Jest tylko jeden film taneczny czyli zwierz zastanawia się czy warto się nabijać

Hej

Zwierz zapowiadał ten wpis ale wytknię­to mu, że już o tym pisał. Zwierz prze­jrzał więc swo­jego blo­ga i doszedł do wniosku, że po pier­wsze — nie pisał dokład­nie o tym o czym pisze dziś, po drugie było to dwa lata temu kiedy zwierz może i pisał ale praw­ie nikt go nie czy­tał, po trze­cie — to blog zwierza i ma on pra­wo od cza­su do cza­su dokon­ać rewiz­y­ty. Do rewiz­y­ty tem­atu filmów tanecznych zachę­cił zwierza trail­er kole­jnej częś­ci fil­mu Street­Dance — zwierz bowiem oglą­da­jąc trail­er doszedł do wniosku, że już kiedyś chy­ba widzi­ał ten film. A potem uświadomił sobie coś abso­lut­nie oczy­wis­tego. Jest tylko jeden film taneczny. Jeśli nie wierzy­cie spójrz­cie sami i oceń­cie czy zna­cie te elementy.

1. Zły prze­ci­wny zespół — właś­ci­wie zwierz powinien stwierdz­ić, że ta uwa­ga właś­ci­wie roz­cią­ga się pon­ad złe prze­ci­wne zespoły taneczne ( które są złe ponieważ też świet­nie tańczą i najpewniej mają na to pieniądze) — złe mogą być także pary taneczne, ewen­tu­al­nie tren­erzy par tanecznych, czy naj­gorszy gatunek — rodz­ice złych par tanecznych. Zwierza zawsze pocią­ga wiz­ja rywal­iza­cji w fil­mach tanecznych — zawsze prowadzi zwierza do pewnego ciekawego wniosku, że filmy taneczne ( współczesne filmy taneczne) są właś­ci­wie odpowied­nika­mi filmów sportowych. Film sportowy,  jak wszyscy wiemy,  musi mieć nie tylko ele­ment rywal­iza­cji, ale tak przed­staw­ionej, że po pier­wsze  prze­ci­wnik praw­ie zawsze jest zły ( choć prze­cież rywal­iza­c­ja sportowa nie jest odpowied­nikiem wal­ki dobra ze złem). Film taneczny musi jeszcze wyostrzyć ten motyw,  ponieważ taniec nie jest tak prze­jrzysty jak sport, i trud­niej  zrozu­mieć dlaczego nasi byli lep­si. Abyśmy byli przeko­nani, że zwycięst­wo należy się naszym bohaterom muszą oni nad swoi­mi prze­ci­wnika­mi musi być nie tylko tech­niczne, czy artysty­czne ale także  (czy może przede wszys­tkim) moralne. Nie mniej jed­nak zwierz musi powiedzieć, że nieza­leżnie od tego czy zwierz ma zwyczaj naśmiewa­nia się z tego schematu, to jed­nak jego brak czyni filmy taneczne zazwyczaj kosz­marnie nudne.

2.Jestem  Beboyem nie wiem jak się tańczy roman­ty­cznie — zwierz zawsze jest zdu­miony jak częs­to powraca ten sam motyw, spop­u­lary­zowany przede wszys­tkim przez ” Ostat­ni taniec” i ” Step Up” — dwa filmy, które rozpoczęły zale­wa­jącą kina falę filmów tanecznych — co ciekawe ów pomysł zderzenia dwóch stylów — intere­su­ją­cy zan­im się nie zobaczy go po raz pier­wszy, dru­gi czy trze­ci. Co praw­da sce­narzyś­ci robią co mogą by nieco uroz­maicić ten wątek ( w Step Up zbun­towanym hip hopow­cem była dziew­czy­na, w Steet­dance nie chodz­iło o współpracę dwóch osób,  ale o całego zespołu bale­towego z uliczną grupą taneczną) ale nie są w stanie od niego uciec. Kiedy trzy dni temu zwierz oglą­dał zwias­tun fil­mu Street­dance 2 padło w nim niemal nieśmiertelne dla gatunku zdanie “Jestem beboyem nie znam się na tań­cach towarzys­kich”) co oczy­wiś­cie jak wszyscy wiemy doprowadzi do długich scen tren­ingów,  po których nasz bohater będzie mis­trzem wszys­t­kich stylów i okolic. Zwierz zawsze zas­tanaw­iała ta potrze­ba,  niesienia kagan­ka tanecznej oświaty pokazu­jącego, że wszyscy tańczą­cy powin­ni się wza­jem­nie kochać bo taniec to życie. Być może podzi­ały w środowisku tanecznym są tak głębok­ie, że trze­ba inter­we­niować. A może chodzi o to by więcej osób przyszło do kina.

