Czego pragnąć się godzi czyli co zwierz myśli kiedy czyta żurnal mody męskiej

Hej

Zaczni­jmy od tego, że dziś nie będzie pop­kul­tur­al­nie. Zwierz cza­sem (mniej więcej raz w miesiącu) budzi się z przeko­naniem, ze chce napisać o czymś zupełnie innym. Wpisy za nim chodzą aż w końcu zwierz daje za wgraną.  Tyle tłu­maczeń, bo zwierz dowiedzi­ał, się że jako bloger nie powinien się tłu­maczyć. Więc  proszę o to nowy świeżut­ki wpis. Zwierz się nie tłu­maczy a na końcu rozwiązu­je konkurs. Co więcej rozwiązanie konkur­su jest wple­cione w tem­atykę wpisu. Taki ze zwierza mis­trz. A i wpis w pier­wszej osobie.

Siedzę sobie w wan­nie i przeglą­dam cza­sopis­mo GQ z okład­ki spoglą­da na mnie Cum­ber­batch a ja próbu­ję między kole­jny­mi rekla­ma­mi męs­kich swetrów znaleźć te kil­ka stron tek­stu, które zwyk­le są zaskaku­ją­co ciekawe jak na to, że służą jedynie jako pretekst by zareklam­ować rzeczy na które stać niewielu a pożą­da ich wielu. W końcu po długich poszuki­wa­ni­ach trafi­am na stronę gdzie wypowia­da się obsa­da fil­mu Riot Club (pro­dukc­ja na pod­staw­ie pop­u­larnej sztu­ki o eli­tarnym i zep­su­tym klu­bie dla młodych i bogatych stu­den­tów Oxfor­du). Czy­tam ich wypowiedzi ale moją uwagę przy­cią­ga co innego.  Obsa­da albo w moim wieku albo młod­sza. Łapię się na tym, że powoli dochodzę do chwili kiedy aktorzy nie są już o te kil­ka, kilka­naś­cie lat star­si. Bywa­ją nawet sporo  młod­si jak śliczny Dou­glas  Booth nagrod­zony ostat­nio za swój nien­agan­ny styl ubiera­nia się. Przy­pom­i­nam sobie nagle jak jeszcze chodząc do szkoły wyobrażałam sobie, że w tym momen­cie swo­jego życia, w którym jestem będę już mniej więcej ustaw­iona. Będę miała nie tyle pracę co wybrany zawód, pen­sję która będzie taka dorosła i w ogóle już coś się wydarzy. Bo prze­cież wszyscy żyje­my trochę w przeko­na­niu, że coś w naszym życiu się wydarzy. Tym­cza­sem co raz młod­si ludzie uśmiecha­ją się do mnie z kart kole­jnych fil­mowych cza­sop­ism a ja nawet nie zbliżyłam się do tego wielkiego „coś” które prze­cież już powin­no się zdarzyć.

Jed­nocześnie nadal prz­erzu­ca­jąc reklamy luk­su­sowych zegarków, kap­ci i aparta­men­tów (reklamy miłe ser­cu bo wszys­tkie pro­duk­ty wzbo­ga­cone o zdję­cie jakiegoś przys­to­jnego mężczyzny) przy­pom­i­nam sobie moment kiedy uświadomiłam sobie, że praw­dopodob­nie nigdy nie będę boga­ta. Doskonale pamię­tam jak mija­jąc budowę nowego bloku w mojej okol­i­cy (sporo się w mojej okol­i­cy budu­je) zrozu­mi­ałam że raczej nigdy nie zamieszkam w jed­nym z właśnie pow­sta­ją­cych aparta­men­tów. Więcej nigdy nie będzie mnie na taki stać. Oczy­wiś­cie  zda­ję sobie sprawę, że aby taki zakupić trze­ba wziąć kredyt i praw­ie niko­go nie stać z miejs­ca ale byłam też zupełnie szcz­erze gotowa przyz­nać przed sobą że odpowied­niego kredy­tu pewnie też mi nikt nie da. Ot po pros­tu kil­ka razy skrę­ciłam w życiu nie tam gdzie prowadz­iła dro­ga do wyso­kich zarobków.  Co pewnie was zaskoczy, zupełnie mnie ta myśl nie zas­mu­ciła. Wiem to brz­mi trochę niere­al­nie ale świado­mość, że jest mało praw­dopodob­ne (wciąż mogą się przy­darzyć losy na loterii, spad­ki czy zau­roczeni mil­ion­erzy czy nagłe pod­wyż­ki w dziedzinie którą zaj­mu­je się na co dzień) bym kiedykol­wiek była boga­ta wydała mi się po pros­tu fak­tem.  Ani mnie nie zas­mu­cił ani też nie popch­nął do dzi­ała­nia. Poczułam się trochę jak wtedy kiedy mając 13 lat dowiedzi­ałam się że nie mówi się batel­nia tylko patel­nia. Ot przy­dat­ny fakt na tem­at świa­ta. Przy czym wiecie sko­ro raczej się nigdy nie będzie bogatym to moż­na dużo wcześniej zacząć się cieszyć z wysokoś­ci zarobków.

