Mysza, Maja i Zwierz przybyły do Brzegów Czech czyli Wielka Praska wyprawa

Hej

Na początek małe przeprosiny. Zwierz wie, że wszyscy wytrzy­mal­iś­cie dwud­niową nieobec­ność zwierza w nadziei, że kiedy zwierz wró­ci, zach­wyci was notką o tym jak Branagh poradz­ił sobie z Mak­betem. Zwierz może was uspokoić — nieskońc­zona fanows­ka miłość zwierza nie została wys­taw­iona na próbę, zaś kilo­m­e­try dzielące zwierza od Pra­gi zostały poko­nane w jak najbardziej słusznym celu. Ale właśnie — obiecu­jąc notkę o Branaghu zwierz nie zdawał sobie sprawy jak bard­zo podróżowanie na wari­a­ta odbi­je się na orga­nizmie zwierza. Ter­az kiedy po ośmiu godz­i­nach podróży pociągiem zwierz w końcu dotarł do kom­put­era czu­je się tak zmęc­zony, że nawet nie myśli siadać do pisa­nia recen­zji. Nie dlat­ego, żeby nie chci­ał (osiem godzin jazdy to ide­al­ny czas by móc sobie całą recen­zję ułożyć w głowie) ale dlat­ego, że po pros­tu wie, że nie będzie to tak dobry tekst na jaki Branagh i Mak­bet zasługu­je. Przykro było­by zmarnować cud­owną wyprawę na recen­zję, która nie zad­owoliła­by zwierza a kto wie czy i nie czytel­ni­ka. Niem­niej zwierz obiecu­je, że jutro na stron­ie będzie królował Mak­bet i nic nie stanie nam na przeszkodzie. A sko­ro zwierz nie pisze o Mak­be­cie to może napisze wam jak było w Pradze. Trze­ba przyz­nać, że będzie to mało pop­kul­tur­al­ny wpis, ale za to wspani­ała wyprawa zostanie uwieczniona. Dziś więc chwilowo zwierz jest zwierzem podróżniczym.

Zwierz wie, że nie wypa­da się śmi­ać z języ­ka Czeskiego i wie, że zdję­cie jest porus­zone niem­niej pozosta­je ukochanym zdję­ciem zwierza z poby­tu w Pradze. Zresztą zwierz o mało nie umarł ze śmiechu czy­ta­jąc biografię artysty­czną Branagha po czesku (pro­gram był dołąc­zony do spek­tak­lu).  Jeśli się przyjrzy­cie dostrzeże­cie cień zwierza wznoszącego ku górze telefon :)

Pomysł by spędz­ić jeden dzień w Pradze wcale nie wyszedł od zwierza. Jego pomysło­daw­czynią była Maja, która równie szy­bko zgar­nęła Myszę i zan­im się zori­en­towałyśmy siedzi­ałyśmy w noc­nym pociągu do stol­i­cy Czech. Podróż noc­na ma to do siebie, że czyni człowieka niesły­chanie wręcz świadomym, jakim nieoce­nionym dobrem jest łóżko na którym moż­na wypros­tować nogi i położyć głowę tak, że nie nabawi się człek kon­tuzji karku. Z drugiej jed­nak strony — takie wyprawy mają tą zaletę, że zbud­zone zbliża­jącą się stacją koń­cową, mogłyśmy o bar­barzyńskiej porze poprzedza­jącej godz­inę siód­mą przyglą­dać się z okien pociągu jak różowy świt bar­wi brze­gi chmur roz­cią­ga­ją­cych się nad kra­jo­brazem, który przy­brał na te kil­ka tygod­ni jesieni każdy kolor od zie­leni po czer­wień. Jakaż była radość zwierza gdy po przy­by­ciu do Pra­gi został ode­brany przez czytel­niczkę a zarazem naszą gospo­dynię Paulinę z dwor­ca. Tu należy zaz­naczyć, ze zdaniem zwierza każdy kto wsta­je przed godz­iną ósmą by zjaw­ić się po kogokol­wiek na dwor­cu winien być nos­zony na rękach i pod jego stopy sypane win­ny być płat­ki róż. Krót­ka prze­jażdż­ka metrem (wnętrze pro­jek­tował chy­ba człowiek odpowiedzial­ny za stworze­nie Daleków jakoż iż gdyż ściany kole­jnych per­onów jako żywo przy­pom­i­na­ją Dalekową fak­turę) i już mogłyśmy dziel­nie wspinać się na czwarte piętro kamieni­cy, którą ewident­nie odnaw­iano na nasz przy­jazd, ale nieste­ty robot­ni­cy nie wyro­bili się ze wszys­tkim przed datą przy­by­cia zwierza.  Zwierz łaskaw­ie im wybacza i cieszy się, że przy­na­jm­niej mias­to Pra­ga pod­jęło trud odnowienia się na przy­by­cie tak zac­nych gości.

