Krytycy przemówili czyli filmowe nominacje do Critics Choice Awards

 

Dzisiejszy post jest zarówno prze­jawem pewnego bun­tu jak i początkiem nowej trady­cji. Jak wiecie kil­ka dni temu ogłos­zono nom­i­nac­je do tegorocznych Zło­tych Globów. Prob­lem w tym, że Glo­by przyz­na­je skom­pro­mi­towana orga­ni­za­c­ja, która dopiero pogo­niona przez amerykańskie media zaczęła cokol­wiek robić na rzecz zmi­any (i ma jeszcze długą drogę przed sobą). W związku z tym postanow­iłam w tym roku Glo­by zig­norować – czyli nom­i­nacji nie omaw­iać. Za to pokusiłam się o omówie­nie nom­i­nacji do Nagrody Kry­tyków. Uważam że to ciekawsza alter­naty­wa dla Globów i może rzeczy­wiś­cie nam pod­powiedzieć kto w tym roku ma szanse na Oscarowe wyróżnienia.

 

 

Omaw­iać będę tak jak co roku zgod­nie z ustalonym sche­matem – najpierw kat­e­go­ria i nomi­nowane filmy a potem moje uwa­gi. Przyjęłam tu kole­jność w jakiej podawano nom­i­nac­je. Filmy poda­ję z anglo­języ­czny­mi tytuła­mi. W tym poś­cie omaw­iam wyłącznie nom­i­nac­je fil­mowe bo inaczej było­by to zde­cy­dowanie za długie. Nom­i­nac­je telewiz­yjne postaram się omówić jutro.

 

 

Najlep­szy film: Belfast, CODA, Don’t Look Up, Dune, King Richard, Licorice Piz­za, Night­mare Alley, The Pow­er of the Dog, tick, tick…Boom!, West Side Story

Moja pier­wsza uwa­ga będzie chy­ba oczy­wista dla wszys­t­kich którzy mnie zna­ją – pięknym jest świat gdzie wśród nomi­nowanych filmów są aż dwa musi­cale – zwłaszcza, że gdy­by ktoś mnie zapy­tał, który jest bardziej udany to chy­ba postaw­iłabym na tick, tick…Boom!.  Niko­go chy­ba nie dzi­wi pojaw­ie­nie się w tym zestaw­ie­niu zarówno Belfast (typowany na fawory­ta okre­su nagród już od pier­wszych pokazów) jak i The Pow­er of the Dog – fil­mowym powrót Jane Cam­pi­on rzeczy­wiś­cie na wyróżnie­nie zasługu­je bo to fenom­e­nal­ny film. Nie ma nato­mi­ast House of Guc­ci  (choć to chy­ba aż nie dzi­wi) ale też nie pojaw­ił się na liś­cie bard­zo wysoko oce­ni­any nowy  Mak­bet.  Nato­mi­ast chy­ba wszys­t­kich ucieszy że jest wśród filmów Dune – ostate­cznie to dowód, że film spełnił marze­nie twór­cy i spiął artysty­czną wiz­ję z kinem rozry­wkowym. Na liś­cie zna­j­du­je się też Licorice Piz­za, film ponoć doskon­ały (ale jeszcze nie widzi­ałam więc nie mogę powiedzieć czy aż tak dobry jak twierdzą). Gdy­bym miała pod­sumować tak na pier­wszy rzut oka ten zestaw to podo­ba mi się jego eklek­ty­czność – braku­je jed­nego moc­nego moty­wu prze­wod­niego co jest plusem. No może poza jed­nym – więk­szość z tych filmów ma postaci kobiece, ale jed­nak pro­tag­o­nistą jest mężczyz­na. Ale powin­niśmy się przyzwycza­ić, bo niemal zawsze tak jest.

