Kiedy wszyscy są szczęśliwi nikt nie jest zadowolony czyli Zwierz o Złotych Globach

Hej

Złote Glo­by to bard­zo specy­ficz­na uroczys­tość roz­da­nia nagród.  Roz­da­je się stat­uet­ki ludziom z telewiz­ji i z kina. Odd­ziela się komedię od dra­matu. Nie nagradza się w kat­e­go­ri­ach tech­nicznych.  Nikt do koń­ca nie wie, jakie cele przyświeca­ją Hol­ly­woodzkiemu Sto­warzysze­niu Dzi­en­nikarzy Zagranicznych, które przez więk­szość roku pozosta­je orga­ni­za­cją niebudzącą niczy­jego zain­tere­sowa­nia. Roz­dawane w okre­sie przed Oscarowym Glo­by cza­sem bywa­ją miernikiem tego, co stanie się na Oscarach, ale co raz częś­ciej, zda­ją się być dowo­dem na to, że dzi­en­nikarze afil­iowani przy Hol­ly­wood mają dość dzi­wny albo, jak kto woli eklek­ty­czny gust. Prawdę powiedzi­awszy ostat­nio więcej moż­na było wywnioskować z BAFT (z dodatkiem SAG Awards i innych nagród branżowych). Czemu więc namięt­nie oglą­damy Złote Glo­by? Zwierz przyz­na, że dla niego naj­ciekawsza jest sama for­muła roz­da­nia nagród, gdzie sadza się aktorów przy sto­likach, daje się im alko­hol i pozwala roz­maw­iać w prz­erwach na reklamy. Trze­ba z resztą powiedzieć, że krótkie migaw­ki pokazu­jące nam, kto właśnie poder­wał się by przy­witać się ze stary­mi zna­jomy­mi są dla zwierza naj­ciekawsze. Kto nie chce rzu­cić okiem jak Matt Damon plotku­je z Ben­em Affleck­iem a Olivia Wilde słucha Jare­da Leto jak­by ten właśnie praw­ił jakieś prawdy objaw­ione. Oczy­wiś­cie nagrody, są ważne no, ale jak­by spis zwycięzców moż­na rano przeczy­tać. Zwierz w tym roku nie oglą­dał całych Globów na żywo (widzi­ał ich znaczną część) i może dobrze, bo może spo­jrzeć na całość i ocenić, co nam to roz­danie nagród mówi. Zgod­nie z zasadą takie wpisy są ilus­trowane zdję­ci­a­mi aktorek w sukienkach – tych, które zwierz uważa, za najlep­sze, naj­gorsze czy z jakiegoś powodu ciekawe. To, co? Zaczynamy?

Tęskniąc za Ger­vaisem – zwierz musi powiedzieć, że nie należy do fan­klubu Tiny Fey i Amy Poehler w wyda­niu kon­fer­an­sjer­skim. O ile obie panie bard­zo lubi, jako aktor­ki, sce­narzys­t­ki i pro­du­cen­t­ki ciekawych seri­ali i komedii, to ich kon­fer­an­sjer­ka zawsze budz­iła w zwierzu mieszane uczu­cia. Po pier­wsze – trochę za dużo w niej wyśmiewa­nia obco brzmią­cych nazwisk, – co jest wredne w przy­pad­ku bry­tyjs­kich aktorów afrykańskiego pochodzenia. Zwierz nie cier­pi, kiedy ktoś pub­licznie naśmiewa się z czy­je­goś nazwiska i choć sam pow­tarza częs­to, że kari­era Chi­wetela Ejio­fo­ra przyniosła mu nowe trudne wyzwa­nia językowe, to jed­nak ten żart (podob­nie jak żart z zabawnie brzmią­cych przed­staw­icieli prasy zagranicznej) wydał się zwier­zowi sto­sunkowo mało zabawny. Co do pod­gryza­nia zebranym na sali to nieste­ty aktor­ki zda­ją się nie czuć tego rodza­ju komedii – uwa­gi o Mattcie Damonie czy Clooneyu nawet, jeśli zabawne na papierze wygłos­zone brzmi­ały jakoś płasko. Czego nie moż­na powiedzieć o dow­cip­ie zde­cy­dowanie im bliższym – jak np. żar­towanie z Julii  Louise Drey­fuss, która została jed­nocześnie nomi­nowana za rolę w filmie i seri­alu.  Czy dość słuszny przy­tyk, że akto­ra, który schudł do roli nosi się na rękach, kiedy kobi­ety właś­ci­wie zawsze musza być nien­at­u­ral­nie szczupłe. No i rzeczy­wiś­cie genial­na uwa­ga o tym, że Meryl Streep udowad­nia, że jest mnóst­wo znakomi­tych ról dla Meryl Streep po sześćdziesiątce, co jest świet­nym przy­tykiem do opę­tanego młodoś­cią Hol­ly­wood. Zwierz musi powiedzieć, że miał też małe wąt­pli­woś­ci co do gagu z „synem” Tiny Fey (granym przez Amy Poehler) – nie dlat­ego, że gag nie był zabawny (no i kosztem Wein­steina co może wszys­t­kich na Sali kosz­tować pracę ;) ale dlat­ego, że jed­nak sko­ro już jest ta kre­tyńs­ka trady­c­ja Miss Gold­en Globe (wybiera się biedne aktorskie dziecko i każe się mu harować przez cały wieczór jako hostes­sa) to mogli­by dać dość spłos­zonej córce Kev­ina Bacona kil­ka chwil spoko­ju. Niby dobry żart, ale mam wraże­nie, że jed­nak czy­imś kosztem.  Tak, więc zwierz cały czas miał wraże­nie, że porusza­my się w pewnym rodza­ju humor, jaki pozostaw­ił sobie nieprzeprasza­ją­cy za nic Ger­vais, ale nieste­ty bez jego aut­en­ty­cznego braku poszanowa­nia dla kogokol­wiek na Sali nie gra to już tak dobrze. I widać to było cho­ci­aż­by wtedy, kiedy co lep­si prezen­terzy (zawsze nieza­wod­ny Robert Downey Jr czy genial­na Emma Thomp­son przy­pom­i­na­ją­ca, jak bard­zo Bry­tyjczy­cy różnią się od amerykanów) kradli show, spraw­ia­jąc, że pub­li­ka baw­iła się zde­cy­dowanie lep­iej niż dotychczas.

