Książątko czyli zwierz o Hamlecie (z Benedictem Cumberbatchem)

Zwierz napisał wczo­raj na face­booku, że ten Ham­let z Bene­dictem Cum­ber­batchem będzie jego dwu­nastym. Jede­nas­tu Ham­letów nauczyło zwierza jed­nego – nie moż­na dobrze wys­taw­ić tej sztu­ki jeśli się nie ma na nią pomysłu. Ale ten dwu­nasty nauczył zwierza jeszcze jed­nego. Jeśli zbierzesz w jed­nym miejs­cu wszys­tkie doty­chcza­sowe pomysły na Ham­le­ta nie wyjdzie ci dobry spektakl.

Ponoć pier­wot­na wer­s­ja spek­tak­lu była nieco mniej trady­cyj­na i chy­ba — z tego co zwierz słyszał ciekawsza. Ale po negaty­wnych reakc­jach wid­owni wró­cono do bardziej trady­cyjnych pomysłów.

Tak moi drodzy, zwierz wyszedł ze spek­tak­lu (a właś­ci­wie z trans­misji) rozczarowany. Dlaczego? Po pier­wsze zwierz zawsze broni idei powraca­nia do tek­stów Szek­spi­ra przekonu­jąc kogo moż­na, że tam w środ­ku jest jeszcze całe mnóst­wo sztuk które moż­na wys­taw­ić, różnych od siebie wielce, w których ani jed­no słowo nie zostanie zmienione a widz poczu­je się jak­by słyszał je po raz pier­wszy. Tu jed­nak siedzi­ał dość bezrad­ny. Nie było w tak wys­taw­ionym Ham­le­cie nic nowego. Nawet najsil­niejszy – narzu­ca­ją­cy się trop inter­pre­ta­cyjny – Ham­let jako rozwydr­zone dziecko, isto­ta prag­ną­ca wró­cić do cza­sów sprzed koniecznoś­ci mierzenia się z decyz­ja­mi, śmier­cią, całym tym światem – już był. Nie tak dawno Rory Kin­n­ear grał Ham­le­ta wiecznego stu­den­ta, który nie chce doros­nąć. Jasne nie cofał się do cza­sów dziecin­nych, ale ten Ham­let baw­ią­cy się na sce­nie wielki­mi żołnierzyka­mi to żad­na nowość. A nawet gdy­by była to nowość – jak to jest podane – tak jak­by reży­ser­ka bała się, że nie zrozu­miemy, więc do indi­ańskiego pióro­pusza, stro­ju małego dobosza i ołowianych żołnierzyków musi­ała dodać jeszcze obow­iązkowo sto­ją­cy w kącie domek dla lalek i zabawkowy zamek w którym chowa się Ham­let. Każdy z tych ele­men­tów był­by nawet znośny – wszys­tkie razem spraw­ia­ją wraże­nie jak­by reży­ser­ka nie wierzyła że jej wiz­ję da się wyczy­tać ze słów i gestów aktorów. Wróćmy jed­nak do wtórnoś­ci – zwierz miał wraże­nie, że widzi­ał już te wszys­tkie ele­men­ty – od hip­ster­s­kich bohaterów, przez ele­ganck­iego Klaudiusza, po rozdy­gotaną w bard­zo charak­terysty­czny sposób Ofe­lię. Z jed­nej strony takie „the best of” ale z drugiej – gdzieś w tym nawale wszys­tko co czyni Ham­le­ta intrygu­ją­cym się gubi.

To taki Ham­let w którym jeśli coś zostało zaz­nac­zone czy powiedziane to potem jeszcze się to pow­tarza żeby widz na pewno zrozumiał