 

Best Actor: Nico­las Cage, Pig, Bene­dict Cum­ber­batch, The Pow­er of the Dog, Peter Din­klage, Cyra­no, Andrew Garfield – tick, tick…Boom, Will Smith, King Richard, Den­zel Wash­ing­ton, The Tragedy of Macbeth

Obec­ność na tej liś­cie Nico­lasa Cage pewnie dla wielu jest zaskocze­niem, ale biorąc pod uwagę jak wiele dobrych słów powiedziano pod adresem jego roli w Pig trud­no się dzi­wić, że zmiękczył ser­ca kry­tyków. Zresztą to chy­ba jest najbardziej fas­cynu­jące w kari­erze Cage’a – my wiemy, że jak chce to umie grać i dlat­ego przy­cią­ga nas do ekranów. Wśród nomi­nowanych znalazło się aż dwóch aktorów, którzy zagrali w musi­calu (ponown­ie – jak ogłaszać śmierć musi­cali, kiedy tyle takich filmów się­ga po nom­i­nac­je w jed­nym roku). Anderw Garfield cud­own­ie śpiewał w tick, tick…Boom! potwierdza­jąc coś co wiemy od daw­na, że jest aktorem niezwyk­le wszech­stron­nym. Petera Din­klage w Cyra­no jeszcze nie widzi­ałam, ale jak znam akto­ra to nie jest to nom­i­nac­ja na wyrost.

Will Smith sięgnął po nom­i­nację za King Richard dając dowód, że wciąż sprawdza się granie ról biograficznych. Smith może się starać i próbować, ale jakoś nie jest w stanie pod­bić mojego ser­ca. Nom­i­nac­ja dla Den­zela Wash­ing­tona za rolę w Mak­be­cie — była pewnikiem od pier­wszych pokazów. Trud­no się dzi­wić – dobry aktor, z szek­spirowskim doświad­cze­niem, prowad­zony przez wybit­nego reży­sera – co mogło pójść nie tak. Na koniec Bene­dict Cume­ber­batch z nom­i­nacją za The Pow­er of the Dog - niewąt­pli­wie najlep­szą rolą w swo­jej kari­erze. Czy to wystar­czy by sięgnąć po nagrodę? Trud­no powiedzieć, sama cieszę się, że po kilku słab­szych pro­dukc­jach Cum­ber­batch znów błyszczy aktorsko.  Kogo nie ma? Wyda­je mi się że zarówno Matt Damon (za swo­ją życiową rolę w  Still­wa­ter),  jak i Jaquin Phoenix za rolę w C’mon C’mon mogli liczyć na dostrzeże­nie. Zwłaszcza Damon może łkać w poduszkę, bo jeśli tam­ta rola nie dała mu nom­i­nacji to już trud­no powiedzieć co miał­by więcej zrobić.

Best Actress

Jes­si­ca Chas­tain, The Eyes of Tam­my Faye, Olivia Col­man, The Lost Daugh­ter, Lady Gaga, House of Guc­ci, Alana Haim, Licorice Piz­za, Nicole Kid­man, Being the Ricar­dos, Kris­ten Stew­art, Spencer

Ponown­ie mamy tu kil­ka pewnych nom­i­nacji. Kris­ten Stew­art miała nom­i­nację za Spencer w kieszeni już od daw­na, bo nawet jeśli film spotkał się z chłod­nym przyję­ciem to rola Stew­art ma swoich gorą­cych zwolen­ników. Zresztą nie ukry­wa­jmy – każ­da nom­i­nac­ja dla aktor­ki to plus, bo pozwala jej się zdys­tan­sować do opinii, że grać nie umie (umie tylko nie tak ekspresyjnie jak wiele amerykańs­kich aktorek). Nie dzi­wi też nom­i­nac­ja dla Lady Gagi za House of Guc­ci. Jak pisałam – w jej przy­pad­ku to prawdzi­we nar­o­dziny gwiazdy fil­mowej, prawdzi­wej aktor­ki a nie piosenkar­ki baw­iącej się w aktorstwo. Jeśli chodzi o nom­i­nację dla Jasi­cy Chas­tain za The Eyes of Tam­my Faye to cały czas się zas­tanaw­iam czy to nie wynik doskon­ałej charak­teryza­cji. To ostat­nio dość pop­u­larne, że im bardziej aktor­ka czy aktor nie przy­pom­i­na­ją siebie tym lep­iej. Nie mogę wyrokować na tem­at nom­i­nacji dla Alany Haim czy Nicole Kid­man, bo ich filmów po pros­tu nie widzi­ałam. Nato­mi­ast wiem jed­no – rola Olivii Col­man w The Lost Daugh­ter (doskon­ały film) jest po pros­tu mis­tr­zows­ka. Nie jest łat­wo zagrać role, w filmie który tak naprawdę egza­min­u­je głównie to co dzieje się wewnątrz bohater­ki. Bard­zo się Olivii nagro­da należy choć nie wiem, czy ja dostanie, bo to jed­na z tych ról, gdzie nie ma żad­nego fajer­w­erku – czyste doskon­ałe aktorstwo.

