?
Hej
We wczorajszym wpisie zwierza znalazło się pewne zdanie, które mogło wprowadzić was drodzy czytelnicy w dość błędne przekonanie, że zwierz uważa, że dla aktora występ w reklamie jest poniżający czy poniżej godności. Tymczasem zwierz musi powiedzieć, że jego podejście do aktorów w reklamach jest zdecydowanie bardziej pozytywne, poza drobnymi wyjątkami. Zanim zwierz zacznie wymieniać swoje ulubione reklamy z aktorami ( filmiki będą, filmiki zawsze są fajne!) skupi się na chwilę na momentach przy których ma pewne wątpliwości czy aktor ( zwierz rozumie pod tymi słowami aktora nie reklamowego bo przecież w każdej reklamie pracują aktorzy) w reklamie jest dobrym wyborem.
Cudowna scena kręcenia reklamy w Japonii z Lost in Translation
Pierwszy problem jest wtedy kiedy aktor reklamuje coś strasznie do niego nie pasującego — może nie tyle “poniżej godności” ( rachunki płacić trzeba!) ale kiedy jest po prostu mało wiarygodny. Zwierz krytykował wczoraj wybór Danuty Stenki do egzaltowanej sprzedaży ciasteczek, podobne zastrzeżenie ma do Doroty Wellman, która poleca Activię Daone ( jogurt który na nic nie pomaga, a którego twórcy wprowadzili do języka polskiego dolegliwości trawienne), czy pojawiająca się na ekranie kilka lat temu Natalia Kukulska reklamująca pastę do zębów. Zwierz nigdy też nie zrozumie jakiej wysokości rachunki mogły zmusić Agatę Młynarską do reklamowania w telewizji probiotyku ginekologicznego. Zwierz nie jest też w stanie zrozumieć producentów szamponu Head and Shoulders, którzy wybrali sobie za swojego sławnego człowieka Krzysztofa Ibisza. Przede wszystkim dlatego, że dziś śmieje się z niego cała Polska ( a przynajmniej ta część, która dostrzegła jego straszną potrzebę odmłodnienia) Wszystkie wymienione powyżej produkty wydają się nie potrzebować żadnej gwiazdy — mniejszej czy większej — wręcz przeciwnie — źle dobrana gwiazda działa na niekorzyść produktu odbierając mu część wiarygodności. Zwierz zdecydowanie woli kiedy pastę do zębów sprzedaje mu aktor przebrany za dentystę. Co więcej wydaje się, że czasem sam pomysł nie koniecznie musi być zły ale siada jego wykonanie — świetnym przykładem może tu być obecność Szymona Majewskiego w reklamie PKO — choć zwierz uważa dobór sławy za nie trafiony to jednak można było go jakoś lepiej wykorzystać — tymczasem jego obecność w reklamie raczej osłabia zaufanie do banku niż je wzmacnia. To z resztą problem doskonale znany z reklam ze znanymi gwiazdami emitowanych w Japonii — to czego gwiazda nigdy nie sprzedałaby w Ameryce czy Europie tam radośnie reklamuje, niezależnie czy to kosmetyki, szampon do włosów czy napój energetyczny. Skala talentu i nazwiska nie ma znaczenia — mogą sprzedawać absolutnie wszystko bo Japończykom zależy bardziej na znanej twarzy niż adekwatności aktora do reklamowanego produktu.
Drugi problem — już chyba mniej logiczny ale bardziej intuicyjny pojawia się wtedy kiedy aktor nie tyle występuje w reklamie ale sam jest reklamą — zwierz widzi to strasznie często w reklamach kosmetyków ( czy ktoś może zwierzowi wytłumaczyć o co chodzi z perfumami sygnowanymi nazwiskiem gwiazd???? Co ma sława wspólnego z ładnym zapachem?) . Chyba najlepszym przykładem jaki przychodzi teraz zwierzowi do głowy jest koszmarnie egzaltowana reklama perfum Davidoff z Evanem McGregorem. Ten dobry skądinąd aktor lata po ekranie udając, że jest na jednej ze swoich motocyklowych wypraw cały czas powtarzając jak dzięki wędrówkom udało mu się odnaleźć siebie. Na końcu okazuje się, że chodzi o reklamę perfum. Zwierz strasznie takiej egzaltacji w reklamach nie lubi, zwłaszcza, że to jednak tylko reklama pachnącego płynu, a nie sposobu na życie. Co więcej zwierz nie wie dlaczego ale strasznie denerwuje go takie wykorzystywanie pasji z prywatnego życia ( McGreogr rzeczywiście motocykle uwielbia) w reklamach. Może dlatego, ze wtedy bardziej reklama koncentruje się na osobie aktora a nie na jego umiejętnościach.