Zwierz napisał już o jed­noz­nacznoś­ci sztu­ki.  Bard­zo zwierza boli kiedy twór­cy spek­tak­li tak strasznie idą w dosłowność. Jeśli ojciec Ham­le­ta mówi że miał straszne rany – to straszne rany pojaw­ić się muszą, jeśli Ofe­lia idzie popełnić samobójst­wo to trze­ba to zaz­naczyć muzyką i światłem, jeśli Ham­let ma być inny od wszys­t­kich to trze­ba to niesamowicie pod­kreślić stro­jem, jeśli jest woj­na to w Elsyn­orze muszą być gruzy. Ponown­ie żaden z tych zabiegów osob­no nie jest żad­nym wielkim wykrocze­niem prze­ci­wko sztuce wys­taw­ia­nia Szek­spi­ra. Być może jedyną zbrod­nią jaką tu na nim popełniono było straszne posza­tkowanie sztu­ki. Ale tak jed­noz­naczność obra­zowa­nia cały czas kaza­ła się zwier­zowi zas­tanaw­iać, czy przy­pad­kiem nie ma do czynienia ze sztuką wys­taw­ianą tak by na pewno wszyscy wid­zowie zrozu­mieli o co chodzi. Zwierz ma paskud­ną, paskud­ną myśl że to jest spek­takl który najbardziej zabiło wspom­ni­ane we wstępie wyprzedanie biletów w kil­ka min­ut. Jeśli ma się taką sztukę to paradok­sal­nie zami­ast pod­jąć ryzyko moż­na iść w wid­owisko które choć wiz­ual­nie miłe ( o tym zaraz) nie będzie wyma­gało od widza tyle co spek­takl mniejszy, budzą­cy zain­tere­sowanie nielicznych. To nie jest zarzut do widzów którzy kupili bile­ty. Raczej pros­ta zasa­da rynku. Zresztą ponoć w spek­tak­lu wprowad­zono zmi­any po pier­wszych pre­views tak by za bard­zo nie kon­fun­dować wid­owni (zresztą porzu­cony pomysł żeby monolog Ham­le­ta prz­erzu­cić do pier­wszej sce­ny też już był – zwierz widzi­ał go sam w pol­skim spek­tak­lu i uważa że to dobry trop interpretacyjny).

Zwierz nie jest w stanie wybaczyć reży­serce tego jak bard­zo “olała” posta­cie kobiece. Których równie dobze mogło­by nie być

Praw­da jest taka, że reży­ser­sko to jest trochę Ham­let na Cum­ber­batcha i deko­rac­je. Zan­im o Benedyk­cie to dwa słowa o deko­rac­jach. Bo zwierz odniósł wraże­nie że właś­ci­wie ten wik­to­ri­ańs­ki czy trochę nawet mieszcza­ńs­ki Elsyn­or odgry­wa kluc­zową rolę. Nie chodzi jedynie o to, że o ile sama  sztu­ka jest śred­nio imponu­ją­ca to deko­rac­je (przy­go­towane przez słyn­ną i pracu­jącą głównie przy operze Es Devlin) są wspani­ałe. Otóż zwierz nie mógł się pow­strzy­mać od reflek­sji, że te prz­eras­ta­jące sztukę deko­rac­je wymusza­ją pewne efek­towne zagra­nia. Są na tyle ciężkie i dopra­cow­ane, że wszys­tkie te niesamowite efek­ty świ­etlne, dźwiękowe, wlatu­ją­cy przez drzwi i okna pył czy gruz (który potem niesły­chanie mal­own­ic­zo zale­ga) czy wresz­cie ten niesamow­ity stół w pier­wszych sce­nach – wszys­tko to wymusza granie sztu­ki w sposób sze­ro­ki, efek­towny żeby nie powiedzieć efek­cia­rs­ki. Zwierz widzi­ał Ham­le­ta zarówno wys­taw­ianego z pełny­mi hon­o­ra­mi (jak u Branagha który zdaniem zwierza popełnił jed­nak kil­ka błędów) jak  i raczej min­i­mal­isty­cznie (w ostat­nim nadawanym przez NT Live Ham­le­cie było raczej swo­jsko). Oso­biś­cie woli kiedy deko­rac­je są bardziej umowne. Kiedy jest na sce­nie mniej. Wtedy jakoś uda­je się wyjąć posta­cie, trze­ba się na nich skon­cen­trować, nie moż­na tak pole­gać na rek­wiz­y­cie. Jed­nocześnie zwierz ma wraże­nie, że być może dało­by się iść tropem – który trochę mu się nasunął, że te bard­zo jed­nak staty­czne i domin­u­jące deko­rac­je są jak ramy domku dla lalek (który pojaw­ia się gdzieś w cie­niu pod schoda­mi). Jeśli połączymy to z Ham­letem dzieck­iem to ta dziecię­ca gra prawdzi­wy­mi ludź­mi (wiado­mo dzieci są w swoich zabawach okrutne) była­by jakąś znośną inter­pre­tacją tego Ham­le­ta. Jed­nak  przez więk­szość cza­su trwa­nia spek­tak­lu zwierz miał w głowie tylko jed­ną myśl. Że dawno nie widzi­ał sztu­ki tak zach­wyconej włas­ny­mi dekoracjami.