Best Sup­port­ing Actor Jamie Dor­nan, Belfast, Cia­rán Hinds, Belfast, Troy Kot­sur, CODA, Jared Leto, House of Guc­ci, J.K. Sim­mons, Being the Ricar­dos, Kodi Smit-McPhee, The Pow­er of the Dog

 

Jak mówiłam – mam wraże­nie, że cza­sem gremia nomin­u­jące aktorów do nagrody bardziej przyz­na­ją im nagrodę za charak­teryza­cję niż grę. Tak oce­ni­am nom­i­nację dla Jare­da Leto za House of Guc­ci.  Jedyną wybit­ną rzeczą w tej roli jest to, że aktor zupełnie nie wyglą­da jak on. Ale poza tym gra Lui­gi z Mario w poważnym filmie i powinien zostać za to postaw­iony przed sądem do spraw złych akcen­tów w fil­mach. Cieszy mnie obec­ność na tej liś­cie aż dwóch aktorów z Belfas­tu. Praw­da jest taka, że obu należy się ta nagro­da, Jamie Dor­nan gra najpiękniejsze wcie­le­nie dziecięcego wyobraże­niu o włas­nym ojcu, zaś Cia­rán Hinds jest dzi­ad­kiem, którego wszyscy chcieli­by mieć. Ponown­ie nie jestem w stanie ocenić nom­i­nacji dla Troya Kot­sur i J.K Sim­mon­sa bo ich filmów jeszcze nie widzi­ałam. Za to cieszy mnie niezwyk­le nom­i­nac­ja, którą dostał Kodi Smit-McPhee.  To jak ksz­tał­tu­je swo­jego bohat­era w The Pow­er of the Dog jest kluc­zowym ele­mentem budowa­nia napię­cia i atmos­fery w tym filmie. Nie każdy młody aktor umi­ał­by tak dobrze zrównoważyć swo­jego bohatera.

 

 

Best Sup­port­ing Actress: Caitríona Balfe, Belfast, Ari­ana DeBose, West Side Sto­ry, Ann Dowd, Mass, Kirsten Dun­st, The Pow­er of the Dog, Aun­janue Ellis, King Richard, Rita Moreno, West Side Story

Przyz­nam szcz­erze – uśmiech­nęłam się widząc na tej liś­cie dwie Ani­ty – bo prze­cież to rola I Adri­any DeBose i Rity Moreno. Praw­da jest taka, że obie są najlep­szy­mi ele­men­ta­mi nowego West Side Sto­ry. Czy to wystar­czy do nagrody? Mam wraże­nia, że niek­tóre gremia mają taką słabość do reko­rdów a pod tym wzglę­dem reko­r­dowe było­by nagrodze­nie Rity Moreno. Choć nie jest to najlep­sza rola na liś­cie. Na pewno Kris­ten Dun­st wypeł­nia wymo­gi doskonale zagranej i prze­myślanej roli na drugim planie. Mimo, że Belfast bard­zo mi się podobał nie jestem pew­na nom­i­nacji dla Caitríony Balfe. Nie jest to rola zła, ale też nie zapa­da aż tak bard­zo w pamięć. Nie widzi­ałam Mass, ale zakładam, że Ann Dowd nie dostała nom­i­nacji na wyrost bo jako aktor­ka bard­zo dowozi ilekroć dowieść musi.

