Home Ogólnie A w mojej głowie tylko TY czyli zwierz o “You”

A w mojej głowie tylko TY czyli zwierz o “You”

autor Zwierz
A w mojej głowie tylko TY czyli zwierz o “You”

You trafiło kil­ka tygod­ni temu na Net­flixa i od razu stało się specy­ficznym prze­bo­jem. Kry­ty­cy wcale się nim tak bard­zo nie zach­wycali. Wid­zowie niekoniecznie twierdzili, że nic lep­szego nie nakrę­cono. Ale klikali na kole­jne odcin­ki. Tak bard­zo że już dziś wiado­mo, że w planach jest nie tylko dru­gi ale i trze­ci sezon seri­alu. Pod wzglę­dem fab­u­larnym ser­i­al „You” nie jest ani szczegól­nie błyskotli­wy ani szczegól­nie odkry­w­czy. Mamy młodą, nieco zbyt ufną dziew­czynę, chłopa­ka który ją stalku­je, przy­jaciół którzy niekoniecznie widzą zagroże­nie. Mamy też , poczu­cie zagroże­nia bo bohater z każdym odcinkiem posuwa się coraz dalej. Nic nowego. Dlaczego więc pro­dukc­ja, która do znanych schematów nie wnosi wiele nowego jest jed­nym z tych seri­ali które jak chip­sy – kon­sumu­je się nie mogąc przestać?

Od razu powiem, że to niekoniecznie będzie recen­z­ja seri­alu ale raczej pew­na anal­iza tego jak został zro­biony. Dlaczego nie będzie to recen­z­ja? Bo w sum­ie moż­na ją sprowadz­ić do jed­nego zda­nia – bard­zo prze­cięt­ny fab­u­larnie ser­i­al, który oglą­da się całą noc, klika­jąc „następ­ny odcinek”. W wielu przy­pad­kach korzys­ta on z utar­tych tropów, czy wręcz stereo­ty­powych rozwiązań fab­u­larnych. Posta­cie zarysowane są grubą kreską, a prze­bieg zdarzeń wyda­je się bard­zo dale­ki od praw­dopodob­ne­go. Bohaterów zbyt częs­to ratu­je przy­padek, szczęś­cie czy niewy­jaśniony do koń­ca splot okolicznoś­ci.  Tym co jest w nim naprawdę fas­cynu­ją­cy to jak twór­cy osiągnęli ten efekt wcią­ga­nia widza w his­torię. Korzys­ta­jąc zarówno z tego co wiemy o praw­idłach prowadzenia nar­racji jak i doda­jąc coś co będzie bezpośred­nio rezonowało z naszym codzi­en­nym życiem. Na potrze­by tej anal­izy konieczne są spoil­ery ale ponieważ ten ser­i­al zda­je się pod­bi­jać ser­ca widzów błyskaw­icznie a jest na Net­flix już od jakiegoś cza­su to pewnie część z was już widzi­ała całość.

 

Po pier­wsze – tym co You robi doskonale to pokazu­je jak bard­zo social media ułatwiły stalkerom życie. Oczy­wiś­cie na potrze­by seri­alu logowanie się do chmury czy podglą­danie kogoś przez skradzionego Iphone jest dużo prost­sze niż w real­nym życiu ale wciąż – to jest nowy obraz stalk­era. Takiego który już nie musi za tobą chodz­ić krok w krok, by śledz­ić two­je życie, takiego który nie musi cza­ić się w krza­kach czy kupować lor­netę. Wystar­czy mu sprawny kom­put­er i trochę przed­siębior­c­zoś­ci i wie już o tobie wszys­tko (nawet jeśli ser­i­al dostrze­ga, że w jakimś stop­niu jest to kreac­ja).  Nie musi być też geniuszem kom­put­erowym, czy nawet mis­trzem tech­nologii. Wszys­tko zosta­je podane mu na tacy, a pod­sta­wowa zna­jo­mość nawyków użytkown­ików social media pozwala mu się wła­mać do kom­put­era czy na stronę. Bez dra­maty­cznych scen gdzie ktoś po nocy wali w klaw­iaturę wszys­tki­mi dwudziestoma pal­ca­mi. Fakt, że po emisji seri­alu sporo osób przestaw­iło ustaw­ienia swoich kont na social media na pry­watne, pokazu­je że to poczu­cie zagroże­nia nie towarzyszy nam na co dzień – wręcz prze­ci­wnie, sporo osób o tym nie myśli. Wprowadze­nie ele­men­tu śledzenia czy­je­jś cyfrowej obec­noś­ci (coś co filmy częs­to trak­tu­ją z humorem i pobłażaniem) nie jest zupełnie nowe ale tu pokazane nieźle. Być może dlat­ego, że wszyscy bohaterowie są w takim wieku, że nie ma wąt­pli­woś­ci, że już powin­ni się nieco ori­en­tować w zagroże­ni­ach social media. Jed­nocześnie ser­i­al posuwa nam wiz­ję, w której pry­wat­ność jest zupełnie ilu­zo­rycz­na. Choć przeszkadza nam brak okien w mieszka­niu bohater­ki to jej zachowa­nia w social media nie wyda­ją się ekstremalne. Póki nie zain­tere­su­je się nią ktoś o złych intenc­jach. To ciekawy trop bo trochę sugeru­je, że potenc­jal­nie każ­da oso­ba w social media może stać się ofi­arą takiego trak­towa­nia. Co nie jest dalekie od prawdy.