Idąc dalej i czy­ta­jąc kole­jne nieliczne artykuły poświę­cone zwycięz­com nagród w różnych kat­e­go­ri­ach zła­pałam się na tym, że zaczęłam myśleć o sukce­sie. Kiedyś czy­ta­jąc kolorowe mag­a­zyny miałam wraże­nie, że widzę ludzi którzy osiągnęli sukces, który być może czeka też na mnie. Ostat­nio zdarzyło mi się roz­maw­iać ze zna­jomą która pytała mnie jak to się stało.  Starała się, pra­cow­ała, miała pomysły. Wszys­tkie obow­iązkowe punk­ty pro­gra­mu zal­ic­zone a sukces nie przy­chodzi. Dlaczego? Trud­no znaleźć odpowiedź. Albo też zaskaku­ją­co łat­wo. Sukces nie jest prze­cież ostat­nim punk­tem na długiej liś­cie kroków. Ceni się go bo samo spełnie­nie wszys­t­kich warunk­ów niczego nie gwaran­tu­je. Potrzeb­ne są jeszcze te wszys­tkie czyn­ni­ki których nie moż­na uwzględ­nić – dlat­ego robiąc dokład­nie to samo niek­tórzy odnoszą sukces inni zaś zaz­drośnie mogą się przyglą­dać cud­ze­mu powodze­niu.  W przy­pad­ku zna­jomej zwierza brak sukce­su wyda­je się niespraw­iedli­wy. Wszak ktoś powinien dostrzec, że jest od innych nie tylko ciekawsza, ale po pros­tu lep­sza. Do tego wszys­tkiego – gdy­by przyjąć zupełnie inną per­spek­ty­wę mogła­by też być obiek­tem zaz­droś­ci nie jed­nej znanej mi oso­by. Ale wciąż nie było tego jed­nego wymar­zonego sukce­su na tym jed­nym z licznych życiowych pól gdzie moż­na coś wygrać lub prze­grać. Przyglą­da­jąc się mojej zdol­nej, sym­pa­ty­cznej, dodatkowo jeszcze ład­nej zna­jomej doszłam do kole­jnego z tych prostych wniosków. Sukces jakoś nigdy mi nie pasował.

