Przez chaszcze czyli wpis wakacyjny piąty

Mówią, że negoc­jac­je z ter­ro­rys­ta­mi nie mają sen­su a ja wam mówię, że jak czwarty dzień wakacji narzekasz na to, że cię mat­ka wcześniej budzi, to w końcu spot­ka cię łas­ka. Oto zostałam obud­zona pól godziny później. Przy czym obaw­iam się, że po raz ostat­ni, bo kiedy zeszłyśmy na śni­adanie mat­ka oświad­czyła „nic tu nie ma” (znaczy wszys­tko było, ale ona nie była przy tym pier­wsza) co pewnie znaczy, że więcej łas­ki nie doznam.

Po wczo­ra­jszych wyprawach międzymi­as­towych, mat­ka Zwierza zażą­dała jakiegoś szlaku. Widzi­cie o ile w Tatra­ch podążam grzecznie za panią matką, to tu zostało mi powier­zone wyty­cze­nie naszego szlaku. Nie było to trudne, bo z Kudowy szla­ki są z grub­sza trzy. Wybrałam ten czer­wony, bo wydawał się naj­ciekawszy, plus lubię kolor czer­wony. Ruszyłyśmy więc pewnie i wszys­tko szło bard­zo dobrze, póki szlak biegł przy uli­cy. Gdy jed­nak postanow­iłam skrę­cić i nie iść dalej poboczem (muszę przyz­nać, że nie lubię chodz­ić poboczem i dla mnie to żaden spac­er, raczej reflek­s­ja nad tym czy coś mnie roz­jedzie) sprawy zaczęły się kom­p­likować. To znaczy skom­p­likowała się jed­na sprawa — zgu­biłam szlak.

Nie byłam jed­nak zaniepoko­jona, ostate­cznie oko­lice Kudowy to nie Tatry, urwisk nie ma, ścież­ka biegła pros­to i przy­jem­nie a wido­ki były naprawdę ładne, bo cóż z tego, że góry niewysok­ie, sko­ro idąc granią wzniesienia moż­na spoglą­dać w dół, na zielone pola, i zabu­dowa­nia, a jeszcze na niebie co pewien czas pojaw­ia się par­alot­niarz. Wido­ki są niezwyk­le urokli­we i zaprasza­jące do kon­tyn­uowa­nia spaceru, a człowiek czu­je się znakomi­cie, bo nie jest zmęc­zony, ale ma poczu­cie, że jest tak właśnie ide­al­nie odd­alony od cywiliza­cji by ją podzi­wiać z bez­piecznej odległoś­ci. Jed­nocześnie jest tu po pros­tu bard­zo ład­nie, co przekonu­je mnie, że są to jedne z najład­niejszych okolic w Polsce, zwłaszcza dla ludzi, którzy lubią, jak ziemia zaczy­na się fał­dować i nie jest tak bez­nadziejnie płasko jak na Mazowszu.

Zach­wyt okolicą nieco osłabł, kiedy sze­ro­ka ścież­ka niosą­ca śla­dy samo­chodowych kół się skończyła. Po pros­tu, w pewnym momen­cie nie było już dro­gi. Co praw­da słysza­łyśmy szum uli­cy oraz gdzieś spomiędzy drzew prześwity­wały jakieś dachy, ale nie było żad­nej dro­gi, która miała­by nas zaprowadz­ić tam gdzie chci­ałyśmy się znaleźć. Do tego słysza­łyśmy dźwięk pracu­ją­cych pił maszynowych sugeru­ją­cy, że gdzieś ktoś w okol­i­cy dokonu­je wycin­ki, co nie napawało nas optymizmem — bo jak ktoś coś wyci­na, to wyci­nana rzecz pada i kto nam zag­waran­tu­je, że nie pad­nie na dwie zagu­bione w lesie oso­by. Ja byłam gotowa zawró­cić, ale pani mat­ka stwierdz­iła, że sko­ro przed nami są śla­dy cywiliza­cji ludzkiej, to należy się do nich kierować. Na moje pytanie czy nie boi się, że wypad­nie na nas z lasu jak­iś zły drw­al, poucza­ją­cy nas, że nie ma tu ścież­ki stwierdz­iła, że jeśli się boję to mam iść szybciej.