 

Dru­ga sprawa – film dość dobrze gra ze sche­matem tego jak wyglą­da stalk­er i jak się zachowu­je. Oczy­wiś­cie bohater – Joe, jest trochę taką „stalk­er­ską Mary Sue’ – wychodzą mu rzeczy, które nigdy nie wyszły­by w nor­mal­nym życiu, chy­ba że ktoś miał­by niesamowite wprost szczęś­cie. Jego motywac­je są przed­staw­ione w dość prosty sposób, a skuteczność jego dzi­ała­nia jest możli­wa tylko dlat­ego, że akc­ja musi posuwać się do przo­du. Ale jed­nocześnie – jest to młody, atrak­cyjny i inteligent­ny mężczyz­na. Poma­ga chłopcu z mieszka­nia obok, kar­mi go i otacza opieką. Pracu­je w księ­gar­ni i zna wartość i sposób kon­ser­wowa­nia starych książek. Co zresztą czyni go potenc­jal­nie bard­zo atrak­cyjnym dla takich hip­ster­s­kich przed­staw­icieli młodego pokole­nia. To żaden facet z ciem­nego zauł­ka. Kiedy w końcu jego związek z Beck dochodzi do skutku to rzeczy­wiś­cie na pier­wszy rzut oka wyda­je się dla niej ide­al­nym kocha­ją­cym part­nerem. Nie jest w sposób oczy­wisty odpy­cha­ją­cy i agresy­wny. To oczy­wiś­cie spraw­ia że widz ma ciekawą i wcią­ga­jącą ale też niebez­pieczną per­spek­ty­wę. Bo Joe jest postacią zde­cy­dowanie intere­su­jącą i intrygu­jącą. Trud­no mu kibi­cow­ać ale jed­nocześnie – jak w przy­pad­ku wielu pro­dukcji opowiada­ją­cych o zbrod­ni­ach z per­spek­ty­wy spraw­cy – trud­no się od niego zupełnie odciąć. Kiedy Joe po raz kole­jny uni­ka kary czy tara­p­atów odczuwamy ulgę, bo his­to­ria będzie się toczyć dalej. Bo to jest nasz bohater (Joe jest nar­ra­torem seri­alu). Joe ma cechy bohat­era pozy­ty­wnego ale jego dzi­ała­nia są jed­noz­nacznie negaty­wne. Ser­i­al dość dłu­go ukry­wa przed nami wyjaśnie­nie dlaczego potenc­jal­nie miły facet zachowu­je się tak jak się zachowu­je. Kiedy ostate­cznie sce­narzyś­ci próbu­ją nieco wyjaśnić jego postępowanie prze­bytą traumą – wychodzi im to gorzej niż czynie­nie z Joe postaci tajem­niczej i wewnętrznie skonfliktowanej.