Widzi­cie od niedaw­na blog który czyta­cie cieszy się co raz więk­szym powodze­niem. W ciągu ostat­nich trzech miesię­cy licz­ba odwiedza­ją­cych wzrosła śred­nio o 5 tys. miesięcznie. To naprawdę sporo – dokład­niej o jed­ną szóstą ( i już wiecie ilu mam użytkown­ików). Czy wiem dlaczego tak się stało? Powiem szcz­erze – nie mam zielonego poję­cia. Nie piszę częś­ciej, nie piszę lep­iej, nie jest to ele­ment żad­nej ustalonej z góry strate­gii. Nadal siedzę w środ­ku nocy w moim małym  mieszka­niu i spoglą­da­jąc na kawałek nie­ba wys­ta­ją­cy zza rzę­du komik­sów (właś­ci­wie to nie­ba nie widać bo jak wspom­ni­ałam jest środek nocy) piszę wpisy. Ponoć ludzie zas­tanaw­ia­ją się czy mam strate­gię mar­ketingową, czy piszę blo­ga w sposób prze­myślany, czy staw­iam sobie jak wielu piszą­cych i w ogóle dzi­ała­ją­cych ludzi jakieś cele. Otóż nie – moje życie jest radośnie bezcelowe – jedyne dead­liny jakich się trzy­mam doty­czą ter­minów napisa­nia artykułów. A to też tylko dlat­ego, że jeśli coś się odda do redakcji nie trze­ba o tym więcej myśleć. Kiedy ktoś mnie spy­ta gdzie widzę siebie za pięć lat to mogę snuć wielką wiz­ję ale nie mam zielonego poję­cia. Nie jest to ani cno­ta ani wada. Po pros­tu – nie mam zielonego poję­cia. Wyz­naczanie sobie celów sporo osób uważa za dobry pomysł by nie popaść w marazm by cią­gle coś w życiu robić. Być może rzeczy­wiś­cie tak jest. Nie przeczę, wszak jak głosi mądrość ludowa ludzie są różni, ale nigdy nie widzi­ałam przy­jem­ność w wyz­nacza­niu sobie jakichkol­wiek celów do osiąg­nię­cia. Nawet pod górkę nie za bard­zo chce mi się iść. Czy to znaczy, że nic nie robię? Robię, ale na pewno  nie real­izu­je kole­jnych celów. Z tej prostej przy­czyny, że ich nie ma. Jasne cza­sem zdarza mi się myśleć że fajnie było­by dostać jakąś niesamow­itą propozy­cję współpra­cy i pojechać na dru­gi koniec świa­ta. Ale mniej więcej to jest szczyt mojego planowa­nia. Zresztą czy jeśli wyz­naczyłabym sobie cele to naprawdę praw­dopodobieńst­wo że jakieś zdarze­nie zajdzie było­by więk­sze? Znam ludzi którzy awan­sowali na wymar­zone stanowisko z powodu czys­tego splo­tu wydarzeń.

Może­cie powiedzieć, że łat­wo mi pisać sko­ro tak właś­ci­wie mogłabym spoko­jnie uznać się za osobę sukce­su. Oczy­wiś­cie mając dwadzieś­cia osiem lat nadal nie mam zielonego poję­cia kim tak naprawdę jestem (ostat­nio zostałam nazwana dzi­en­nikarką co wzbudz­iło moją lekką kon­ster­nację bo to przede wszys­tkim brz­mi jak nazwa zawodu) i jak już ustalil­iśmy bogaci będą inni ale na szczy­cie regału kurzy się sześ­ciok­ilo­wy kawał szkła za Blo­ga roku, statysty­ki jak już się dowiedzieliśmy ros­ną a i na upartego może­cie kupić kil­ka książek, cza­sop­ism czy innych from słowa drukowanego  gdzie zna­jdziecie moje tek­sty. Ba! Nawet od cza­su do cza­su ktoś może poin­for­mować mnie, że usłyszał mój głos w radio i raz zdarzyło się zwier­zowi, że ktoś pod­szedł do niego tak po pros­tu na uli­cy zro­bić sobie zdję­cie. Gdy­bym miała jakieś cele do zre­al­i­zowa­nia to pewnie byłabym już gdzieś w połowie listy. Prob­lem jed­nak w tym, że sukces zależy od per­cepcji. Dla wielu napisanie czegokol­wiek co ukaza­ło się drukiem jest osiąg­nię­cie, no ale tak wyszło, że wśród ludzi których znam i z który­mi chcąc nie chcąc jestem spokrewniona (cześć wazon) to raczej codzi­en­ność. Wszys­tkie pozostałe prof­i­ty z blo­ga są bard­zo sym­pa­ty­czne ale gdzież tam zwier­zowi do eli­ty. Zresztą i tak nad wszys­tkim unosi się chmu­ra tym­cza­sowoś­ci bo wszak jesteśmy tylko częś­cią mody która przemi­ja. Pod tym wzglę­dem fakt, że Maja zapro­jek­towała mi koszulkę jest osiąg­nię­ciem dużo więk­szym. Niko­mu w rodzinie zwierza Maja nie pro­jek­towała koszul­ki. Jeszcze. Ale nie chodzi nawet o to jak postrzegamy sukces. Prawdę powiedzi­awszy nawet biorąc pod uwagę wszelkie imponu­jące osiąg­nię­cia zwierza (może­cie sobie przy imponu­jące wstaw­ić cud­zysłów) nie jest to dokład­nie definic­ja człowieka sukce­su. Nawet chy­ba nie blogera sukce­su bo wszak wszyscy wiemy, że moż­na więcej, szy­b­ciej i dalej.