Zwierz miał przez część spek­tak­lu wraże­nie, że te deko­rac­je choć fan­tasty­czne nieco za bard­zo deter­min­u­ją to co dzieje się na scenie.

Tu czas prze­jść do aktorstwa. Zaczni­jmy od nieszczęs­nego Cum­ber­batcha. Zwierz pisze nieszczęs­nego bo, żeby po takiej sprzedaży biletów zach­wycić wid­own­ię trze­ba było­by wymyślić coś równie ory­gi­nal­nego co Olivi­er swego cza­su. A przy całym sza­cunku dla Bene­dic­ta – chy­ba nie było na to szans. Nie mniej nie jest on Ham­letem złym. Tylko nie jest Ham­letem wybit­nym. Zresztą w ogóle jest zde­cy­dowanie lep­szy pomiędzy monologa­mi niż w monolo­gach (każdy kto oglą­dał Sligs and Arrows wie, że Ham­let to właś­ci­wie rola sześ­ciu monologów. Każdy kto nie oglą­dał SLings and Arrows powinien naty­ch­mi­ast obe­jrzeć). Udało mu się roze­grać wszys­tkie obow­iązkowe ele­men­ty komiczne (to niesamowite ale ludzie nadal się śmieją na Ham­le­cie a to 400 lat tych samych żartów. Zwierz też się śmieje), jest odpowied­nio ener­gety­czny. Widać że czu­je się w roli swo­bod­nie, nie tworzy takiego napię­cia które cza­sem pojaw­ia się gdy widzi się akto­ra który gra rolę. Gorzej z monologa­mi. Rzeczy­wiś­cie ład­nie poradz­ił sobie z wiszą­cym nad każdym aktorem „To be or not to be”. Jed­nak pozostałe monolo­gi trochę za częs­to pach­ną – ćwicze­niem „wyko­rzys­taj wszys­tkie środ­ki aktorskie od szep­tu do krzyku w cztery min­u­ty”. Chy­ba tylko dwa razy zwierz poczuł, że Ham­let naprawdę roz­maw­ia sam ze sobą. A nie że Bene­dict odgry­wa słyn­ną sztukę dla wid­owni. Może taka była kon­cepc­ja. Ale w takim razie zwierz woli kiedy gra się Ham­le­ta jako człowieka cią­gle gada­jącego do siebie.

Cum­ber­batch nie jest złym Ham­letem. Nie jest też Ham­letem wybit­nym. Jest po pros­tu bard­zo pożąd­nym aktorem w dobrze zagranej roli w śred­nim spektaklu