Nasza wyprawa przez chaszcze uświadomiła mi, że do listy rzeczy, które robię wyłącznie w towarzys­t­wie mat­ki, mogę dopisać przedzieranie się przez zarośla bez ścież­ki. W każdym razie po pewnym cza­sie — kiedy nie wypadł na nas żaden zły leśnik i żad­na z nas nie wylą­dowała twarzą w ściółkę leśną, znalazłyśmy się na jakiejś niewielkiej polanie, na tyłach zabu­dowań. Tu pojaw­ił się prob­lem, bo stało się jasne, że zabu­dowa­nia są od lasu odgrod­zone płotem i nie da się ich obe­jść. I właśnie wtedy pojaw­ił się nagle pan, z uśmiechem infor­mu­ją­cy nas, że oto oczy­wiś­cie otworzy nam furtkę i przepuś­ci przez ogródek. Okazu­je się bowiem, że nie jesteśmy ani pier­wsze, ani ostat­nie, które wylą­dowały na zapleczu jego ogród­ka dzi­ałkowego. Jak się okazu­je, co pewien czas z lasu wychynie jak­iś zagu­biony turys­ta (zdarza­ją się nawet tacy z row­era­mi) i próbu­je się zori­en­tować — gdzie jest, co się stało i ile cza­su spędz­ił w leśnej głuszy. Każdy taki zagu­biony turys­ta, musi potem prze­jść ścieżką wzdłuż ogród­ków dzi­ałkowych, gdzie uśmiech­nię­ci dzi­ałkow­icze, zaję­ci doglą­daniem grządek mówią mu pociesza­ją­cym tonem, że nie jest pier­wszy i już się przyzwyczaili.

Znalazłszy się na drodze, doszłyśmy do wniosku, że mamy dość przygód, i zami­ast iść dalej przed siebie, zawró­ciłyśmy. Po dodrze do domu zaszłyśmy do ruchomej szop­ki (rzecz dość rzeczy­wiś­cie niezwykła, bo robiona hob­bisty­cznie w lat­ach dwudzi­estych, przez mieszkań­ca wsi, który najwyraźniej miał dużo cza­su i tal­en­tu). Aku­rat, kiedy podzi­wiałyśmy niewielką insta­lację, do szop­ki wes­zli turyś­ci, którzy spy­tali, czy ktoś coś wie o tej wycince drze­wa przy szlaku. Jak się okaza­ło — na krótkim odcinku przy szlaku na Błędne Skały trwa właśnie wycin­ka i właś­ci­wie to nie powin­no się prze­chodz­ić, ale są tacy, którzy się tym nie prze­j­mu­ją. Zas­tanaw­iam się czy właśnie to nie byłyśmy my, które praw­ie na wycinkę nie weszłyśmy. W każdym razie — jak pow­tarza­łam potem matce — były zna­ki, że to niekoniecznie była dziś dro­ga dla nas. Przy czym — nie ukry­wa­jmy — trud­no nazwać naszą wycieczkę dalekosiężną, ale jak słusznie zauważa mat­ka — każ­da wyciecz­ka z przy­go­da­mi się liczy.

Kto by pomyślał, że po tych przy­go­dach spoczniemy na lau­rach, ten jest w błędzie. Oczy­wiś­cie udałyśmy się do mias­ta, gdzie spożyłyśmy zupę czosnkową (z resztą najpierw podano nam złą zupę, a potem w ramach wyrów­na­nia krzy­wd omal nie dostałyśmy dwóch por­cji) a potem z braku lep­szych pomysłów poszłyśmy na spac­er. I tu doszło do bard­zo ciekawego zjawiska — otóż tak właś­ci­wie to nigdzie nie poszłyśmy — ot jed­na ulicz­ka w bok, dru­ga w bok, trze­cia w bok i… mój licznik kroków wskazu­je, że przeszłam ich dziś dwadzieś­cia pięć tysię­cy, a aplikac­ja do fit­ness zaraz  zażą­da ode mnie zdję­cia dowodu oso­bis­tego celem zwery­fikowa­nia czy to na pewno ja z niej korzys­tam, bo coś jej się nie widzi. Najwyraźniej — nie jesteśmy w stanie wymyślić lep­szych rozry­wek niż spacerowanie, no może poza sprawdzaniem granic życ­zli­woś­ci ludzkiej. Przy czym na razie bada­nia wypada­ją na naszą korzyść — obcy ludzie nas karmią, pod­wożą i wpuszcza­ją do ogród­ków. Mama mówi, że to dlat­ego, że ludzie są ogól­nie dobrzy, ja twierdze, że wyglą­damy żałośnie, praw­da pewnie leży gdzieś pośrodku.

Na jutro wszyscy — od aplikacji w tele­fonie po Alert RBC zapowiada­ją zała­manie pogody w stop­niu apokalip­ty­cznym. Co prowadzi nas do prz­er­aża­jącego wniosku, że być może będziemy musi­ały spędz­ić trochę cza­su w poko­ju, za który zapłaciłyśmy. Albo mat­ka wypędzi mnie na deszcz i burzę bo nie po to płaci za hotel, żeby w nim siedzieć.