3. Jesteśmy bied­ni ale umiemy tańczyć — zwierz zauważył, że filmy taneczne niezwyk­le częs­to pod­noszą prob­lem biedy.  Serio taniec sta­je się plat­for­mą porozu­mienia między gorzej a lep­iej sytuowany­mi co najm­niej od cza­su Dirty Danc­ing,  gdzie nasza bohater­ka przy­jeżdża na wakac­je,  do miejs­ca gdzie bohater pracu­je ciężko jako instruk­tor. W Step Up bohater skazany na prace społeczne pochodzi z nizin ( ale jest za to szla­chet­ny ). Z kolei w filmie Take the Lead nau­ka tań­ca pozwala wyjść na prostą uczniom, żyją­cym w prawdzi­wej biedzie, mają­cych prob­le­my z prawem i właś­ci­wie żad­nych per­spek­tyw. Co ciekawe takie postrze­ganie tań­ca jako tego ele­men­tu, który jakoś poz­woli się wyr­wać z codzi­en­noś­ci biedy pojaw­ia się np. także w zupełnie nie tanecznym, drasty­cznie różnym gatunkowo filmie Fish Tank” ( jeśli nie widzieliś­cie to MUSICIE zobaczyć) gdzie bied­nej dziew­czynie też się marzy że dzię­ki tań­cowi jakoś ucieknie od bez­nadziejnego życia. Wyda­je się, że ten wątek dobrze odd­a­je przy­czynę pop­u­larnoś­ci tań­ca we współczes­nej kul­turze pop­u­larnej. Wyda­je się, że mamy do czynienia z najbardziej demokraty­czną ze sztuk. Każdy może tańczyć, taniec nie wyma­ga intelek­tu­al­nego zaplecza, ani odpowied­niego wyk­sz­tałce­nia — jedyne co jest wyma­gane to odpowied­nia koor­dy­nac­ja, wyczu­cie ryt­mu, pew­na kreaty­wność. Co więcej nawet nie potrze­ba szczegól­nie dro­giego sprzę­tu,  o ile w ogóle potrzeb­ny jest sprzęt. Taniec sta­je się więc potenc­jal­nie dostęp­ny dla każdego, dużo bardziej niż np. śpiewanie — w tańcu dużo da się nadro­bić po pros­tu dużą iloś­cią ćwiczeń czego nie da się powiedzieć o wszel­kich tal­en­tach związanych ze śpiewaniem gdzie trze­ba po pros­tu mieć dobry głos.

4. Nie będziesz tańczyć będziesz pracować/uczyć się matematyki/kraść pieniądze — zdaniem zwierza pojaw­ia­ją­cy się właś­ci­we we wszys­t­kich fil­mach,  kon­flikt pomiędzy prag­nie­niem poświęce­nia się tań­cowi a koniecznoś­cią, lub też nakazem wyboru innej dro­gi życiowej,  dobrze odd­a­je frus­trację wielu młodych ludzi ze społeczeństw zachod­nich. Oto cała kul­tura,  w której żyją opiera się w dużym stop­niu na wmaw­ia­n­iu im, że człowiek powinien zaj­mować się tym co lubi, co stanowi jego pasję i co przyniesie mu spełnie­nie. Z drugiej strony jed­nak,  pub­liku­je się co raz więcej raportów,  z których wyni­ka,  że jeśli nie skończyło się budown­ict­wa albo matem­aty­ki,  to marny los czeka takiego absol­wen­ta. Z resztą sami rodz­ice,  wspier­a­ją­cy artysty­czne cią­go­ty dzieci,  gdzieś w okoli­cach szkoły śred­niej zaczy­na­ją ów entuz­jazm tracić.  Kto wie czy nakreślony w tych fil­mach kon­flikt,  pomiędzy prag­nie­niem robi­enia tego co się lubi ( choć powiedzmy sobie szcz­erze kari­era tancerza jest niezwyk­le ryzykow­na) a tego czego od nas wyma­ga­ją,  nie jest owym słyn­nym kon­flik­tem pokole­niowym,  o którego brak oskarża się dzisiejszych nas­to­latków. Być może w tych fil­mach kry­je się tęs­kno­ta całej rzeczy młodych ludzi,  którzy po pros­tu chcieli by w życiu robić to co naprawdę lubią.

