Hej
Witajcie zwierz na wstępie chciałby was poinformować że to ostatni wpis zwierza przed wyjazdem. Tak w ramach corocznej tradycji omijania świąt zwierz pojedzie do tętniącego życiem, pełnego blichtru Ciechocinka gdzie będzie przebywał aż do wtorku. W tych dniach będziecie musieli więc jakoś funkcjonować bez wpisów zwierza. Jeśli już teraz zastanawiacie się jak to przeżyjecie to zwierz może was pocieszyć że spłodził już tyle wpisów że będziecie mogli poczytać po prostu te których zapomnieliście ( zwierz obiecuje że zanim wyjedzie do Rzymu w maju przygotuje dla was kilka wpisów i wynajmie kogoś do ich Postowania żebyście nie umarli z tęsknoty).
No ale na temat. Zwierz szykując się do wielkanocnego wyjazdu z radością dostrzegł że może nareszcie wyjąć z szafy kilka rzeczy które czekały tam na piękniejsze dni już prawie rok. rozmyślając o swojej garderobie zwierz doszedł do wniosku że zmiany pór roku to jedna z tych rzeczy które chyba najbardziej go cieszą ( zwłaszcza gdy zima przechodzi w wiosnę) i w dużym stopniu determinują jego samopoczucie a niekiedy i sposób rozmyślania o świecie. Ponieważ w życiu zwierza każda refleksja zawsze prowadzi do popkultury.
I tu zwierz stwierdził że popkultura pór roku szczególnie nie lubi. W serialach telewizyjnych opowiadających o codziennym życiu pracowników różnych placówek np. szpitali czy szkół a także niekiedy policjantów prawie nie występuje lato. Bohaterów żegnamy przed wakacyjną przerwą i witamy ich ponownie dwa miesiące później lub jakieś bardziej nieokreślone później które jednak zazwyczaj jest już wczesną jesienią.
Lato zdecydowanie lepiej ma się w kinie — ale przede wszystkim młodzieżowym — wakacyjna przerwa wydaje się być idealnym tłem do opowieści o młodych ludziach — trudno się z resztą dziwić bo popkultura niczego tak nie uwielbia jak zaprawione odrobiną sentymentu letnie wspomnienia ( zwłaszcza jeśli zacznie na takim wyjeździe padać;). Jeśli lato pojawia się w jakimś filmie lub w serialu to zawsze jest to lato najgorętsze ze wszystkich możliwych ( tak się tylko zwierzowi wydaje może się on mylić ).
Wydaje się popkultura najbardziej kocha zimę. I to z więcej niż z jednego powodu. Po pierwsze zimą mamy święta. Zwierz nie musi wam chyba uświadamiać że w prawie każdym serialu obowiązkowy jest odcinek świąteczny. Co więcej tuż po świętach mamy jeszcze obowiązkowy w niektórych rodzajach produkcji odcinek walentynkowy. Z kolei twórcy wszelkiego rodzaju thillerów i horrorów wręcz uwielbiają śnieżyce które odcinają bohaterów od świata, zabierają im połączenia telefoniczne i drogę ucieczki. Tak więc niezależnie czy autorzy scenariusza pragną przypomnieć nam o rodzinnych wartościach jak i nas przestraszyć to zima wydaje się być idealną scenerią. Zwłaszcza że nie ukrywajmy w niknących śladach stóp na śniegu jest coś przerażającego.
No dobra lato i zima radzą sobie w kinematografii dość dobrze bo i łatwo je na ekranie pokazać. A co z jesienią i wiosną. Jeśli chodzi o te dwie pory roku to wydaje się ze paradoksalnie nawet jeśli rzadko się to podkreśla są najczęstszym tłem poczynań bohaterów. Gdzie by nasi bohaterowie nie biegli zawsze muszą najpierw narzucić na siebie kurtki i płaszcze — ale nigdy nie są to kurtki i płaszcze szczególnie ciepłe. Zwierz nigdy nie zwracał na to uwagi ale zastanawiając się to naszym bohaterom nigdy nie jest ani szczególnie ciepło ani szczególnie zimno — stąd tez zwierz wnioskuje że działają oni głównie w tych miesiącach kiedy i zwierzowi ani ciepło ani zimno nie jest czyli własnie jesienią i wiosną.