Dobra czyniąc na początku te zgorzkniałe zastrzeżenia zwierz może radośnie przejść do wymieniania swoich ulubionych występów aktorów w reklamach. Aby nie było nudno zwierz je znajdzie i pokaże, aby nie było nie zwierzowo dorzuci jeszcze dwa słowa, dlaczego uważa, że taki występ nie tylko nie jest poniżej niczyjej godności ale może też przynieść wszystkim korzyść. Bo widzicie zwierz uważa, ze im więcej dobrych aktorów na jego ekranie — nawet sprzedających mu kredyt tym w sumie lepiej — oczywiście jeśli reklama jest dobrze wyreżyserowana.
Martin Scorsese w reklamie American Express — oto przykład reklamy nietypowej bo reklamującym jest reżyser a nie aktor. Ale to też przykład na ulubione przez zwierza wykorzystanie sławy w reklamie. Ta bardzo śmieszna scenka wykorzystuje powszechną wiedzę widza o zachowaniu reżysera zaś reklamowany produkt wrzuca dopiero od koniec. Scenka dobrze napisana, bardzo dobrze zagrana przez słynnego reżysera a co więcej każąca się zastanawiać, czy przypadkiem nie jest to historyjka wzięta z życia. w końcu wszyscy wiedzą że Scorsese jest perfekcjonistą dlaczego więc ów perfekcjonizm nie miałby opuszczać go przy robieniu rodzinnych zdjęć.
Clooney i Malkovich w reklamie Nspresso — choć Clooney gra w reklamach kawy od dawna ( jak sam twierdzi po to by móc sobie grać w dowolnych filmach nie martwiąc się o pieniądze) to jednak są to reklamy lepsze i gorsze. Poniższy kawałek w którym wystąpił z Malkovichem charakteryzuje się wysokim poziomem surrealizmu. Właściwie zwierz nie jest do końca pewien czy to reklama czy po prostu ktoś zapomniał wyłączyć kamerę kiedy aktorzy nadal siedzieli na kanapie. To zdaniem zwierza dobry przykład na to, jak dwóch aktorów biorących udział w reklamie kawy wcale nie musi się szczególnie starać by nam tą kawę sprzedać a i tak wypadają dobrze. Brawa też dla twórców tej akurat reklamy, którzy zdecydowali się na taki surrealistyczny luz.
Julie Walters and Patrick Stewart for Nintendo DS — zwierz musi powiedzieć, że lubi tą reklamę ponieważ naprawdę nie próbuje sprzedać niczego więcej niż grę na konsolę. Co za to próbuje zrobić to przekonać nas że na Nintendo mogą grać nie tylko młodzi ludzie ale także ludzie w średnim wieku co zwierzowi zawsze się podoba bo przecież nikt nie powiedział, że technologia ma być tylko dla młodych. Dodatkowym plusem tej reklamy jest to, że w przeciwieństwie do innych reklam z tej serii jakie wypuściło Nintendo — aktorzy wyglądają jakby naprawdę mogli się taką zabawką pobawić — w innej reklamie swój mózg ćwiczy Nicole Kidman i trzeba powiedzieć, że przynajmniej z punktu widzenia zwierza wyglądało to jak anty reklama
Justin Long — Mac vs PC — to chyba jeden z ciekawszych przykładów uczestnictwa znanego aktora w reklamie, ponieważ ( mimo że jego filmy dobrze zarabiają) Long dla wielu znany jest jako Mac z reklam komputerów Apple. Z resztą są to reklamy bardzo ciekawe bo w sumie wykorzystujące jedynie zestawienie młodego luzaka z przeciążonym niezbyt atrakcyjnym facetem o wyglądzie księgowego, niezależnie co mówią w reklamie widz całą resztę przekazu może sobie szybko sam dopowiedzieć. Zwierz lubi te reklamy za minimalizm oraz za zatrudnienie znanego aktora ale nie wykorzystywanie jego obecności jako całej atrakcji reklamy. Ponieważ reklamy Apple’a stanowią cały długi cykl zwierz wrzuca tu tylko kombinację kilku
John Cleese dla BZ WBK — zanim bank zaczął sprowadzać do Polski wszystkich aktorów krórzy się na to zgodzili ( z powodzeniem występował u nich jeszcze Depardieu) zafundował nam reklamę z gwiazdą jakiej w Polsce nie było. Cleese jest w tej reklamie naprawdę śmieszny, i w sumie niczego sam nie reklamuje — a właściwie nie wypowiada żadnej reklamowej formuły — co trzeba powiedzieć zawsze pozytywnie wpływa na występ znanej osoby w reklamie. Co więcej reklama broni się nawet wtedy kiedy człowiek nie ma zielonego pojęcia na kogo patrzy — element o którym często zapominają twórcy reklam z gwiazdami uznający, że skoro mają znanego aktora to już wystarczy.
