Od wybrzeża do wybrzeża czyli zwierzowy przegląd aktorów amerykańskich (część II)

We wczo­ra­jszym wpisie zwierz zajął się wschodzą­cy­mi gwiaz­da­mi amerykańskiego kina, dziś chci­ał­by się zająć aktora­mi których pozy­c­ja w Hol­ly­wood jest już raczej ustalonych. Choć ponown­ie taka klasy­fikac­ja dostar­cza pewnych trud­noś­ci, bo niek­tórzy mają na kon­cie więcej osiąg­nięć niż inni. Zwierz pisząc ten wpis doszedł do wniosku, że nie jest w stanie ułożyć listy tak by wszyscy byli sobie równi. Na całe szczęś­cie to lista zwierza i może robić co chce.

Ponown­ie zwierz przy­pom­i­na, że układa­jąc listę kierował się przede wszys­tkim sym­pa­tią do aktorów, a  niekoniecznie ich tal­en­tem. Choć zdaniem zwierza wszyscy na liś­cie są utal­en­towani, ale zawsze zna­jdą się malkon­tenci styka­ją­cy osób pominię­tych czy bardziej zasługu­ją­cych na wymie­nie­nie w spisie. Jed­nocześnie zwierz nie ma najm­niejszej wąt­pli­woś­ci, że gdy­by zaczął wymieni­ać wszys­t­kich aktorów którzy potenc­jal­nie zasługu­ją na wymie­nie­nie w takim spisie to pewnie trze­ba było­by zmienić pro­fil bloga.

Brad Pitt – zwierz przyz­na szcz­erze, że przez lata należał do grona które nie miało o Bradzie Pittcie i jego zdol­noś­ci­ach aktors­kich zbyt dobrego zda­nia. Kiedy jak­iś aktor jest bard­zo inten­sy­wnie kre­owany na gwiazdę i pod­kreśla się jego ide­al­ną fil­mową urodę, to szy­bko moż­na dojść do wniosku, że za kari­erą stoi jedynie miły uśmiech i błysk niebies­kich oczu. Zwierz pol­u­bił Pit­ta kiedy aktor nieco zmienił reper­tu­ar w którym się pojaw­ia. Kiedy zniknęli ci wszyscy cier­pią­cy  i roman­ty­czni kochankowie a pojaw­iły się role w których Pitt zde­cy­dowanie został obsad­zony w roli kome­diowej czy dru­go­planowej, wtedy zwierz zdał sobie sprawę, że ma do czynienia z doskon­ałym aktorem. Zresztą to ogól­nie ciekawy przy­padek bo Pitt nigdy nie tracąc swo­jego sta­tusu abso­lut­nej gwiazdy  naprawdę gra  w ostat­nich lat­ach głównie w pro­dukc­jach w których dosta­je rolę raczej na drugim planie (albo rolę nie do koń­ca poważną).  Poza tym to jed­nak jest naprawdę przyz­woity aktor i jeśli ma ciekawy pro­jekt (a takim była przy­na­jm­niej z punk­tu widzenia jego bohat­era Furia) to nie trud­no się dzi­wić, że tak dłu­go utrzy­mu­je się wśród najbardziej pop­u­larnych aktorów w Hol­ly­wood. Zwierz pochy­lał się kiedyś dłużej nad kari­erą Bra­da Pit­ta w tym wpisie.

