Szkoci, zamki i tańczący pies czyli ” Świąteczny Zamek”

Zna­cie to uczu­cie, kiedy chce­cie obe­jrzeć bez­nadziejnie głupią świąteczną pro­dukcję a dosta­je­cie całkiem sym­pa­ty­czny film? Przy­darzyło mi się to wczo­raj, kiedy postanow­iłam obe­jrzeć „A Cas­tle for Christ­mas” (po pol­sku “Świąteczny Zamek”). Sami musi­cie mnie zrozu­mieć – ten film jest dokład­nie tym czego wymagam od świątecznej pro­dukcji jed­nocześnie pokazu­jąc, co się dzieje, gdy te same sztam­powe role powierzy się nieco lep­szym aktorom.

Sam punkt wyjś­cia do his­torii jest cud­owny. Autor­ka roman­sów Sophie Brown właśnie wydała swo­ją ostat­nią książkę. Jed­nak zami­ast zapro­ponować swo­jej bohater­ce dobre zakończe­nie ubiła jej wielo­let­niego, ide­al­nego ukochanego. Zapros­zona do Talk Show (wyraźnie widać więk­szy budżet fil­mu, bo bohat­era wys­tępu­je w prawdzi­wym talk Show prowad­zonym przez Drew Bar­ry­more) wścieka się na fanów, którzy mają do niej pre­ten­sje, że tak a nie inaczej zakończyła swo­ją książkę. Jej kari­era zawodowa wyda­je się być w rozsypce. Pomi­jam fakt zdradza­nia zakończenia książ­ki w cza­sie trasy pro­mo­cyjnej, ale sam wątek – auto­ra, który ma dość pub­li­ki dyk­tu­jącej mu co ma pisać, staw­ia naszą komedię roman­ty­czną w tym samym zbiorze filmów co „Mis­ery”. Co oso­biś­cie bard­zo mnie bawi.

Cas­tle for Christ­mas. Brooke Shields as Sophie in Cas­tle for Christ­mas. Cr. Mark Mainz/Netflix © 2021

Wróćmy jed­nak do Sophie – zaw­iedziona fana­mi i zmęc­zona swoim życiem w Nowym Jorku postanaw­ia pojechać do Szkocji. Jej rodz­i­na przed laty zaj­mowała się dobra­mi przyległy­mi do zamku Dun Dun­bar więc nie pozosta­je nic innego jak odwiedz­ić, przy­na­jm­niej częś­ciowo rodzinne strony. A jeśli przy okazji uda się napisać powieść, która rean­imu­je podu­pada­jącą kari­erę – wszyscy będą szczęśli­wi z agen­tką lit­er­acką autor­ki na czele. Oczy­wiś­cie jak to zwyk­le bywa w przy­pad­ku takich wypraw – małe szkock­ie miastecz­ka okazu­ją się przeu­rocze a wielkie zam­czys­ka – oczy­wiś­cie są wys­taw­ione na sprzedaż.

Tu niko­go nie powin­no dzi­wić, że fabuła wpa­da na znane tory – ostate­cznie to świąteczny film roman­ty­czny. Bohater­ka szy­bko poz­na­je właś­ci­ciela zamku – człowieka dum­nego, aro­ganck­iego i tak szkock­iego jak tylko może być w amerykańskim filmie o Szkocji. Szy­bko jed­nak okazu­je się, że zamek komuś trze­ba sprzedać i Sophie zgadza się na niety­powy układ. Obo­je pomieszka­ją w zamku do świąt i dopiero potem będzie mogła zostać w pełni panią posi­adłoś­ci. Nie trze­ba chy­ba być geniuszem by zrozu­mieć, że takie wspólne prze­by­wanie w zamku – zwłaszcza gdy jed­na z osób postanaw­ia urządz­ić w nim świąteczne przyję­cie dla całej wios­ki – szy­bko prowadzi do wybuchu uczuć. Ale tu na drodze oczy­wiś­cie stoi jed­na przeszko­da – Myles jest dum­nym szkotem, który nawet jeśli ma sprzedać zamek to nie wyobraża sobie tego by nie być dalej jego właś­ci­cielem. Dra­mat jak zwyk­le zosta­je rozwiązany a w tle są więk­sze i mniejsze miłoś­ci, radoś­ci i tańczą­cy pies.