Kwes­t­ia w tym, że zwier­zowi to nie przeszkadza. Co więcej ma wraże­nie że wielu osobom nie przeszkadza.  Nie wiem czy to nasza kul­tura, czy może potrze­ba jakiegoś życiowego celu (sko­ro sami sobie jesteśmy sterem żeglarzem okrętem) ale sukces stał się czymś do czego albo mamy dążyć, albo jak mówią mądrzy – cieszyć się drogą na szczyt. Tym­cza­sem moim zdaniem moż­na w ogóle sobie darować całe to ciągłe wspinanie się. Oczy­wiś­cie moż­na chcieć do czegoś w życiu dojść – tytułu naukowego, pieniędzy, rodziny. Tylko wszyscy doskonale wiemy, że prze­cież jutro też jest dzień.  To trochę jak wejś­ciem Pol­s­ki do Unii Europe­jskiej. Wiel­ki sukces całego nar­o­du ale tamtego roku 3 maja padał deszcz. Jak­by się człowiek nie starał zawsze coś. Nie znaczy to, że uważam iż w życiu nic nie trze­ba robić. Oczy­wiś­cie że trze­ba bądź co bądź zawsze fajnie wyciągnąć rękę po trochę więcej. Ale o ile przy­jem­niej robić to bez spre­cy­zowanego planu bez oczu wpa­tr­zonych w jas­ny cel.  Zna­cie to uczu­cie kiedy ktoś mówi wam że schudliś­cie a wy porzu­cil­iś­cie dietę sześć godzin po jej rozpoczę­ciu (na widok pizzy). To jest zde­cy­dowanie fajniejsze uczu­cie niż gdy ktoś mówi wam że strasznie schudliś­cie pod­czas kiedy z waszych zaplanowanych 10 kilo zrzu­cil­iś­cie tylko osiem. Taka dar­mowa radość od życia. Do tego dużo trud­niej być zaw­iedzionym, a dużo łatwiej przekon­ać się, że może więcej fra­jdy sprawi nam coś zupełnie innego niż myśleliśmy (jak cud­own­ie było odkryć że kari­era naukowa o której myślałam od dziecińst­wa nie jest dla mnie i że ku moje­mu zaskocze­niu mogę się w życiu zaj­mować czymś innym). I właśnie trochę tak jest kiedy idzie się przed siebie bez tych ustalonych punk­tów. Więcej czytel­ników? Cud­own­ie. Tyle samo? Nic się nie stało.  Przy czym jestem głęboko przeko­nana, że gdy­by licz­ba czytel­ników zmniejszyła się do czterech (ja, wazon, pies i mama) to jed­nak nie stałabym nie prze­j­mu­jąc się niczym. Moż­na zmusić się do myśle­nia i dzi­ała­nia nie mając żad­nej wiz­ji tego gdzie to tak właś­ci­wie ma prowadz­ić. Czy staram się przez to mniej? Nie wyda­je mi się.  Przy czym nie moż­na wyk­luczyć że wszys­tko jest tak naprawdę kwest­ią języ­ka. Wszyscy pójdziemy posłuchać jaki jest przepis na sukces, przepisu na czu­cie się całkiem nieźle z samym sobą (poza poniedzi­ałka­mi rano) nie brzmią tak zachęcająco.

