Jesli redaktora nie ma to wszystko wolno? czyli co to znaczy być blogerem kulturalnym

Hej

Jak wiedzą czytel­ni­cy zwierza na face­booku zwierz poszedł wczo­raj na siłown­ię z pomysłem na wpis w głowie po czym na skutek wysiłku fizy­cznego zapom­ni­ał o czym chci­ał napisać ( dowód na to, że orga­nizm zwierza bun­tu­je się prze­ci­wko innemu wysiłkowi niż intelek­tu­al­ny). W związku z tym napisze o czymś co gryzie go już od pewnego cza­su i nie chce przes­tać gryźć.  Chodzi bowiem zwier­zowi o chamst­wo w Internecie.  Serio zwierzu? — zapyta­cie — Prowadzisz blo­ga od czterech lat a gryzie cię chamst­wo w Internecie? I to dopiero ter­az? Refleks Szachisty! Ale zwierz nie mówi o tym zalewie chamst­wa, które pojaw­ia się w komen­tarzach na Onecie czy Gaze­cie. Z tym zwierz z tru­dem, bo z tru­dem ale potrafi się pogodz­ić ( choć prawdę powiedzi­awszy woli tam nie zaglą­dać dla włas­nego zdrowia psy­chicznego oraz aby nie stracić przeko­na­nia, że ludzkość nie jest  podła z natu­ry.) Nie mówi o wpisach na blo­gach oso­bistych gdzie ludzie na siebie lżą, nie mówi nawet o inic­jatywach Make Life Hard­er gdzie dwóch panów lan­su­je się wyłącznie na tym, że hejterzą ( zwierz przeprasza za to kosz­marne słowo ale chy­ba nie ma innego na to zjawisko). Zwierz mówi o zjawisku chamst­wa wśród ludzi piszą­cych o kul­turze. I to nie tylko mery­to­rycznego ale chy­ba przede wszys­tkim językowego.

Widzi­cie, czytel­ni­cy zwierza mogą zauważyć, że raczej nie uży­wa on zbyt ostrego języ­ka — na jego stron­ie słowo “cholerny” pojaw­iło się osza­łami­a­jące 21 razy przez ostat­nie 4 lata i było to najbliższe klasy­czne­mu przek­leńst­wu słowo goszczące na blogu zwierza. Pozostałe określe­nia naw­iązu­jące do pań negocjowanego afek­tu, męs­kich i żeńs­kich organów rozrod­czych, sugeru­jące niezbyt dobre pochodze­nie lub prowadze­nie się mat­ki opisy­wanej oso­by, a także określe­nia z gatunku tych naw­iązu­ją­cych do aktu prokreacji lub  propozy­c­je w sty­lu ” Idź i wychę­doż się sam” ( co praw­da padły dwa razy w języku ang­iel­skim) nie pojaw­iły się na blogu NIGDY .  Zwierz nigdy też nie zaj­mował się specy­ficznym pro­ced­erem wykrop­kowywa­nia słów powszech­nie uważanych za obraźli­we, bo w sum­ie niczym się to nie różni od ich zapisa­nia sko­ro wszyscy wiedzą jakie liter­ki są między pier­wszą, a ostat­nią w słowie. Zwierz posunął się tak daleko, że nigdy nie użył na blogu słowa “zaje­bisty” ( co niniejszym czyni) — mimo, że ma ono raczej pozy­ty­wny wydźwięk ( przy­na­jm­niej w zwier­zowym słown­iku), i jest przez zwierza trak­towane raczej jak jed­no z tych słów , które były bard­zo obraźli­we ale straciły swo­ją moc.  Nie, wbrew oczeki­wan­iom częś­ci czytel­ników,  ter­az nie nastąpi dłu­ga tyra­da prze­ci­wko przek­leńst­wom jako takim — zwierz bowiem klnie. Nie jak szewc, nie non stop, ale nie może napisać, że nigdy nie zbrukał swych ust przek­leńst­wem. Nie mniej  to co prze­chodzi zwier­zowi przez gardło nie prze­chodzi zwier­zowi przez klaw­iaturę.  Zapisane słowa wyda­ją mu się wtedy bez porów­na­nia bardziej niegrzeczne, zupełnie nie na miejs­cu, a sam zwierz, który kląć raczej się nie wsty­dzi, czu­je się nieswo­jo i bard­zo niegrzecznie.   Jed­nak z obserwacji zwierza wyni­ka, że owo poczu­cie dyskom­for­tu jest raczej osob­nicze niż abso­lut­nie powszechne.

