Nie ma dowodów że nie pisał tego nietoperz czyli o “Morbius”

Niemal oczy­ma duszy swo­jej widzę, jak w siedz­i­bie Sony kil­ka lat temu, prz­erzu­cano kole­jne krat­ki starych komik­sów. Kogo by tu jeszcze wrzu­cić na ekran, o jakim fil­mowym bohaterze nakrę­cić film, tylko koniecznie takim,  do którego nie ma prawa Dis­ney. Z tych poszuki­wań wyłonił się Człowiek Nietop­erz. Ale nie Bat­Man (do niego praw nie mają), ani Man Bat (ist­nieje ale to nie to uni­w­er­sum) ale Mor­bius. Czyli postać, której his­torię moż­na streś­cić jako — „chci­ałem się poczuć lep­iej ale zostałem Drac­ulą”. I tak oto pow­stało dzieło, które poruszyło kry­tyków na całym świecie. No może praw­ie poruszyło. Praw­ie kry­tyków. I tylko tam gdzie komuś chci­ało się iść do kina.

Sko­ro jesteśmy w siedz­i­bie Sony to oglą­da­jąc film niemal słysza­łam wymi­any zdań jakie musi­ały padać na kole­jnych spotka­ni­ach doty­czą­cych Mor­biusa. Np. to, że sce­nar­iuszem nie ma się co za bard­zo prze­j­mować jak będzie jakaś dziu­ra to się w dokrętkach poprawi. Praw­da jest taka, że jestem niemal pew­na, że ten sce­nar­iusz, został wygen­erowany przez jak­iś automaty­czny pro­gram, a sce­narzys­ta forsę wziął i miejmy nadzieję, że przepił ciesząc się, że oszukał sys­tem. Wyda­je się bowiem, że udała mu się tak nie tak częs­to w Hol­ly­wood sztucz­ka kiedy moż­na dostać pieniądze bardziej za inspirację niż pracę własną.

Jest bowiem Mor­bius filmem, w którym nie ma nic ory­gi­nal­nego. I nie chodzi nawet o sam zrąb fabuły, bo te w fil­mach na pod­staw­ie komik­sów od jakiegoś cza­su nie są szczegól­nie wybitne. Chodzi raczej o to, że wszys­tko co mówią do siebie bohaterowie, jest tak cud­own­ie papierowo, przewidy­walne, że nawet gdy­by wysi­adł dźwięk w trak­cie sean­su to moż­na było­by spoko­jnie odsiedzieć swo­je i nie poczuć ani odrobiny kon­fuzji. Wiem, że część osób się dobrze baw­iła, ale dla mnie było to doświad­cze­nie ciekawe. Trochę jak­bym oglą­dał film Hall­marku — gdzie zawsze wiem co będzie dalej w każdej sce­nie tylko tym razem ów film udawał pro­dukcję na pod­staw­ie komiksu.

Zresztą to sko­jarze­nie z Hall­markiem wyni­ka też z fak­tu, że to film, w którym widać, że ten budżet to jak­iś poraża­ją­co wiel­ki nie był. Nal­iczyłam tyle scen, które dzieją się w tych samych deko­rac­jach, że doszłam do wniosku, że cały budżet poszedł na fryz­jera Jare­da Leto, ewen­tu­al­nie na te mag­iczne elik­siry które spraw­ia­ją, że ma najpiękniejszą skórę jaką widzi­ałam u kogoś kto skończył dwadzieś­cia lat. Serio facet jest po pięćdziesiątce a gład­kość jego oblicza spraw­ia, że człowiek się zas­tanaw­ia czy aby na pewno nie jest jakimś Androi­dem, bo u ludzi to nie możli­we. W każdym razie — jeśli by się okaza­ło, że w ramach gra­nia “metodą” Jared Leto naprawdę pił krew młodych dziewic, żeby zachować wieczną młodość i gład­kość to nawet bym się bard­zo nie dziwiła.