5. Czy już powinienem się zakochać w tej dziew­czynie tańczącej inny styl? — to ciekawe jak bard­zo filmy taneczne nie są w stanie uciec od wątku roman­ty­cznego. Zdaniem zwierza nie chodzi jedynie o próbę zapcha­nia fabuły jakimkol­wiek wątkiem ( powiedzmy sobie szcz­erze fabuła to najwięk­szy prob­lem dla fil­mu tanecznego. Zdaniem zwierza na fab­ule wszys­t­kich ist­nieją­cych filmów tanecznych odbił się po pier­wsze sukces Dirty Danc­ing ( romans,  że Ach),  a poza tym chęć wyko­rze­nienia pewnego dyso­nan­su. Kiedy oglą­da się pary taneczne,  człowiek chce wierzyć, że wykonu­ją­cych taniec łączy coś więcej niż jedynie wspólne trenin­gi. Tak więc film zapew­nia nas, ze to co widz­imy na parkiecie nie jest tylko złudze­niem,  ale naprawdę widzi się wyraz prawdzi­wych uczuć i pożą­da­nia. Zwierza w fil­mach tanecznych zawsze bawi owo przeko­nanie, że zawsze zakocha­ją się w sobie ludzie trenu­ją­cy różne style taneczne. Zwierza aż boli widok kole­jnej balet­ni­cy zakochu­jącej się w hip hopow­cu czy street dancerze. Choć może nie powinien, bądź co bądź ponoć balet­mistrze mają trud­ny charakter.

6. Czy my przy­pad­kiem nie potrze­bu­je­my kasy? - zwierz wzrusza ten wątek , ponieważ zawsze go niezwyk­le bawi, że przy całej swo­jej miłoś­ci do tań­ca i okolic bohaterowie,  praw­ie zawsze tańczą z jakiego zde­cy­dowanie finan­sowego powodu. Zwierz pamię­ta że z pewnym rozrzewnie­niem oglą­dał Step Up 2 ( choć mógłbyć to Step Up 3) z którego jas­no wynikało że tańcem da się zaro­bić całkiem niezłe pieniądze, z tego co zwierz pamię­ta poszły na czyn­sz. Ogól­nie pieniądze są w fil­mach tanecznych dość ważne i zwierz ma wraże­nie, że niezwyk­le dużo miejs­ca poświę­ca się temu, że ich braku­je. Ale to chy­ba dość charak­terysty­czne dla filmów o ludzi­ach z pasją, którzy mają wszys­tko tylko kasy im braku­je. Z resztą brak kasy to obok kon­tuzji i sporu w zes­pole najczęś­ciej wyko­rzysty­wany ele­ment fab­u­larny, który ma nas przekon­ać, ze naszym bohaterom się nie uda. Oczy­wiś­cie takie prze­ci­wnoś­ci losu zawsze uda­je się przezwyciężyć. To jed­na z tych oczy­wistych oczywistości.

7. To już czas na wiel­ki pub­liczny wys­tęp — mniej więcej w połowie fil­mu,  pojaw­ia się zawsze jak­iś pub­liczny wys­tęp, najczęś­ciej improw­iz­owany na uli­cy albo w parku. Zwierz co praw­da nigdy w swoim życiu nie widzi­ał by ktokol­wiek z zaskoczenia zaczął po pros­tu tańczyć i to w ide­al­nej chore­ografii no ale rozu­mie, że to wymóg gatunku. nie mniej jed­nak zwierza zawsze niezwyk­le bawi taka pozy­ty­w­na reakc­ja wszys­t­kich wokół kiedy ktoś zaczy­na tańczyć na środ­ku skweru albo na uli­cy albo gdziekol­wiek gdzie zwierz nigdy nie widzi­ał niko­go tańczącego. Zwierz co praw­da uważa, że wszelkie flash moby są niesły­chanie fajne ale wyobraża sobie, że gdy­by się spieszył to jakaś tańcu­ją­ca przez pół uli­cy gru­pa rados­nych uczniów szkoły bale­towej była­by ostat­nią grupą na jaka chci­ał­by się natknąć.

8. Czy ktoś już powiedzi­ał, że taniec jest całym jego życiem — zwierz zawsze z pewną dumą spoglą­dał na seri­alowych bohaterów,  którzy w tak młodym wieku już wiedzą, że taniec jest całym ich życiem. Co więcej nie tylko wiedzą, ale też czu­ją konieczność wypowiedzenia na głos, że taniec jest całym ich życiem. I to żeby robili to tylko raz. Potrze­ba poin­for­mowa­nia wszys­t­kich,  że taniec jest jego całym życiem i uczynie­nie tego kilkukrot­nie w ciągu całego fil­mu każe zwier­zowi nieco wąt­pić w prawdzi­wość tych zapewnień. Ale tak na poważnie zwierz zas­tanaw­ia się dlaczego  w fil­mach tanecznych w których ogranicza się dialo­gi do niezbęd­nego min­i­mum ten jeden zawsze musi wys­tąpić tak jak­by widz nie mógł się sam domyślić, ze nasz bohater lubi tańczyć ( mógł­by się domyślić tego biorąc pod uwagę fakt, że non stop tańczy, ale to tylko taka sugestia)