Pod­czas ostat­niej dyskusji o roli kry­tyków i fil­mow­ców wszyscy radośnie ( łącznie ze zwierzem) zmiesza­l­iśmy fil­mow­ców i pro­du­cen­tów z błotem wskazu­jąc, że jak coś wrzu­cili do sieci, czy do świa­ta mediów to nie ma zmiłuj , trze­ba się pogodz­ić z kry­tyką. Zwierz zgadza się z tym stwierdze­niem, ale z drugiej strony twór­cy jeszcze nigdy nie musieli się zma­gać z kry­tyką  na takim poziomie. Oczy­wiś­cie recen­z­je były złośli­we  ale czym innym jest Słon­im­s­ki piszą­cy, ze sztu­ka to ” Nie kart­ka papieru, tylko rol­ka” czy ulu­biony cytat zwierza przy­chodzą­cy mu do głowy na bard­zo wielu seansach — ” Sztu­ka Pańs­ka jest jak noc­nik: ładne toto, błyszczące, ale wysiedzieć na tym nie sposób” , a czym innym bloger, który pisze, że film to kupa, czy coś jeszcze gorszego. Zwierz nie twierdzi, że kiedyś ludzie byli kul­tur­al­ni i nie  tak nie oce­niali filmów. Oczy­wiś­cie, że oce­niali — ba zwier­zowi zdarzyło się dość niepochleb­nie nazwać pro­dukcję w kory­tarzu prowadzą­cym od Sali kinowej, do wyjś­cia — ale ist­nieje zdaniem zwierza spo­ra, jeśli nie całkowicie i abso­lut­nie fun­da­men­tal­na różni­ca pomiędzy uży­waniem słów brzy­d­kich w roz­mowie, a prze­niesie­niem ich na papi­er czy na stronę blo­ga. W chwili,  w której decy­du­je­my się, na zapisanie naszej opinii,  emoc­je nawet negaty­wne, zazwyczaj nieco już osłab­ną, co więcej zapisane przek­leńst­wo nie ma już takiej mocy uwal­ni­a­nia nas od tego co w nas buzu­je jak soczyste zak­lę­cie w chwili, w której widz­imy na filmie coś kom­plet­nie od cza­py.  Zapisane przek­leńst­wo nie jest też zbyt infor­ma­cyjne — a prze­cież po częś­ci po to pisze się recen­z­je. Cóż bowiem czytel­nik ma wywnioskować ze słów powszech­nie uważanych za obraźli­we — najczęś­ciej nic poza ogól­nym przeko­naniem, że film raczej się nie podobał recen­zen­towi.  Z takim określe­niem trud­no też dysku­tować — moż­na godz­i­na­mi kłó­cić się o akcję,  którą opisano jako marną i nieprze­myślaną, ale kiedy ktoś przyrów­na ją do organu męskiego — tu pole do dyskusji jest znacznie mniejsze. Co więcej uży­wanie nawet nie tyle słów brzy­d­kich, ale pisanie w sposób cham­s­ki ( zwierz nie wie czy potrafi dać próbkę takiego tek­stu, ale ma wraże­nie, że czytel­ni­cy dobrze zna­ją taki styl) spraw­ia, że to co w recen­zji zdaniem zwierza najz­abawniejsze — możli­wość popisa­nia się auto­ra spostrze­gaw­c­zoś­cią, dowcipem czy nawet złośli­woś­cią — ginie w obliczu zapisanego obrazu mniejszej lub  więk­szej frus­tracji, która to ponown­ie nie bard­zo czytel­ni­ka o czymś informuje.

