A teraz będziesz siedzieć i patrzeć czyli prawie jak Mechaniczna Pomarańcza

Jak może pamięta­cie w filmie Mechan­icz­na Pomarańcza bohat­era w ramach resoc­jal­iza­cji katowano 9 sym­fonią Beethove­na. Biedakowi nie wyszło to na dobre. Zwierz po częś­ci go rozu­mie gdy siedzi w kinie czeka­jąc na film i chcąc nie chcąc musi oglą­dać reklamy na które wcale nie ma ochoty ale przed którym abso­lut­nie uciec nie sposób. Ale po kolei.

 Gdy zwierz dziecię­ciem jeszcze był przed filmem puszczano dwa rodza­je reklam — pier­wsze szły reklamy pro­duk­tów — dwie góra trzy — przy­go­towane spec­jal­nie dla kina. Nic takiego w telewiz­ji nie moż­na było obe­jrzeć więc stanow­iły przy­jem­ną odmi­anę. Potem zaś następowały trail­ery i tu zwierz podob­nie jak zapewne nie jeden widz mógł je oglą­dać w dowol­nych iloś­ci­ach ( są filmy z których zde­cy­dowanie najlep­szy jest trail­er). Co więcej inaczej niż to dziś jest w zwycza­ju ludzie raczej te reklamy oglą­dali zami­ast wchodz­ić i robić zamieszanie gdy rozpoczy­nał się już film. 

Jed­nak w ostat­nich lat­ach reklamy zmieniły się i to drasty­cznie zamieni­a­jąc owe wcale nie takie straszne acz konieczne pre­ludi­um do pokazu w czys­tą mękę. Przede wszys­tkim reklamy w niek­tórych kinach trwa­ją dziś 20 min­ut — spec­jal­izu­je się w tym zwłaszcza mul­ti­ki­no które chy­ba chce w ten sposób wygo­nić potenc­jal­nego widza po kubełek pop­cor­nu byle by tylko nie oglą­dać kole­jnej par­tii reklam. Co więcej w kicha pojaw­iły się reklamy znane z telewiz­ji. Te zaś jakoś dzi­wnie nie chcą się skom­ponować z sytu­acją oglą­dana fil­mu — widz właśnie przyszedł na ciężkie mor­do­bi­cie trzy a tu z ekranu ataku­je go proszek do pra­nia, mydło Dove i dyskom­fort traw­i­en­ny. Oczy­wiś­cie oprócz tego bloku który przy­pom­i­na Pol­satowskie reklamy z cza­sów gdy człowiek potrafił zapom­nieć co tak właś­ci­wie oglą­da — tyle bowiem trwały- puszcza się trail­ery. Te na całe szczęś­cie nadal są fajne choć od cza­su kiedy moż­na je obe­jrzeć w internecie utraciły nieco uroku — no ale nie wszyscy kom­pul­sy­wnie oglą­da­ją trail­ery na stron­ie Apple. I tak po dwudzi­es­tu min­u­tach kiedy człowiek jest już aut­en­ty­cznie zmęc­zony zaczy­na się film — i wierz­cie lub nie zwier­zowi zdarzyło się ze dwa razy zapom­nieć w cza­sie tego reklam­owego potopu na co właś­ci­wie do kina przyszedł.

         O ile jeszcze reklamy kinowe wyda­ją się koniecznoś­cią ( choć ciekawe — w lat­ach 30 pisano o rekla­mach kinowych że pub­licznoś­ci ich nie słucha i siedzi nudząc się kosz­marnie. 80 lat później i właś­ci­ciele kin niczego się nie nauczyli) o tyle zwierza do pasji doprowadza­ją reklamy na DVD ( zwierz o tym wspom­i­nał ale uznał że to tem­at na więk­sze narzeka­nia). Oto wczo­raj obe­jrzał sobie wiec­zorem “Pokutę” ( recen­z­ja na drugim blogu zwierza) ale zan­im doszedł do menu musi­ał — dowiedzieć się kto spon­sorował wydanie DVD ( jed­na fir­ma już nie ist­nieje), zostać pouc­zonym że nie powinien kupować pirac­kich płyt tak jak kraść tore­bek ( idio­ty­czne prze­cież ewident­nie sko­ro zwierz oglą­da ten przekaz to kupił legal­ną płytę a sko­ro kupił legal­ną płytę to czemu nikt go nie pok­lepie po głowie tylko wszyscy na niego krzy­czą) oraz zwias­tun ” Elż­bi­eta: Zło­ty Wiek” fil­mu który zwierz już widzi­ał, a nawet kupił z nim DVD ( nie żeby to był dobry film ale zwierz nie lubi jak ma pier­wszą część bez drugiej) — inny­mi słowy przez 10 min­ut zawracano mu zupełnie niepotrzeb­nie głowę bez możli­woś­ci przyspieszenia czy odpuszczenia sobie reklam. 

         To doprowadza zwierza do wcale nie pop­kul­tur­al­nej furii. Nie po to zwierz płaci ciężkie pieniądze na płytę by potem nie być jej pełnym panem. Sko­ro coś jest na pły­cie zwierz powinien móc to przyśpieszyć — nawet jeśli nie za pier­wszym razem to za 100 — w każdym razie w dowol­nym momen­cie owych 50 lat na które potenc­jal­nie ma mu star­czyć pły­ta. Z resztą zwierz zas­tanaw­ia się czy ktoś w ogóle myśli jak zniechę­ca­ją­ca do pro­duk­tu jest konieczność oglą­da­nia jego reklamy dziesiąt­ki razy ( sko­ro ma się płytę z filmem to chy­ba znaczy że chce się go obe­jrzeć więcej  niż raz) nawet wtedy gdy dawno już nie ma go na półkach. 

        Wyda­je się jed­nak że owa wiz­ja klien­ta po pros­tu wychodzącego z poko­ju na czas obow­iązkowej reklamy niko­go nie zniechę­ca. Bądź co bądź żyje­my w świecie gdzie wszys­tko wszyscy chcą zareklam­ować. I tylko zwierz co raz bardziej rozu­mie bied­nego bohat­era Mechan­icznej Pomarańczy którego dźwięk niek­tórych reklam doprowadzał do sza­leńst­wa — sam zwierz kiedy słyszy tak­ty kilku nie dają­cych się przewinąć reklam zaczy­na czuć że obłęd jest blisko.

Ps: Pani Recy­dy­wa poprosiła o nowe recen­z­je na 379 i więcej ( ter­az to już znacznie więcej) więc zwierz postara się jakoś reak­ty­wować dzi­ałal­ność recenzyjno-impresyjną.