Taka dzi­w­na telewiz­ja – wyda­je się, że najbardziej zaskaku­jące tego wiec­zoru były decyz­je doty­czące wys­tępów telewiz­yjnych. Nagrod­zona za rolę w Danc­ing on Edge Jaquiline Bas­set nie umi­ała się wysłow­ić chy­ba aut­en­ty­cznie prze­ję­ta fak­tem, że w końcu ją nagrod­zono. Najlep­szą aktorką w mini seri­alu została uwiel­biana przez zwierza Elen Moss (za Top of the Lake), za najlep­szą rolę dru­go­planową w mini series/movie nagrodę ode­brał chy­ba nawet ku włas­ne­mu zaskocze­niu John Voight (widać było, że podob­nie jak wielu aktorów, którzy swo­ją najwięk­szą sławę mają za sobą, był pewien, że skończy się na zwycza­jowej nom­i­nacji). Jed­nocześnie obok takich nieoczy­wistych decyzji mieliśmy też abso­lutne pew­ni­a­ki. Break­ing Bad na odchod­nym zostało nagrod­zone stat­uetką dla najlep­szego seri­alu dra­maty­cznego, a Bri­an Cranston za swo­ją rolę. I słusznie, bo choć zwierz kibi­cow­ał House of Cards to prze­cież będzie jeszcze kole­j­na seria (no i Robin Wright zabrała stat­uetkę, więc coś jed­nak w rękach zostało). Nie dzi­wią tez nagrody dla Behind The Can­de­labra, – o którym niesły­chanie pozy­ty­wnie wyrażano się też po Cannes. Nagrody dostał film i gra­ją­cy główną rolę Michel Dou­glas. Sukces pro­dukcji pokazu­je, że właś­ci­wie rozróż­ni­an­ie fil­mu telewiz­yjnego od kinowego nie zawsze jest słuszne. Ten film jest gdzieś dokład­nie w połowie i gdy­by przyjąć inne kry­te­ria spoko­jnie mógł­by star­tować w kat­e­gorii fil­mowej. Nato­mi­ast zaskocze­niem jest nagro­da dla seri­alu kome­diowego – Brook­lyn Nine Nine (za rolę kome­diową nagrod­zono też Sam­ber­ga) to jeden z tych nowych seri­ali, których jakoś nikt w sieci nie wynosi pod niebiosa. Trochę to dzi­wne zagranie, zwłaszcza, że sko­ro, nagrodę za rolę żeńską w seri­alu kome­diowym dostała Amy Poehler moż­na było iść tym tropem i dać stat­uetkę uznanym (a wciąż trochę niedoce­ni­anym przez różne gremia) Parks and Recra­tions. Nie mniej patrząc na te wyni­ki, zwierz ponown­ie nie widzi, żad­nego jas­nego obrazu telewiz­ji. Ogól­nie widzi mało telewiz­ji, którą mógł­by nazwać swoją.