 

Best Young Actor/Actress: Jude Hill, Belfast, Coop­er Hoff­man, Licorice Piz­za, Emil­ia Jones, CODA, Woody Nor­man, C’mon C’mon, Saniyya Sid­ney, King Richard, Rachel Zegler, West Side Story

 

Uważam, że to jest doskon­ała kat­e­go­ria – która pozwala nie rywal­i­zować dziecię­cym I młodzieżowym aktorom z dorosły­mi. A w tym roku mamy dużo dobrych ról młodych ludzi. Chy­ba od naszej wrażli­woś­ci zależy kto bardziej skradł nasze serce – Jude Hill w Belfaś­cie czy Woody Nor­man w C’mon C’mon – bo nie ukry­wam dla mnie to zde­cy­dowani faworyci tego roz­da­nia. Moim zdaniem Jude Hill jed­nak wygry­wa, bo to na jego uważnej grze spoczy­wa cały ciężar Belfas­tu. Rozu­miem wyróżnie­nie Rachel Zegler jako debi­u­tan­t­ki w tak dużej roli, ale mam wraże­nie, że nie mogła w West Side Sto­ry za wiele pokazać, bo też Maria to nie jest najwięk­sza rola dla młodej aktor­ki. W przy­pad­ku pozostałych ról oce­ni­ać nie mogę, bo filmów nie widzi­ałam, ale mam poczu­cie, że jeśli chodzi o młodych i debi­u­tu­ją­cych aktorów i aktor­ki to min­iony rok był bard­zo udany.

Best Act­ing Ensem­ble: Belfast, Don’t Look Up, The Hard­er They Fall, Licorice Piz­za, The Pow­er of the Dog, West Side Story

 

Ponown­ie – bard­zo lubię tą kat­e­gorię – bo pozwala docenić film, w którym cała obsa­da jest ide­al­nie dobrana. Oso­biś­cie jestem trochę zaskoc­zona obec­noś­cią na liś­cie The Hard­er They Fall, bo nie miałam wraże­nia by to była pro­dukc­ja, o której się dużo mówiło w kon­tekś­cie nagród. Nie dzi­wi mnie nato­mi­ast obec­ność Belfas­tu, który jest filmem bard­zo osad­zonym w społecznoś­ci i rodzinie co spraw­ia, że właś­ci­wie każ­da rola jest tu równie waż­na. I doskonale dobrana. Nie dzi­wi też West Side Sto­ry – głównie dlat­ego, że nie daje ono właś­ci­wie przestrzeni aktorom do budowa­nia bard­zo osob­nej roli (może poza aktorką gra­jącą Anitę) ale za to – kluc­zowe jest jak gra całość. Nom­i­nację dla Don’t Look Up  odczy­tu­ję trochę jako zach­wyt nad tym jaką obsadę udało się zebrać. Pozostałe nom­i­nac­je raczej nie dzi­wią z tym, ze wydawało mi się, że tu może się zała­pać House of Guc­ci, które jest trochę taką pro­dukcją która ma nas obsadą zach­wycić. No ale najwyraźniej – tym razem zach­wyt nazwiska­mi to za mało.

Best Direc­tor: Paul Thomas Ander­son, Licorice Piz­za, Ken­neth Branagh, Belfast, Jane Cam­pi­on, The Pow­er of the Dog, Guiller­mo del Toro, Night­mare Alley, Steven Spiel­berg, West Side Sto­ry, Denis Vil­leneuve, Dune

 

Gdy­bym była osobą nomin­u­jącą pod­mieniłabym Spiel­ber­ga na Mag­gie Gyl­len­haal za The Lost Daugh­ter, jeśli już musi­ał­by być mężczyz­na i za musi­cal to dałabym tu   Lina Manuela-Mirandę. Wyda­je się jed­nak, że debi­u­tu­ją­cy reży­serzy i reży­ser­ki zawsze mają pod górkę. Nie dzi­wi nom­i­nac­ja dla Vil­leneuve – bo jeśli Diu­na czymś jest to z pewnoś­cią reży­ser­skim popisem. Nie dzi­wi też Branagh bo Belfast to jest jego najlep­szy film od lat a Branagh jak się stara naprawdę jest doskon­ałym reży­serem. Nie dzi­wi Paul Thomas Ander­son, bo ja mam wraże­nie, że to jest ten amerykańs­ki reżyser, którego kry­ty­cy najbardziej kocha­ją – bo jest w nim coś co spraw­ia, że jego filmy są jed­nocześnie pocią­ga­jące i odpy­cha­jące (no zupełnie jak­by był reży­serem europe­jskim). Nieco zaskoczył mnie Guiller­mo del Toro na tej liś­cie – jakoś nie miałam wraże­nia by był wokół niego jakikol­wiek Buzz jeśli chodzi o tą nagrodę. Na koniec muszę powiedzieć – w tym roku moim zdaniem wygrała Jane Cam­pi­on i jej niesamowi­ta umiejęt­ność opowiada­nia his­torii tak, że zosta­ją w człowieku na dłu­gi po zakończe­niu seansu.

