Przez cały dzień starałam się ułożyć wczorajsze londyńskie chwile w spójną narrację. Ale ostatecznie zdecydowałam, że zdecydowanie lepiej sprawdza się stara dobra metoda. Usiądźcie wygodnie. Zobaczycie Londyńskie slajdy. Zrobione przez kogoś komu telefon odmówił posłuszeństwa więc obędzie się bez zdjęć.
Slajd Pierwszy
Przy odprawie na lotnisku pan mówi mi, że nie mam prawa do bagażu poza podręcznym. Ten który mam idealnie pasuje. Waży 7,5 kilo dopuszczalne jest osiem. Do tego ma odpowiednie wymiary. Uśmiecham się i pytam gdzie mogę dopłacić za bagaż w drodze powrotnej. Nie ma na niebie i ziemi takiej możliwości by mój bagaż ważył poniżej 8 kg po kilku dniach spędzonych w Londynie.
Slajd Drugi
Siedząca obok mnie pani podróżuje ze znajomymi, znajomi to typ podróżników wesoluszków. Żartują popijają z małpek i sterczą mi nad głową. Ale i tak ich obecność (jak dowiaduję się Londyn jest tylko przystankiem na drodze do Los Angeles) jest niczym w porównaniu z dwójką dzieci które w rzędzie za mną krzyczą całą drogę i kopią mój fotel. Kiedy kończy mi się cierpliwość i ostatecznie odwracam się by pouczyć chłopca który pół drogi kopie mnie w kręgosłup zastygam w pół zdania. Wpatrują się we mnie najpiękniejsze oczy jakie widziałam. Zielono, brązowo, niebieskie. Siadam z powrotem. Kilka kopnięć mi nie zaszkodzi. W końcu z dziećmi też podróżować trzeba.
Slajd Trzeci
Z Martą jestem umówiona pod wejściem do stacji. Czekam niecierpliwie, bojąc się że pomyliłam stacje, miasta czy godziny. Marta pojawia się jednak po chwili. Przyglądam się jej ubraniu w ichym zachwycie. Wszystko do siebie pasuje, tak nie nachalnie, nie wymuszenie, całość daje dokładnie ten upragniony efekt jaki przynosi ubieranie się modnie, gustownie i z pomysłem. Dotychczas tylko słyszałam o ludziach którym ładnie w kapeluszach, teraz stoi przede mną żywy dowód. Marta wręcza mi klucze (przy kółku do kluczy obowiązkowy dinozaur) i wraca do pracy. Zostaję sama ja i Londyn.
Slajd Czwarty
Autobus jedzie przez pół miasta a ja orientuje się że jakimś dziwnym zrządzeniem tylko ja siedzę na jego górnym pokładzie. Robię więc to co zwykle robię kiedy nagle znajduje się sama w wagonie tramwaju czy autobusie. Mówię głośno do siebie. Z takiej dziecięcej potrzeby zrobienia czegoś czego nie da się zrobić przy innych ludziach. Muszę wyglądać jak kompletna wariatka. Cóż nie byłby to pierwszy raz w mojej karierze. Z autobusu wyskakuję przy NAtional Theatre. Spędzam dzikie ilości czasu w tamtejszej księgarni. Głównie staram się jak najwięcej wyczytać z książek zbyt drogich by je kupić.
Slajd Piąty
Jedząc kanapkę na lunch przyglądam się rodzinie siedzącej przy stoliku obok. Synek nie chce zjeść sałatki owocowej, woli kanapkę z szynką. Nie pomagają namowy ojca, łagodny ton matki. Kanapka z szynką albo śmierć. Niepedagogicznie matka idzie kupić kanapkę z szynką, pod jej nieobecność ojciec przekonuje syna, że po zjedzeniu kanapki zabierze się za sałatkę bo ta jest zdrowa. Cała rozmowa toczy się po portugalsku. Nie znam portugalskiego ale dzieci w każdym języku poucza się tak samo.
Slajd Szósty
Stoję w księgarni gdy nagle słyszę za sobą wodospad. Początkowo myślę że spadają książki ale po chwili orientuję się, że taki dźwięk wydaje woda która wyrwała się z okowów wodociągów. Krzątanina obsługi przekonuje mnie że coś się stało. Po chwili na podłodze pojawia się najbardziej przerażający księgarniany napis “Uwaga mokra podłoga”. W kolejnej księgarni książki stoją działami. Jest poezja, dramat, historia świata. Churchill funkcjonuje jako osobny dział, spory — ma dwie półki. Pod regałami z książkami filmowymi stoję prawie pół godziny. Kazałam sobie wybrać tylko jedną. Chcę połowę. Przez chwilę przechodzi mi przez myśl, że po to człowiek uczy się obcych języków. By dobrze czuć się w księgarniach.
Slajd siódmy
Popijam kawę w St. James park i przeglądam wydanie czasopisma o SF poświęcone Daredevilowi. Gęś ma to gdzieś. Pochodzi i rozpoczyna swój długi skrzeczący monolog. Nie wiem do końca o co jej chodzi ale zapewniam ją po ludzku że nie mam nic do jedzenia. Gęś spogląda na mnie z pogardą — która zapewne wynika z faktu, że zdaje sobie sprawę że należy bezpośrednio do Królowej. Zainteresowanie gęsi najwyraźniej zostaje odczytane jako znak. Zanim wyjdę z parku trzy osoby zapytają mnie o drogę. Zaczynam się zastanawiać czy nie napisać do jakiejś brytyjskiej agencji informacyjnej że powinni skorzystać z mojej twarzy na plakatach. Najwyraźniej mam na czole neon “informacja turystyczna”
Slajd ósmy
Jestem na Angel nieco wcześniej niż powinnam być (Marta kończy prace i obiecuje sushi) — siedzę i obserwuję przechodniów oraz ludzi siedzących obok mnie na ławce. Starsza pani wyjmuje z torebki zawiniątko które wygląda jak kanapka. Odwija folię aluminiową i wyjmuje nowiutkiego Samsunga. Przyglądam się jej nieco za długo. Głównie w nadziei że wyjaśni o co chodzi. Robię zdjęcie budce oferującej pranie chemiczne i kawę. Ktoś rozgryzł dwie najbardziej potrzebne londyńczykom rzeczy (o poranku)
Slajd dziewiąty
Marta siedzi opatulona kocykiem z kieliszkiem w ręku i tłumaczy mi intrygi dworu burbońskiego. Wino jest dobre, na dworze burbońskim skandale o jakich się nie śniło. Płynnie przechodzimy do seksownych średniowiecznych ubrań i blogerskich dylematów. Ponoć istnieją niekiedy lepsze tematy do rozmów ale zwierz nie ma zielonego pojęcia jakie.
Slajd dziesiąty
Późny wieczór. Światło odrobinę przygaszone, łóżko rozłożone. Słychać jedynie równy stukot dwóch klawiatur. Wiadomo blogerzy. Nie śpią. Piszą. W Londynie
Ps: Zwierz jest ogólnie raczej offline więc zdjęcia będą po powrocie
Ps2: Zwierz chyba jadł najlepsze sushi w życiu.
ps3: Zwierz popełnił wpis na Onecie o którym przypomina.