Jed­nocześnie jed­nak jego Ham­let to isto­ta stras­zli­wie emocjon­al­na, co chwilę siąpią­ca nosem (pier­wszy roboczy tytuł tego wpisu brzmi­ał Siąpią­cy Ham­let) i prze­chodzą­ca z jed­nej emocji w drugą bard­zo łat­wo. Stąd też sce­ny sza­leńst­wa są ewident­nie pod­wójną grą – dość zresztą wyraźnie widoczną. Co jest w tym Ham­le­cie charak­terysty­cznego to okru­cieńst­wo dziecięce a nie dorosłe. Znakomi­ty Ham­let Ten­nan­ta (chy­ba jed­nak ukochany Ham­let zwierza) miał w sobie coś z wred­nego psy­chopaty – Ham­let Cum­ber­batcha jest raczej dum­ny że wysłał przy­jaciół na śmierć bo jakoś nie pomyślał, że to może źle wyglą­dać (raczej bardziej skon­cen­trował się na tym jak ład­nie podro­bił list ojca). Nie jest to też – jak bywa częs­to – Ham­let roz­dar­ty z powodu koniecznoś­ci porzuce­nia uczuć do Ofe­lii. W ogóle w tej sztuce spoko­jnie Ofe­lii mogło­by nie być. Serio, między nią a Ham­letem chy­ba nic nie było. A przy­na­jm­niej nie czu­je się by była tam jakaś chemia czy ener­gia byłych kochanków. Nieste­ty gdzieś w ostat­niej długiej sce­nie Ham­let Bene­dic­ta traci całą swo­ją  energię. Nie jest ani zaśle­pi­ony zem­stą, ani mu nie żal mat­ki i nawet włas­ną śmierć trochę „odbęb­nia”. Ale to też wina reży­serii. Zresztą jeśli chodzi o ostat­nią scenę poje­dynku. Czy ktoś może mi wyjaśnić po co tam – poza dość kic­zowatym efek­tem było to slow – motion? Rzad­ko czu­je się zażenowana oglą­da­jąc Szek­spi­ra ale to było tak nachal­nie efek­cia­rskie, że aż poczuła słynne sec­ond hand embarass­ment. Poza tym jed­nak musi zwierz pochwal­ić ruch sceniczny Cum­ber­batcha. Coś jest takiego w jego niespoko­jnym przestępowa­niu z nogi na nogę, co chy­ba mówi nam więcej o jego bohaterze niż nieje­den monolog. A i na koniec uwa­ga czys­to fanows­ka. Oświ­etle­niowiec tego spek­tak­lu był niewąt­pli­wie szcz­erze zakochany w koś­ci­ach policzkowych akto­ra bo zwierz dawno nie wiedzi­ał spek­tak­lu gdzie aktor miał­by tak fenom­e­nal­nie oświ­et­loną twarz.

Zdaniem zwierza jedynym aktorem który w spek­tak­lu pokon­ał deko­rac­je jest Cia­ran Hinds

No właśnie zwierz jeśli miał­by główny zarzut do reży­ser­ki to doty­czył­by on ról kobiecych. Przede wszys­tkim Gertrudy. Gertrudy w tym spek­tak­lu praw­ie nie ma. Nie jest ani troskli­wą matką, ani podłą suką, ani kobi­etą która zawsze chci­ała poślu­bić bra­ta, ani wyra­chowaną kobi­etą intere­su która postanow­iła prze­hand­lować serce i ciało za pozy­cję na dworze. Gertru­da nie musi koniecznie wys­tępować jako postać którą łączą z Ham­letem jakieś niejed­noz­naczne więzy czy emoc­je (zwierz jest już trochę tą inter­pre­tacją znud­zony) ale musi być jakaś. Zwierz zawsze uważał że to postać niesły­chanie ciekawa. Na pewno zasługu­ją­ca na więcej, niż ofer­u­je jej reży­ser­ka. Nawet ostat­ni nieza­leżny akt woli Gertrudy która wyp­i­ja tru­ciznę (reżyser trochę może zade­cy­dować czy robi to świadomie czy nie, tu robi to świadomie) jest tylko frag­mentem więk­szego zamiesza­nia. Niewiele znaczą­cym. Zwierz wiele daru­je ale nie złą Gertrudę.  Zwłaszcza, że – co zwierz pisze dalej, zmarnowano też jej relac­je z mężem. A szko­da bo to bywa naprawdę doskon­ały wątek.

Zwierz ma wraże­nie że od pew­neo cza­su głównym pomysłem na Ofe­lię jest brak pomysłu na Ofelię