Best Orig­i­nal Screen­play: Paul Thomas Ander­son, Licorice Piz­za, Zach Baylin, King Richard, Ken­neth Branagh, Belfast, Adam McK­ay, David Siro­ta, Don’t Look Up, Aaron Sorkin, Being the Ricardos

Anal­izu­jąc nom­i­nac­je sce­nar­ius­zowe jakie się pojaw­iły w tym roku chci­ało­by się napisać tekst „Śmierć Hol­ly­woodzkiego sce­narzysty” – nie da się bowiem ukryć, że coś jest poważnie nie tak kiedy na liś­cie najlep­szych nomi­nowanych sce­nar­iuszy mamy właś­ci­wie samych scenarzystów/reżyserów. Oczy­wiś­cie moż­na się spier­ać czy Aaron Sorkin i Adam McK­ay są bardziej reży­sera­mi czy sce­narzys­ta­mi, ale wciąż – tylko jed­na oso­ba, która nie wyreży­serowała fil­mu na pod­staw­ie tego sce­nar­iusza, czyli Zach Baylin. Pytanie – dlaczego to zaczęło się aż tak łączyć i co to znaczy dla Holl­wyood. To pytanie oczy­wiś­cie ma odpowiedź tylko muszę popra­cow­ać by ją wam dobrze przed­staw­ić. A w tym zestaw­ie­niu uważam, że nagrodę powinien zgar­nąć Branagh z tego prostego powodu, że nigdy więcej już nam tak his­torii nie opowie.

Best Adapt­ed Screen­play: Jane Cam­pi­on, The Pow­er of the Dog, Mag­gie Gyl­len­haal, The Lost Daugh­ter, Siân Hed­er, CODA, Tony Kush­n­er, West Side Sto­ry, Jon Spai­hts, Denis Vil­leneuve, Eric Roth, Dune

Przyz­nam wam szcz­erze – nie rozu­miem co na tej liś­cie robi Tony Kush­n­er – to znaczy rozu­miem, ze starał się coś dodać do West Side Sto­ry prob­lem w tym, że to najbardziej niekon­sek­wentne prz­er­abi­an­ie sce­nar­iusza jakie widzi­ałam. Nato­mi­ast bard­zo kibicu­ję Mag­gie Gyl­len­haal która moim zdaniem zro­biła fan­tasty­czną robotę w przenosze­niu powieś­ci Fer­rante na sce­nar­iusz fil­mowy. A i jed­na uwa­ga tak z boku – kiedyś miałam powiedze­nie, że dwóch sce­narzys­tów jest w stanie napisać dobry film ale od trzech zaczy­na­ją być prob­le­my – nomi­nowanie trój­ki osób za Diunę najwyraźniej próbu­je zmienić mój ostry osąd takich przypadków.

 

 

Best Cin­e­matog­ra­phy: Bruno Del­bon­nel, The Tragedy of Mac­beth, Greig Fras­er, Dune, Janusz Kamin­s­ki, West Side Sto­ry, Dan Laust­sen, Night­mare Alley, Ari Weg­n­er, The Pow­er of the Dog, Haris Zam­bar­loukos, Belfast