Niezwykłe uję­cie, zwierza hip­stera, który swoim tabletem fotogra­fu­je… kawę. To uję­cie dokład­nie ujaw­nia jak bard­zo zwierz przeszedł na ciem­na stronę mocy. Zwierza uspraw­iedli­wia wspani­ałość szk­lan­ki oraz że potem rzu­cił się robić film widoku z okna (którego nieste­ty nie umie wam udostępnić)

Jako, że zmęc­zone­mu człowiekowi nie wol­no poz­wolić się położyć bo zaśnie, ruszyłyśmy w mias­to. Czyż ist­nieje lep­szy sposób na zwiedzanie najpiękniejszego mias­ta tej częś­ci Europy niż zacząć je w drugim najbrzyd­szym budynku na świecie? Pauli­na, która postanow­iła pod­nieść poprzeczkę orga­ni­zowa­nia cza­su niezor­ga­ni­zowanym grupom sza­lonych blogerek zaw­iozła nas na 3 piętro miejs­cowej wieży telewiz­yjnej, gdzie ku zaskocze­niu wszys­t­kich zgro­mad­zonych, moż­na usiąść w kaw­iarni z której olbrzymich okien rozpościera się widok na panoramę mias­ta. Jako że godz­i­na była wczes­na a kawa zaskaku­ją­co wręcz tania (Serio kawa za kil­ka zło­tych w takim miejs­cu? Zwierz rzu­ca Warsza­wę), moż­na było popi­ja­jąc łyki zbaw­czego płynu przyglą­dać się jak powoli mias­to opuszcza poran­na mgła a jej miejsce zaj­mu­je co raz śmielej poczy­na­jące sobie słoneczne światło. To zaś wyław­iało czer­wone dachy domów i ową zwartą tkankę mias­ta (tak obcą mieszkań­cowi warsza­wy) gdzie nigdzie tylko prz­er­waną ciem­ną plamą pras­kich parków. Nie trud­no zgad­nąć, że był to właśnie ten moment kiedy w zwierzu zrodz­iła się myśl, że jednod­niowy wypad do Pra­gi jest dobrym pomysłem, nawet wtedy kiedy na końcu nie czeka Branagh.

A tu jeszcze macie z zewnątrz zdję­cie drugiego najbrzyd­szego budynku świa­ta (jak sami się tym chwalą!)

Nasy­ci­wszy oczy widok­iem a ciało kawą udałyśmy się do miejs­ca,  które magnes przy­cią­ga każdego turys­tę. Zan­im się zori­en­towałyśmy przeci­nałyśmy most Karo­la na którym sły­chać każdy język poza Czeskim zaś tłumy turys­tów ustaw­ia­ją się w kole­jkach by zobaczyć coś co przed chwilą zobaczył inny tłum turys­tów. Zwierz ostat­nim razem był na moś­cie w lutym i rekon­struował z pamię­ci jak miejsce to wyglą­da kiedy nie zasła­ni­a­ją go ludzie. Po rzece płyną bar­ki, zaś tu i ówdzie moż­na zoczyć prze­branych w mary­narskie stro­je czarnoskórych Czechów, którzy wyda­je się właśnie zes­zli na ląd z daleko­morskiego rej­su. Zresztą im dłużej spaceru­je się po mieś­cie, tym bardziej moż­na dojść do wniosku, że jest to mias­to por­towe. Gdzież indziej tyle było­by ofert przepłynię­cia się łodz­ią, ludzi w mary­nars­kich ubra­ni­ach i wielo­języ­cznego tłu­mu. Gdy jeszcze się przy­pom­ni o Szek­spirows­kich okrę­tach przy­bi­ja­ją­cych do brzegów Czech i poczu­je zapach ryby dochodzą­cych z jed­nej z restau­racji nie trud­no dojść do wniosku, że bard nie mylił się bard­zo biorąc położoną w środ­ku lądu Pragę za mias­to portowe.