Robert Downey Jr – zwierz musi przyz­nać, że podob­nie jak bard­zo wielu widzów zwró­cił uwagę na akto­ra gdzieś w okoli­cach Iron Mena. Wcześniej świado­mość ist­nienia Rober­ta Downeya Jr ograniczał się jedynie do wys­tępu­ją­cych gdzieś na peryfe­ri­ach mózgu infor­ma­cji o tym, że Ally McBeal opuś­cił w niesław­ie. Kiedy zwierz zaczął nadra­bi­ać fil­mo­grafię akto­ra doszedł do wniosku, że ma z nim prob­lem. Z jed­nej strony abso­lut­nie uwiel­bia jego styl gry,  w którym właś­ci­wie zawsze widać manieryzmy nie postaci ale akto­ra. Z drugiej strony – zwierz ma wraże­nie, że paradok­sal­nie kari­era Downey’a Jr była naj­ciekawsza przed jego olbrzymim komer­cyjnym sukce­sem, kiedy – głównie z powodów prob­lemów z ubez­piecze­niem, gry­wał w mniejszych pro­dukc­jach – niekoniecznie nastaw­ionych na wiel­ki zysk. Jed­nocześnie zwierz musi przyz­nać, że nawet wtedy kiedy jest nieco ziry­towany pow­tarzal­noś­cią pewnych gestów czy zachowań jego bohaterów z różnych filmów, to nadal zawsze pójdzie na następ­ną pro­dukcję. Głównie dlat­ego, że zwierz jest abso­lut­nie przeko­nany, że Downey Jr jest zde­cy­dowanie lep­szym aktorem niż wyma­ga­ją tego od niego pro­du­cen­ci i twór­cy kole­jnych filmów Mar­vela. I kiedy trafi na dobrego reży­sera to umie ten tal­ent w pełni pokazać.

Kevin Spacey – z Kevinem Spacey jest tak, że niby wszyscy wiedzą że to wybit­ny aktor i wiedzą to od daw­na ale dopiero gdzieś w okoli­cach House of Cards przes­tano ten fakt trak­tować jak tajem­nicę poliszynela wiel­bi­cieli kine­matografii. Serio poza kilko­ma wpad­ka­mi Kevin Spacey błyszczał tal­en­tem od lat. Zwierz jest abso­lut­nie przeko­nany, że sukces House of Cards to przede wszys­tki­mi efekt tego, że nie da się przes­tać słuchać kiedy Spacey do ciebie mówi. Zwierza zresztą bawi, że Spacey to taki aktor którego sporo osób nie kojarzy. Zwierz ma wraże­nie, że to jest wynik nie tego, że mało gra ale tego, że pamię­ta się jego posta­cie a nie samego akto­ra. I co ważne – Spacey robi to inaczej niż poprzez fizy­czną trans­for­ma­cję. U niego to znikanie w roli wyni­ka z fak­tu pewnej inten­sy­wnoś­ci gra­nia. Inaczej – jego posta­cie są tak dobrze zarysowane że po pros­tu zakry­wa­ją akto­ra. I tak w sum­ie powin­no być. Jasne zdarza­ją mu się – jak każde­mu wpad­ki – łącznie z filmem nakrę­conym wyłącznie dla włas­nej próżnoś­ci, gdzie aktor mógł sobie pośpiewać. Ale z drugiej strony – jeśli widzieliś­cie jakikol­wiek wywiad w którym Spacey naślad­ował sposób mówienia innych aktorów to wiecie, że przy­na­jm­niej tu nie ma wąt­pli­woś­ci. Nikt w Hol­ly­wood nier­o­bi tego lepiej.

Keanu Reeves – z Keanu zwierz ma dość dzi­wną sytu­acją. Otóż np. zwierz nie lubi Matrixa i niekoniecznie podoba­ją mu się wszys­tkie pro­jek­ty w jakich wys­tępował aktor. Podob­nie swoisty prob­lem stanowi oce­na jego możli­woś­ci aktors­kich ponieważ – jak może wiecie – aktor nie zmienia wyrazu twarzy, co utrud­nia stwierdze­nie czy gra dobrze czy źle. Jed­nak kiedy zwierz patrzy na fil­mo­grafię akto­ra dochodzi do ciekawego wniosku, nieza­leżnie od tego jak bard­zo nien­aw­idzi Matrixów (może nie pier­wszej częś­ci ale na pewno dwóch kole­jnych które były wręcz zaskaku­ją­co pozbaw­ione ducha) to widzi­ał właś­ci­wie wszys­tkie filmy z aktorem. Przy czym cza­sem zdarza­ją się role – jak John Wick w których Keanu nie musi zmieni­ać wyrazu twarzy i wszyscy nagle odkry­wa­ją że są role które mógł­by zagrać tylko on. Zwierz przyz­na też szcz­erze, że od daw­na ma nadzieję, ze Keanu w końcu przes­tanie być smut­nym Keanu i Inter­net zaczną zale­wać infor­ma­c­je o tym jaki jest szczęśli­wy także w życiu pry­wat­nym. Zwierz jakoś temu kibicu­je bo w sum­ie pod tą abso­lut­nie nie zmieni­a­jącą się (ale też nie starze­jącą się!) maską którą Keanu ma zami­ast twarzy chy­ba kry­je się miły człowiek.