Brad Pitt dla Hainekenea — zwierz zawsze miał słabość do reklam Hainekena z gwiazdami. Kilka lat temu do znudzenia pokazywano reklamę z Jennifer Aniston gdzie jej urok gwiazdy na nic się zdaje wobec faktu, że w sklepie zostały tylko dwie butelki piwa. W tej reklamie z Pittem ( który w Euopie w reklamach gra rzadko ale w Japonii w czym tylko się da) motyw gwiazdy wykorzystano do maksimum — w jakiś sposób odciągając uwagę od faktu, ze właściwie nie za bardzo nas obchodzi po jakie piwo wyskoczy wieczorem Brad Pitt. Zwierz lubi też samą końcową rozmowę przez telefon sugerującą że prawdziwe szaleństwo dopiero się na ekranie zacznie.
Jerzy i Macej Sthur dla Raiffeisen bank — zwierz bardzo lubi jedną z całego cyklu reklam — dokładniej tą w której stary Sthur poleca młodemu inwestować w kaczki — niby dowcip stary, niby ponownie sprzedają nam lokatę czy coś w tym stylu ale to po prostu jest dobrze zagrane. Co więcej widać, że najpierw zatrudniono aktorów a dopiero potem napisano pod nich kwestie — a nie jak to się zwykle zdarza na odwrót. Zwierza zawsze ta reklama bawi — co więcej pamięta czego to była reklama co zazwyczaj zwierzowi się nie zdarza
Dobra musicie poprzestać na siedmioma bo znalezienie dobrych reklam w sieci jest dużo trudniejsze ( mimo, że zwierz ma je w pamięci) niż naprawdę złych ( aby wam to udowodnić zwierz wrzuca poniżej jedną naprawdę złą japońską reklamę — abyście widzieli czego pełen jest Internet). Co ciekawe skoro już mówimy o reklamach — występ aktora w reklamie wielu krytyków uznaje za poniżający czy ogłaszają że aktor się sprzedał. Oczywiście zazwyczaj ogłaszają to zdając sobie sprawę, ze pieniądze oferowane gwiazdom za występ w reklamach są niekiedy znacznie wyższe niż oferowane za występ w filmach co paradoksalnie daje aktorowi wolność wyboru produkcji bez martwienia się o rachunki.
Tym co jednak naprawdę intryguje zwierza to absolutny brak takich zastrzeżeń w przypadku podkładania głosu pod kampanie reklamowe. Co więcej — dziś wielkie firmy bardziej niż o twarz aktora na ekranie zabiegają o jego głos w tle. Dlaczego? Wydaje się, że aktor w reklamie może się okazać inwestycją średnio korzystną ale dobrze wyćwiczony, głęboki głos zza kadru — serio kto pierwszy stwierdzi, że to nie jest zadanie najodpowiedniejsze dla aktorów. Co ciekawe odpada tu adekwatność aktora do sprzedawanego produktu — w końcu skoro tylko czyta z kartki napisany wcześniej tekst to ma brzmieć dobrze i przyjemnie dla ucha a nie koniecznie stać się twarzą marki czy produktu. Dobrym przykładem będzie tu reklama w której Ddavid Tennant odczytywał w bardzo przyjemny sposób zalety maszynki do robienia zupy. Prawdopodobnie na żywo nigdy by w tej reklamie nie wystąpił bo co ma wspólnego aktor z serialu BBC z robieniem zupy, ale kiedy nie trzeba pokazywać swojej twarzy — wtedy sprawa wygląda zupełnie inaczej. Z resztą zdaniem zwierza akurat to zjawisko jest bardzo pozytywne — w końcu zawsze sobie miło posłuchać jak ktoś ładnie czyta zupełnie nie potrzebne nam funkcje zupełnie nie potrzebnych przedmiotów. Wtedy to nawet można zostać chwilę dłużej w czasie pasma reklamowego, albo puszczać sobie od czasu do czasu reklamę z youtuba w ramach rozrywki jak choćby tą poniżej.
Dobra a teraz zwierz ma do was zupełnie poważną prośbę — brat zwierza chciałby abyście wypełnili taką krótką ankietę poświęconą graniu w gry komputerowe ( tak liczy się jeśli gracie w pasjansa). Zwierz, brat i wszyscy będą wam bardzo wdzięczni ( zwłaszcza wszyscy) ankieta nie zajmuje sporo czasu a przecież każdy lubi odpowiadać na pytania.