Cienie Doktora czyli zwierz o Woman Who Lived

Choć każdy odcinek Dok­to­ra w tym sezonie jest obow­iązkowo pod­wójny (zwierz nadal nie jest do koń­ca pewien co o tym myśleć),to jed­nak Woman Who Lived spoko­jnie mogło­by funkcjonować jako odcinek poje­dynczy. Z poprzed­nią częś­cią łączy go co praw­da kluc­zowa postać Ashil­dr — dziew­czy­na z wios­ki wik­ingów którą Dok­tor ocal­ił zapew­ni­a­jąc jej nieśmiertel­ność. Nie mniej  ten obcinek doskonale pasu­je do swois­tej trady­cji odcinków, w których Dok­tor musi spotkać się z kon­sek­wenc­ja­mi swoich czynów i kto wie z samym sobą. Wpis zaw­iera spoilery

Dok­tor spo­ty­ka swo­ją nieśmiertel­ną Ashil­dr w XVII wieku, początkowo wyda­je się że dziew­czy­na znalazła sobie całkiem ciekawy sposób na życie. Zamaskowana prowadzi żywot noc­nego rabu­sia, za dnia ciesząc się przy­wile­ja­mi damy. W postaw­ionych na półkach licznych tomów pamięt­ników znaleźć moż­na set­ki jej przygód, których dziew­czy­na już nawet dobrze nie pamię­ta. Nie trze­ba dłu­go grze­bać w tej his­torii by przekon­ać się, że oto Dok­tor znów, który to już raz spotkał postać postaw­ioną obok niego by mógł się w niej prze­jrzeć.  Właś­ci­wie wszys­tko pasu­je, przy­gody, zarad­ność, umiejęt­ność poradzenia sobie w każdej sytu­acji. Nawet niechęć do włas­nego imienia — które nie ma znaczenia bo ginie w pamię­ci ludzi jest tu podob­na. Do tego Ashil­da żyje w samot­noś­ci zniechę­cona jakimkol­wiek towarzys­t­wem sko­ro wszyscy i tak odchodzą i giną.  Równie dobrze jako imię mogła­by przyjąć „Dok­tor 2” i nikt by się nawet bard­zo nie zdziwił.

W prze­ci­wieńst­wie do Dok­to­ra Ashil­da nie jest jed­nak szczegól­nie przy­wiązana do ludzi którzy ją otacza­ją. Teo­re­ty­cznie odpowiedzial­ny są za to jej wspom­nienia — zwłaszcza śmierć dzieci, ale nie tylko. Jak słusznie bohater­ka wypom­i­na Dok­torowi — pod­czas kiedy on może swo­ją niebieską bud­kę i może sobie skakać po epokach ona jest przyku­ta do kole­jnych dni i lat, które chcąc nie chcąc musi przeżyć. W takiej sytu­acji nie pozosta­je jej nic innego jak tylko zdys­tan­sować się do otacza­jącego ją świa­ta i być może czekać ż Dok­tor powró­ci i zabierze gdzieś daleko. Prob­lem w tym że Dok­tor nie ma najm­niejszej ochoty podróżować z osobą nieśmiertel­ną. Ashil­da zauważa wspólne podróżowanie jest nie możli­we — obo­je jako nieśmiertel­ni mają za dużą per­spek­ty­wę. Nie zależało­by im na ratowa­niu świa­ta i nie mieli­by niko­go  kto dzię­ki swo­jej krótkiej per­spek­ty­wie życia miał czas cieszyć się wszys­tkim co niezwykłe i przemi­ja­jące. Intrygu­ją­ca wyda­je się – ostate­cz­na dla odcin­ka kon­kluz­ja bohater­ki, że ter­az na jej nieśmiertel­nych barkach spoczy­wa swoista opieka nad tymi, których Dok­tor pozostaw­ia za sobą bieg­nąc dalej przed siebie. Sama kon­cepc­ja jest doskon­ała (zresztą zdaniem zwierza to zawsze jest prob­lem z Dok­torem – niby nas bawi ale nieco za bard­zo zmienia życie swoich towarzyszy np. Amy) ale nieste­ty nie do koń­ca pasu­je do całej his­torii Dok­to­ra. Inny­mi słowy, tą postać powin­niśmy poz­nać już wcześniej. To jest zawsze prob­lem z dopisy­waniem postaci do seri­alu, teo­re­ty­cznie powin­no się doń dopisy­wać tylko tych którzy tam już są.

Trze­ba od razu powiedzieć, że sama akc­ja tego odcin­ka służy właś­ci­wie tylko temu by spotkanie Dok­to­ra i Ashildy miało jakiekol­wiek ramy. Trochę szko­da, bo pomysł wyko­rzys­ta­nia człowieka/lwa wyglą­da­jącego jak bes­tia z Pięknej i Bestii to pomysł całkiem niezły. Aż prosi się by jed­nak dorzu­cić jak­iś ele­ment his­torii, który sug­erował­by, że leg­en­da miała źródło właśnie w tym spotka­niu dziew­czyny z kos­mitą. Zwierz zawsze lubi takie sug­estie, że wszys­tko co w naszej kul­turze dzi­wne, czy nie do koń­ca pasu­jące, ma swo­je źródło w dzi­ała­ni­ach Dok­to­ra. Zresztą chy­ba nie trud­no było­by znaleźć tam kogoś, kto w jakikol­wiek sposób naw­iąza­ł­by do tego oczy­wis­tego tropu. Nieste­ty, takie naw­iąza­nia nie intere­su­ją twór­ców odcin­ka, którzy zami­ast tego próbu­ją stworzyć jakieś dra­maty­czne napię­cie. Tylko, że ostate­cznie jego rozwinię­cie to jakieś pięć min­ut seri­alu, gdzie zagroże­nie zosta­je odwró­cone zan­im jeszcze w ogóle widz jest się w stanie zori­en­tować co tak naprawdę się dzieje. Do tego jak­by od samego początku mamy ustaw­ione wszys­tkie posta­cie i przed­mio­ty (amulet wyma­ga­ją­cy śmier­ci, urządze­nie dające życie, jedyny bohater odcin­ka który dosta­je jakikol­wiek charak­ter) że w sum­ie nie ma żad­nego napię­cia. Czekamy tylko aż wszys­tko zna­jdzie się w tym samym miejs­cu. Zwierz rozu­mie dlaczego tak się dzieje, ale trochę żal całkiem dobrego pomysłu, który trochę się zmarnował.