Zwierz musi jednak stwierdzić że obie te pory roku mają swoje dwa charakterystyczne elementy które mniej więcej pozwalają je odróżnić. W przypadku jesieni jest to po pierwsze — obowiązkowe wspomnienie o Święcie dziękczynienia w przypadku seriali i filmów amerykańskich, zaś wiosna zazwyczaj zostaje przez bohaterów obwieszczona. Gdy tylko nadchodzą jej pierwsze dni pojawia się jakieś stwierdzenie ze strony bohaterów który stwierdza że nareszcie nadeszła wiosna.
Oczywiście
Bywają jednak produkcje w których zmiana pór roku jest niezwykle ważna. Pierwszy rodzaj to ten w którym nasi bohaterowie są w takim środowisku że kolejne pory roku mogą ich zaskakiwać lub przynosić niespodziewane zjawiska — zwierz doskonale pamięta jak wiele miejsca porom roku poświęcano w ” Przystanku Alaska” gdy potem twórcy powrócili na Alaskę z nowym serialem ” Man on Trees” nadal motywem przewodnim poza poszukiwaniami miłości głównej bohaterki była zmiana pór roku. Drugi rodzaj filmów to taki w którym akcja rozciąga się na cały jeden rok czyjegoś życia. Wtedy zmiana pór roku jest niezwykle ważna bo wyznacza prosty rytm filmu — ileż to razy pokazywano nam widok z okna za którym zmieniają się pory roku dzięki czemu wiemy że rozpoczyna się kolejny rozdział opowieści.
Możecie się zastanawiać dalczego zwierz zastanawia się tak drugorzędną rzeczą jak pory roku. Otóż jak zwierz już wcześniej wspomniał pory roku są dla niego niezwykle ważne. Latem marzy mu się zupełnie co innego niż wiosną. Zimną nie jest w stanie przeżyć bez popkultury podczas gdy w maju woli od niej rzeczywistość. Zwierz mógłby tak wymieniać jeszcze dłużej — chodzi mu raczej o to że gdy tylko człowiek ( albo zwierz) przyjrzy się nieco bliżej popkulturze od razu widzi jak bardzo twórcy wybierają z naszej rzeczywistości drobne elementy i wykorzystują je tak że nawet tego nie zauważamy.
Być może jednak zwierz się myli — gdy pisał ten wpis uświadomił sobie jak bardzo nie zwraca się uwagę na pory roku na tle których funkcjonują nasi bohaterowie. A skoro jesteśmy w stanie ignorować coś tak w sumie istotnego to co innego zdarza się nam przeoczyć? W sumie całe oglądanie kultury popularnej polega na odczytywaniu jakiegoś kodu, który przyjmujemy jako oczywisty. Wydaje się jednak że niekiedy w tej oczywistości sporo się gubi. I z tą myślą ( oraz z prawdopodobnie niezdrowym zainteresowaniem porami roku w filmach które będzie trwało chwilkę po przeczytaniu tego wpisu) zwierz pozostawia was na najbliższy tydzień. Mam nadzieje że będziecie radośnie świętować i dobrze się bawić.
Ps: Wczoraj kurier przyniósł zwierzowi dyski z serialem Sherlock w tym z nie wyemitowaną wersją pierwszego odcinka. Cóż to za fascynujące widowisko — dokładnie ten sam scenariusz, te same sceny a jednak zagrane inaczej i inaczej nieco zmontowane. Wersja nadana to kawałek wyśmienitej telewizji, wersja nie nadana jest bez porównania gorsza. A więc granica dzieląca rzeczy świetne od złych jest niezwykle cienka. Może więc powinno się pozwalać reżyserom przemontowywać filmy po ich klapie. Kto wie czy drugie podejście nie było by arcydziełem.