Nie ma się, z czego śmi­ać – niemal dosłown­ie, kat­e­go­ria kome­dia i musi­cal została w tym roku niemal całkowicie zapełniona przez filmy, którym do komedii daleko. Wilk z Wall Street nie jest komedią co najwyżej satyrą czy kome­dio dra­matem. August Osage Coun­ty jest taką komedią jak potknię­cie kogoś niosącego trum­nę, Her podob­nie nie wypa­da jakoś super kome­diowo. Prawdę powiedzi­awszy zwierz miał wraże­nie, że to jak ta kat­e­go­ria wyglą­da świad­czy o tym, że nomin­u­ją­cy strasznie nie chcą nomi­nować fil­mu „pop­u­larnego” i dzię­ki temu komedią sta­je się wszys­tko, co nie jest śmiertel­nie poważne, – choć w sum­ie, tu też moż­na polem­i­zować.  Ostate­cznie komedią roku zostało Amer­i­can Hus­tle (ponown­ie kome­dia w bard­zo luźnym tego słowa znacze­niu), stat­uetkę naresz­cie ode­brał Leonar­do DiCaprio, (którego należy za tą rolę nagrodz­ić, żeby go w końcu uwol­nić od koniecznoś­ci zab­ie­ga­nia o stat­uet­ki). Nagrody ode­brały też Amy Adams, (która zdaniem zwierza będzie taką drugą nagrodową Meryl Streep, bo niemal co rola to wyróżnie­nie albo nom­i­nac­ja) i Jen­nifer Lawrence. Nagro­da dla Lawrence wzbudz­iła sporo kon­trow­er­sji. Wyda­je się, że miłość do oso­by aktor­ki miesza się z przeko­naniem, że dosta­je ona za dużo, za częs­to i za szy­bko. Zwier­zowi trud­no coś powiedzieć (Amer­i­can Hus­tle jeszcze nie widzi­ał), ale musi przyz­nać, że takie uznanie kry­ty­ki rzad­ko przynosi miłość widzów. Miejmy jed­nak nadzieję, że Jen­nifer, która pokazu­je, że mło­da aktor­ka nie musi wybier­ać między kinem ambit­nym a rozry­wkowym dobrze poprowadzi swo­ja kari­erę. To taka miła dziew­czy­na.  Zwier­zowi jed­nak oso­biś­cie żal, że nie nagrod­zono Lupi­ty Nyong’o, za rolę w 12 Years a Slave bo właś­ci­wie nie ma oso­by, która by nie pod­kreślała jak fan­tasty­czny jest to debiut.

A kiedy ty ostat­nio byłeś umier­a­ją­cym na AIDS wychudłym transsek­su­al­istą? – Zwierz nie chce oce­ni­ać ani roli nagrod­zonego Jare­da Leto (serio niech ktoś mu prześle memo odnośnie starzenia się facet jest po 40 nic po nim nie widać i jeszcze ma takie ocz­ka ufnie patrzące) ani wymyśla­jącego swo­ją kari­erę na nowo Matthew McConaughey’a. Zwierz nie widzi­ał fil­mu, więc nie chce oce­ni­ać. Ale praw­da jest taka, że kiedy nagrodę odbiera jeden aktor, który gra transsek­su­al­istę dru­gi, który schudł do roli na granicę tego, co zdrowe a obaj gra­ją posta­cie umier­a­jące na AIDS to dow­cip o tym jak przekon­ać akademię żeby dała ci Oscara sam się pisze w głowie zwierza. To znaczy zrozum­cie, zwierz naprawdę dopuszcza możli­wość, że to byli najlep­si w tym roku aktorzy, ale nie zmienia to fak­tu, że to są tak strasznie role „pod nagrody”. Zwierz może jest złośli­wy, bo uważa, że jest jakimś skan­dalem, że Fass­ben­der jeszcze nie dostał ani Oscara ani Złotego Globu. A powinien. Serio. Powinien. Na złotej tacy czy co.

