W jednej z moich ulubionych scen, w „Dumie i Uprzedzeniu” Elizabeth Bennet po raz pierwszy ma okazję zobaczyć Pemberley- posiadłość pana Darcy. Widok wspaniałych włości budzi w niej cieplejsze uczucia wobec aroganckiego dziedzica. Ostatecznie bycie panią w takiej posiadłości to dla pewnej siebie Bennetówny, zupełna zmiana statusu społecznego. Jane Austen nie ma wątpliwości, Elizabeth Bennet jest materialistką. Jak każda kobieta zdająca sobie sprawę, że małżeństwo to też transakcja finansowa. Celine Song dopowiada, że chyba niewiele się zmieniło.
„Materialiści” próbuje opowiedzieć historię, która potencjalnie biegnie w poprzek klasycznej romantycznej. Lucy, zawodowa swatka, patrzy na relacje pragmatycznie. Szukamy dwóch osób, które mniej więcej do siebie pasują. Każdy ma jakieś wymagania, jakieś minimum, poniżej którego nie schodzi. Można spokojnie wymagać by partner miał określony wzrost, pracę i płacę. Dobrze się zgadzać pod względem poglądów. Bajkowy ślub nie musi być brany z wielkiej miłości, wystarczy, że druga osoba coś nam daje. Albo finansowo, albo emocjonalnie.
Zresztą sama Lucy, choć uważa, że miłość ma znaczenie, postanowiła, że jeśli zwiąże się z kimś na stałe to musi być to mężczyzna zamożny. Lucy nie chce oszczędzać, nie chce biedować, nie chce rozliczać każdego grosza. To właśnie problem podejścia do pieniędzy rozbił jej związek z Johnem, aktorem bez grosza przy duszy. Choć bohaterka ma wobec siebie pewne wyrzuty, że nie potrafi zignorować tej materialnej strony związku, to nie ma wątpliwości, że była to decyzja słuszna. A przynajmniej nie ma wątpliwości do pewnego momentu.
Oto złośliwy los stawia ją przed wyborem, niemal idealnym. Z jednej strony Harry, który ma wszystko – penthouse w Tribece (zachwyt z jakim bohaterka przechadza się po pokojach przypomina te uczucia, które miała Elizabeth w „Dumie i Uprzedzeniu”), dobrą pracę, jest przystojny (och Pedro!) i chce się zaangażować. Ale właśnie, gdy bohaterka ma iść drogą, której zawsze chciała pojawia się w jej życiu ponownie John. Wciąż nie ma grosza przy duszy, wciąż jest bardzo przystojny (och panie Evans!) i wciąż kocha ją bezgranicznie, bezwarunkowo i bezinteresownie. Ale jego życie to nie penthouse, tylko pokój w mieszkanku z grupą współlokatorów, czyli sytuacja, która po trzydziestce staje się powoli beznadziejna.
I oto piękna Lucy ma przed sobą wybór – czy jednak rzeczywiście jest taką materialistką jak mogłoby się wydawać, czy jednak jest w niej jakaś romantyczna nuta i potrzeba miłości. No i niestety – Celine Song nie jest w stanie opowiedzieć nam tej historii tak byśmy poczuli, że rzeczywiście mamy do czynienia z realnym dylematem, z prawdziwym rozliczeniem, tego materialistycznego wymiaru związków. Mam wrażenie, że reżyserkę przerósł sam romantyczny gatunek, który każe nam oglądać pięknych ludzi, w pięknym świecie, którzy podejmują swoje decyzje z dala od niejednoznacznych realiów codzienności. Bo też, która kobieta (czy mężczyzna) realnie wybierają pomiędzy dwójką osób, które pojawiają się w ich życiu jednocześnie i to od razu z całym atrakcyjnym pakietem. W złośliwym ujęciu – żadna z nas nie wybiera czy bardziej będzie ją kochać Chris Evans czy Pedro Pascal. W nieco bardziej analitycznym – te wybory jakie podejmujemy, wynikają z wielu czynników, które film pomija. Skąd się wywodzimy, jakie mamy zaplecze, jakie realnie są alternatywy.
