Fanek dziki pisk czyli w drodze po odrobinę uznania

Jeśli potrze­bu­je­cie mierni­ka pop­u­larnoś­ci artysty który nigdy nie kłamie, który nie wyma­ga drogich badań, który uwzględ­nia różnice wieku i niekiedy płci należy wys­taw­ić artys­tę przed tłum fanek i posłuchać jak dłu­go i głośno będą piszcza­ły. Jeśli odpad­ną wam uszy to albo wskrze­sil­iś­cie Beat­lesów albo postaw­iliś­cie prze rozen­tuz­jaz­mowanym tłumem Rober­ta Pat­ti­sona ze zmierzchu. W obu przy­pad­kach pisk będzie nie do wytrzy­ma­nia. Zwierz pode­jrze­wa że jakieś 60 % zespołów rock­owych gra wyłącznie po to by wywołać ekstazę damskiej wid­owni w przy­pad­ku zespołów popowych będzie to jakieś 90% ( choć trze­ba powiedzieć- jak dobrym wykon­aw­cą popu by się nie było jeśli chodzi o uwiel­bi­e­nie fanek rock­meni biją wszys­t­kich na głowę — tak już jest było i będzie ). Ale wcale nie mam zami­aru pisać o pisku fanek —  sam zwierz nigdy na niczyj widok nie piszczał i nie miał zami­aru. Nie mniej pode­jrze­wa że po świecie rozry­w­ki pęta się wielu twór­ców którzy cicho marzą by wywoły­wać taki sam entuz­jazm wśród swoich odbior­ców jak spoceni dłu­gowłosi gwiaz­dorzy roc­ka. Jeśli mają tyle szczęś­cia by mieć cokol­wiek wspól­nego z komik­sa­mi albo z sze­roko poję­tym sf zawsze mogą po swo­ją odrobinę uzna­nia mier­zoną w decy­belach udać się na Com­ic Con. Com­ic Con najpraw­dopodob­niej nie mówi nic więk­szoś­ci z moich czytel­ników. Zwierz wytłu­maczy więc po kolei niosąc jak mówił poeta oświaty kaganiec. Niemal codzi­en­nie ( ok. raz na miesiąc ale zwierz lubi prze­sadzać) w USA odby­wa się jak­iś zlot miłośników s‑f lub fan­ta­sy — zaprasza się na nie kilku seri­alowych aktorów i jakiego auto­ra książ­ki czy komik­su. Z całego kra­ju zjeżdża­ją się wiel­bi­ciele którzy prze­bier­a­ją się za swoich bohaterów wymieni­a­ją unikalny­mi kar­ta­mi do gry w MTG ( kto rozwinie skrót;) a potem oklasku­ją fac­eta który koloru­je plan­sze w Spi­der-Manie albo zagrał dru­go­planową rolę w Bat­tle Star Galat­ti­ca. Takie zjazdy są pop­u­larne ale najczęś­ciej nie przy­cią­ga­ją uwa­gi niko­go poza zain­tere­sowany­mi czyli młody­mi mężczyz­na­mi którzy zde­cy­dowanie zbyt dużo wiedzą o elfach i zbyt mało o real­nym życiu;) Przez długie lata ( kon­wenc­ja po raz pier­wszy odbyła się w lat­ach 70) Com­ic Con gro­madz­ił kil­ka tysię­cy zain­tere­sowanych — przede wszys­tkim członków branży którzy na mar­gin­e­sie dobrej zabawy sprzedawali sobie wza­jem­nie prawa autorskie, wymieniali się doświad­czeni­a­mi i tak dalej. Aż nas­tały lata 2000 — ilość uczest­ników wydarzenia zaczęła masowo ros­nąć a w ciągu ostat­nich trzech lat nie dość że sprzedano wszys­tkie bile­ty to jeszcze sprzedano je na dłu­go przed tym zan­im zaczęła się kon­wenc­ja ( na Com­ic Con w tym roku nie dostaniecie już biletów na dwa naj­ciekawsze dni czyli sobotę i niedzielę). Co się stało? Otóż Com­ic Con wyrósł na wydarze­nie kluc­zowe w chwili w której zori­en­towano się że czytel­ni­cy komik­sów i wiel­bi­ciele sf to nie tylko dzi­wni ludzie ale jed­na z najbardziej wypły­wowych grup wśród widzów zwłaszcza młodych. Nie dość że są wierni i entuz­jasty­czni ale na dodatek ich popar­cie i uznanie dla nowego seri­alu fil­mu ( zwłaszcza ekraniza­cji komik­su) jest doskon­ałym miernikiem tego czy film spodo­ba się szer­szej pub­licznoś­ci.  Jeśli bowiem coś spodo­ba się na Com­ic Con to moż­na mieć pewność że nie poniesie klęs­ki w kinach. Co więcej to pub­liczność niesłuchanie wdz­ięcz­na — moż­na im pokazać trail­er zmon­towany z pię­ciu scen i będą cię nosić na rękach. Obec­nie jed­nym z najważniejszych wydarzeń na kon­wencji jest wieczór na którym omaw­ia się nowe pro­dukc­je fil­mowe i telewiz­yjne pokazu­jąc najczęś­ciej nigdzie nie dostęp­ne dla zwykłej pub­licznoś­ci trail­ery — dzień później o tym co i jak pokazano donoszą niemal wszys­tkie ser­wisy zaj­mu­jące się podawaniem infor­ma­cji o fil­mach. Oczy­wiś­cie zwierz wietrzy jeszcze jed­ną przy­czynę pop­u­larnoś­ci Com­ic Con — to tam ludzi na widok których pub­liczność zwyk­le nie wybucha nad­miernym entuz­jazmem mogą posłuchać rados­nego pisku wid­owni która uwiel­bia ich za spicza­ste uszy, wysuwane szpony czy fakt że nakrę­cili ich ukochany ser­i­al.  Biorąc pod uwagę że co raz więcej pier­ws­zo­planowych gwiazd kina rozry­wkowego przy­jeżdża do San Diego moż­na dojść do wniosku że zaszło bard­zo ciekawe zjawisko. W samej kul­turze pop­u­larnej zaczy­na się pewien rozłam. Ist­nieją bowiem lep­si uczest­ni­cy masowej kul­tu­ry i ci nieco gor­si. Ci lep­si mają szan­sę na Oscary, Złote Glo­by i dziesię­cio stron­i­cowe wywiady w cza­sopis­mach, ci gor­si gra­ją w pop­u­larnych fil­mach ale nie mają szans na uznanie inne poza uznaniem fanów. I właśnie ta dru­ga gru­pa piel­grzy­mu­je głównie na Com­ic Con posłuchać słod­kiego pisku fanek i mniej słod­kiego ale jakże wiernego pisku fanów:)