Pewne bra­ki w budże­cie najlepiej jed­nak widać w efek­tach spec­jal­nych. Mam wraże­nie, że w Hol­ly­wood przyję­to nowy mod­el. Pole­ga on na tym, że wrzu­ca się mnóst­wo efek­tów, ale potem wszys­tko przy­ciem­nia tak by nic nie było widać. A kiedy to nie pomoże korzys­ta się ze sprawd­zonej metody „to się wytrząsie” czyli kiedy już złożysz wszys­tko razem i wyglą­da to bard­zo śred­nio, to trzęsiesz kamerą tak by i i tak nic się nie dało widzieć i ostat­ni akt zamienia się w dzi­wną roz­mazaną plamę gdzie nie odróżnisz nietop­erza od kon­fet­ti. Inna sprawa, że przez pół fil­mu zas­tanaw­iałam się co mi te wąpierze twarze bohaterów przy­pom­i­na­ją, póki nie uświadomiłam sobie, że oni wyglą­da­ją dokład­nie jak wam­piry z „Buffy”. Być może tym razem ludzie od efek­tów spec­jal­nych, wzięli kasę, a potem zaczęli pić.

Sam film opiera się plus minus na tym, że będzie nam zależeć na bohaterze, bo jest zdol­ny, chce leczyć dzieci i po trans­for­ma­cji wyglą­da jak Jezus który przepakował na siłowni. Przyz­nam, że być może jestem nieco uprzed­zona, ale to dla mnie troszkę za mało. Inna sprawa — jeśli Jared Leto rzeczy­wiś­cie zde­cy­dował się męczyć ekipę chodząc o kulach także poza planem, to mógł­by porzu­cić ten pomysł i włożyć trochę więcej wysiłku w zmi­anę ekspresji w różnych sce­nach. Jest to ciekawy film na pod­staw­ie komik­sów, gdzie aktor w głównej roli gra w jakimś kam­er­al­ny dra­ma­cie, który dostał­by trze­cią nagrodę w Sun­dance. Wiecie jed­nym z tych filmów, gdzie bohaterowie nie zmieni­a­ją wyrazu twarzy, i nazy­wa się to min­i­mal­isty­czną ekspresją aktorską.

Nie wiem w jakim filmie gra nato­mi­ast Matt Smith — mam wraże­nie, że po tym jak zagrał na sce­nie w „Amer­i­can Psy­cho” ,  przeniósł tą postać do fil­mu. Serio jest w nim taka lekko psy­chopaty­cz­na pewność siebie, która jest całkiem spoko, tylko zupełnie nie pasu­je do fil­mu. W ogóle cały Matt Smith śred­nio pasu­je do tego fil­mu, ale ma za to możli­wość odpowiedzi na pytanie słowem „Eleven” co wywołu­je szyb­sze bicie ser­ca jakichś pię­ciu osób na każdej sali fil­mowej. Czyli tak z połowy wid­owni na więk­szoś­ci sean­sów. W każdym razie nie wiem co sobie wyobrażał Matt Smith tworząc swo­jego bohat­era, ale chci­ałabym zobaczyć jaki film pow­stawał w jego głowie. Mam wraże­nie, że to z kolei był jak­iś niepoko­ją­cy społecz­na hor­ror od A24

W filmie jest też Jared Har­ris, który chy­ba postanow­ił pojaw­iać się w każdej pro­dukcji sta­jąc się jed­nocześnie osobą, która ma na swoim kon­cie najwięk­sze hity i niespodziewane klapy i pro­dukc­je, których nikt nie widzi­ał. Prob­lem z jego bohaterem jest taki, że powinien on być dla widza równie ważny jak dla samych bohaterów fil­mowych ale ponieważ fac­eta zupełnie nie znamy to każ­da sce­na w której wys­tępu­je wyda­je się emocjon­al­nie pus­ta. Ktoś kto pisał ten sce­nar­iusz (oso­biś­cie pode­jrze­wam, że zatrud­niono prawdzi­wego nietop­erza) wiedzi­ał, że taka his­to­ria potrze­bu­je trud­nej dynami­ki z postacią ojcowską, ale już zapom­ni­ał postać men­to­ra jakkol­wiek napisać. Ewen­tu­al­nie cała ta postać wypadła w mon­tażu, jak chy­ba spo­ra część nakrę­conego mate­ri­ału, który mógł­by cokol­wiek wyjaśnić i posz­erzyć w tej dość ubo­giej fabule.

