Jeśli będziesz się głośno śmiać nikt nie zauważy że płaczesz czyli trochę zachwytów nad Scrubs

Hej

 

 

Zwierz chci­ał napisać swo­ją długą notkę o seri­alu Scrubs ?dopiero jak zobaczy wszys­tkie sie­dem sezonów seri­alu (z ist­nieją­cych dziewię­ciu), które niedawno stały się jego włas­noś­cią. Prob­lem pole­ga jed­nak na tym, że zwierz oglą­da Scrubs ?hur­towo ale wyłącznie z bratem co oznacza, że zami­ast być już po pię­ciu sezonach jest dopiero po dwóch. Ale z drugiej strony, zwierz prze­cież ser­i­al oglą­dał już nie raz bo pod tytułem “Hoży dok­torzy” leci w telewiz­ji (zwłaszcza na Com­e­dy Cen­tral) od praw­ie zawsze i praw­ie non stop. Inny­mi słowy zwierz nie mógł się już doczekać by nie napisać o tym — zdaniem zwierza nie doce­ni­anym znakomi­tym seri­alu, który pod pozo­ra­mi ser­wowa­nia nam głupiego seri­alu kome­diowego oży­wił praw­ie zapom­ni­any gatunek jakim jest komediodramat.

 

 

  Poczy­ta­j­cie o śmieszno smut­ny seri­alu o lekarzach, z mnóst­wem snów na jaw­ie, zabawnych tek­stów i naprawdę smut­nych scen

 

 

Każdy kto obe­jrzy jeden odcinek tego seri­alu sta­je najczęś­ciej przed dość prostą decyzją — albo chce się obe­jrzeć jeszcze jeden albo nie chce się już nigdy żad­nego oglą­dać. Tak Scrubs? dzieli ludzi dość jas­no  i dość szy­bko. Przede wszys­tkim ze wzglę­du na totalne pomieszanie z poplą­taniem — zarówno gatunkowe jak i nar­ra­cyjne. Bohater seri­alu J.D (od John Dori­an) to młody lekarz (poz­na­je­my go jako szpi­tal­nego stażys­tę) z wielkim sercem, bujną wyobraźnią i skłon­noś­cią do prowadzenia długiej wewnętrznej nar­racji.  Przy czym kiedy zwierz pisze o bujnej wyobraźni to ma na myśli najśmieszniejsze sce­ny w seri­alu, kiedy mamy okazję zajrzeć do głowy J.D i zobaczyć co właśnie wymyślił. Te zupełnie sur­re­al­isty­czne wiz­je (ulu­biona zwierza to ta, w której lekarz wyobraża sobie, że ma osob­no ciało a osob­no głowę, żeby być w dwóch miejs­cach naraz), które chy­ba pochłonęły więk­szość budże­tu (serio cza­sem zwierz ma wraże­nie, że w te kilku sekun­dowe sek­wenc­je włożono więcej pieniędzy niż w resztę seri­alu) stanową o abso­lut­nej wyjątkowoś­ci seri­alu. Przy czym J.D nie wyobraża sobie tylko rzeczy niesłuchanie zabawnych, cza­sem przy­chodzą mu do głowy inne wer­sje sce­nar­iusza wydarzeń, reakc­je ludzi na to co powie i wiz­ja samego siebie, takiego jakim chci­ał­by być. Z resztą o tym jak bard­zo wyobraź­nia nie ma granic świad­czyć może fakt, że przez dwa sezony sce­narzyś­ci baw­ili się pomysłem że jed­na z postaci (szpi­tal­ny kon­ser­wa­tor powierzch­ni płas­kich który nie pała do J.D szczegól­ną sym­pa­tią) jest tylko wyt­worem wyobraźni lekarza (przez pier­wsze sezony gra­ją­cy Dozor­cę aktor nie odzy­wał się do niko­go innego tylko do naszego bohat­era — potem jed­nak okazał się prawdzi­wy). Ser­i­al w najwięk­szym skró­cie opowia­da o jego kari­erze medy­cznej w jed­nym ze szpi­tali w Los Ange­les (chy­ba zwierz tak zakła­da bo nigdy się nie zastanawiał).

