Zgodnie z obietnicą zwierz ma dla was przemyślenia odnośnie najnowszego odcinka Doktora Who. Ponieważ wpis pojawia się już jakiś czas po tym jak odcinek jest dostępny to może zawierać jednak małe spoilery ale zwierz postara się żeby był ciekawy też dla widzów którzy nie oglądali jeszcze odcinka.
Zacznijmy od tego, że jest dobrze a może nawet bardzo dobrze. Oglądając odcinek zwierz nie mógł się oprzeć wrażeniu, że widzi historię bardzo podobną w charakterze do tej którą oglądał w New New York kiedy Doktor po regeneracji w 10 zabrał Rose na wycieczkę w daleką przyszłość. Tutaj podobnie jak tam mimo, że przygoda nie jest jakoś szczególnie radosna czy optymistyczna to widz dostaje odrobinę tego uczucia jakie czuje Doktor i Towarzyszka wybierający się na wyprawę po prostu dla przyjemności a nie dlatego, że ciągnie ich tam konieczność czy wielka drama. Zresztą jeśli chodzi o wielką dramę to chwilowo drzwi których musi pilnować Doktor pojawiają się bardzo na drugim planie i są mniej więcej tak wyraźne jak swego czasu spinające sezony elementy wprowadzane przez RTD.
Sam odcinek nie jest szczególnie skomplikowany – w zakresie fabuły i w sumie jest bardzo klasyczną opowieścią. Doktor się gdzieś pojawia, na pierwszy rzut oka wszystko ma być fajne i idealne ale okazuje się że to co miało być utopią jest koszmarem. W tym przypadku – koszmarem pozytywnych uczuć. Bo w świecie do którego przybywa Doktor i Bill rządzą uczucia – ale tylko te proste i głównie te pozytywne. Póki się uśmiechasz wszystko jest dobrze, ale kiedy się zasmucisz – wtedy czeka cię straszny los. Sam pomysł by wskazać wagę uczuć uważanych za negatywne – w tym smutku czy żałoby wydaje się zwierzowi dobrym pomysłem – zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że serial kierowany jest do młodszych widzów. Ostatecznie odcinek straszy prostą wizją – jak koszmarny byłby świat gdyby nie można się było smucić. Ale nie tylko to zwierzowi się spodobało – za dużo ważniejsze przesłanie zwierz uważa zmieniające się podejście do robotów w tym nowym świecie. Początkowo widz ma je postrzegać wyłącznie jako pracowników czy niewolników ludzi – którzy pragnąc służyć jak najlepiej zwrócili się przeciwko nim. Dostrzeżenie w tych robotach osobnych bytów – które mają prawa, uczucia i których nie można wykorzystywać a z którymi trzeba pertraktować – to bardzo ładna nauka odnośnie tego jak powinniśmy patrzeć na to co stworzyliśmy – albo co ważniejsze stworzymy. I ponownie w serialu pada kluczowe zdanie – poprzednio słyszeliśmy że mało rzeczy jest groźnych a sporo głodnych, tu z kolei Doktor wskazuje, że roboty niekoniecznie są złe – tylko są inne. Inny sposób myślenia prowadzi do innych wniosków. Zwierz chętnie pokazałby taki odcinek jakiemuś młodocianemu gdyby go posiadał pod ręką. Bo to odcinek społecznie bardzo pożyteczny.
Jednocześnie nie ukrywajmy – mamy tu też trochę powrotu do odcinków nieco prostszych. Jest zagadka, rozwiązanie, maleńki plot twist po środku i trochę pod sam koniec Deus Ex Machina. Jej jak zwierzowi tego schematu brakowało. W poprzednich sezonach zdarzały się odcinki przekombinowane przez co nie można się było w pełni cieszyć tym uroczym schematem serialu. Zwierz wie, że nie wszyscy muszą być fanami takiego sposobu prowadzenia narracji ale zwierza właśnie takie odcinki najbardziej przyciągnęły do Doktora. Trzeba jednak przyznać, że taki schemat sprawdza się wyłącznie wtedy kiedy mamy dobrze napisanego Doktora i jego towarzyszkę. Inaczej robi się nudno a nawet denerwująco. Na całe szczęście – Dwunasty i Bill to duet niemal idealny. To już drugi odcinek który potwierdza nadzieje zwierza na to, że ten duet sprawi, że Dwunasty Doktor nareszcie osiągnie swój potencjał.