 

Dlaczego to per­spek­ty­wa niebez­piecz­na? Bo choć śledze­nie przestęp­cy wcią­ga (o czym doskonale wiedzi­ał już Szek­spir – kiedy jego bohaterowie deklarowali nam ze sce­ny – na boku – co mają zami­ar zro­bić, czyniąc nas wspól­nika­mi swoich dzi­ałań) to moż­na za bard­zo poczuć się jego przy­ja­cielem. Nie wiem czy widzieliś­cie ale na Twit­terze moż­na znaleźć mnóst­wo wyz­nać miłoś­ci wzglę­dem postaci Joe – który częś­ci obser­wa­torek i obser­wa­torów wyda­je się ciekawą tor­tur­owaną duszą która kocha za bard­zo. Na całe szczęś­cie odtwór­ca tej roli Penn Bad­g­ley chodzi po Twit­terze i przy­pom­i­na zach­wyconym wid­zom, że jed­nak nie należy inwest­ować zbyt wielu uczuć w odgry­wanego przez niego bohat­era. Nieste­ty to jest zawsze niebez­pieczeńst­wo kiedy gra się ze sche­matem i czyni się przestępcę w jak­iś sposób fas­cynu­ją­cym a niekoniecznie odrzu­ca­ją­cym. Zwłaszcza, że twór­cy zde­cy­dowali się obdarzyć bohat­era dodatkową traumą, która uruchamia tu morder­cze zachowanie. Chwała im jed­nak za to, że bohater nie jest w żad­nym momen­cie pokazy­wany jako chory, czy zabur­zony – raczej jako człowiek dla którego pewien dale­ki od normy sposób myśle­nia jest racjon­al­ny. Gdy­by gdzieś tam w seri­alu pojaw­iła się jed­noz­nacz­na diag­noza łat­wo było­by o prostą styg­matyza­cję. Joe pozosta­je w dużym stop­niu bohaterem ide­al­nie niere­al­isty­cznym, książkowym, przez co dużo łatwiej wybaczyć tej postaci taką dość naw­iną charakterystykę.

 

Jed­nak przede wszys­tkim ser­i­al doskonale gra schemata­mi pro­dukcji roman­ty­cznej. Mamy tu więc klasy­czne „urocze spotkanie” kiedy dziew­czy­na spo­ty­ka chłopa­ka w księ­gar­ni, mamy bohater­s­ki ratunek na per­onie metra, mamy w końcu bie­ganie ulicą po nocy, rzu­canie kamykiem w okno, wspólne zwycza­je, własne kody, nawet pojaw­ia się kwes­t­ia miłoś­ci i zna­jomych oraz miłoś­ci i inspiracji do pra­cy. W seri­alu pojaw­ia­ją się klisze z komedii roman­ty­cznych i melo­dra­matów, które dobrze znamy i uczymy się przyp­isy­wać im konkretne emoc­je. Kiedy Joe bieg­nie po nocy do swo­jej ukochanej wyz­nać jej w końcu miłość, to automaty­cznie prag­niemy by wpuś­ciła go do siebie, bo to jest prze­cież schemat znany z roman­sów. I właśnie tu moim zdaniem kry­je się klucz do pop­u­larnoś­ci seri­alu. Bo on roz­gry­wa ele­men­ty roman­sowe niemal ide­al­nie zgod­nie ze sche­matem, jed­nocześnie doda­jąc do nich świado­mość, że jed­na z zaan­gażowanych osób jest stalk­erem i morder­cą. To spraw­ia, że tworzy się specy­ficz­na mieszan­ka – z jed­nej strony – oglą­damy his­torię która prze­cież zawsze powin­na kończy się hap­py endem, z drugiej – wiemy, że jesteśmy świad­ka­mi czegoś bard­zo niepoko­jącego. To spraw­ia, że nie tylko inaczej patrzymy na bohaterów ale też na same roman­ty­czne schematy. Czy te wszys­tkie przy­pad­kowe spotka­nia rzeczy­wiś­cie mogły­by być takie przy­pad­kowe, czy te wszys­tkie przeszkody w związku nie powin­ny być znakiem, że dwie oso­by naprawdę do siebie nie pasu­ją. Ser­i­al nigdy tak naprawdę nie sta­je się krymi­nałem czy sen­sacją. Jest z tego przy­cią­ga­jącego olbrzymią uwagę gatunku – niebez­piecznego roman­su. Coś co powin­no odrzu­cać ale fascynuje.

