Hej
Odcinki Doktora pisane przez Marka Gatissa należą do dwóch kategorii — jednych z najgorszych odcinków i takich które sprawiają zwierzowi niesamowitą radość. W tym sezonie Gatiss zafundował już zwierzowi niesłychanie sympatyczny i przynajmniej w opinii zwierza klasyczny odcinek Doktora i teraz powraca by znów zabrać zwierza do świata gdzie po jednym odcinku serialu zwierz ma natychmiast ochotę na następny. Choć nie koniecznie ma materiał na napisanie pełnego wnikliwych uwag wpisu (dalej spoilery w tym wizualne).
Zwierz niestety coś nacisnął i zamknęła mu się wyszukiwarka ale z tego co odzyskał może was zapewnić że gify są z tych tumblr a przynajmniej tam je zwierz znalazł (czyli tu , tu, tu, tu i tu)
Tak Crimson Horror może przez wielu zostać uznanym za odcinek płaski czy mało błyskotliwy ale zwierz musi przyznać, że od dawna czekał na coś takiego. To jest odcinek z przygodą Doktora gdzie przygoda zajmuje tyle czasu, że nie ma miejsca na analizowanie relacji Doktora z towarzyszką, kwestii podejścia naszego Doktora do spraw moralnych itp. Oczywiście zwierz zaraz poda przykłady czegoś zupełnie przeciwnego ale trochę przypomina się zwierzowi odcinek z wilkołakiem, który na papierze brzmi kretyńsko ale oglądało się go bardzo miło między innymi dlatego, że przygoda wypełniała większość ekranowego czasu.
Zwierz zamieszcza nie dlatego, że to cudowna scena ale dlatego, że macie oryginalny wygląd cytatu którego podły nie tiolerujący apostrofów w tytule blox nie daje użyć
Doktor zawsze miał słabość do czasów wiktoriańskich ale ostatnio scenarzyści zbudowali w XIX wiecznym Londynie prawdziwą bazę wypadową dla paranormalnych kłopotów. Madam Vestra, Jenny i Strax stali się bohaterami, którzy spokojnie mogliby się dorobić własnego mini serialu gdzie ta trójka rozwiązuje zagadki z którymi nie poradziłby sobie sam Sherlock Holmes (zgodnie z datą powinien się gdzie wtedy po Londynie kręcić). Tym razem zresztą nie mamy odcinka londyńskiego (w sumie słusznie bo nie wszystkie dziwne i paranormalne rzeczy dziać musza się w stolicy) tylko rozgrywający się w Yorkshire co daje nam możliwość posłuchania sobie trochę charakterystycznego akcentu który brzmi doskonale zwłaszcza w wykonaniu Doktora. Jak w wielu dobrych odcinkach — całkiem sporo dzieje się na ekranie zanim zobaczymy Doktora. Zwierz to nawet lubi bo skoro Doktora nie ma jego pojawienie się musi być bardziej spektakularne. Co ciekawe wcale go na ekranie nie brakuje a Jenny jako odkrywająca tajemnice pewnej dziwnej społeczności bohaterka sprawdza się bardzo dobrze. A jej dochodzenie jest kluczowe dla fabuły.
Brzmi trochę jak szybki kurs jak znaleźć TARDIS i Doktora w swoim ogródku ;)
Jak się okazuje Doktor czasem wpada w całkiem spore kłopoty — zwierz musi przyznać, że strasznie spodobała mu się wizja historii, którą poznajemy właściwie od środka. ciekawe co by się stało gdyby dzielna Jenny nie zawędrowała do pozornie idealnej społeczności i nie znalazła tam naszego ulubionego władcy czasu w stanie uniemożliwiającym dalsze prowadzenie dochodzenia. I tu następuje moment w odcinku, który zwierzowi spodobał się najbardziej. Jasne że Doktor musi opowiedzieć nam i Jenny co stało się wcześniej. Ale jak uczynić retrospekcję ciekawą? Tu skorzystano z czegoś co trochę przypomniało zwierzowi montaże z kinowego Sherlocka Holmesa — udawany stary film, zdjęcia i przyśpieszenie a wszystko po to by streścić nam początek przygody której nie widzieliśmy. Zwierzowi strasznie się ten pomysł podobał i gdyby miał być szczery — mógłby cały odcinek zobaczyć nakręcony w ten sposób. Opowiedzenie historii której początek i suspens znamy tak by się nam nie znudziła — to coś co wymaga pewnego kunsztu, który tu udało się osiągnąć.