Cas­tle for Christ­mas (L‑R). Cary Elwes as Myles, Brooke Shields as Sophie in Cas­tle for Christ­mas. Cr. Mark Mainz/Netflix © 2021

Czym więc ta schematy­cz­na kome­dia świątecz­na różni się od wszys­t­kich innych? Otóż odpowiedź jest pros­ta. Zarówno Brooke Shields gra­ją­ca Sophie jak i Cary Elwes gra­ją­cy Myle­sa są nieco bardziej utal­en­towani aktorsko od więk­szoś­ci gwiazdek wys­tępu­ją­cych w pro­dukc­jach Hall­marku. Nie da się też ukryć, że jako dziew­czę wychowane choć trochę na “Narzec­zonej dla księ­cia” mam słabość do wszys­t­kich pro­dukcji w których pojaw­ia się Elwes.  Co znaczy, że film jest miejs­ca­mi bez porów­na­nia bardziej zabawny niż prze­cięt­na tego typu pro­dukc­ja, a gdy dochodzi do kwestii emocji – jesteśmy w stanie uwierzyć, że bohaterowie real­nie je odczuwa­ją i rzeczy­wiś­cie – zma­ga­ją się z najróżniejszy­mi prob­le­ma­mi. To jest drob­na różni­ca, ale spraw­ia, że ta świątecz­na pro­dukc­ja Net­flixa ma w sobie więcej życia i humoru niż właś­ci­wie każ­da pro­dukc­ja Hall­marku. Jed­nym z moich ulu­bionych żartów w całym filmie jest wątek książ­ki, którą Sophie próbu­je napisać jeszcze przed świę­ta­mi. Każ­da kole­j­na wer­s­ja pier­wszej strony jest coraz bardziej sztam­powa i grafo­mańs­ka co jest całkiem niezłym mrug­nię­ciem do widzów, którzy zna­ją naturę takich best­sellerowych roman­sów. Całkiem dobrze wypa­da też pokazanie Myle­sa jako człowieka wyjątkowo nie przepada­jącego za ludź­mi – zgod­nie ze stereo­ty­powym postrze­ganiem Szkotów, którzy „woleli­by nie” – jeśli chodzi o kon­tak­ty z kimkolwiek.

Baw­iłam się na tej komedii wyjątkowo dobrze – nawet jeśli roman­ty­czne gesty i prze­mowy zawsze przypraw­ia­ją mnie o to samo zgrzy­tanie zęba­mi i nawet jeśli coś się we mnie skrę­ca, gdy zamoż­na pis­ar­ka ze Stanów Zjed­noc­zonych spła­ca dłu­gi mieszkańców małej szkock­iej wios­ki jako prezent świąteczny, a oni dają jej sweter, którzy sami wydzier­gali (bo kurde nie lubię, kiedy dobrzy bogatym amerykanie są rozwiązaniem wszys­t­kich prob­lemów) – wiecie ta nierównomier­ność prezen­tów zawsze mnie bawi. Jed­nocześnie twór­cy na pytanie „Co szkock­iego byś­cie chcieli?” odpowiedzieli „Tak” więc wrzu­cili tam tyle ile im się udało znaleźć – od tańców, przez śpiewy, muzykę i koniecznie akcent który oczy­wiś­cie ma brzmieć jak gorsza wer­s­ja Sknerusa McKwacza (czyli taka której nie czy­ta David Ten­nant). Nie zmienia to fak­tu, że był w tej całej his­torii jak­iś urok, którego nie ma wiele pro­dukcji Hall­marku – nawet jeśli pomysł kupowa­nia sobie zamku, żeby zro­bić sobie z niego jed­noosobowy dom pra­cy twór­czej niekoniecznie ma jakikol­wiek sens.

Cas­tle for Christ­mas (L‑R). Cary Elwes as Myles, Brooke Shields as Sophie in Cas­tle for Christ­mas. Cr. Mark Mainz/Netflix © 2021

Oczy­wiś­cie – żeby było jasne – jak zawsze w przy­pad­ku takich pro­dukcji musimy pamię­tać, że to film świąteczny. Tu śnieg pada zawsze w Wig­ilię Bożego Nar­o­dzenia, a mieszkań­cy wios­ki tłum­nie przy­by­wa­ją tańczyć szkock­ie tańce w zamku lokalnego diu­ka (choć ktoś chy­ba zauważył, że arys­tokra­ta żyją­cy wyłącznie z pieniędzy rodzin­nych nie poruszyć dziś ser­ca widzów więc został inżynierem od spraw eko­log­icznych tech­nologii – co jak wiemy, osłabia złe wraże­nie jakie robi arys­tokraty­cz­na krew). Ale gdzieś tam w tym filmie jest całkiem przy­jem­na opowiast­ka o nie takich młodych, pewnych siebie i trochę zarozu­mi­ałych ludzi­ach, którzy się zakochu­ją przed świę­ta­mi. I jest zamek, śnieg i tańczą­cy pies. Serio nie da się chcieć więcej.

PS: Film ma całkiem zabawną sek­wencję nagry­wa­nia talk show – puszczaną do napisów koń­cowych – podo­ba mi się to że ta sek­wenc­ja jest taka meta – to out­take z wywiadu, który ta nie ist­nieją­ca prze­cież bohater­ka udziela Drew Bar­ry­more. Więcej w tym humoru niż w więk­szoś­ci pro­dukcji Hallmarku.