 

Co ciekawe nawet seks zosta­je w tym seri­alu pokazany bardziej w kon­tekś­cie komedii roman­ty­cznej niż thrillera. Pier­wsze zbliże­nie bohaterów jest wręcz kuri­ozal­nie nieu­dane. Dopiero kiedy lep­iej się zrozu­mieją i poz­na­ją, obo­je zna­jdą zaspoko­je­nie. Pier­wszy nieu­dany sto­sunek sta­je się dowcipem, kole­jną perypetią którą bohaterowie musza pokon­ać żeby się do siebie zbliżyć. Choć w niek­tórych sce­nach ser­i­al sugeru­je, że życie sek­su­alne wszys­t­kich bohaterów jest dużo bardziej akty­wne niż w kome­di­ach roman­ty­cznych, to sama his­to­ria zbliżeń głównej pary jest roz­gry­wana w dużo bardziej stan­dar­d­owej kon­wencji. Właśnie po to by była to bardziej para z komedii roman­ty­cznej czy melo­dra­matu niż z eroty­cznego thrillera. Bo to film ser­i­al, który wpisu­je w stalk­ing w schemat “miłoś­ci za bard­zo”. Co oznacza, że pewnie nie jed­na mło­da i roman­ty­cz­na dusza, dostrzeże w nim głównie miłość. No a ponieważ miłość trud­na cieszy się w naszej kul­turze zaskaku­ją­co wysokim poważaniem, to sama nar­rac­ja zami­ast odrzu­cać wcią­ga, bo nieje­den widz pewnie ma nadzieję, że te wspólne emocjon­alne przeży­cia bohaterów zbliżą, a Joe wyz­woli się ze stalk­er­skiej manii, jak tylko ustatku­je się przy ukochanej.

 

Kole­j­na sprawa – która, co trud­no powiedzieć na pewno – spraw­ia, że ser­i­al jest dużo ciekawszy – jest kwes­t­ia samej Beck – obiek­tu uczuć Joe. Otóż nie jestem w stanie stwierdz­ić czy taki był dokład­nie zami­ar twór­ców, ale nie jest to dziew­czy­na ide­al­na, więcej jest to dziew­czy­na dość iry­tu­ją­ca. Beck to typowa stu­den­t­ka pisa­nia, która robi wszys­tko tylko nie pisze. Przed­staw­iciel­ka młodego pokole­nia która lubi życie pon­ad stan ale jed­nocześnie nie uważa by pojaw­ian­ie się na czas w pra­cy było czymś czego należy się jakoś szczegól­nie trzy­mać. Beck pode­j­mu­je głupie decyz­je, umaw­ia się z kosz­marnym dup­kiem i na Tin­derze szu­ka miłoś­ci. Jest zaprzecze­niem pewnego schematu opowiada­nia o bohaterkach, które albo są zupełnie niewinne i zbyt pozy­ty­wnie nastaw­ione do świa­ta, albo pewne siebie, nieza­leżne odnoszące sukces. Beck jest iry­tu­ją­ca bo jest dokład­nie taka jaka nie powin­na być bohater­ka. Rozko­jar­zona, nieuważ­na, kapryś­na, nie umieją­ca sobie poradz­ić ze swoi­mi emoc­ja­mi. Do tego kłamie, nie wie czego chce i zami­ast być sobą cią­gle uda­je kogoś innego. Zna­jome dobiera głównie po to żeby utrzy­mać wyso­ki sta­tus, sama zachowu­je się jak­by miała coś ważnego do powiedzenia światu ale więk­szość jej opowieś­ci jest dość banal­na. Do tego nie jest przykła­dem chodzącej moral­noś­ci – kiedy ma ochotę na romans to się w ów romans wda, być może stara­jąc się wypełnić pustkę jaką w jej życiu zostaw­ił ojciec, który z uza­leżnienia wyleczył się dopiero po ode­jś­ciu od rodziny.

 