Niby tajemnicy w odcinku za wielkiej nie ma ale udało się wrzucić sporo niezłych ujęć.
Większość odcinka wypełnia od tego momentu bieganinie i odkrywanie kto i czym pragnie wyeliminować ludzkość z gry. Trzeba powiedzieć że wszystkie elementy jakie Gatiss zebrał w odcinku są raczej przewidywalne co nie zmienia faktu, że udało mu się wrzucić kilka naprawdę niezłych scen. Przede wszystkim reakcja wszystkich zebranych na Clarę, o której przecież wiedzą, że powinna nie żyć a oto stoi przed nimi cała zdrowa i żywa. Fakt że Doktor unika odpowiedzi a pod koniec odcinka przyjmuje, że odpowiedzi nie ma (i czyni to z uśmiechem na twarzy) świadczy (przynajmniej zdaniem zwierza) że być może pytanie kim jest Clara przestało go tak straszliwie nurtować. Druga sprawa to kwestia rozegrania wątku z niewidomą córką podłej złej pani Gillyflower. po pierwsze — zwierzowi straszliwie podoba się, że przez cały odcinek nazywa Doktora potworem (Monster) bo jest w tym coś cudownie dwuznacznego. Bo z jednej strony to najbardziej niewłaściwa nazwa z drugiej niesłychanie wręcz trafna. Poza tym zwierz lubi zarówno zrozumienie i czułość jaką obdarza ją Doktor jak i autentyczną wściekłość jaką budzi w nim odkrycie prawdy o losie dziewczyny. Chęć zniszczenia przez panią Gillyflower całej ludzkości wydaje się nie za bardzo wzruszać przyzwyczajonego do takich wyskoków Doktora, ale poświęcanie własnej córki budzi w nim prawdziwą wściekłość. DO tego oczywiście od początku przeczuwamy, że to czego w tym odcinku nie będzie mógł zrobić Doktor zrobi wściekła Ada, która jak wiele takich postaci okaże się silniejsza niż można przypuszczać.
Zwierz lubi kiedy Doktor czyni szybkie i skomplikowane wyjaśnienia.
Zwierzowi jak zwykle podobała się Clara, która nie pozwala sobie za bardzo przerywać (zwłaszcza gdy ma coś kluczowego do powiedzenia) oraz nie boi się używać krzeseł zamiast stać z boku i czekać aż Doktor poświeci swoim śrubokrętem gdzie trzeba. To strasznie sympatyczna postać i jedyne co zwierza nieco niepokoi to fakt, że z odcinka na odcinek relacja Clary i Doktora co raz bardziej zaczyna przypominać relację Dziesiątego i Rose. To znaczy, zwierz tak patrzy na bohaterów i na ich wzajemne gesty i odnosi wrażenie jakby mieli sie w sobie zakochać co byłoby sporym błędem bo jak wszyscy wiemy taki wątek raczej nie może skończyć się dobrze. Choć zwierz może się mylić bo choć to śmiesznie zabrzmi zwierz ma wrażenie że to nie tylko postacie mają się ku sobie ale raczej aktorzy są lepiej dopasowani.
Zdaniem zwierza ta scena doskonale podsumowuje relacje Doktor — Clara w dotychczasowych odcinkach.