To co zwierza martwi w tym najbardziej to fakt, że owo chamst­wo na inter­ne­towych blo­gach poświę­conych kul­turze cieszy się sporą pop­u­larnoś­cią. Zwierz pode­jrze­wa, że wyni­ka to z fak­tu, że chamst­wo w ogóle cieszy się pop­u­larnoś­cią. Tak przy­na­jm­niej wyni­ka z obserwacji zwierza poczynionej przy oglą­da­niu pol­s­kich odpowied­ników zachod­nich pro­gramów — Kuchenne Kosz­mary, Zaprasza­my do Stołu, czy kole­jne odsłony Niani — zwierz widzi­ał ich zachod­nie odpowied­ni­ki, i nie jest w stanie uwierzyć, o ile bardziej cham­skie są ich odpowied­ni­ki Pol­skie. A jed­nak pro­gramy się podoba­ją, bo ludzie w sum­ie lubią oglą­dać takie zachowanie, podob­nie jak lubią kiedy porzu­ci się język czysty i wyważony,  a powie się coś szcz­erze. Bo szcz­erze, nieste­ty co raz częś­ciej, oznacza z pominię­ciem zasad dobrego wychowa­nia.  Inter­net do szczeroś­ci zachę­ca, pozorną przy­na­jm­niej anon­i­mowoś­cią, i abso­lut­nie nie pozorną bezkarnoś­cią. O ile poważny recen­zent musi się ze swo­jej opinii jakoś umieć wytłu­maczyć to bloger nic nie musi, prze­cież wyraża włas­ną subiek­ty­wną opinię. A sko­ro opinia jest subiek­ty­w­na,  to chy­ba jest abso­lut­nie jasne, że nie trze­ba jej pod­dawać żad­nym rygorom. Sko­ro pisze­my dla siebie i dla czytel­ników to mamy pra­wo pisać co chce­my, jak chce­my, a komu się nie podo­ba to won. Trochę pow­tarza­jąc przy tym za Dos­to­jew­skim  ” Jeśli Boga nie ma, to wszys­tko jest doz­wolone”.  Zwierz wie, że sam odrobinę hoł­du­je tej zasadzie ( przy­na­jm­niej trochę np. kiedy uprze­jmie infor­mu­je prze­ci­wników braku przecinków o specy­fice tego blo­ga), ale ma też poczu­cie, że fakt, iż nic nam nic nie karze nie oznacza, że nie może­my sami trzy­mać się pewnych zasad, zwłaszcza jako blogu­ją­cy o kulturze.