Nie jest też dobra Ofe­lia. Ofe­lia to w ogóle zabójcza rola. Trze­ba być przez jeden akt płochym dziew­czę­ciem przez dru­gi war­i­ować. Zwierz pamię­ta, że Ofe­lia  nigdy mu się jakoś bard­zo nie podobała. Ale moż­na zagrać ją lep­iej albo gorzej, roze­grać relac­je z Leart­e­sem mniej lub bardziej współcześnie. Ostate­cznie moż­na jakoś to sza­leńst­wo odłączyć od schematu „sza­lonej top­iel­i­cy”. Nieste­ty w tym spek­tak­lu Ofe­lia jest dokład­nie taka jaka „być powin­na”. W pier­wszym akcie mamy strasznie zagu­bione dziew­czątko (te wszys­tkie gesty, przy­gar­biona syl­wet­ka, powycią­gane rękawy i obow­iązkowy aparat fotograficzny), w drugim – sza­leńst­wo zagrane wedle podręczni­ka „Jak grać sza­leńst­wo z wyko­rzys­taniem włosów i paznok­ci. Porad­nik dla młodych aktorek.” Co ciekawe recen­zen­ci częs­to pisali, że ma to być nowoczes­ny Ham­let dla nowej wid­owni. Tym­cza­sem o ile sam Ham­let jest w mowie ciała zde­cy­dowanie unowocześniony (wychodzi to raczej na plus) to Ofe­lia zda­je się tkwić w pewnym schema­cie nawet fizy­cznym związanym ze swo­ją bohaterką. Zwier­zowi marzy się jakaś współczes­na Ofe­lia która sza­lała­by jakoś inaczej. Choć może rac­je moja zna­jo­ma, mówiąc że chy­ba jedyne dobre rozwiąza­nia znalazł War­likows­ki puszcza­jąc w tej sce­nie Ofe­lię nagą i gra­jącą na ako­rdeonie bo nic więcej się tu ciekawego zro­bić nie da.

Zwierz od daw­na nie widzi­ał tak wtórnej Ofe­lii prowad­zonej tropem młodej czy nawet bard­zo młodej dziew­czyny bez charak­teru, która jak zaczy­na sza­leć to tak strasznie podręcznikowo.

Zwierz zas­tanaw­ia się też co myśleć o Hora­cym (Leart­es jest tu bard­zo, bard­zo sła­by. Tak sła­by, że aż boli, bo ponown­ie wcale taki nija­ki być nie musi). Hora­cy to postać na swój sposób kluc­zowa. Po pier­wsze dlat­ego, że on przeży­wa, po drugie – ponieważ opowie wszys­tko co się wydarzyło. Zwierz widzi­ał wiele inter­pre­tacji postaci od takich wielce dla przy­ja­ciela Ham­le­ta pochleb­nych po takie gdzie moż­na się zas­tanaw­iać czy on tego nie zmyślił. Tu Hora­cy wyglą­da hip­ster­sko, mówi niewyraźnie (co przeszkadza­ło zwier­zowi który nie jest w stanie jed­nocześnie słuchać Szek­spi­ra po ang­iel­sku i czy­tać napisów po pol­sku) i był nija­ki. Na tyle nija­ki że zwierz miał wraże­nie – ponown­ie, że ktoś w pewnym momen­cie zrezyg­nował z reży­serowa­nia ról dru­go­planowych w nadziei, że Cume­br­batch wystar­czy by spek­takl zagrał się sam. Szko­da. Zwłaszcza, że nawet sam Ham­let wypa­da lep­iej jeśli da mu się odpowied­nie tło.

Oj nie wyszedł w tym spek­tak­lu Learstes, nie wyszedł. Strasznie jest szty­wny, pozbaw­iony charyzmy, a aktor — co nie jest jego winą — przez pewien czas wal­czył z awar­ią mikroportu