Trud­no uznać, że kil­ka reflek­sji z nad mag­a­zynu z modą męską (paradoks – dużo ciekawszego dla kobi­et z racji przys­to­jnych panów rekla­mu­ją­cych abso­lut­nie wszys­tko) za obow­iązu­jące wszys­t­kich zasady. Więcej – może­my uznać, że nic co ktokol­wiek napisze o swoim oso­bistym pode­jś­ciu do życia nie przekła­da się na cud­ze doświad­cze­nie. Dlat­ego mimo men­torskiego tonu nie przy­chodzę niko­go pouczać, nawet nie nakła­ni­ać i nawracać. Być może należy­cie po pros­tu do ludzi podob­nych do mnie którzy uważa­ją, że  dużo fajniejsze od rozk­mini­a­nia jak odnieść sukces i to najlepiej szy­bko i we wszys­t­kich dziedz­i­nach życia, jest po pros­tu porzuce­nie całej kon­cepcji sukce­su. I tak w końcu okazu­je się, że jakaś sfera życia idzie nam lep­iej niż inna i że jed­nak nie jesteśmy naj­gor­si na świecie. Kiedy ktoś mnie pyta jak odnieść sukces blogu­jąc nie mam zielonego poję­cia. Ja tylko pisze a jakieś rzeczy się zdarza­ją. Cza­sem moż­na poczuć jak nagle robi się fajnie, pojaw­ia­ją się propozy­c­je czy nowe możli­woś­ci. Ale im więcej w tym zaskoczenia jakiejś niespodzian­ki od życia tym łatwiej się tym cieszyć. Przy­na­jm­niej mnie – na co dzień moi czytel­ni­cy nie ist­nieje­cie. To czy słucha­cie czy nie jest jed­nocześnie ważne i zupełnie bez znaczenia. Nawet jeśli były­by was set­ki tysię­cy rano trze­ba zwlec się z łóż­ka, nakarmić świn­ki i iść do pra­cy. Sukces i brak sukce­su w jed­nym doskonale pozwala­ją dać sobie ze wszys­tkim co z góry wyz­nac­zone jako cel spokój.  Tak sobie pomyślałam ze być może w świecie gdzie tajem­ni­ca jak osiągnąć sukces sprze­da każdą książkę mało kto mówi głośno, że jak sobie daru­je­cie bycie zwycięzcą to jeszcze nie znaczy, że czeka na was upadek, bezrad­ność i zmarnowane życie. Przy czym ponown­ie nie jestem zda­nia, że celem ma być „brak celu” raczej z niepoko­jem patrzę jak wszys­tko – nawet tak cud­own­ie nien­ad­zorowane jak blo­gowanie – ostate­cznie trafia do ramek gdzie pod koniec jest sukces. Jeśli go nie ma nie ma sen­su się męczyć. Zawsze myślę wtedy o cza­sach kiedy trenowałam karate. Chodz­iłam na zaję­cia dla czys­tej przy­jem­noś­ci. Jeźdz­iłam na obozy star­towałam w zawodach (ster­ta medali nadal jest w domu). Kiedy tren­er zasug­erował, że jestem na etapie kiedy powin­nam przy­chodz­ić trzy razy w tygod­niu na tren­ing, porzu­ciłam ćwiczenia (nie z dnia na dzień wcześniej zła­małam sobie palec). Nigdy nie zależało mi na byciu najlep­szym ist­nieją­cym karateką, więcej nie zależało mi na tym by osiągnąć szczyt możli­woś­ci. Doskonale baw­iłam się po pros­tu ćwicząc, władałam w to całe serce ale naprawdę nie chci­ałam osiągnąć sukce­su. Okaza­ło się, że trud­no dla takiej postawy znaleźć miejsce. Nawet jeśli tak naprawdę nie robiłam nic złego czy krzy­wdzącego.  Samo star­towanie w zawodach, zdoby­wanie kole­jnych pasów (och jaki był stres przed egza­m­i­na­mi) mnie naprawdę baw­iło.  Nie siedzi­ałam bezczyn­nie. Tylko nie chci­ałam być najlep­sza, ani nawet bard­zo dobra. Ot chci­ałam sobie poćwiczyć.