Jeśli uczynie­nie z Beck postaci iry­tu­jącej było zami­arem sce­narzys­tów to trze­ba im przyz­nać – zro­bili doskon­ały krok w odpowied­nim kierunku. Gdy­by Beck była ide­al­na wtedy uczu­cia wid­owni zbyt łat­wo zdys­tan­sować się do bohat­era i jego dzi­ałań (co i tak powinien zro­bić bo bohater jest stalk­erem) jed­nak ponieważ wybrał na swo­ja ofi­arę dziew­czynę, którą tak ewident­nie ide­al­izu­je, widz niekoniecznie ma pier­wszy odruch by sol­idary­zować się z dziew­czyną. Co oczy­wiś­cie jest niepoprawne jeśli się nad tym zas­tanow­imy, ale jed­nocześnie – cechy wykazy­wane przez bohaterkę zwyk­le są pokazy­wane w kul­turze jako negaty­wne i iry­tu­jące. Z drugiej strony być może twór­cy prag­nęli pokazać, że nawet dość iry­tu­jące dziew­czyny, które mają w życiu wielkie ambic­je i mało zapału, które roman­su­ją z dup­ka­mi albo fac­eta­mi z Tin­dera nie zasługu­ją na obsesyjnych stalk­erów. Gdy­by to był zamysł twór­ców moż­na było­by im uścis­nąć rękę, że udało im się zro­bić ser­i­al o przys­to­jnym stalk­erze, jed­nocześnie mówiąc coś ważnego o naszym postrze­ga­niu schematów zachowa­nia kobi­et. Nie mniej  tu musimy założyć, że to twór­cy chcieli osiągnąć, a nie że bohater­ka wyszła im taka trochę przy­pad­kiem, bo niek­tóre cechy które są w niej iry­tu­jące mogły­by zostać przez część osób uznane za atrak­cyjne. W każdym razie fakt, że wielu widzów było ziry­towanych zachowanie Beck postrzegam jako jed­ną z najbardziej przy­cią­ga­ją­cych sił seri­alu. Nie lubimy dziew­czyny, więc kiedy paku­je się w kole­jne kłopo­ty mamy mniej wyrzutów sum­ienia a więcej satys­fakcji. Ten mech­a­nizm dzi­ała dość pros­to – zwłaszcza, że ser­i­al nie roz­gry­wa się w bard­zo real­isty­cznej kon­wencji (co pozwala na chwilę odłożyć wyrzu­ty sum­ienia że kibicu­je się mordercy).

 

Kole­j­na sprawa która przy­cią­ga widzów do seri­alu to wątek przy­jaciół­ki Beck – która okazu­je się ma na jej punkcie obsesję. Wprowadze­nie drugiej postaci która ma obsesję na punkcie bohater­ki – zwłaszcza postaci kobiecej nie ma za wiele sen­su i nie jest jakoś bard­zo praw­dopodob­ne. Chy­ba, że znów spo­jrzymy na schematy nar­racji. Rywal­iza­c­ja stalk­erów przede wszys­tkim zde­j­mu­je z pro­dukcji prostą dychotomię – kobi­ety ofi­ary, mężczyźni napast­ni­cy. Przy czym warto zwró­cić uwagę, że obses­ja Peach jest zupełnie inna niż obses­ja Joe. Joe dzi­ała w imię źle rozu­mi­anych uczuć roman­ty­cznych. Z kolei Peach ma w sobie tłu­miony homosek­su­al­izm który prowadzi ją do obsesji. To o tyle ciekawe, że ten wątek – kobi­ety której represjonowana sek­su­al­ność czyni z niej stalk­erkę drugiej kobi­ety dość dobrze znamy – pojaw­ia się w kine­matografii to tu to tam, pod postacią teo­re­ty­cznie najlep­szej przy­jaciół­ki. To tani trop – chy­ba się­ga­ją­cy jeszcze lat osiemdziesią­tych. Ale jed­nak dzi­ała­ją­cy na wyobraźnię. Dlaczego – chy­ba właśnie dlat­ego, że się­ga do tych najbardziej klasy­cznych mech­a­nizmów budowa­nia napię­cia – gdzie kon­tro­la, seks i prze­moc są blisko siebie. Doda­jmy do tego jeszcze różnice w sta­tusie społecznym, wielkie pieniądze i voila – mamy wątek który gdy­by potrak­tować go nieco mniej poważnie spoko­jnie mógł­by się znaleźć w Dynas­tii. Zresztą w ogóle ser­i­al częs­to odwołu­je się do takich psy­cho­log­icznych przesądów za dwa grosze. Doskonale widać to w wątku z psy­choter­apeutą, gdzie przed­staw­ie­nie ter­apii, ale też w ogóle jego samego, przy­pom­i­na wspom­ni­ane już thrillery z lat osiemdziesią­tych. Kto wiem, że na fali nos­tal­gii niek­tóre wąt­ki i tropy znów robią się modne.