Mark Ruf­fa­lo – jeśli kiedykol­wiek obser­wowal­iś­cie twit­tera akto­ra to łat­wo dojść do wniosku, że to żaden aktor tylko akty­wny dzi­ałacz eko­log­iczny. Serio 99% jego twet­tów doty­czy wydoby­cia gazu łup­kowego i wszys­t­kich nieszczęść jakie może to przynieść osobom mieszka­ją­cym w okoli­cach. Co ciekawe Ruf­fa­lo zawsze wydawał się zwier­zowi taką niesły­chanie spójną pub­liczną per­soną. Jasne gra ter­az w fil­mach Mar­vela (i jest naprawdę ide­al­nym Hulkiem) ale  poza tym zwierz kojarzy go przede wszys­tkim z filmów raczej nieza­leżnych, które jakoś dobrze się w głowie zwierza kom­ponowały z tą troską o środowisko i sprawy społeczne. Jed­nocześnie pozy­c­ja akto­ra zawsze wydawała się zwier­zowi dość ciekawa, bo choć kojarzy go naprawdę sporo osób, to właś­ci­wie gry­wa on raczej w mniejszych a nie w więk­szych pro­dukc­jach. Co więcej jest w nich dużo lep­szy – przy­na­jm­niej zdaniem zwierza. Zwierznie będzie ukry­wał ‚że jego zdaniem Ruf­fa­lo nie jest aktorem wybit­nym ale za to bard­zo sprawnym. Tzn. jego posta­cie są w sum­ie do siebie bard­zo podob­ne (trochę jak w przy­pad­ku RDJ ale mniej charyz­maty­czne) ale jakoś tak dobiera role że pewne obec­ne w jego grze manieryzmy nie przeszkadza­ją. Zwierz cały czas uważa że Mar­vel powinien zro­bić osob­ny film wyłącznie o Halku bo jest strasznie ciekawy jak Ruf­fa­lo poradz­ił­by sobie z takim zdaniem

George Clooney – to ciekawy przy­padek kiedy moż­na śledz­ić kari­erę akto­ra dosłown­ie od momen­tu kiedy nabrała tem­pa – zwierz naprawdę pamię­ta jakie wraże­nie zro­bił na nim tamten pamięt­ny odcinek ER gdzie Clooney jako super bohater ratował uwięzionego w kanale bur­zowym chłop­ca. Trze­ba zresztą przyz­nać, że Clooney jako aktor jest dość intrygu­jącą postacią. Teo­re­ty­cznie powinien być ide­al­nym aktorem pier­wszego planu, najlepiej w pro­dukc­jach sen­sacyjnych. Jed­nak poza rolą Dan­nego Oce­na zde­cy­dowanie lep­iej wychodz­iły mu role w których mógł wyko­rzys­tać swój tal­ent kome­diowy. Choć sprawdza się w poli­ty­cznych thriller­ach to jed­nak nie ukry­wa­jmy – najwięcej potrafili z niego wyciągnąć bra­cia Coen którzy w swoim niepow­tarzal­nym sty­lu kaza­li mu grać bohaterów niekoniecznie najin­teligent­niejszych, ale zawsze uroczych. Clooney zresztą doskonale odna­jdy­wał się w takiej kon­wencji – kładąc kłam pewne­mu chy­ba dość rozpowszech­nione­mu przeko­na­niu, ze wcale jakoś super dobrym aktorem nie jest. Sym­pa­tia zwierza do Clooneya bierze się też stąd, że zwierz ogól­nie lubi aktorów którzy w pewnym momen­cie biorą się za reży­serowanie i pro­dukowanie filmów (czy też pisanie sce­nar­iuszy) – dla zwierza świad­czy to o jakieś wielkiej kreaty­wnej energii i nawet jeśli nie wychodzi (Clooney­owi aku­rat wychodzi) to zwierz i tak ceni pró­by wyr­wa­nia się z wykony­wa­nia tylko jed­nego zawodu. Obec­nie mówi się, że Clooney naprawdę chci­ał­by się prz­erzu­cić na poli­tykę. Zdaniem zwierza mógł­by zostać prezy­den­tem USA. Wygląd ma ide­al­ny. A w sum­ie to się naprawdę liczy.

