Czym byłoby życie bez kulinarnych reality show. Smutną pustką pozbawioną sensu. Na całe szczęście jeśli czegoś w naszym świecie nie brakuje to kulinarnych reality show. Czekając na kolejny sezon amerykańskiego MasterChefa Zwierz znalazł pocieszenie, i to w dość niespodziewanym miejscu czyli na Netflixie. Tam bowiem można zobaczyć The Final Table.
Teoretycznie nie ma za bardzo powodu by poświęcić cały tekst programowi kulinarnemu gdzie wybitni szefowie kuchni rywalizują ze sobą, po to by zasiąść w gronie szefów kuchni najwybitniejszych. Format programu trochę może przypominać wszystkie rywalizacje typu Top Chef czy MasterChef Professionals. Czyli znane już od lat programy kulinarne gdzie zamiast amatorów startują profesjonaliści. Choć trzeba zaznaczyć, że w The Final Table chyba podniesiono poprzeczkę jeszcze wyżej bo wielu z rywalizujących szefów kuchni ma na swoim koncie gwiazdkę Michelin albo pracowało w restauracji wyróżnionej tym najwyższym kulinarnym odznaczeniem. Jednak cała reszta przypomina raczej klasyczne programy tego typu. Każdy odcinek poświęcony jest kuchni z innego kraju, oraz innemu składnikowi – na początku szefowie kuchni rywalizują przygotowując tradycyjną potrawę z danego kraju, w drugiej rundzie trzy najsłabsze zespoły (bo w każdym są dwie osoby) przygotowują danie z dość nietypowym i trudnym składnikiem. W pierwszym etapie kucharze są oceniani przez krytyków kulinarnych i celebrytów z danego kraju, w drugim przez jednego z wybitnych szefów kuchni z którym spotkają się w finale.
Jaka jest więc różnica? Po pierwsze – co wzbudziło moją ciekawość, to proponowana nagroda. Otóż w tym programie nagrodą jest… wygranie konkursu. Nie ma żadnego czeku, pieniędzy, nawet nie ma trofeum. Twoją nagrodą jest możliwość otrzymania miejsca przy tym „ostatnim stole”, gdzie zasiadają kulinarne legendy. To moim zdaniem bardzo ciekawy pomysł – bo w ten sposób podnosi się znaczenie całej rywalizacji. Jeśli dla tych szefów kuchni sama wygrana jest wystarczająca to znaczy to, że program jest na tyle prestiżowy, a ten ostatni stół, obsadzony takimi sławami, że niczego więcej nie trzeba chcieć. Zresztą nie ukrywajmy – w przypadku mistrzów kuchni nagradzanych najwyższymi kulinarnymi wyróżnieniami, co miałoby być taką nagrodą? Większość z nich ma własne restauracje, książki kucharskie i dobre dochody. Jakoś nie podejrzewam by kolejna plakietka czy statuetka cokolwiek naprawdę zmieniła. Poza tym fajnie jest co pewien czas zobaczyć ludzi którzy rywalizują ze sobą dla samej rywalizacji czy przekonania się kto wygra a nie dla jakiejś konkretnej nagrody.
Jednak tym co najbardziej mnie uderzyło – to fakt jak bardzo pojawienie się programu na Netflix odciąża format takiego show. Weźmy MasteChef, to typowy program telewizyjny, który musi z konieczności przewidywać przerwy na reklamy. Po to zresztą się takie show robi – by sprzedać częste i umieszczane strategicznie reklamy, które oddzielają od siebie najbardziej dramatyczne części rywalizacji. I tak zwykle wygląda to tak, że w piętnastu minutach programu, dostajemy trochę budowania napięcia skończonego reklamą, potem przypomnienie co było po reklamie, potem kolejne budowanie napięcia, potem reklamę – i w sumie show może trwać nawet godzinę ale realnie jest tam dwadzieścia, czy trzydzieści minut takiego „mięsa”. Kiedy obejrzało się więcej niż jeden sezon tak przygotowanego kulinarnego show to człowiek już czuje te takie „fale” programu, który zapowiada pewne zdarzenia, potem przypomina co się działo dalej i jeszcze koniecznie dodaje mnóstwo łzawych historii.