Och to był rok pięknych zdjęć. Serio dawno nie widzi­ałam tak pięknego kina jak w mija­ją­cym roku. A do kogo powin­na trafić nagro­da? Moim zdaniem do Ari Weg­n­er i t nie tylko dlat­ego, że było­by miło nagrodz­ić za zdję­cia kogoś kto nie jest mężczyzną. Po pros­tu zdję­cia w The Pow­er of the Dog są abso­lut­nie genialne i poma­ga­ją stworzyć świat fil­mu, który jed­nocześnie jest kam­er­al­ny i duszny a z drugiej strony niesamowicie osadza bohaterów w otacza­jącej ich przestrzeni. Byłam zach­wycona tymi zdję­ci­a­mi. Myślę, że olbrzymie szanse na wyróżnie­nie ma Greig Fras­er za Diunę  bo jed­nak nie spotkałam niko­go kto by nie zaczął swo­jej recen­zji od „wspani­ałe zdję­cia”. Bawi mnie że mamy tu aż dwa czarno białe filmy – bo w czerni i bieli jest zarówno Belfast jak i  Mak­bet. Co potwierdza moją obserwację, że dro­ga do nom­i­nacji za zdję­cia prowadzi przez czerń i biel. Nie moż­na też zapom­nieć że mamy akcent pol­s­ki – Janusz Kamińs­ki robił co mógł by West Side Sto­ry wyglą­dało jak­by zostało nakrę­cone w innej dekadzie niż pow­stało. Czy to plus tych zdjęć czy ich najbardziej iry­tu­ją­ca cecha – to już zależy od odbiorcy.

Best Pro­duc­tion Design: Jim Clay, Claire Nia Richards, Belfast, Tama­ra Deverell, Shane Vieau, Night­mare Alley, Adam Stock­hausen, Rena DeAn­ge­lo, The French Dis­patch, Adam Stock­hausen, Rena DeAn­ge­lo, West Side Sto­ry, Patrice Ver­mette, Zsuzsan­na Sipos, Dune

 

Ale się Adam Stock­hausen i Rena DeAn­ge­lo napra­cow­ali – led­wie zdążyli zagracić ulice Nowego Jorku już przyszło im wypeł­ni­ać szczegóła­mi każdy szczegó­lik każdego kadru u Wesa Ander­sona. W obu przy­pad­kach widać niezwykłe umiłowanie do szczegółu, ale to melo­dia, którą już dobrze znamy. Moż­na odnieść wraże­nie, że dziś trze­ba jed­nak szukać czegoś nowego, żeby sięgnąć po coś więcej niż nom­i­nację. Widzi­ałam trail­er do, Night­mare Alley i to jak wyglą­dał świat przed­staw­iony robiło wraże­nie, choć też mam poczu­cie, że dostaniemy jak zwyk­le u Guiller­mo del Toro bard­zo przeład­owany czy naład­owany świat. Paradok­sal­nie mam wraże­nie, że tu rywal­iza­c­ja roze­gra się pomiędzy Diuną która pro­ponu­je nam bard­zo atrak­cyjną este­tykę SF a  Belfastem który cały jest zanur­zony w odt­warza­niu bard­zo specy­ficznie pamię­tanej przeszłości.

Best Film Edit­ing: Sarah Broshar and Michael Kahn, West Side Sto­ry, Úna Ní Dhong­haíle, Belfast, Andy Jur­gensen, Licorice Piz­za, Peter Sciber­ras, The Pow­er of the Dog, Joe Walk­er, Dune

Och jak chęt­nie dałabym nagrodę Peterowi Sciber­ra­sowi za The Pow­er of the Dog- mam wraże­nie, że mon­taż był tam fan­tasty­czny. Myślę, że spore szanse ma Joe Walk­er za Diunę, bo to taki film, który zwraca uwagę na to jak jest zmon­towany i robi to spec­jal­nie. Nato­mi­ast oso­biś­cie nien­aw­idzę tego ja zmon­towane są frag­men­ty West Side Sto­ry – to mój jeden z najwięk­szych zarzutów do tego fil­mu – wiem, że ten mon­taż może się częś­ci odbior­ców podobać, ale ja zde­cy­dowanie nie jestem fanką. Myślę, że czarnym koniem może to być Licorice Piz­za – ponown­ie nie widzi­ałam fil­mu ale spraw­ia wraże­nie takiej pro­dukcji w której mon­taż może być kluczowy.