Bruce Willis – zdaniem zwierza naj­gorsza rzecz jaka przy­darzyła się Willisowi to Szk­lana Pułap­ka. Bo wszyscy zaczęli postrze­gać go jako twardziela, obow­iązkowego akto­ra kina akcji, jed­nego z pak­erów z lat 80. Kwes­t­ia pole­ga na tym, że w sum­ie Willis nigdy do tej drużyny nie pasował, mając przede wszys­tkim więcej tal­en­tu kome­diowego niż dra­maty­cznego (w sum­ie od roli kome­diowej zaczęła się jego kari­era). Na całe szczęś­cie po Szóstym Zmyśle ludzie zaczęli się nieco uważniej przyglą­dać aktorskim wyborom Willisa i dostrzegli pewną praw­idłowość. Otóż aktor naprawdę sto­su­je zasadę że na jeden więk­szy czy bardziej sen­sacyjny i komer­cyjny film wybiera jeden który jest mniejszy czy nawet nieza­leżny. Ten sys­tem jest podob­no bard­zo dobry, bo zaro­bi­wszy na czymś komer­cyjnym Willis nie musi się martwić o zarob­ki w mniejszej pro­dukcji. I rzeczy­wiś­cie jak się spo­jrzy na jego fil­mo­grafię to tam jest mnóst­wo pro­dukcji których byśmy się po gwieździe kina akcji niekoniecznie spodziewali. Jak np. Moon­rise King­dom Wesa Ander­sona gdzie zagrał naprawdę sym­pa­ty­czną i bard­zo daleką od schematu postać. I za to przede wszys­tkim zwierz lubi Willisa bo ma wraże­nie, że jak rzad­ko to aktor z pomysłem na siebie, który mało kto dostrze­ga. Plus koniecznie obe­jrzyj­cie na Youtube jego wiz­y­ty  u Let­ter­mana. To było zawsze niesamowite wydarze­nie i dowód na to, że Willis ma sporo poczu­cia humoru.

Bill Bob Thor­ton – to jest bard­zo ciekawy przykład kari­ery. Z jed­nej strony aktor pojaw­ia się w fil­mach nagradzanych i pop­u­larnych od daw­na, z drugiej – zwierz ma wrażanie, że naprawdę wciąż wielu widzów go nie kojarzy albo ma jakąś mglistą wiz­ję że jego najwięk­szym osiąg­nię­ciem był ślub z Angeliną Jolie. Tym­cza­sem jest to aktor naprawdę wyśmien­i­ty, obdar­zony tak istot­ną w tym fachu charyzmą. Trud­no go nazwać aktorem pier­ws­zo­planowym, ale też chy­ba nie łapie się na akto­ra charak­terysty­cznego. Sam zwierz miał wobec niego mieszane uczu­cia do momen­tu kiedy nie pojaw­ił się jako Dia­beł wcielony w Far­go. Ta rola przy­pom­ni­ała zwier­zowi co najbardziej Lubi w grze akto­ra – taki pozorny spokój który usyp­ia czu­jność widza. Jed­nocześnie zwierz ma – podob­nie jak w przy­pad­ku Kev­ina Spacey wraże­nie, że to aktor znika­ją­cy w rolach – kiedy potem próbu­je­my sobie przy­pom­nieć co z nim widzieliśmy mamy tai pusty mózg, a prze­cież grał w fil­mach  o których się słysza­ło czy które się oglą­dało. Tylko że potem pamię­ta się bardziej posta­cie niż akto­ra. Co nie zmienia fak­tu, że jak zwierz widz to nazwisko w obsadzie to pil­nie strzyże usza­mi bo to znaczy, że czeka go coś ciekawego.