Fakt nie bycia pro­fesjon­al­nym kry­tykiem,  nie wyda­je się zwier­zowi zwal­ni­ać blogera od przy­na­jm­niej odrobiny reflek­sji nad językiem jakim się posługu­je. Prze­cież aby wyraz­ić własne, subiek­ty­wne i nie w pełni pro­fesjon­alne zdanie, moż­na spoko­jnie obyć się bez wul­gar­yzmów,  ani bez określeń, które do blo­ga kul­tur­al­nego po pros­tu nie pasu­ją ( zwierz np. nie był szczegól­nie pro­fesjon­al­ny,  pisząc o swoich przeży­ci­ach operetkowych,  nie mniej uważa, że przy­dał się czytel­nikowi nieco bardziej, niż gdy­by poszedł na skró­ty ser­wu­jąc mu wiązankę wyrażeń niepochleb­nych,  jaka przewi­jała się przez jego mózg w cza­sie oglą­da­nia spek­tak­lu). Co więcej zwierz może się zgodz­ić, że o ile twór­ca powinien bez szem­ra­nia przyj­mować kry­tykę wyrażaną  w sposób kul­tur­al­ny — wszak to pra­wo kry­ty­ka by mu się nie podobało, chwila w której oso­ba kry­tyku­ją­ca przestaw­ia się na język bardziej niż potoczny ( żeby nie powiedzieć wul­gar­ny) — wtedy twór­ca ma pra­wo poczuć się obur­zony. Ale co ma zro­bić ze swoim oburze­niem? Jak wiemy do telewiz­ji raczej iść nie warto, podob­nie jak  do stron inter­ne­towych. Pozosta­je mu mil­cze­nie — i choć zwierz czy­ta­jąc najeżone przek­leńst­wa­mi, cham­skie opinie częs­to się z nimi zgadza,  po ich lek­turze czu­je nies­mak — bo ktoś kto bierze się za recen­zowanie — przy­na­jm­niej zdaniem zwierza ma pewien obow­iązek wobec twór­cy by przy­na­jm­niej postarać się nazwać go idiotą w jak najbardziej kreaty­wny i kul­tur­al­ny sposób. Inaczej recen­zowanie czegoś co się nam nie podobało nie ma sensu.

Może­cie w tym momen­cie mieć wiz­ję zwierza jako dobrze urod­zonego, delikat­nego dziew­cząt­ka co się czer­wieni ilekroć słowo brzyd­sze przy nim pad­nie, co to nigdy by sobie nim usteczek nie skalało,  i które wychowano na zasadzie, że mówi się proszę co najm­niej dwadzieś­cia razy dzi­en­nie, zaś do rodz­iców swych zwierz zwraca się w trze­ciej oso­bie. Otóż było by to założe­nie błędne — zwierz w prze­ci­wieńst­wie do bard­zo,  bard­zo wielu osób wychował się w domu, w którym wol­no było kląć — dra­maty­czne spotkanie stopy z regałem ( jak wszyscy wiemy jest to para, która zawsze lubi się spo­tykać — romans bolesny lecz namięt­ny) mogło w domu zwierza zostać zakońc­zone kilkukrot­nym przy­wołaniem określe­nia krzy­wiz­ny po łacinie. Zwierz nigdy nie zapom­ni, kiedy jego zna­jomy usłyszał przez tele­fon,  jak mat­ka zwierza szu­ka zagin­ionej dyski­et­ki i był przeko­nany, że coś strasznego się stało. Zwierz nie jest też prze­ci­wny wul­gar­yz­mom w fil­mach, książkach czy grach — uważa, że mają one tam swo­je miejsce — a ich potępi­anie i rugowanie świad­czy o kom­plet­nym braku nie zrozu­mienia dla bogact­wa języ­ka. Nic tak zwierza nie den­er­wu­je jak nadawanie bard­zo wysok­iej kat­e­gorii wiekowej fil­mom tylko z powodu słown­ict­wa jaki się w nim pojaw­ia. Uważa też zwierz, ze kul­tura i język bez wul­gar­yzmów był­by znacznie uboższy.Tak więc zwierz nie jest wul­gar­yz­mom prze­ci­wny, ani się na ich widok nie płoni, ani też nie wyłącza pro­gra­mu ilekroć się pojaw­ią. Ale jest prze­ci­wny chamst­wu w świecie recen­zji i ogól­nego pisa­nia o kul­turze, tu bowiem nie widzi okolicznoś­ci łagodzą­cych. To jest właśnie to miejsce gdzie zwierz oczeku­je od ludzi więcej, zwłaszcza od blogerów ( od komen­tu­ją­cych zwierz dawno przes­tał czegokol­wiek wyma­gać), którzy sami, z włas­nej woli decy­du­ją się poświę­cić pisa­niu o kul­turze, i którzy deklaru­ją, że kocha­ją kino, telewiz­ję czy lit­er­aturę. Może­cie stwierdz­ić, że to są kosz­ty jakie trze­ba ponieść udostęp­ni­a­jąc wszys­tkim możli­wość pub­likowa­nia słowa pisanego, że tą cenę warto ponieść by w sieci pojaw­iły się różne opinie dla różnych odbior­ców. Cóż zwierz w takim przy­pad­ku woli być giną­cym gatunkiem uzna­ją­cym, że jest to cena zde­cy­dowanie za wysoka.

