmy – odrobi­na tajem­ni­cy. Otóż muszę wam zdradz­ić, że w filmie są nie tylko sce­ny z których nic nie wyni­ka (w sum­ie moż­na powiedzieć że z żad­nej sce­ny w żad­nym filmie nie wyni­ka nic wielkiego) ale też – nie ma w nim scen które nam zapowiadano w trail­erze. Tak moi drodzy – Chris­t­ian Grey nie wynurza się z wody niczym dziew­czy­na Bon­da, nie daje niko­mu po pysku w klu­bie niczym sam Bond i choć spo­ty­ka się z bohaterką graną przez Kim Basinger, to samej aktor­ki w filmie niema. Nieobec­ność tych scen budzi w Zwierzu spory niepokój, że może było więcej Greya a Zwierz go nie widzi­ał, To oznacza tylko jed­no. Kiedy tęs­kno­ta już na zawsze roz­er­wie duszę Zwierza trze­ba będzie sięgnąć po spec­jalne rozsz­er­zone wydanie DVD.

Nasza epope­ja z 50 twarza­mi Greya dobiegła koń­ca. Filmy nie zre­wolucjoni­zowały tego jak się w kinie pokazu­je seks. Mimo, że miały nas wszys­t­kich poruszyć swo­ją odwagą, ostate­cznie okaza­ły się cud­own­ie kon­wencjon­alne. Miały w sobie czar reklamy mebli, napię­cie reklamy per­fum i zdję­cia jak z reklamy jachtów. Utwierdz­iły nas w przeko­na­niu, że tal­ent aktors­ki Jamiego Dor­nana jest wprost pro­por­cjon­al­ny do dłu­goś­ci jego brody i że Dako­ta John­son wyglą­da fenom­e­nal­nie w suk­ni­ach bez pleców i z leją­cym się dekoltem. Wiemy też, że filmy wcale nie potrze­bu­ją sce­nar­iusza by mieć kon­tynu­acje a także, że jeśli krę­cisz ekraniza­cję pier­wszego tomu pop­u­larnej (ale słabej) powieś­ci, to zan­im dojdziesz do tomu trze­ciego to cała powieść niko­go nie intere­su­je a jej ekraniza­c­ja jeszcze mniej. Co więcej wiemy, że po ang­iel­sku mamy tytuł “50 Shades Freed” ponieważ na skutek wyka­sowa­nia wielu wątków trud­no powiedzieć od czego uwal­nia się nasz bohater, przyjmi­jmy, że chodzi o uwol­nie­nie bied­nego Dor­nana. Bieg­nij więc wol­ny Irland­czyku, możesz ter­az mówić ze swoim nat­u­ral­nym akcen­tem, zapuś­cić brodę i wybrać dla siebie jaka rolę w której będziesz budz­ił zau­fanie — jak zabój­ca kobi­et w Belfaś­cie.  Na sam koniec – może się okazać, że kręcąc bard­zo słabe, niepoko­jące w swoim przed­staw­ia­n­iu miłoś­ci roman­ty­cznej filmy znacznie przy­czyn­i­cie się do wzros­tu pop­u­larnoś­ci złośli­wych blogerów fil­mowych. Biorąc to pod uwagę – nie krępu­j­cie się i nakręć­cie to wszys­tko jeszcze raz tym razem z per­spek­ty­wy Greya roz­maw­ia­jącego ze swoim penisem. Obiecu­ję, że obejrzę.

 

 

NA KONIEC jeszcze jed­na waż­na uwa­ga — w recen­zji drugiej częś­ci perypetii Greya i braku sce­nar­iusza zas­tanaw­iałam się co stało się z inten­sy­wnie kro­joną czer­woną papryką. Chy­ba się odnalazła w finałowym — bard­zo czer­wonym daniu które przy­pala Grey. Ta najwięk­sza tajem­ni­ca jed­nak została wyjaśniona.

Ps: Już jutro live Czy­tu-Czy­tu a w nim roz­maw­iamy o Cin­der  — powieś­ci dla młodzieży która bierze moty­wy z klasy­cznych baśni ale opowia­da je w zupełnie nowy sposób. Zaczy­namy o 19:00 na YT na kanale Podsłuchane.