 

 Ostat­nia kwes­t­ia jest już może wyłącznie moją włas­ną intu­icją może pewnym dostrzeże­niem intencji twór­ców. Otóż jak wiado­mo twór­ca może dawać wid­zowi jakieś wskazów­ki jak ma intepre­tować stwor­zony przez niego świat. Cza­sem – daje mu jas­no do zrozu­mienia, że wszys­tko jest na poważnie, cza­sem wręcz prze­ci­wnie, mru­ga do niego z ekranu i przy­pom­i­na co jak­iś czas że zda­je sobie sprawę z nar­ra­cyjnych absur­dów. W przy­pad­ku You twór­cy moim zdaniem nie mru­ga­ją do nas z ekranu, a jed­nocześnie – są tak poważni w sprzedawa­niu nam nie koniecznie bogatej w sen­sy fabuły, że nie sposób nie dostrzec, że zaprasza­ją nas bardziej do zabawy niż głębok­iej reflek­sji. Jeśli przyjąć tą intu­icję za real­ną, You było­by świadomie przy­go­towanym kok­ta­jlem tych tropów które wiemy, że są zużyte, stereo­ty­powe i bezsen­sowne ale nadal mamy na nie ochotę. To zupełnie jak jedze­nie ekskluzy­wnych chip­sów. Kiedy chcesz chip­sy, i doskonale wiesz, że żad­na ilość soli morskiej nie zmieni fak­tu, że to nie jest zdrowe jedze­nie. Ale cieszy się, że ktoś podał ci tą przekąskę w papierowej tor­bie z ład­nie nasz­ki­cow­aną solą morską.

 

You w pewien sposób staw­ia wyzwanie wid­zowi który chce by dawne wąt­ki zginęły i już się więcej nie pojaw­iały. Zmusza do znalezienia jakiegoś wyjaśnienia (stąd moim zdaniem artykuły które twierdzą, że You to komen­tarz na tem­at tego dlaczego współczes­nym kobi­etom tak trud­no rand­kować) dlaczego wracamy do tych kosz­marków, jakim jest sym­pa­tia dla stalk­era, fas­cy­nac­ja jego wkraczaniem w przestrzeń pry­wat­ną ofi­ary, czy słabość do wrzu­conej w fil­mowe ramy psy­chologii. Doda­jmy do tego piękne książ­ki, z odrobiną łatwych do odczy­ta­nia naw­iązań i dosta­je­my ide­al­ny ser­i­al dla współczes­nej wid­owni która wie, że nie powin­na się dobrze baw­ić ale bawi się znakomi­cie. Na całe szczęś­cie na te potrze­by wymyślono określe­nie „guilty plea­sure”. I nawet jeśli się go nie lubi to ono tu pasu­je idealnie.

 

Prob­lem You pole­ga na tym, że to jak pisałam jest pacz­ka chip­sów. I jest jed­na zasa­da doty­czą­ca paczek chip­sów. Jeśli zjesz jed­ną jak chomik, i zaczy­na ci być głu­pio to nie koniecznie czekasz na kogoś kto przyniesie ci drugą. Nie jestem przeko­nana, że kole­jne sezony You to dobry pomysł. Opowiedze­nie tej his­torii – która zresztą jest dość luźną adap­tacją książ­ki ‑jakkol­wiek nieco nies­trawne spraw­ia przy­jem­ność, a przy­na­jm­niej pozwala wyłączyć mózg na jak­iś czas. Kole­jne sezony nie wyda­ją mi się potrzeb­ne – zwłaszcza, że bohaterowie nie mają znów tak wiele do zaofer­owa­nia. Twist jakim jest pozostaw­ie­nie złoczyń­cy na wol­noś­ci, zawsze dobrze się sprawdza. Gra z tym obow­iązkowym dobrym zakończe­niem jest jed­nym z najlep­szych rozwiązań na jakie zde­cy­dowali się sce­narzyś­ci. Bo dobre zakończe­nie jest dla widza banalne, każde inne – stanowi jak­iś odd­ech. Jed­nocześnie fakt, że Joe zabi­ja Beck pozwala przy­pom­nieć wid­zom o co toczy się tu gra.  Ciąg­nię­cie tego dalej nie ma sen­su. Im mniej wiemy o Joe tym lep­iej – przy­na­jm­niej nie przy­wiązu­je­my się do niego za bard­zo. Do tego obser­wowanie jak Joe będzie zwodz­ił policję (o ile ta się kiedykol­wiek zjawi) wpędzi ser­i­al w jeszcze bardziej kuri­ozalne podziemia niepraw­dopodobieńst­wa. Joe jest typową postacią na jed­ną opowieść. Im dalej w las tym moim zdaniem- będzie gorzej.