Jestem abso­lut­nie przeko­nana, że nie wpadłam na nic nowego. Mam też dzi­wne wraże­nie, że przyję­ty przeze mnie sys­tem jest dość powszech­ny, choć być może nieuświadomiony. Sporo osób żyje mając gdzieś z tył głowy jedynie listę rzeczy które było­by miło gdy­by im się przy­darzyły. Ale jak się nie przy­darzą to nic się nie stanie. Ja zaś jestem przeko­nana, że im mniej postaw­imy sobie w życiu zadań których może­my nie spełnić tym więk­sze praw­dopodobieńst­wo, że nie będziemy się do koń­ca życia zadręczać tym, że kimś nie zostal­iśmy, czegoś nie zaro­bil­iśmy czy nasza rodz­i­na nie wyglą­da tak jak powin­na. Gdy­bym pisała by osiągnąć sukces to już był­by najwyższy czas zacząć się martwić. Pisząc by pisać mam doskon­ałą okazję cieszyć się dzi­wny­mi rzecza­mi jakie zdarza­ją się po drodze. Wszyscy cią­gle mówią, że trze­ba od siebie wyma­gać.  Ale czy serio wierzymy, że bez lśniącego medalu jaśniejącego gdzieś przed nami rozleni­wimy się zupełnie. Zwierz pisze codzi­en­nie nie dlat­ego, że chce mieć set­ki tysię­cy czytel­ników. Zwierz pisze codzi­en­nie bo tak ustal­ił. Nadal nie wiedząc gdzie dotrze. Jedyną rzeczą której naprawdę warto od siebie wyma­gać to zachowywanie się w porząd­ku wobec innych ludzi. Ale to z kolei ten rodzaj wyma­gań które niewiele mają z sukce­sem wspól­nego (chy­ba że za sukces uznamy, ze w ogóle przyszło nam do głowy postaw­ić sobie te a nie inne wymo­gi). Dobra będę kończyć bo odnoszę wraże­nie, że część z was dochodzi właśnie do wniosku, że macie spore szczęś­cie że zwierz pisze głównie o kul­turze. I nie prze­j­mu­j­cie się kochani, zwierz jutro wró­ci z nowym pop­kul­tur­al­nym tek­stem zan­im znów go coś obudzi i nie będzie dawało spać. Wtedy będziecie musieli przeżyć trochę cza­su z moim wewnętrznym Paulo Coel­ho. Jakoś przeżyj­cie raz na jak­iś czas. Ewen­tu­al­nie nigdy nie dawa­j­cie zwier­zowi do ręki męs­kich cza­sop­ism o modzie. Miesza­ją mu w głowie w najdzi­wniejszy sposób.

Nato­mi­ast po całej tej gad­ce że nie ma co spodziewać się sukce­su trze­ba wybrać zwycięzcę koszulkowego konkur­su. Chce wam powiedzieć, że nie było łat­wo. Najchęt­niej rzu­całabym w was hur­towo koszulka­mi krzy­cząc „Pisałam zwierza zan­im to było modne”. No ale jakieś imiona zwycięzców trze­ba było wybrać. I tak koszul­ki dostają

Moni­ka L – spodobało mi się nie tylko imię Alfred (super pasu­je) ale też uzasadnienie

Aga Kp  — uśmi­ałam się przy tym komen­tarzu set­nie, muszę poprosić Maję by narysowała przecinkowi, przecinek.

Obie zwyciężczynie są pros­zone o to żeby przesłały Mai na maila kingdomofgeek@gmail.com wszys­tkie infor­ma­c­je odnośnie koszulek (rozmi­ary itp.) pisząc jed­nocześnie że wygrałyś­cie je u zwierza. Maja będzie już wiedzi­ała o co chodzi. Wszys­tkim którzy nie wygrali zwierz przy­pom­i­na, że do półno­cy może­cie jeszcze zwier­zową koszulkę zamówić – oczy­wiś­cie jeśli macie taki kaprys.

Ps: Jutro będzie jak najbardziej pop­kul­tur­al­nie to jed­no­ra­zowy wypadek przy pracy

ps2: Zwierz nie wie czy jutro ale na pewno w week­end czeka­j­cie na nowy tekst na onecie (do pro­filu zwierza może­cie prze­jść przez ban­ner na stron­ie głównej bloga)