Psy zamieniły się w Polskim tłumaczeniu na Rekiny Wojny (to jasne Psy Wojny już były) ale zdaniem zwierza to chybione tłumaczenie. I nie dlatego, że między psem a rekinem zachodzą duże różnice anatomiczne ale dlatego, że film należało zatytułować Wilki Wojny. Nie ma bowiem wątpliwości, że twórcy naoglądali się nieco za dużo filmów Scorsese i postanowili zrobić taki sami. Szkoda że jest to próba bardzo miałka. Jak wszystkie podróbki.
Film opowiada prawdziwą historię dwóch młodych chłopaków którzy zajmują się… handlem bronią. Nasz bohater David to trochę zagubiony młody człowiek pracujący jako masażysta. Nie ma za bardzo pomysłu na siebie i jak to zwykle wśród młodych ludzi bywa, ma problemy finansowe. Na całe szczęście na horyzoncie pojawia się jego przyjaciel z dzieciństwa Efraim – który właśnie wrócił z Los Angeles gdzie razem z wujem sprzedawał w Internecie broń. Efraim ma jednak zdecydowanie lepszy pomysł na biznes – wystarczy tylko wejść na stronę z przetargami dla armii amerykańskiej i może się okazać że nawet mała firma prowadzona przez dwóch facetów bez doświadczenia może dostać poważny rządowy kontrakt. David i Efraim rzecz jasna zakładają razem biznes i zaczynają robić interesy z największym klientem jakiego można sobie wymarzyć. Armią która ciągle jest w stanie wojny.
Dwaj panowie na lekkim haju zdobywają rządowy kontrakt. Niby brzmi intrygująco a wieje nudą
Nie trzeba długo czekać aż film wpadnie w znane nam tory. Skoro mamy dwóch młodych ludzi, łatwy szmal i możliwość przekroczenia granicy prawa to jasne jest że zobaczymy historię wzlotów i upadków. Sceny – każda z nich ma osobny tytuł – układają się w bardzo dobrze znaną nam linię fabularną. Pieniędzy jest coraz więcej, chciwość zaczyna pukać do drzwi no i coraz więcej może się zepsuć. Ilekroć widzimy naszych bohaterów wydających pieniądze możemy już w duszy liczyć że niedługo przyjdzie im za takie postępowanie zapłacić. Film się zresztą z tym nie kryje bo pierwsza scena – wyjęta z chronologicznej narracji od razu sugeruje nam, że coś pójdzie bardzo nie tak. Ale nawet bez tej sceny byśmy to dobrze wiedzieli – oglądaliśmy mnóstwo takich filmów na przestrzeni lat. Skoro mamy kogoś kto szybko dochodzi do takich pieniędzy to droga w dół będzie równie szybka i oczywista. Co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości.
Sporo w tych Rekinach Wojny jest z Wilka z Wall Street
Tym co powinno nas interesować jest droga bohaterów na szczyt. Film próbuje tu być jednocześnie dowcipny i wnikliwy. Trochę przypomina pod względem narracji Big Short ale nie jest ani aż tak poruszający ani odkrywający coś o czym byśmy nie wiedzieli. Chyba, że dla kogoś jest zaskoczeniem jak wielkim wydatkiem zasilającym pewne gałęzie gospodarki jest wojna. Ale wtedy musiałby to być chyba człowiek który przegapił wszystkie konflikty wojenne jakie wydarzyły się ostatnio, zwłaszcza te prowadzone przez Stany Zjednoczone. Poza tym jednak film nie jest do końca w stanie znaleźć swojego tonu. Niekiedy wydaje się zmierzać ku Wilkowi z Wall Street i pokazać absolutnie niemoralne ale też bezczelnie odważne zachowania bohaterów. Problem w tym, że w tej opartej na faktach historii aż tak wiele się ich nie znajdzie. Nie ma tu też za wiele rozważań o moralności. David, teoretycznie jest przeciwny wojnie a jego dziewczyna wręcz jej nienawidzi ale jakoś trudno uznać że wchodzenie pacyfisty w świat handlu bronią stanowi tu motyw przewodni. Wydawać by się mogło, że największy nacisk zostanie położony na przyjaźń głównych bohaterów, ale to co z początku wydaje się ważnym elementem filmu potem trochę się gubi.
Panowie grają dobrze ale przez średni scenariusz przebić się trudno
Trzeba zaznaczyć, że nie jest to produkcja źle zagrana. Miles Teller który gra Davida dobrze sprawuje się w roli takiego chłopaka bez wielkich ambicji który nie wykorzystuje całego swojego potencjału ale kiedy da się mu szansę – potrafi się wykazać. Nie jest ani za bardzo moralny ani nie moralny, i choć ma być naszym bohaterem to jego głównym problemem jest to, że nie za bardzo ma jakikolwiek charakter. Na pewno jest zapatrzony w swojego przyjaciela, który w przeciwieństwie do niego potrafi się niemal przy każdy spotkaniu biznesowym wymyślać na nowo i doskonale wie czego ludzie od niego chcą. David zaś wygląda jakby nie miał zielonego pojęcia czego ludzie chcą, zaś sam zadawoli się trzydziestoma procentami zysków i nie zadaje zbyt wielu niepotrzebnych pytań. To jeden z tych strasznych bohaterów współczesnej kinematografii któremu powinniśmy kibicować tylko z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że w ogóle istnieje a po drugie dlatego, że prowadzi narrację. Przy czym ta narracja strasznie pachnie kopią Wilka z Wall Street. I choć Scorsese narracji zza kadru nie wymyślił to sposób jej prowadzenia bardzo przypomina tą z jego filmów.