9. To naprawdę najwięk­szy konkurs taneczny ever, od zeszłego roku… - filmy taneczne mają ten sam prob­lem co filmy sportowe. Jeśli nasz bohater wygra w jakimś filmie zawody to jasne że w następ­nym musi wygrać jeszcze ważniejsze bo nikt nie chce oglą­dać fil­mu, w którym po pros­tu broni się tytułu. W przy­pad­ku filmów tanecznych mamy do czynienia z niesamow­itą ewolucją do szkol­nego pokazu po super-hiper- ekstra-mega mis­tr­zost­wa świa­ta odby­wa­jące się na sta­dionach  i trans­mi­towane na żywo. Co ciekawe zawsze mamy wyjść z założe­nia,  że takie niesamowite mis­tr­zost­wa wygra nasza pół ama­tors­ka gru­pa która ćwiczy razem dopiero od niedaw­na, bory­ka się z prob­le­ma­mi finan­sowy­mi, pochodzi z nizin a tak naprawdę to tańczy tylko po to by wyr­wać się ze swo­jego środowiska. Bied­ni ci pro­fesjon­al­ni ćwiczą­cy od rana do nocy w dobrych salach, na dobrym sprzę­cie tancerze. Nigdy nie mają szans na wygraną. A nawet jeśli wygra­ją to nigdy nie mogą być moral­ny­mi zwycięz­ca­mi. Trze­ba powiedzieć, ze jest w tym coś zaskaku­ją­co antykonsumpcyjnego.

10. Taniec naprawdę rozwiązu­je wszys­tkie prob­le­my i leczy skro­fuły — zwierz musi powiedzieć, że ni jest w stanie prze­jść obo­jęt­nie wobec wiary w moc tań­ca bijącą z filmów. Taniec poma­ga poz­bier­ać się po śmier­ci blis­kich, pozwala  zmienić swo­je nastaw­ie­nie do życia, odnaleźć się w nowym środowisku, popraw­ić oce­ny, zapom­nieć o choro­bie blis­kich. No serio nie ma takiego prob­le­mu na które nie pomogło by tańcze­nie. Zwierz zas­tanaw­ia się ile w tym fil­mowej prze­sad, y a ile prawdy, to znaczy filmy taneczne są zazwyczaj fil­ma­mi o ludzi­ach, którzy robią to co naprawdę ich cieszy i pasjonu­je- być może jest więc trochę prawdy w tym, że jeśli człowiek robi coś co naprawdę spraw­ia mu przy­jem­ność, to cała resz­ta jakoś jest łatwiejsza do zniesienia. Była­by to bard­zo miła choć powiedzmy sobie szcz­erze nieco nai­w­na myśl. Nie mniej jed­nak sce­narzyś­ci bard­zo chcą abyśmy uwierzyli że dopó­ki się  tańczy to wszys­tko będzie dobrze.

 Zwierz chci­ał się pon­aśmiewać z filmów tanecznych a tym­cza­sem wychodzi mu że nawet w tej swo­jej szczątkowej fab­ule maja jakąś myśl — może płytką, ale z drugiej strony — ludzie oce­ni­a­ją­cy filmy taneczne nie są ich tar­getem. Bo zdaniem zwierza jeśli ist­nieją gatun­ki przyp­isane do wieku odbior­ców to film taneczny jest raczej ze swo­jej natu­ry filmem młodzieżowym. I to nie dlat­ego. że młodzi są tancerze ale właśnie dlat­ego, że w warst­wie ide­o­log­icznej odwołu­je się do młodego pokole­nia oraz najczęś­ciej do sytu­acji koniecznoś­ci wal­ki z rodzi­ca­mi czy opieku­na­mi o możli­wość real­i­zowa­nia włas­nych pasji. Oczy­wiś­cie zwierz nie twierdzi, ze filmy taneczne są wybitne pod tym wzglę­dem ( zwierz ogól­nie uważa, że filmy o tańcu trze­ba oce­ni­ać przede wszys­tkim z punk­tu widzenia chore­ografii jaką się w nich prezen­tu­je, bo prze­cież dla niej się je krę­ci) ale, że to wcale nie jest takie złe że aku­rat te filmy upodobała sobie młodzież. Oczy­wiś­cie są to straszne banały ale banały, których w sum­ie nawet miło słuchać. Bądź co bądź zwierz też chci­ał­by zobaczyć film o blo­grze które­mu mówią że ma znaleźć sobie jakieś pożyteczne zaję­cie ale on upiera się wygry­wa mis­tr­zost­wa świa­ta w blo­gowa­niu zna­j­du­je miłość on line i udowad­nia wszys­tkim, że  dobrze postąpił. Wszys­tko zaś w ryt­mie stuka­ją­cych klaw­iszy. Widzi­cie? Już nie brz­mi tak głupio??