 

 

 Nie wszys­tko co JD sobie wymyśli ma sens ale więk­szość jest zde­cy­dowanie śmieszna

 

 

Jed­nak to nie jest ser­i­al złożony wyłącznie z sza­lonych rozmyślań bohat­era. Nie jest to nawet ser­i­al, złożony z zabawnych wymi­an zdań pomiędzy nim a jego najlep­szym przy­ja­cielem Turkiem (z którym łączy go jeden z najwięk­szych “bro­mance” w his­torii telewiz­ji — który z resztą obaj bohaterowie nazy­wa­ją ” Guy love” i który zdaniem zwierza  jest jed­nym z najsym­pa­ty­czniejszych wątków w seri­alu) czy długich niesły­chanie śmiesznych choć obraźli­wych monologów jakim częs­tu­je bohat­era dr. Cox  jego men­tor (choć niechęt­ny). Scrubs? to przede wszys­tkim ser­i­al medy­czny. Tylko w odróżnie­niu od Grey’s Anato­my gdzie staw­ia się na real­izm (krew, krew gdzie moja krew) w Scrubs? ważniejsze są emoc­je bohaterów. Ale to wciąż ser­i­al medy­czny gdzie pac­jen­ci umier­a­ją, postaw­ie­nie diag­nozy cza­sem bywa łatwe i trafne, a cza­sem bard­zo trudne i niewłaś­ci­wie,  gdzie rozter­ki doty­czące pac­jen­tów, włas­nych umiejęt­noś­ci jako lekarza czy pra­cy w trud­nym środowisku jakim jest szpi­tal są nie mniej ważne od scen kome­diowych. Jed­nocześnie jed­nak ser­i­al nie popa­da w ten melo­dra­maty­czny ton w jaki popada­ją niek­tóre pro­dukc­je medy­czne. I tym właśnie przede wszys­tkim Scrubs? kupiły zwierza. Nowe seri­ale medy­czne sku­pi­a­ją się przede wszys­tkim na co raz bardziej okrut­nych przy­pad­kach, real­izmie i robi­e­niu kuku swoim bohaterom. Niek­tóre w ogóle przes­tały się już zaj­mować medy­cyną i skupiły się właś­ci­wie wyłącznie na romansach (Pri­vate Prac­tice). Pod tym wzglę­dem Scrubs ?odsta­ją jako ser­i­al, który był jak Grey’s Anato­my bez wszys­t­kich strasznych katas­trof — J.D z sezonu na sezon stawał się co raz lep­szym lekarzem, a prawdzi­wą tragedią była śmierć kogoś znanego i bliskiego a nie ter­ro­rys­ta strze­la­ją­cy do wszys­t­kich w około. Bohaterowie zakładali rodziny bez wiel­kich dra­maty­cznych dylematów i wszys­tko jakoś tak było odrobinę bardziej nor­malne. Inny­mi słowy dzię­ki bal­an­sowa­niu na grani­cy komedii i tragedii udało się stworzyć ser­i­al, który mimo licznych sur­re­al­isty­cznych wstawek był niekiedy dużo bardziej real­ny niż poważne pro­dukc­je, w których połowa budże­tu idzie na sztuczne wnętrznoś­ci. Z resztą co ciekawe Scrubs ?były krę­cone w prawdzi­wym budynku szpi­ta­la (na dole krę­cono film na górze siedzi­ała ekipa pro­du­cenc­ka), co najbardziej zbliża je do Ostrego Dyżu­ru który też krę­cono w szpi­tal­nym budynku.