Wspani­ałe muzeum efek­tów spec­jal­nych win­no być odwied­zone przez wszys­t­kich fanów Juliusza Verne — są tam co najm­niej dwie sale które powin­ny rozczulić każdego wiel­bi­ciela jego prozy 

Odkłada­jąc na bok dzi­wne dywa­gac­je jakie snuły wasze bloger­ki i odbi­ja­jąc od turysty­cznych szlaków znalazłyśmy się w przeu­roczym muzeum efek­tów Spec­jal­nych poświę­cone w całoś­ci Karelowi Zemanowi — czeskiemu reży­serowi i spec­jal­iś­cie od ekrani­zowa­nia Ver­na i niesamow­itych fil­mowych trick­ów. Muzeum choć przez chwilę może się wydawać stra­ta cza­su (po co iść do muzeum reży­sera którego filmów więk­szość zwiedza­ją­cych zapewne nie widzi­ała) jest po pros­tu genialne. Głównie dlat­ego, że ekspozy­c­ja ide­al­nie miesza inter­ak­ty­wność z trady­cyjnym sposobem podawa­nia wiado­moś­ci ale także dlat­ego, że przed kom­put­erowe efek­ty spec­jalne to tem­at fas­cynu­ją­cy. Gdy widzi się w jaki sposób twór­cy kina radzili sobie kiedyś z tworze­niem światów niezwykłych nie sposób dojść do wniosku, że coś jed­nak po drodze postępu w sztuce fil­mowej stra­cil­iśmy. Jeśli kiedyś będziecie w Pradze zwierz pole­ca zajrzeć na chwilkę zwłaszcza, że nie ma tam dzi­kich tłumów. Po kole­jnych niespodziewanych atrakc­jach w postaci odkrycia, że w Pradze ist­nieje antyk­wari­at z bry­tyjski­mi książka­mi — Szek­spir i syn­owie (zwierz został delikat­nie odwiedziony od wykupi­enia połowy dzi­ału fil­mowego, zaś dyskus­ja skrę­ciła na rozważanie czy Szek­spir synów w ogóle miał i czy miał ich na tyle dłu­go by mogli wraz z nim księ­gar­nie założyć), udałyśmy się w kierunku najbardziej zatłoc­zonych uliczek starego mias­ta. Ponown­ie jed­nak okaza­ło się, że nie ma to jak mieć lokalnego prze­wod­ni­ka. Poprowad­zone odpowied­nio przez Paulinę już po chwili siedzi­ałyśmy na spoko­jnym niemal pozbaw­ionym turys­tów skw­erze i jedząc przepyszne lokalne słod­koś­ci z tru­dem mogłyśmy uwierzyć, że za naszy­mi ple­ca­mi kłębi się wielonar­o­dowy tłum roz­dar­ty między chę­cią podzi­wia­nia wszys­tkiego co jest wokół nich a pan­icznym stra­chem przed odłącze­niem się od wyciecz­ki, utratą dobytku czy byciem zaczepi­onym przez jakiegoś Czecha pro­ponu­jącego wycieczkę w języku hisz­pańskim. Jed­nak jak wiado­mo, kiedy człowieka opę­ta amok zwiedza­nia, nawet najprzy­jem­niejszy popas nie może trwać wiecznie. Zwierz który w Pradze był nie raz postanow­ił prze­jąć na chwilę od Pauliny rolę prze­wod­ni­ka i zapro­ponował spac­er na stary cmen­tarz żydowski.

Pra­ga to ponoć mias­to mag­iczne i kiedy dwa kro­ki od tłu­mu turys­tów zna­j­du­je się tak śliczne i spoko­jne miejsce nie trud­no w to uwierzyć.

Spac­er ów zaowocow­ał dość sur­re­al­isty­czną prz­er­wą w zwiedza­niu, w cza­sie której zgod­nie z wywieszką przy jed­nej z kas próbowałyśmy obe­jść cmen­tarz by znaleźć wejś­cia tuż za rogiem. nieste­ty mimo wskazówek żad­nego wejś­cia nie było, poza jed­ną maleńką furtką, przez którą nawet co dziel­niejsi turyś­ci starali się prze­drzeć do środ­ka, ale rolę cer­berów pełniło dwóch panów murarzy którzy w dość sil­nie czeskiej ang­iel­szczyźnie tłu­maczyli, że wejś­cie jest po drugiej stron­ie. Nieste­ty po drugiej stron­ie wejś­cia też nie było i tak żeg­na­jąc się z wielonar­o­dową acz nieco zamkniętą spuś­cizną Pra­gi powędrowałyśmy tam gdzie każdy winien powędrować w cza­sie dnia takiego — na obi­ad. I ponown­ie — jeśli będziecie odwiedzać Pragę, koniecznie musi­cie załatwić sobie kogoś takiego jak Pauli­na, bo zami­ast jeść w drogich kna­j­pach zostanie się zaprowad­zonym do miejs­cowego stu­denck­iego pubu, gdzie jedze­nie jest śmiesznie tanie (mmm.. smażony ser ) a spotka­ją się tam stu­den­ci, ludzie z dzieć­mi i lokalna reprezen­tac­ja hip­sterów — dość powiedzieć, że siedząc nad swoim obi­a­dem zwierz mógł dostrzec pana w spod­ni­ach do Gol­fa, mężczyznę noszącego w kieszeni strza­ły (łuku nigdzie nie znaleziono) oraz człowiek w sza­liku Gryffind­oru. A że jedze­nie było dobre a piwo jak zawsze w Czechach wyśmien­ite, to jedynie co pozosta­je to cieszyć się, że nie wylą­dowało się na paskud­nym drogim obiedzie ugo­towanym pod port­fel amerykańskiego turysty.