Pobawmy się w Salomona – wyda­je się, że w tym roku roz­dawnict­wo nagród prze­b­ie­gało pod znakiem „dla każdego coś miłego” i tak nagro­da za sce­nar­iusz trafiła do Her (zwierz zresztą uważa, że słusznie bo wychodzi na to, że to film opar­ty przede wszys­tkim na dialo­gach), komedią zostało Amer­i­can Hus­tle, Najlep­szym reży­serem Alfon­so Cuaron a najlep­szym filmem 12 Years a Slave. Inny­mi słowy roz­dano nagrody tak by wszyscy poczuli się wyróżnieni, coś dostało się też tym fil­mom o których sporo mówiono, że mają szan­sę być czarnym koniem – All is Lost dostało stat­uetkę za muzykę, Blue Jas­mine może się pochwal­ić  nagrodą Cate Blanchett za najlep­szą rolę żeńską. Nie ma jed­nak, co liczyć, że ta sytu­ac­ja powtórzy się w przy­pad­ku Oscarów. Pomi­ja­jąc fakt, że Akademia ma skłon­ność do zapom­i­na­nia o wszys­tkim, co miało pre­mierę wcześniej niż pod koniec roku (pa pa Blue Jas­mine), to wyda­je się, że taki wynik jest trochę za mało medi­al­ny. Jak nie ma fawory­ta to nie ma tego wyś­cigu po stat­uet­ki. Zwierz czy­tał przed roz­daniem nagród, że 12 Years a Slave ma ponoć małe szanse na wygraną Oscarową, bo zbyt okrut­nie rozlicza się z niewol­nictwem. Ale kto wie może dobry film jest w stanie pokon­ać uprzedzenia wynika­jące z niechę­ci do niech­lub­nych rozdzi­ałów włas­nej his­torii. Zwłaszcza, że Steve McQueen tak ład­nie się wzrusza na scenie.

Czy naprawdę potrze­bu­je­my tej kat­e­gorii? – Zwierz cały czas zas­tanaw­ia się czy ma sens dawać nagrodę za piosenkę. To znaczy ma sens, kiedy jak np. w przy­pad­ku Frozen mamy właś­ci­wie do czynienia z musi­calem. Ale serio wszyscy wiemy, że U2 potrafi pisać piosen­ki. Dawać im za to Zło­ty Glob to jak utwierdzać Bono w przeko­na­niu, że jest Bogiem. Zwierz ma też prob­lem z kat­e­gorią ani­mac­ja, bo widać wyraźnie, że ta kat­e­go­ria nie ma sen­su. Filmy ani­mowane, jeśli są dobre powin­ny stawać w szran­ki z fil­ma­mi aktorski­mi. Inaczej zamienia się to w fes­ti­w­al przyz­nawa­nia nagród Dis­ney­owi i Pixarowi. Ewen­tu­al­nie moż­na otworzyć kat­e­gorię i poszukać czegoś niekoniecznie po ang­iel­sku – sko­ro w przy­pad­ku fil­mu nie anglo­języ­cznego moż­na porówny­wać filmy ani­mowane z aktorski­mi (wygrało ku uciesze zwierza Wielkie Pię­kno), to, dlaczego robić takie rozróżnie­nie w sytu­acji, kiedy braku­je filmów do nomi­nowa­nia? To nie jest zły pomysł nagradzać filmy ani­mowane, ale trze­ba coś z ta kat­e­gorią zro­bić. Zwierz nie jest specem, więc nie wie, co ale w takim ksz­tał­cie troszkę nie ma sensu.

Glo­by ofic­jal­nie rozpoczy­na­ją sezon zarwanych nocy. Choć na całe szczęś­cie BAFTY są o ludzkiej godzinie, Oscary zaś – jak to Oscary, trwa­ją za dłu­go i rzad­ko zdarza się, że na sce­nie sta­je ktoś, za kogo naprawdę trzy­mal­iśmy kciu­ki. Zwierz jest jed­nak trochę od tych roz­dań nagród uza­leżniony, więc spodziewa­j­cie się kole­jnych relacji – miejmy nadzieję, że już nieco bardziej bezpośred­nich (zwierz planu­je komen­towanie na żywo Oskarów na swoim face­booku i już dziś was o tym uprzedza). Co zaś się tyczy jutrze­jszego wpisu, to dziś zwierz bywa (dokład­niej bywa na salonach, bo roz­da­ją Pasz­porty Poli­ty­ki), co oznacza, że nie jest w stanie zaręczyć czy wyro­bi się z napisaniem wpisu (taki towarzys­ki zwierz!) Ale nie oznacza to, że wpisu nie będzie, co najwyżej nieco później. Przy czym zwierz prag­nie wam powiedzieć, że to nie jest tak, że on cią­gle bywa. Raczej tak, że jak nie bywa tylko siedzi w domu i pije kawę to wam o tym nie pisze;)

Ps: Ale wiecie strasznie marnie w tym roku było z sukienka­mi. Od daw­na niebyło roku bez niczego naprawdę, naprawdę ciekawego.

Ps2: Wraca­ją seri­ale co oznacza, że znów będzie Sleepy Hol­low. I od razu jakoś się zwier­zowi łatwiej żyje z tym nowym/starym czekaniem na Sherlocka.