Best Cos­tume Design: Jen­ny Bea­van – Cruel­la, Luis Sequeira – Night­mare Alley, Paul Tazewell – West Side Sto­ry, Jacque­line West, Robert Mor­gan – Dune, Jan­ty Yates – House of Gucci

Nie widzi­ałam fil­mu z nud­niejszy­mi kostiu­ma­mi niż House of Guc­ci – serio to jest film który kostiu­mowo jest tak leni­wy, że aż trud­no uwierzyć, że jest o ludzi­ach związanych z wielkim domem mody. Nato­mi­ast jestem bardziej łaskawa wobec West Side Sto­ry – podo­ba mi się rein­ter­pre­tac­ja znanych kostiumów i tego jak ci bohaterowie wyglą­dali w przeszłoś­ci. Oczy­wiś­cie zawsze może też wygrać Diu­na – pytanie jak bard­zo jesteśmy gotowi przyjąć, że to kwadra­towa zbro­ja była pięk­na a nie bro­da Oscara Isaac­sa. Ale tak serio to Diu­na ma bard­zo w porząd­ku kostiumy. Nato­mi­ast cieszy mnie tu Cruel­la, bo to jeden z tych filmów bom­bonierek gdzie nie sposób się doczekać w czym bohaterowie pojaw­ią się w następ­nym kadrze.

Best Hair and Make­up: Cruel­la, Dune, The Eyes of Tam­my Faye, House of Guc­ci, Night­mare Alley

Oczy­wiś­cie nagro­da powin­na pójść do oso­by, która strzygła brodę księ­cia Leto Atry­dy – uzyskaliśmy w ten sposób najpiękniejszą brodę współczes­nej kine­matografii. Ale tak serio to bard­zo widać, że nie będzie łat­wo – bo wal­czą ze sobą zarówno oso­by, które dbały o dodatkowe fałd­ki tłuszczu brona Haroko­nen­na jak i ludzie, którzy spraw­ili, że Jared Leto nie wyglą­da jak Jared Lato a Jes­si­ca Chas­tain nie wyglą­da jak Jes­si­ca Chas­tain. W takim przy­pad­ku może ponowie warto się zwró­cić do Cru­el­li, w której wszyscy wyglą­da­ją jak gra­ją­cy ich aktorzy tylko lepiej.

Best Visu­al Effects: Dune, The Matrix Res­ur­rec­tions, Night­mare Alley, No Time to Die
Shang-Chi and the Leg­end of the Ten Rings

  Ojej to już czas by Matrix dostał nom­i­nację? To dzi­wne widzieć nom­i­nację zan­im film naprawdę wejdzie do kin. Ale tak serio to myślę, że w tym roku nagro­da rzeczy­wiś­cie należy się Diu­nie – bo to jest film, który z tych efek­tów korzys­ta pełny­mi garś­ci­a­mi, ale nie poświę­ca dla nich fabuły.

Best Com­e­dy: Barb & Star Go to Vista Del Mar, Don’t Look Up, Free Guy, The French Dis­patch, Licorice Pizza

 

Chci­ałabym powiedzieć, że kocham każde nagrody, które mają tą kat­e­gorię, bo dzię­ki niej moż­na doce­ni­ać filmy które nor­mal­nie by się w tym zestaw­ie­niu nie znalazły. Z drugiej strony to trochę nieucz­ci­we, kiedy takie “kome­die pełną gębą” muszą rywal­i­zować z fil­ma­mi które są kome­diowe, ale nie w pełni – raczej te kome­diowe ele­men­ty wyko­rzys­tu­ją by pod­kreślić efekt dra­maty­czny. Może­my się spodziewać, że w tej kat­e­gorii prędzej wygra Licorice Piz­za niż Free Guy Co powiedzi­awszy – fakt, że nomi­nowano genialne Barb & Star Go to Vista Del Mar świad­czy o tym, że nikt nie dostrze­ga geniuszu kina bardziej niż kry­ty­cy. Serio obe­jrzyj­cie ten film (Jame Dor­nan jest w nim doskonały).