 

Na samym końcu należało­by dodać dwa słowa o społecznym kosz­cie opowiada­nia sobie takich his­torii. Spoko­jnie nie będę w was widzów rzu­cać kamie­niem. Sama obe­jrza­łam ser­i­al za jed­nym zamachem. Prob­lem w tym, że nieste­ty – każdy twór­ca pode­j­mu­ją­cy tem­at stalkingu i opowiada­ją­cy go z per­spek­ty­wy przys­to­jnego, inteligent­nego stalk­era utrud­nia dobre rozpoz­nanie tego zjawiska przez społeczeńst­wo. Stalk­ing wciąż ma pewne roman­ty­czne obu­dowanie, wciąż uznawany jest przez wielu za pochleb­st­wo dla kobi­ety. Choć bohater­ka tar­ci tu życie, to jak wskazu­ją inter­ne­towe reakc­je – wid­zowie i tak byli bardziej przy­wiązani do śledzącego ją mężczyzny. Co więcej naw­iązanie, częś­ciowo do schematu melo­dra­matu czy komedii roman­ty­cznej jeszcze bardziej osadza stalk­ing w znanych ramach. Moż­na pode­jrze­wać że część osób potrak­tu­je to jako iron­iczny komen­tarz do kul­tu­ry, ale wciąż dam głowę, że nie jed­ne­mu wid­zowi seri­alu You Joe zawró­cił w głowie. Zaś Beck go den­er­wowała. I cieszą się, ze Joe jeszcze z nimi zostanie. I to jed­nak jest pewien koszt tej zabawy. Koszt który płacą oso­by stalkowane którym potem trud­no jest wyjaśnić jak bard­zo trau­maty­czne i wcale ani odrobinę roman­ty­czne doświad­cze­nie ich spotkało.

 

You moim zdaniem całkiem dużo mówi o nas jako o widzach. Jak bard­zo lubimy pewne schematy, jak wystar­czy tylko odrobinę nimi zagrać i moż­na nas przy­ciągnąć, nawet do dość miałkiej a niekiedy po pros­tu idio­ty­cznej opowieś­ci. You nie jest mis­tr­zost­wem jeśli chodzi o treść his­torii, ale muszę przyz­nać, że odpowiedzial­ni za ser­i­al ludzie wiedzieli jak opowiedzieć his­torię żeby przykuć nas do telewiz­orów czy kom­put­erów. Dlat­ego, mimo że nie mam zbyt wysok­iej opinii o You, muszę przyz­nać, że cieszę się że ser­i­al obe­jrza­łam. Dano nic miałam takiej fra­jdy ze śledzenia jak his­to­ria jest opowiadana. Ale jak pisałam – mam wąt­pli­woś­ci czy należy ją snuć dalej. Ja bym skończyła na tych dziesię­ciu odcinkach. Bo to co przyniosło pro­dukcji pop­u­larność może się szy­bko okazać jej najwięk­szą słabością.

PS: Nagrodę za konkurs Gwiezd­nowo­jen­ny dosta­je autor­ka komen­tarza pod­pisana Nuka Cola. Poszę napisz do mnie na maila, żeby dostać nagrodę.

0 komentarz
0

Powiązane wpisy

judi bola judi bola resmi terpercaya Slot Online Indonesia bdslot
slot
slot online
slot gacor
Situs sbobet resmi terpercaya. Daftar situs slot online gacor resmi terbaik. Agen situs judi bola resmi terpercaya. Situs idn poker online resmi. Agen situs idn poker online resmi terpercaya. Situs idn poker terpercaya.

Kunjungi Situs bandar bola online terpercaya dan terbesar se-Indonesia.

liga228 agen bola terbesar dan terpercaya yang menyediakan transaksi via deposit pulsa tanpa potongan.

situs idn poker terbesar di Indonesia.

List website idn poker terbaik. Daftar Nama Situs Judi Bola Resmi QQCuan
situs domino99 Indonesia https://probola.club/ Menyajikan live skor liga inggris
agen bola terpercaya bandar bola terbesar Slot online game slot terbaik agen slot online situs BandarQQ Online Agen judi bola terpercaya poker online