I tu pojawia się kolejny element, który moim zdaniem czyni ów film średnio udanym. Bohaterowie są jednak nieco za bardzo wyabstrahowani z kontekstu społecznego, trochę za bardzo stają się egzemplifikacją pewnych postaw. Tymczasem, ów materialny wymiar związków jest jak żaden inny powiązany z kontekstem społecznym. Wżenienie się w pieniądze, mieszkanie status społeczny to wciąż zarówno dla kobiet jak i dla mężczyzn – najszybsza i najprostsza droga awansu. Owo pragnienie awansu będziemy oceniać zupełnie inaczej w zależności od tego, jaki jest punkt wyjścia, jakie są ambicje, jakie wizje przyszłości. Nasi wyrwani z kontekstu bohaterowie, sprowadzają transakcyjność związków do kwestii „miłość czy pieniądze” kiedy w istocie często bywa to raczej wybór „bezpieczeństwo czy niewiadoma”, „zauroczenie czy dopasowanie” „przemoc ekonomiczna czy frustracja”.
Film próbuje nam też poruszyć temat tego, że randkowanie nawet przez agencję specjalizującą się w swataniu jest ryzykiem, ale to chyba wątek najsłabszy. W ogóle, trochę brakuje mi głębszego spojrzenia na świat tych umawianych randek, dłuższej refleksji, dlaczego ci konkretni ludzie, chcą wybierać partnera w taki sposób. Bo to jest ciekawe, że bohaterka zajmuje się zawodem bardzo starym, który swego czasu w niektórych kulturach był uważany za niezbędny. W ogóle muszę powiedzieć, że oglądając film zastanawiałam się do jakiego stopnia Celine, powiada o życiu w Nowym Jorku, a ile dokłada tu elementów z kultury Koreańskiej skąd pochodzi jej rodzina i jest tradycyjnie nieco inne podejście do randkowania i związków.
Widzę w tym filmie wątki ciekawe, jak na przykład, coraz wyższe wymogi wstępne dotyczące wyglądu, zarówno dla kobiet, ale i mężczyzn. Zwrócenie uwagi, że w tym stawianiu warunków dopasowania, staliśmy się zaślepieni cyferkami, które niekoniecznie są nam w stanie powiedzieć coś prawdziwego o człowieku. Przy czym Song podchodzi do tych przemian bohaterów ze zrozumieniem, wskazując, że jednak warto się poświęcać dla sukcesu na rynku matrymonialnym. Co nieco mnie zaskoczyło, bo mam wrażenie, że np. operacja wydłużania kości jest tu przedstawiona jako coś zdecydowanie prostszego i bardziej dostępnego niż w rzeczywistości. Zresztą cała ta dyskusja o fizyczności rozbija się o fakt, że wszyscy w tym filmie są ładni. Serio, to jest film samych ładnych osób. Co więcej ładnych w każdym momencie, w każdym stroju, w każdym ujęciu. Co niekoniecznie działa na korzyść opowieści.
Tak, choć miło jest patrzeć na nasz aktorski trójkąt, to niestety – scenariusz sobie a wizualna strona sobie. Kiedy Dakota Johnson wygłasza długi monolog, że nie jest godna uwagi Pedro Pascala, bo jest stara a za dziesięć lat będzie wyglądać jak swoja matka, to brzmi to karykaturalnie, biorąc pod uwagę, że aktorka jest córką niezwykle urodziwej pary rodziców. Kiedy Pedro Pascal tłumaczy, że gdyby był niższy żadna by na niego nie spojrzała, to nawet moja sala kinowa skwitowała to chichotem. Bo też Hollywood jest pełne mężczyzn poniżej metra osiemdziesięciu od których urody miękną nam kolana. Niestety, kiedy chcemy opowiedzieć o bolączkach realnego randkowania, to bardzo trudno to rozegrać, gdy mamy jedną z najbardziej atrakcyjnych obsad filmowych ostatnich lat. Zwłaszcza, gdy chcemy rozmawiać o tym jak bardzo powierzchowne i nastawione na wygląd stało się randkowanie.
Ostatecznie mam wrażenie, że temat Song przerósł. Zaczęła opowiadać historię ciekawą, osadzoną właśnie w tym randkowym niejednoznacznym świecie, gdzie miłość być może nie jest najważniejsza, ale skończyła na banale. Co podpowiada mi, że trochę nie jesteśmy gotowi na realną opowieść o tym materialnym wymiarze randkowania. Na opowieść, która nie udaje, że bycie panią na Pemberley, jest kuszące a jednocześnie nie sprowadza bohaterki (czy bohatera) do golddiggerki. Przy czym, narracje romantyczne bardzo tej rzeczywistości nie chcą, bo oznaczałoby, że łatwiej zakochać się w mężczyźnie, który ma penthouse, niż tym, który ma współlokatorów. Choć kto wie, bo ja zakochałam się w takim co miał współlokatora. I penthouse raczej nie jest w mojej przyszłości.