I tu wchodzi Netflix który nie ma przerw reklamowych. Co więcej. Ma program który przygotowano ze świadomością, że tych przerw reklamowych nie będzie. W związku z tym odpada to konieczne budowanie napięcia, poprzez robienie zestawu takich potencjalnie dramatycznych klipów i wypowiedzi wyrwanych z kontekstu. Jasne – wciąż jest to kulinarne reality więc pomiędzy jednym a drugim zdaniem wspomina się nieco o skromnych początkach pracy każdego z szefów kuchni, ale wciąż – poziom sztucznie kreowanej dramy jest bez porównania mniejszy. Zdecydowanie mniej jest też irytującego przypominania co wydarzyło się w programie pięć minut wcześniej przed przerwą reklamową. Stąd kiedy ogląda się 50 minut The Final Table, to jakieś 40 z nich rzeczywiście jest skoncentrowanych na gotowaniu, refleksji nad tym co i dlaczego szefowie kuchni zdecydowali się upichcić.
Muszę przyznać, że dopiero ostatnio zdałam sobie sprawę jak bardzo Netflix może zrewolucjonizować właśnie ten element telewizyjnej rozrywki jakimi są popularne show kulinarne, czy nawet talent show. Fakt, że Netflix wymusza zupełnie inny sposób oglądania tych programów i że od początku wiadomo, że nie będzie przerw reklamowych, sporo jednak zmienia. Poza tym – o ile za robienie seriali biorą się od lat niemal wszystkie stacje kablowe, o tyle pomysł by zrobić jakościowe wydanie popularnych show, jeszcze niekoniecznie się przebił. Nie przypominam sobie by jakaś ze stacji kablowych próbowała stworzyć własne, lepsze wersje programów które święcą triumfy w telewizji ogólnodostępnej. Stąd jeśli Netflix będzie szedł w tą stronę, to ma potencjalnie duże szanse na sukces. Zwłaszcza, że dotychczas właśnie takie popularne show, były tym czym jeszcze telewizja ogólnodostępna mogła z powodzeniem rywalizować z platformami streamingowymi.
Bo w sumie tym właśnie jest The Final Table – nie nowym pomysłem, czy jakąś telewizyjną rewolucją ale taką jakościową wersją programów typu MasterChef. Choć można się zastanowić nad tym czy tego typu produkcje będą działać tak samo na widzów kiedy rywalizację można śledzić nie tygodniami ale w ciągu jednego deszczowego popołudnia. To chyba moje jedyne zastrzeżenie czy może raczej punkt wyjścia do krytycznej refleksji – czy reality show sprawdza się jeśli nie mamy kilku tygodni by przywiązać się do bohaterów. Choć z drugiej strony dziś sporo osób ogląda sezony reality na raz – i wciąż udaje im się wkręcić w tą rozrywkę, więc kto wie, może moje obawy są na wyrost. Ale na pewno to jest coś o czym warto porozmawiać bo wyobraźcie sobie tą wspaniałą przyszłość, w której w programach reality jest nieco mniej wzruszających opowieści o trudnym dzieciństwie i budowania napięcia na pokazywaniu upadających ludzi, którzy w istocie się tylko potknęli i nie miało to, żadnego wpływu na rywalizację.
W każdym razie – żeby już nie przedłużać – jeśli szukacie jakiegoś reality do oglądania to koniecznie rzućcie okiem na The Final Table, bo to naprawdę fajny program, tylko uwaga — mniej więcej w połowie odcinka człowiek robi się niesamowicie głodny. Tak więc nie da się np. obejrzeć odcinka włoskiego nie jedząc przy tym jakiegoś makaronu, a już odcinek o Indiach to trzeba włączyć dopiero po tym jak się zamówi jakieś curry, bo bez tego emisja grozi śmiercią głodową i lizaniem ekranu.
Ps: Wiele osób pyta dlaczego nie ma recenzji kolejnych odcinków Doktora. Nie ma bo w ostatnich tygodniach było mi bardzo trudno zebrać się do ich pisania. Ale obiecuję, że nadrobię i że moje zaległości nie wynikają z braku sympatii dla Doktor ale z braku jakiegoś takiego nastroju do pisania recenzji kolejnych odcinków. Tak bywa.