 

Best Ani­mat­ed Fea­ture: Encan­to, Flee, Luca, The Mitchells vs the Machines, Raya and the Last Dragon

Jak zwyk­le sporo nom­i­nacji dla Pixara I Dis­neya I ponown­ie pytanie – czy słod­ki film o morskim stworze­niu, które uczy się żyć jako prawdzi­wy chło­piec we włoskim miasteczku powinien konkurować z ani­mowanym doku­mentem o życiu afgańskiego uchodź­cy? Czy fakt, że oba filmy są ani­mowane daje nam pra­wo do wrzu­ca­nia ich do jed­nej kat­e­gorii? To chy­ba pytanie, na które nie mamy obec­nie dobrej odpowiedzi. Ja zaś całym sercem kibicu­ję wspani­ałe­mu The Mitchells vs the Machines bo kocham ten film cały sercem.

Best For­eign Lan­guage Film: A Hero, Dri­ve My Car, Flee, The Hand of God,The Worst Per­son in the World

 

Jeszcze nie widzi­ałam The Hand of God ale praw­dopodob­nie nadro­bię dziś wiec­zorem (bo jest dostęp­ny na Net­flix). Nato­mi­ast wyda­je mi się, że spore szanse ma The Worst Per­son in the World — film, o którym już od jakiegoś cza­su mówi się jako wartym wielu nagród. Bawi mnie nato­mi­ast że w zestaw­ie­niu znów jest film, który wyreży­serował Asghar Farha­di – mam wraże­nie, że powoli robi się taką Meryl Streep najlep­szych filmów niean­glo­języ­cznych. Ilekroć coś wyreży­seru­je tylekroć dosta­je mnóst­wo nominacji.

Best Song: “Be Alive,” King Richard, “Dos Oru­gui­tas,” Encan­to, “Guns Go Bang,” The Hard­er They Fall, “Just Look Up,” Don’t Look Up, “No Time to Die,” No Time to Die

 

Mam wraże­nie, że już dawno ustalil­iśmy, że Bil­lie Elil­ish ma dostać nagrodę za piosenkę do Bon­da i wszys­tkie pró­by zabra­nia jej tego wyróżnienia zostaną potrak­towane jako nieucz­ci­we zagranie. Ale tak serio to nie ukry­wam – żad­na z piosenek w tym roku nomi­nowanych nie zapadła mi w głowę więc nie mam tutaj jakichś wiel­kich emocji.

 

Best Score: Nicholas Britell, Don’t Look Up, Jon­ny Green­wood, The Pow­er of the Dog, Jon­ny Green­wood, Spencer, Nathan John­son, Night­mare Alley Hans Zim­mer, Dune

 

Jon­ny Green­wood miał dobry rok do nas­tro­jowych nien­arzu­ca­ją­cych się melodii. Mam jed­nak wraże­nie, że w tym roku mogą wygrać kos­miczne dudy Zim­mera. Jedyne co nieco bawi – na liś­cie nie ma niczego Alexan­dra Desplat i pytanie – czy zori­en­towano się już, że on zawsze ma nom­i­nację czy po pros­tu kole­j­na podob­na kom­pozy­c­ja nie pod­biła serc krytyków.

 

Jak widzi­cie nie ma więk­szego znaczenia czy omaw­iamy nom­i­nac­je kry­tyków czy tajem­niczego grona zagranicznych dzi­en­nikarzy akredy­towanych przy Hol­ly­wood – emoc­je związane z nom­i­nac­ja­mi zwyk­le są podob­ne. Wolę jed­nak orga­ni­za­cję, która jest zde­cy­dowanie bardziej prze­jrzys­ta i która choć pewnie ma swo­je prob­le­my to jed­nak pozwala mi na prosty dostęp do listy członków i ich afil­i­acji. Zresztą to też grono dużo więk­sze, bo składa­jące się z około 500 osób a nie jak w przy­pad­ku Globów – koło set­ki. Inny­mi słowy – ta zmi­ana może nam wyjść na dobre, jeśli chodzi o emocjon­alne przeży­wanie wyroków bo będziemy mieli dużo mniejsze wraże­nie zupełniej przy­pad­kowoś­ci.  A czekamy do 9 sty­cz­nia kiedy nagrody zostaną rozadane.