Choć odcinek jest poniekąd wtórny (ile to razy mieliśmy Dok­to­ra który wdzi­ał siebie w innej postaci jak w lus­trze) to zwier­zowi się podobał. Jasne pewne prze­myśle­nia już się pojaw­iały, pewne kwest­ie mogą budz­ić wąt­pli­woś­ci (teo­re­ty­cznie postać Ashilde powin­na nam się już wcześniej gdzieś przewinąć) ale ostate­cznie wszys­tko podano tak, że odcinek oglą­dało się z przy­jem­noś­cią. Zwierz lubi takie dialo­gi jakie mieliśmy w tej odsłonie Dok­to­ra — błyskotli­we, dow­cip­ne ale też takie które nastaw­ione są na wyraźną puen­tę. Nikt tak nie mówi, ale miło się tego słucha.  Aktorsko też odcinek wypadł, przy­na­jm­niej zdaniem zwierza bard­zo dobrze. Capal­di który — ponown­ie zdaniem zwierza — nieco w poprzed­nim odcinku szarżował w tym był takim Dok­torem którego zwierz lubi. Dow­cip­nym, miejs­ca­mi opryskli­wym ale także — dużo bardziej chy­ba niż inni Dok­torzy — bal­an­su­ją­cy na grani­cy wściekłoś­ci czy iry­tacji. Inna sprawa, że Maisie Williams która naprawdę w poprzed­nim odcinku jakoś nie mogła się spec­jal­nie popisać grą aktorską tu błyszczy. I uda­je się jej pokazać coś co jest niesły­chanie trudne. Osobę, której zachowanie rzeczy­wiś­cie jest podyk­towane doświad­czeni­a­mi z przeszłoś­ci. Patrząc na jej bohaterkę istot­nie bez trudu moż­na uwierzyć, że przeszyła swo­je kilka­set lat. Nie jest łat­wo coś takiego zagrać, tym bardziej należy się jej pochwała.

Co symp­to­maty­czne — to odcinek bez Clary. Log­iczne, bo kon­cen­tru­je­my się na nieśmiertel­noś­ci, plus Dok­tor ma tu nową towarzyszkę, a właś­ci­wie w takim układzie jaki widz­imy zosta­je sprowad­zony do roli towarzysza. Nie mniej nie da się ukryć, że od początku sezonu, Dok­tor i Clara są bardziej obok siebie niż razem. Tu — kiedy pozbaw­iono nas koniecznego, zwyk­le równoległego, wątku Clary, całość idzie dużo łatwiej. Z jed­nej strony — to spory plus odcin­ka. Z drugiej, nieste­ty potwierdza to trochę tezę zwierza że sce­narzyś­ci naprawdę na Clarę nie mają pomysłu. Jeśli odcinek jest lep­szy bo nie ma towarzysz­ki to coś jest nie tak. Zwierz wie, że się pow­tarza ale to jest tak bard­zo widoczne w tym sezonie, że trud­no się przed ta reflek­sją pow­strzy­mać. Chy­ba że twór­cy próbu­ją nas przy­go­tować w ten sposób na zmi­anę towarzyszki.

Ostate­cznie zwierz powie, że bard­zo mu się ten odcinek podobał. Na pewno najbardziej z całego sezonu. Między inny­mi dlat­ego, że co zwierz wam pisał, spraw­iał wraże­nie zde­cy­dowanie bardziej poje­dynczego. Może trady­c­ja Dok­torowa jest inna, ale zwierz będzie obstawał przy tym, że poje­dyncze odcin­ki są jed­nak lep­sze niż pod­wójne. Przede wszys­tkim mamy więcej przygód, no i nie ma tego poczu­cia, że odcinek jest roz­ciąg­nię­ty tylko po to by móc go zmieś­cić w dwóch odsłonach. Tak więc wszyscy którzy czekali aż zwierz przes­tanie narzekać na dziewią­ty sezon Dok­to­ra. Proszę oto jest odcinek na który zwierz nie narze­ka. Za to wy pewnie będziecie.

PS: Im bardziej zwierz oglą­da odcin­ki z Dwu­nastym tym bardziej nie może się doczekać powro­tu Dziesiątego i Don­ny w słu­chowiskach. Nieza­leżnie od tego co uważa­ją wid­zowie, zdaniem zwierza Don­na i Dok­tor byli najlep­szym duetem w New Who. Głównie dlat­ego, że Don­na doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że podróżu­je z kos­mitą. Zwierza zawsze to rozczulało.

Ps2: Jack Harkness!