John­ny Depp –nie ukry­wa­jmy to chy­ba jeden z najdzi­wniejszych zwrotów kari­ery we współczes­nym Hol­ly­wood. John­ny Depp był powszech­nie znany jako ten przys­to­jny ciekawy aktor od filmów nieza­leżnych, czy nie sprawdza­ją­cych się dobrze w box office. Serio, Depp nieza­leżnie od zain­tere­sowa­nia mediów czy sym­pa­tii widzów przez lata był bliższy miana morder­cy box office niż jego zbaw­cy. A potem przys­zli Piraci z Karaibów i nagle okaza­ło się że wszyscy chcą mieć Dep­pa na pokładzie bo to przynosi kasę. Prob­lem w tym, że wraz z ros­nącą pop­u­larnoś­cią znacznie spadła jakość filmów w których wys­tępował aktor. I choć zwierz naprawdę darzy go sym­pa­tią to ostat­nio nieste­ty nazwisko Dep­pa wśród obsady przes­tało być aż takim mag­ne­sem. A szko­da bo to naprawdę doskon­ały aktor – dość wszech­stron­ny, radzą­cy sobie zarówno w rolach dra­maty­cznych jak i kome­diowych. Nieste­ty jego wys­tęp bard­zo zależy od reży­sera, jeśli postawi się Dep­powi wysoko poprzeczkę to dosta­je się wys­tęp dobry a cza­sem wybit­ny, ale nie daj boże aktor poczu­je się kom­for­towo (jak w ostat­nich fil­mach robionych z Bur­tonem) i jakość spa­da. W Hol­ly­wood szepcze się powoli o końcu wielkiego momen­tu kari­ery Dep­pa ale ponoć Black Mess w którym ostat­nio wys­tąpił ma nas wszys­t­kich przekon­ać że jeszcze umie grać. Jak chce.

Alec Bald­win – zwierz należy do tej śmiesznej grupy widzów która zaczęła oglą­dać filmy z Ale­cem Bald­winem kiedy nie był już młodym przys­to­jnym aktorem filmów sen­sacyjnych, czy niosą­cych za sobą spory ładunek emocjon­al­ny, ale aktorem o nieco gorszej fig­urze i głównie kome­diowych rolach. Dla zwierza to dość niesamowite że jeden aktor może mieć dwie – w sum­ie – bard­zo różne kari­ery  i w obu doskonale się sprawdzać. Zwierz pol­u­bił postać Bald­wina w 30 Rock i nadal uważa że każdy kto potrafi bez mrug­nię­cia okiem wygłaszać tak sza­lone czy kre­tyńskie kwest­ie jak jego bohater zasługu­je na sym­pa­tię i wszys­tkie telewiz­yjne nagrody świa­ta. Jed­nak tym co zwierz najbardziej lubi u akto­ra i co spraw­ia ‚że zwierz zawsze obe­jrzy z nim kole­jny film jest jego głos. Zwierz uwiel­bia jak Bald­win mówi i serio jest przeko­nany, że jed­nym z powodów dla których Roy­al Tan­nen­baums jest jego ukochanym filmem jest właśnie fakt, że nar­ra­torem jest w nim Bald­win. Ter­az zaś aktor dołączył do obsady Mis­sion Impos­si­ble więc może w końcu zep­nie jakąś klam­rą swo­ją dawną kari­erę z tą nową.

To tyle na dziś. Zwierz odkła­da na bok swo­ją kole­jną żółtą karteczkę z nazwiska­mi aktorów i z niepoko­jem spoglą­da na koleiną na której praw­ie braku­je miejs­ca. Tak to nieste­ty jest, ze jak się lubi kino to człowiek pała sym­pa­tią do zde­cy­dowanie zbyt dużej licz­by aktorów. Choć w sum­ie – nie ma w tym nic złego. Ile to dobrych filmów zwierz obe­jrzał dla aktorów, a potem nie pamię­tał aktorów ale film został z nim na dłu­go. CO jest naprawdę doskon­ałym sposobem na o to by wciąż oglą­dać rzeczy nowe, a niekiedy zupełnie zaskakujące.

Ps: Jutro i po jutrze robimy krótką prz­er­wę w spisie bo są inne sprawy do omówienia ale spis powró­ci po weekendzie.

Ps2: Zwierz pisze prelekc­je na Coper­ni­con. Jed­na już skońc­zona strasznie my się podo­ba dru­ga ma super ilus­trac­je. Jak będziecie mieli czas to wpad­ni­j­cie do Toru­nia, posłuchać.