No właśnie, żeby nie było, że zwierz tylko narze­ka. Co mu się podobało? Cia­ran HInds jako Klaudiusz. Po pier­wszej sce­nie – ucz­ty – zwierz był nieco zaw­iedziony, ale z każdą sceną Hinds grał co raz lep­iej. Doskon­ałe jest w jego Klaudiuszu to, że zachowu­je się on nie tyle jak król co jak ojciec bard­zo prob­lematy­cznej rodziny. Ma sporo takich „ojcows­kich gestów”, nawet ten taki porząd­ny gar­ni­tur jest mało królews­ki. I jest jeszcze coś w jego zakłada­niu czy trzy­ma­niu w ręku oku­larów co bardziej przy­pom­i­na pana jakiejś posi­adłoś­ci z kłopotli­wym dziedz­icem niż samego króla. Do tego jego pode­jś­cie do poli­ty­ki jest co najm­niej nieod­powiedzialne. Serio jak Nor­wedzy chcą się iść bić z Pol­ską to nie należy im ufać. Jed­nak chy­ba najlep­sza jest sce­na jego mod­l­itwy. Rzad­ko wychodzi tak dobrze jak tutaj – gdzie Hinds zagrał swo­jego Klaudiusza bard­zo po ludzku. Nie może się mod­lić bo naprawdę cieszy się z żony, kra­ju i korony. Jest mu głu­pio ze zabił bra­ta ale nie jest to ten śmieją­cy się łotr. Raczej facet który nie może mieć wyrzutów sum­ienia bo osiągnął wszys­tko czego prag­nął. Ale jest jeszcze coś w tym Klaudiuszu, jak­iś niepoko­ją­cy spokój. To nie jest człowiek mały (taki był Klaudiusz Dere­ka Jaco­biego) ani abso­lut­ny wyra­chowany podlec (cud­owny Patrick Stew­art) to raczej człowiek metody­czny  rozsąd­ny – taki co na wszel­ki wypadek dole­je też tru­cizny do kielicha. Tak jak sprawdza się czy wszys­tkie śrub­ki są dobrze dokrę­cone po wymi­an­ie koła w samo­chodzie. Zwier­zowi ten Klaudiusz bard­zo się podobał. Co więcej – przy tym dziecin­nym Ham­le­cie Klaudiusz jako jedyny spraw­ia wraże­nie dorosłego. Jedyne co zwier­zowi przeszkadza­ło to za mało scen gdzie widać co naprawdę łączy go z Gertrudą. Ale to raczej wina prowadzenia postaci Gertrudy niż Klaudiusza.

Zwierza strasznie boli brak pomysłu na Gertrudę, a właś­ci­wie fakt że ponown­ie odniósł wraże­nie jak­by ta postać reży­ser­ki zupełnie nie interesowała

Zwierz przyz­na szcz­erze, że najwięk­szy prob­lem jaki ma z tym Ham­letem to fakt, że nie wie po co go wys­taw­iono. To znaczy jasne wracanie do dzieł Szek­spi­ra jest cyk­liczne, i jasne – zwierz nigdy nie odmówił­by niko­mu wys­tępowa­nia w Ham­le­cie – zwłaszcza bry­tyjskiemu aktorowi na szczy­cie swo­jej pop­u­larnoś­ci (cóż za wyra­chowany biz­ne­sowo ruch – ludzie chcą cię oglą­dać a ty do teatru, to takie bry­tyjskie). Ale lubi wychodz­ić z Ham­le­ta z całą masą inter­pre­tacji z koniecznoś­cią wyjaśnienia sobie  i wam tej sztu­ki nie­jako na nowo. Nie chodzi o jakieś przedzi­wne manip­u­lac­je tek­stem czy najbardziej wymyśle kostiumy. Chodzi o poczu­cie, że jeszcze się czegoś dokopal­iśmy. W przy­pad­ku tego Ham­le­ta zwierz miał wraże­nie, że skro­biemy łyżką po dnie.  Nie było tam nic czego nie moż­na było zauważyć, nic do by zmusza­ło, żeby usiąść i nawet samemu sobie ułożyć tą sztukę na nowo. Nawet gorzej zagrany Mak­bet z Fass­ben­derem zmusił zwierza do dokopa­nia się do jakiejś spójnej treś­ci. A tu były doskon­ałe deko­rac­je, ładne kostiumy i… jakaś pust­ka. Jed­nocześnie jed­nak zwierz myśli, że może w jego przy­pad­ku zadzi­ałała tu kląt­wa dwu­nastego Ham­le­ta. Może gdy­by to był Ham­let pier­wszy zwierz dostrzegł­by w nim mniej pow­tarza­ją­cych się moty­wów a więcej autors­kich pomysłów. Z drugiej strony – moż­na zakładać że dla więk­szoś­ci wid­owni będzie to któryś Ham­let z kolei więc nie moż­na przyjąć, że tylko początku­ją­cy mają się dobrze bawić.