 

 

 

 Plus minus najlep­sze pod­sumowanie sur­re­al­isty­cznej częś­ci serialu

 

 

Do tego ser­i­al zami­ast jak porząd­ny sit­com stworzyć kilku stereo­ty­powych bohaterów i pozostaw­ić ich na kil­ka sezonów niezmieniony­mi ser­wu­je nam bohaterów całkiem ciekawych i nie takich stereo­ty­powych. Najlep­szym przykła­dem są wspom­ni­any już dr. Cox i dr. Kel­so pełnią­cy przez kil­ka sezonów funkcję sze­fa szpi­ta­la. Cox, którego J.D strasznie szanu­je i o którego sza­cunek i sym­pa­tię zab­ie­ga przez więk­szość seri­alu, wyda­je się na pozór kole­jną wer­sją Dok­to­ra Housa. Aro­ganc­ki, wybu­chowy, uwiel­bi­a­ją­cy gnębić młodych lekarzy, nazy­wa­ją­cy blond lekarkę Bar­bie a naszego głównego bohat­era wyzy­wa­jąc wyłącznie żeński­mi imion­a­mi. No po pros­tu paskud­ny typ. Ale im dłużej oglą­da się ser­i­al tym szy­b­ciej okazu­je się, że to jedyny naprawdę porząd­ny człowiek w całym szpi­talu. Poświę­ca­ją­cy się dla pac­jen­tów, uczą­cy młodych lekarzy odpowiedzial­noś­ci i radzenia sobie z trud­ny­mi sytu­ac­ja­mi, staw­ia­ją­cy na swoim przede wszys­tkim w sprawach opie­ki nad chory­mi. Lubiany przez pac­jen­tów, dla których zaskaku­ją­co częs­to jest miły. Przy czym to nie jest człowiek prze­chodzą­cy wewnętrzną przemi­anę — nadal się wścieka i obraża wszys­t­kich na około ale nie stoi to w żad­nej sprzecznoś­ci by raz po raz okazy­wał się dobrym  i troskli­wym człowiekiem. Z kolei dr. Kel­so to teo­re­ty­cznie bez­duszny szef szpi­ta­la, przed którym drżą pra­cown­i­cy i lekarze. Teo­re­ty­czne bo też wystar­czy trochę bliżej przyjrzeć się seri­alowej postaci by dostrzec bard­zo pro­fesjon­al­nego lekarza, który dba o poziom szpi­ta­la, swoich lekarzy a przede wszys­tkim o poziom prak­tykowanej w szpi­talu medy­cyny. Jest to jeden z niewielu przykładów jakie zwierz oglą­dał w seri­alach gdzie stary groźny i niemiły szef okazu­je się także kimś niezwyk­le kom­pe­tent­nym. Do tego raczej nie ma wąt­pli­woś­ci, że jego złośli­wość to zasłona dym­na, która ma mu ułatwić pode­j­mowanie trud­nych decyzji.  Zresztą takich niejed­noz­nacznych postaci jest więcej jak Turk najlep­szy przy­ja­ciel J.D który wyda­je się przez dłuższy czas kimś zupełnie nie odpowiedzial­nym ale potem zda­je­my sobie sprawę, że wyrósł na naprawdę pro­fesjon­al­nego chirur­ga i dobrego lekarza. W ogóle jeśli chodzi o głównych bohaterów (jest jeszcze Eliot — dziew­czy­na z całą masą prob­lemów od zim­nych dłoni po brak pewnoś­ci siebie) Scurbs bard­zo ład­nie pokazu­je ich przemi­anę — w drugim sezonie nie są już tacy jak w pier­wszym itd. Przy czym o ile w więk­szoś­ci seri­ali jak np. w Grey’s Anato­my tą przemi­anę  wyz­nacza­ją nagłe zdarzenia i ważne decyz­je tu to dojrze­wanie do roli lekarza po pros­tu się dzieje.

 

 

 

 Zwierz nie twierdzi, że to humor wyrafi­nowany ale bawi

 

 