W tej opartej na faktach historii trochę zabrakło naprawdę ciekawych faktów
Bardziej charakterystyczną rolę ma tu Jonah Hill który trochę odtwarza swój występ z Wilka z Wall Street. Co ciekawe jednak tu jego postać znajduje się w nieco innym położeniu. Otóż mimo, że jest wielkim, nieco obleśnym i trudnym do polubienia facetem pozującym na gangstera to stanowi niedościgły wzór dla naszego bohatera Davida. To nieczęsty w przypadku współczesnej popkultury bohater który jest grubszy, mniej atrakcyjny i mniej męski od swojego kolegi ale to właśnie on pełni rolę tego podziwianego samca alfa. W sumie ta zmiana pewnego układu do którego jesteśmy przyzwyczajeni jest chyba jedynym oryginalnym elementem filmu. Inna sprawa że Hill jest naprawdę dobrym aktorem bo w filmie z trudem się na jego bohatera patrzy a jego wysoki śmiech jest koszmarny. To nie jest łatwe zagrać kogoś tak specyficznie odrzucającego.
Film odkrywa wielką tajemnicę — Wojna to biznes. Tak, tak a Batman to Bruce Wayne w przebraniu
W filmie pojawia się też Bradley Cooper zapewne dlatego, że film reżyserował Todd Philips czyli reżyser trzech część Kac Vegas. Cooper ma niewielką drugoplanową rolę (w której nosi specjalnie nie twarzowe okulary – chyba po to by przypomnieć wszystkim że to poważna rola do której nie musi być śliczny) nielegalnego sprzedawcy broni, ale radzi sobie w niej bardzo dobrze – zwłaszcza jak na to, że jest to rólka bez porównania mniejsza niż można byłoby się spodziewać. Inna sprawa skoro przy Toddzie Philipsie jesteśmy to warto zaznaczyć, że jest to – trochę zgodnie z tradycją autora, film niemalże bez kobiet. W filmie pojawia się właściwie tylko jedna postać kobieca – Iz (gra ją Ana de Armas)- dziewczyna głównego bohatera. I cóż ta Iz robi przez cały film? Otóż ma pretensje. W takich filmach jak ten dla kobiet zawsze jest tylko jedna rola – mających pretensje. W zależności czy bohater jest dziwkarz czy nie to albo ma pretensje o kochanki albo – jak w przypadku Rekinów Wojny – o samą naturę jego pracy. Przy czym film jest nakręcony tak, że w sumie dwie wypowiadające się w nim kobiety (bo chyba tylko tyle kobiet w tym filmie mówi) mówiąc coś co psuje zabawę. Jedna chce wymusić na bohaterze by mówił jej prawdę o tym co robi, druga przestrzega go przed spółką z najlepszym kumplem. To że obie mają rację nie ma znaczenia – psują zabawę. Zresztą w filmie usłyszymy bezpośrednio z ekranu, że w biznesie handlu bronią najlepsze jest to, że nie ma kobiet. Zwierz nie jest zdania że w każdym filmie powinny być postacie kobiece ale coraz bardziej ma dość takich w których tych kobiecych postaci nie ma trochę bez powodu.
Kobiet w filmie prawie nie ma, chyba że się czepiają tego super sprzedawania broni
Rekiny Wojny to taki film który trafia na ekrany kin pod koniec sierpnia. Czyli mniej więcej wtedy kiedy wydaje się, że już nigdy nie zobaczymy w kinie dobrego filmu. Być może na tle swojej konkurencji wypada nieźle, ale zwierz ma wrażenie że to film który zapomni się równie szybko co inne przeboje tego lata. To jedna z tych produkcji które nie mają własnego głosu, pomysłu i odrabiają po prostu lekcję z opowiadania historii o wzlocie i upadku. Co więcej reżyser chyba nie miał za bardzo pomysłu na to filmu. Ani to komedia, ani dramat, ani film poruszający ważną strunę w naszym sercu. Kto widział Big Short ten wie, że można spokojnie nakręcić film który te wszystkie trzy elementy łączy. I to na nieco mniej poruszający (na pierwszy rzut oka) temat niż handel bronią. Ostatecznie dostajemy taki film który pewnie będzie leciał co pewien czas w telewizji. Obejrzeć można. Ale nie trzeba.
Ps: Wczoraj zmarł Gene Wilder – aktor komediowy znany głównie z filmów Mela Brooksa (Producenci, Płonące Siodła, Młody Frankenstein) a także z pierwszej wersji Willy Wonki i Fabryki Czekolady. To przykra wiadomość, bo aktor był z niego doskonały – co jest zdaniem zwierza podwójnym wyróżnieniem kiedy mowa o aktorze komediowym. Zwierz jednak nie poświęci mu osobnego tekstu bo choć naprawdę zwierzowi szkoda straty doskonałego aktora to nigdy nie czuł się z nim bardzo emocjonalnie związany. Ale talent podziwiał, zwłaszcza w filmach Mela Brooksa (które zwierz uwielbia)