O ile przy pier­wszym akcie zwierz ganił samego siebie, że za bard­zo narze­ka o tyle dru­gi akt wydał mu się bez porów­na­nia gorszy, a ostat­nie sce­ny — spraw­iały wraże­nie jak­by ode­gra­no je na przyśpiesze­niu bo już to tyle trwa a wszyscy jeszcze żyją

Zwierz nie jest prze­ci­wnikiem teatral­nych super­pro­dukcji. Wszak na takie chadzał i dobrze się baw­ił. Będąc zwierzem pop­kul­tur­al­nym czu­je swoistą bliskość z teatrem mieszcza­ńskim, nieco fil­mowym skierowanym raczej do tego mniej artysty­cznego widza. A jed­nocześnie miał po raz pier­wszy wraże­nie, że jed­nak sława, for­ma i komer­cyjny ciężar pro­dukcji prze­ważył. Że coś mogło się tam zdarzyć, ale nie zdarzyło się właśnie przez ilość i tem­po sprzedanych biletów. Może przez wiz­ję, że przy odrobinie dobrych wia­trów uda się prze­nieść sztukę na Broad­way. Może fakt, że od samego początku było wiado­mo, że sztu­ka zna­jdzie się w rozpisce NT Live i że będzie pokazy­wana w kinach też zagrała. Zresztą co do pokazy­wa­nia w kinach. Zwierz zde­cy­dowanie woli bardziej staty­czne retrans­mis­je Dig­i­tal The­atre. Tu zde­cy­dowanie za dużo było czys­to fil­mowej reży­serii. Zbliże­nia bywa­ją dobre ale aku­rat w tym wys­taw­ie­niu zwierz wolał­by widzieć częś­ciej co dzieje się na całej sce­nie. Zwłaszcza, że cza­sem zbliże­nie pokazy­wało jed­ną osobę a zwierz miał wraże­nie, że coś ważnego może się dzi­ać na twarzy innej postaci. Tak jest w sce­nie gdzie Gertru­da roz­maw­ia z Leart­e­sem o śmier­ci Ofe­lii. Na sce­nie jest jeszcze Klaudiusz ale jego reakcji nie zobaczymy. Zdaniem zwierza tak wielkie ingerenc­je w trans­mis­je nieste­ty dzi­ała­ją na nieko­rzyść tego przeży­cia. Przy­na­jm­niej zdaniem zwierza. Wszak sko­ro ma to nam jakoś odd­ać przeży­cie teatralne to nie powin­no tak bard­zo wchodz­ić z reży­ser­ią (no bo to jest jakaś reży­se­ria) w spektakl.

Zwierz przyz­na szcz­erze — ma prob­lem z niek­tóry­mi efek­cia­rski­mi zagry­wka­mi w spek­tak­lu — nie jest dla nich w stanie znaleźć innego wyjaśnienia niż to by było “fajnie”

Ech… Ham­let się męczy z dylemata­mi czy być czy nie być a zwierz nie wie do koń­ca co o tym Ham­le­cie sądz­ić. Bo ma wraże­nie, że jest jed­nak całkiem sporo powodów – nie związanych bezpośred­nio ze sztuką dla których się zwier­zowi nie podobało. Być może na żywo jest to sztu­ka lep­sza. Być może  gdy­by nie wisi­ał nad nią ten wynik box office i pop­u­larność Cum­ber­batcha był­by więk­szy mar­gin­es błę­du. Może gdy­by zwierz nie naoglą­dał się ostat­nio nie tylko dobrych Ham­letów (Ten­nat czy Kin­n­ear) ale dobrych teatral­nych Szek­spirów (Król Lear, Kori­olan i kil­ka innych) to miał­by lep­sze zdanie. Może w końcu gdy­by oglą­dał na haju spek­tak­lu na żywo miał­by inne zdanie. Ale na razie nie jest to tylko jeden z dwu­nas­tu Hamletów.

Ps: Zwierz miał okazję obe­jrzeć spek­takl dzię­ki Mul­ti­k­inu które zaprosiło go na pokaz i dało bile­ty. To bard­zo miłe i ogól­nie zwierz poczuł że już właś­ci­wie nie musi więcej się niczym zaj­mować sko­ro dosta­je bile­ty na spek­tak­le NT Live. Jeśli mimo kry­ty­cznych głosów zwierza nadal chce­cie obe­jrzeć spek­takl to powin­niś­cie zała­pać się jeszcze na kole­jne pokazy orga­ni­zowane przez Muliki­no. Infor­ma­c­je zna­jdziecie na ich stron­ie internetowej.