Coraz więcej też wiemy o Bill i zwierz nie będzie ukrywał – coraz bardziej ją lubi. Podoba mu się że jest trochę podobna do Donny – w swoich ironicznych uwagach ale jednocześnie ma mnóstwo czystego entuzjazmu. Do tego w tym odcinku fajnie pokazano jak Bill na własną rękę stara się wyjaśnić samej sobie – kim jest Doktor. Jej interpretacja, która widzi w Doktorze takiego kosmicznego policjanta który lubi mieszkać w budce na której napis oferuje pomóc i asystę bardzo się zwierzowi podoba. Podoba się zwierzowi też fakt, że to bohaterka nad którą nie wisi żaden cień, żadna przepowiednia, żaden ciężar. Jak na razie zapowiada się na to, że Bill część swoich przygód przeżyje pomiędzy wstawieniem wody na herbatę a pierwszym gwizdkiem czajnika. Byłaby to bardzo miła odmiana – na którą, co zwierz już pisał – trzeba było bardzo długo czekać. Zwierzowi podoba się też nowy/stary Dwunasty. Ma więcej poczucia humoru, jest miej marudny a jednocześnie ujawnia cechy które są bardziej spójne. Na przykład dużo bardziej widać jak bardzo jego stanowczość i pewność siebie są grą i służą temu by zyskać nieco więcej czasu. Jednocześnie on i Bill stanowią w pewien sposób równy duet. Choć Bill nazywa go najlepszym nauczycielem to scena w której oboje przechodzą z uśmiechem na ustach przez korytarz pełen morderczych robotów przypomniała zwierzowi bardziej równorzędną relację 10 i Donny. Chemia jest tym wyraźniejsza, że bohaterowie większość czasu spędzają tylko we dwoje – i nie ma tutaj momentu na chwilę nudy. Nie tylko dlatego, ze mają dobrze napisane kwestie (pytanie Bill o ciśnienie krwi przy dwóch sercach – bezcenne) ale dlatego że brzmią jakby naprawdę dobrze się razem bawili.
Zwierz musi dodać, że odcinek bardzo podobał mu się pod względem wizualnym. Zwłaszcza ta nowa planeta – obsiana zbożem na środku której wyrósł idealnie biały, nowoczesny kompleks mieszkaniowy. Taka wizja przyszłości jest wizualnie bardzo ładna. Podobnie jak roboty – które wyglądają jak reklama tego co mógłby dla ludzi w przyszłości stworzyć Apple. Zwierzowi wydało się też ciekawe porównanie tego co stworzyły roboty z tym co stworzyli ludzie – jak ładnie mówi Doktor – oto przewaga myśli technicznej suchego mózgu nad mózgiem mokrym. A skoro przy kwestiach estetycznych jesteśmy to zwierz nadal jest pod wrażeniem jak cudownie dobrana jest garderoba Bill. Dosłownie każda rzecz jaką nosi ta bohaterka się zwierzowi podoba. Serio dawno nie było tak fajnie ubranej bohaterki serialowej.
Zwierzowi podoba się że nowy sezon jak na razie przypomina sezony starsze. Ta beztroska podróży bohaterów jest cudowna i relaksująca. Wracają też motywy które ostatnio były nieco mniej eksploatowane a które zwierz zawsze uważał za najważniejsze dla Doktora. Jak chociażby przypominanie widzom, że przemoc i chwycenie za broń niekoniecznie jest jedynym i dobrym rozwiązaniem każdego konfliktu. Zwierz zawsze cenił w Doktorze fakt, że zastrzelenie kogoś nigdy nie rozwiązywało problemu. To doskonała nauka dla młodszych i starszych widzów. W każdym razie zwierz jest tym nowym-starym Doktorem zachwycony. I naprawdę się cieszy że znów może wam o nim pisać swoje cotygodniowe notki. To jest prawdziwa magia że serial może w jednym sezonie koszmarnie denerwować czy nudzić by w następnym wprawiać w dobre samopoczucie i zachwyt.
Ps: Ogłoszenie na ten tydzień – ponieważ zwierz ma miliony rzeczy do roboty to w tym tygodniu wpisy będą o dziwnych godzinach a może się tak zdarzyć że jakiegoś nie będzie. Zwierz musi pisać i nie może przez to pisać (logic!).