W filmie jest też jed­na postać żeńs­ka (której rolą nie jest tylko pozostanie zjed­zoną) — dok­tor Mar­tine Ban­croft. Dawno już nie widzi­ałam bohater­ki pisanej w tak klasy­cznym sty­lu. Co to znaczy? Otóż jest to postać żeńs­ka, której głównym celem jest dopełnie­nie postaci męskiej. Jest w filmie ponieważ bohater musi mieć jakąś dziew­czynę, bo tak mówi schemat. Więc Mar­tine jest (gra ją Adria Arjona) i zaj­mu­je się — mówie­niem do bohat­era, słuchaniem bohat­era, wykony­waniem pole­ceń bohat­era, przekazy­waniem infor­ma­cji bohaterowi, martwie­niem się o bohat­era a nawet — tak dobrze pode­jrzewa­cie — jest też ele­ment zagroże­nia życia wynika­jąc cóż… z uczu­cia do bohat­era. Poza tym pani dok­tor właś­ci­wie nie istnieje.

Film ma też abso­lut­nie cud­owną parę postaci — dwóch Agen­tów FBI, którzy przez cały film pojaw­ia­ją się w różnych miejs­cach i dochodzą do wniosku, ze doszło do jakiejś zbrod­ni. Potem bez więk­szego powodzenia i przeko­na­nia, kogoś przesłuchu­ją, i nie dochodząc do żad­nych szczegól­nych wniosków, pojaw­ia­ją się dalej w innej sce­nie. To jest najlep­szy zapis pra­cy pol­i­cyjnej czy detek­ty­wisty­cznej jaki widzi­ałam w filmie. Ich obec­ność abso­lut­nie nic nie wnosi, niczego nie są w stanie przewidzieć, niczemu zapo­biec, ot kręcą się po filmie i wyda­ją się ogól­nie dość skon­fun­dowani sytu­acją. Gdy­by to był film tylko o nich — było­by to abso­lut­nie cud­owne. A tak człowiek coraz bardziej utwierdza się w przeko­na­niu, że naprawdę sce­narzys­tą fil­mu był nietop­erz. I to nawet nie najbardziej utalentowany.

Niek­tórzy kry­ty­cy narzekali na to, ze sce­nar­iusz nie ma sen­su. Moi drodzy wszyscy wiemy, że w świecie, w którym choro­by krwi leczy się krwią nietop­erzy morder­ców, nie ma co czekać na jakąś logikę. I mnie oso­biś­cie brak logi­ki nie przeszkadza. Przeszkadza mi to, że więcej cza­su spędza­my na tym by Jared Leto rzu­cał piłką o ścianę, niż na budowa­niu relacji pomiędzy posta­ci­a­mi, które są kluc­zowe byśmy się w film zaan­gażowali. To trochę jak ze Spi­der-Manem — pomysł by ktoś miał super moce, bo ugryzł go pająk jest kre­tyńs­ki. Ale jeśli zależy ci żeby Peter Park­er był szczęśli­wy to wszys­tko to nie ma znaczenia. Mi oso­biś­cie zależało, żeby dok­tor Mor­bius, naprawdę dał mi spokój, a i może żeby dowiedzi­ał się, że jak chce się nie przyjąć nagrody Nobla to moż­na to zro­bić kil­ka miesię­cy wcześniej lis­town­ie, nie trze­ba jechać na cer­e­monię do Sztokhol­mu i robić sceny.

Naj­gorsze jest jed­nak w tym wszys­tkim to, że twór­cy znów dali nam jakieś 3/4 fil­mu po czym skupili się na tym byśmy na pewno wiedzieli, że ta poraża­ją­ca kako­fo­nia czarnego con­fet­ti będzie miała kon­tynu­ację. Co jest wkurza­jące przy fil­mach MCU, które na pewno kon­tynu­acji się doczeka­ją, ale niezwyk­le męczące w przy­pad­ku pro­dukcji, która zapewne nie doczeka się drugiej częś­ci. Choć kto wie, może za cztery lata będziemy oglą­dać „Mor­bius 2: Powrót krwiożer­czego wam­pi­ra” i Jared Leto będzie tam jeszcze bardziej gład­ki. I mam dzi­wne przeczu­cie, że znów to będę recenzować.