Przy czym obok tych poważnych postaci są też takie od początku do koń­ca kome­diowe — jak wspom­ni­any już szpi­tal­ny Cieć który nien­aw­idzi naszego bohat­era, który ma do niego cią­gle pre­ten­sje i lubi psuć mu dzień. Co w sum­ie nie świad­czy tak źle o charak­terze bohat­era — po pros­tu zawsze negaty­wnie inter­pre­tu­je słowa i dzi­ała­nia J.D — zwierz uwiel­bia tą postać bo jest w niej coś z takiego sur­re­al­iz­mu spod znaku bry­tyjskiego humoru. Z resztą to ciekawa postać bo gra­ją­cy ją Neil Fly­nn więk­szość sur­re­al­isty­cznych tek­stów swo­jego bohat­era wymyślił sam — dosta­jąc przyz­wole­nie od twór­ców seri­alu. Jed­nak ukochaną  postacią zwierza jest Ted — szpi­tal­ny prawnik, prz­er­ażony wiz­ją jakiegokol­wiek pozwu, który nien­aw­idzi swo­jego sze­fa i prowadzi smutne depresyjne życie, pełne samobójczych myśli. Teo­re­ty­cznie ta postać nie powin­na być śmiesz­na ale jest. Jest kosz­marnie śmiesz­na bo Ted przy­pom­i­na nieco Kłapouchego — na którego zwala­ją się wszys­tkie nieszczęś­cia świa­ta. Przy czym twór­cy seri­alu zad­bali by puen­ta his­torii jego postaci spraw­iła, że nie czu­je­my się win­ni że wcześniej śmi­al­iśmy się z jego prob­lemów. Czys­to komicznych postaci jest więcej ale nawet one dosta­ją od cza­su do cza­su jak­iś poważniejszy wątek.

 

 

 

  Ted — najśmieszniejszy depresyjny bohater w telewizji.

 

 

Tym ciekawsze jest to,  jak wiele osób gotowych jest postrze­gać Scrubs ?tylko jako głupią komedię — dostrze­ga­jąc przede wszys­tkim wiz­je J.D czy kil­ka pow­tarza­ją­cych się dow­cip­nych ele­men­tów, jak­by ignoru­jąc fakt, że to naprawdę jeden z bard­zo niewielu seri­ali telewiz­yjnych gdzie np. ludzie umier­a­ją — nawet wtedy kiedy bard­zo, bard­zo chce­my żeby przeżyli. Wielu widzów nie dostrze­ga też, że Scrubs? nie łapie się na to nazy­wamy sit­comem bo nie jest krę­cone cztere­ma stały­mi kam­era­mi, nie ma śmiechu z offu i jak już zwierz wspom­ni­ał częs­to nie jest śmieszne. Do tego, jest to ser­i­al, który częś­ciowo jest opar­ty na prawdzi­wych przeży­ci­ach jed­nego z przy­jaciół sce­narzysty który jest lekarzem. A jeśli doda się jeszcze, że Scrubs ?to ser­i­al, w którym mamy do czynienia z pewnym ciekawym kon­ceptem (choć­by takim, że wszys­tkie odcin­ki, których nar­ra­torem jest JD mają tytuły zaczy­na­jące się od “My” a jeśli nar­rację z rzad­ka prze­j­mu­je kto inny to pojaw­ia się tytuł “His Sto­ry”, ‘Her Sto­ry”) to wychodzi coś zde­cy­dowanie więcej niż prymi­ty­w­na pro­dukc­ja kome­diowa. Prob­lem jed­nak w tym, że Scrubs? tym swoim bal­an­sowaniem pomiędzy dwoma gatunka­mi bard­zo częs­to odrzu­cały widzów zami­ast ich przy­cią­gać. Zwierz już dawno zauważył, że ludzie nie przepada­ją gdy nie widzą co oglą­da­ją, a w przy­pad­ku Scrubs? nas­trój seri­alu potrafi się zmienić w prze­ciągu sekundy. Zak­wal­i­fikowanie go jako durną komedię dla wielu jest prost­sze niż przyz­nanie się przed sobą, że oglą­da się coś bardziej skomplikowanego.