Zwierz przez wiele lat widzi­ał na bocznych paskach blogów napis ”  Bykom — Stop” poświę­coną poprawnej pisowni w Internecie ( zwierz przeczy­tał kiedyś opis tej akcji i po przeczy­ta­niu aka­pitu poświę­conego dysor­tografii zwierz stracił ciepłe uczu­cia wobec tej akcji — bowiem wynikało z niej jas­no, że nie mają nic wobec dysor­tografików tylko wtedy kiedy nie robią błędów). Zwierz widzi­ał ten ban­ner na bard­zo wielu blo­gach, na których pojaw­iały się określe­nia, których zwierz nigdy by spod swoich pal­ców nie wypuś­cił. Bo to chy­ba najbardziej prz­er­aża­ją­ca zwierza zasa­da — gdzieś tam w dyskus­jach o upad­ku Inter­en­towego języ­ka ludziom umknęło, że język bardziej niż najbardziej nie ortograficzan for­ma kala treść. Zwierz woli zde­cy­dowanie przeczy­tać tekst napisany przez jakieś dziecko sieci, w którym aż roi się od poprzestaw­ianych małych i dużych liter, od wywodu pełnego przecinków i śred­ników, w którym pojawi się chamst­wo, poczu­cie nieuza­sad­nionej wyżs­zoś­ci nad kinowym “bydłem” czy słowa wul­gar­ne. Jed­nak zwierz nigdy nie widzi­ał ban­nera nawołu­jącego do zaprzes­ta­nia chamst­wa w Internecie. Być może już wszyscy stra­cili nadzieję, że taka akc­ja cokol­wiek zmieni. Jedyne wyjś­cie jakie widzi zwierz, to zacząć od siebie — zwierz zawsze wierzył w pozy­ty­wne przesłanie tego blo­ga, we wza­jemne bycie raczej sym­pa­ty­cznym, w kul­tur­alne odpowiadanie nawet na paskudne komen­tarze. Być może właśnie na tym win­no pole­gać przede wszys­tkim prowadze­nie blo­ga kul­tur­al­nego — nie na pisa­niu o kul­turze ale na byciu kulturalnym.

Ps: Zwierz chci­ał­by powiedzieć, że pisząc ten wpis nie miał na myśli żad­nej konkret­nej oso­by, ale duże dobrze dostrze­galne zjawisko, jeśli ktoś czu­je się urażony, to zwierz przeprasza, ale taką ma opinię o tych sprawach, mimo, że prze­cież tak pisane blo­gi czyta.

Ps2: Zwierz chci­ał­by też zwró­cić uwagę, że w sieci jest mnóst­wo blogów napisanych pięknym językiem — zde­cy­dowanie lep­szym nawet od zwier­zowego, więc nie jest to tak, że zwierz jest jakimś chlub­nym wyjątkiem w morzu chamstwa.

Ps3: Face­bookowe­mu zwier­zowi braku­je już tylko 6 osób do mag­icznej licz­by 400 fanów — ktoś chęt­ny na zaję­cia jed­nego z wol­nych miejsc? Ci którzy śledzą zwierza na face­booku mogą zapewnić, że zwierz dostar­cza tam pewnych wrażeń :P??

 Zwierz postanow­ił wstaw­ić ten gif by wyrów­nać raz na zawsze ilość przek­leństw uży­tych przez zwierza na blogu oraz zademon­strować, że widzi iż cza­sem bez słów grub­szych w kine­matografii się nie obejdzie.