Właśnie skoro o tym mowa. Zwierz nigdy nie był przeciwnikiem Matta Smitha jako Doktora — nie był to zwierza ukochany Doktor ale nigdy zwierz nie twierdził, że jego pojawienie się w serialu to herezja. Jednak to co stało się z nim po odejściu Pondów to niemal magiczna przemiana. W pierwszej części siódmego sezonu Matt gra autentycznie o klasę gorzej niż w drugiej części. Serio zwierz jest pod wrażeniem jak dobrze wychodzi mu przechodzenie od jednej emocji do drugiej jak wiele zaczęło się pojawiać w jego oczach i jak co raz mniej przypomina plączącą się o własne nogi żyrafę. Ogólnie zwierz musi powiedzieć, że może wzrok go myli ale w tym sezonie Matt jakby trochę wyładniał i co raz rzadziej przypomina kosmitę bez charakteryzacji.
Nareszcie ktoś napisał to co zwierz myślał od chwili obsadzenia Matta w roli Doktora
Gatiss to scenarzysta, którego poczucie humoru chyba najbardziej pasuje zwierzowi. Choć do odcinka trzeba było dołączyć obowiązkowe spoliczkowanie Doktora (nawet słusznie bo nie całuje się pierwszej lepszej dziewczyny bez pozwolenia nawet jeśli jest się całującym wszystkich władcą czasu) to było kilka nieco mniej oczywistych dowcipów w tym ukochany dowcip zwierza czyli pani Gillyflower oferująca Doktorowi kieliszek Amontillado czy “There’s trouble at t’mill”. Przy czym nazwijcie zwierza łatwym w obsłudze ale bawi go zarówno biedny klient Madam Vestry któremu przychodzi mdleć na widok wszystkich paranormalnych wydarzeń, których jest świadkiem jak i Strax który przemawia do konia z zdecydowanym zawodem. Może to nie bawi wszystkich ale zwierza bawi.
Cóż nie wszyscy mamy takie samo poczucie humoru, nawet Doktor nic nie poradzi.
Jednak najlepsza scena zdecydowanie to ta, którą zachowano na koniec. Czyli nie da się w świecie Internetu podróżować przez czas i przestrzeń i pozostać niezauważonym. Pomysł by podopieczni Clary zdali sobie sprawę, ze ich opiekunka podróżuje w czasie (ależ to świetnie brzmi tzn. Clara wypada trochę jak Mary Poppins) jest po prostu cudowny zwłaszcza że oznacza to iż w następnym odcinku (który jak wszyscy pamiętamy napisał Neil Gaiman) na pokładzie TARDIS obok Clary znajdzie się też dwójka dzieci, czego od bardzo dawna nie było a co trzeba powiedzieć chyba nieco zawraca nas do tych zamierzchłych początków serialu kiedy wymyślono go jako program dla dzieci.Reasumując Crimson Horror może jak każdy odcinek Gatissa wpaść w dwie kategorie. Ci którzy nie przepadają za odcinkami z wiktoriańską A‑team i wolą takie gdzie Doktor spotyka się z problemami większymi niż jakiś pragnący zmieść ludzkość z powierzchnie zmieni kosmita (czy może raczej właściwy mieszkaniec naszej planety) mogą czuć się zawiedzeni. Jednak ci którzy Doktora lubią w wydaniu gdzie trzeba szybko biegać, szybko myśleć i przede wszystkim nie bać się wykorzystać krzesła — wtedy będziecie w pełni usatysfakcjonowani. Zwierz który zawsze szuka w nowych odcinkach tego dawnego Doktora przy którym zadawaliśmy sobie nieco mniej trudnych pytań był bardzo usatysfakcjonowany.
Ps: Zwierz wie, że jesteście rządni tekstów nie koniecznie o brytyjskich serialach więc jeszcze dziś jedna notka która też będzie nieco niszowa ale w innym stylu.??