 

 

Choć brat zwierza, twierdzi, że Scrubs ? uczą nas by nie mówić tego co się naprawdę myśli, bo to prowadzi człowieka w kłopo­ty, to zwierz ma wraże­nie, że ser­i­al zde­cy­dowanie moc­niej niż wiele pro­dukcji pod­kreślał wagę właś­ci­wego i moral­nego postępowa­nia. Bohaterowie seri­alu częs­to się mylą, cza­sem są den­er­wu­ją­cy ale ich główne bolącz­ki roz­gry­wa­ją się właśnie wokół pyta­nia jak się zachować by wyjść na porząd­nego człowieka. I choć nie zawsze wychodzi im to na dobre (zwierz ma w głowie kil­ka przykładów) to jed­nak zwyk­le zachowu­ją się tak jak byśmy odczeki­wali od porząd­nych ludzi. Co spraw­ia, że łat­wo ich lubić (ogól­nie w seri­alu jest bard­zo mało postaci — to bardziej jak sztu­ka na kilku aktorów — ale właś­ci­wie nie ma postaci den­er­wu­ją­cych). Zwierz dostrzegł też, że to jeden z niewielu seri­ali, które dzię­ki swo­je­mu kome­diowe­mu wydźwiękowi pod­nosiły tem­aty, które inne seri­ale roz­gry­wały wyłącznie na najwyższej nucie. Tak jak kwes­t­ia tego, że Turk jest młodym czarnoskórym chirurgiem, w świecie pełnym białych facetów. Nie tylko częs­to pod­kreślane jest to jak wiele stereo­typów otacza młodych czarnoskórych mężczyzn, ale np. kiedy szpi­tal jest reklam­owany zdję­ciem Tur­ka nie ma wąt­pli­woś­ci, że sze­fos­t­wo szpi­ta­la wyko­rzys­tu­je jego kolor skóry by wydać się miejscem otwartym. Ser­i­al mówi o tym otwar­cie ale nie dra­maty­cznie — nie potrze­bu­je takiej sce­ny jak Chirur­dzy gdzie czarnoskóra pani chirurg musi oper­ować fac­eta z wytatuowaną swastyką na brzuchu. Podob­nie zwierz bard­zo lubi fakt, że Car­la mimo, że urodz­iła się na Dominikanie i roz­maw­ia z matką po hisz­pańsku w isto­cie jest z Chica­go, o czym musi przy­pom­i­nać wszys­tkim łącznie z włas­nym chłopakiem, który jest przeko­nany, że jest z Puer­to Rico. Zwierz lubi kiedy pokazu­je się, w sposób nie nachal­ny takie właśnie uprzedzenia — człowiek nie czu­je się w najm­niejszym stop­niu pouc­zony ale widzi pewne mech­a­nizmy. Dobra jest z resztą w tym rola J.D, który co praw­da nazy­wa Tur­ka “My choco­late Bear” ale też wyda­je się cią­gle żyć w stra­chu, że powie coś naprawdę rasis­towskiego. Przy czym do wszys­t­kich tych spraw ser­i­al pod­chodzi z dużą dawką humoru i dystansu.

 

 

 Ser­i­al pode­j­mu­je kwest­ie poprawnoś­ci poli­ty­cznej w taki sposób że niko­go to chy­ba nie razi.

 

Scrubs ?to dobry ser­i­al, żeby do niego wracać. Zwierz niek­tóre odcin­ki widzi po raz pią­ty czy szósty i jeszcze mu się nie znudz­iły. Jest coś przy­jem­nego w oglą­da­niu perypetii bohaterów zaw­ies­zonych pomiędzy czymś bard­zo śmiesznym a bard­zo smut­nym. Zwierz twierdzi, że to dlat­ego iż nasze życie mieś­ci się dokład­nie w tym spek­trum. Jest bard­zo  śmiesznie póki nie zro­bi się bard­zo smutno.

 

Przy czym uwa­ga — wszys­tkie pochwały zwierza doty­czą przede wszys­tkim pier­wszych 7 sezonów seri­alu jakie nadało NBC — w mniejszym stop­niu sezonu 8 (mon­taż kończą­cy ser­i­al jest jed­nym z ukochanych zakończeń seri­alowych zwierza) nadawanego przez sta­ję ABC i w ogóle nie doty­czą kosz­marku jakim był sezon 9 poświę­cony innym bohaterom, który nigdy nie powinien powstać.

Ps: Ktoś kiedyś pytał jaki jest ulu­biony odcinek zwierza — nie ma wąt­pli­woś­ci — cud­owny odcinek musicalowy!