Kna­j­pa do której zaprowad­zono zwierza zaw­ier­ała wszelkie istotne ele­men­ty wys­tro­ju wnętrz w tym ewident­nie sza­lik Czwartego Doktora

Spoży­ty posiłek utwierdz­ił nas jed­nak w przeko­na­niu, że oto nad­chodzą­ca godz­i­na wiec­zor­na musi zostać poprzed­zona odpoczynkiem. Głu­pio było­by bowiem udać się do Pra­gi jedynie po to by przys­nąć na krze­sełku (zaz­naczmy wyprzedza­jąc nieco czas – dość niewygod­nym) w kinie Areo gdzie pokazy­wano Mak­be­ta. Wró­ciłyśmy więc do mieszka­nia Pauliny i założyłyśmy wiec­zorne kółko czytel­nicze co oznacza­ło położe­nie się na mat­er­acu i przy­na­jm­niej w przy­pad­ku zwierza uśnię­cie nad książką. Na całe szczęś­cie towarzysz­ki zwierza podróży były na tyle miłe, że obudz­iły zwierza na odpowied­nią godz­inę. Samo kino Areo to spełnie­nie marzeń zwierza o kinie studyjnym, bo jest ład­nie wkom­ponowane w okoliczne blo­ki ma sto­li­ki i krze­seł­ka przed budynkiem, miejsce gdzie moż­na zamówić drin­ka i coś ciepłego. No ale przede wszys­tkim ma trans­mis­je przed­staw­ień. Zwierz nawet wam nie napisze o tym co czuł kiedy w końcu po takim oczeki­wa­niu poczuł kiedy zaczął się spek­takl. Są z rzad­ka w życiu każdej isto­ty wiel­biącej kul­turę momen­ty kiedy abso­lut­na radość spo­ty­ka się z prz­er­aże­niem. Radość bierze się, ze oto zwierz jest u celu, prz­er­aże­nie bo cóż jeśli cała wyprawa na marne a Ken­neth Branagh zapom­ni­ał jak się gra. Na całe szczęś­cie jedynym zdaniem jakie zwierz mógł wyszep­tać po spek­tak­lu było “ja chcę jeszcze raz”. No ale o szczegółach dlaczego poczyta­cie już jutro. Nie mniej zwierz może już ter­az powiedzieć, że win­niś­cie dokon­ać (jeśli jeszcze się da) zakupu biletów na Krakowskiego Mak­be­ta na którego zwierz by się wybrał gdy­by nie stan kon­ta i dogo­ry­wa­jące reszt­ki zdrowego rozsądku.

Jest abso­lut­nym przy­pad­kiem, że w chwili w której zwierz postanow­ił zro­bić zdję­cie sali na której oglą­dał film, na ekranie pojaw­ił się Benedict

Resz­ta wyprawy minęła zwier­zowi na rados­nym po spek­tak­lowym haju. Nawet dziś kiedy pociąg wiózł zwierza przez Czechy i Pol­skę, zwierz kon­sumu­jąc radośnie kned­li­ki w luk­su­sowym wag­o­nie restau­ra­cyjnym myślał jedynie o Mak­be­cie, Branaghu i serce jego przeszy­wał żal, że nagranie zapewne nie trafi na DVD i nie będzie go moż­na puszczać sobie raz na jak­iś czas. Jest to ów smutek jaki zapewne dopa­da każdego, kogo oczeki­wa­nia nie zostały zaw­iedzione ale spełnione w sposób tak boleśnie jed­no­ra­zowy. Niem­niej moi drodzy zwierz skła­mał­by, że wypraw­ie towarzyszył cień nos­tal­gii. Wręcz prze­ci­wnie — zwierz odniósł wraże­nie, że nie było go całe lata i były to lata wypełnione samy­mi dobry­mi emoc­ja­mi. Na sam koniec zwierz musi się grzecznie skłonić i podz­iękować za gościnę. Kiedy zwierz opowia­da ludziom, że oto wybrał się do Pra­gi do oso­by wcześniej sobie nie znanej, która gościnę zaofer­owała przez Inter­net to widzi lek­ki cień prz­er­aże­nia prze­b­ie­ga­ją­cy po twarzy rozmów­cy. Tym­cza­sem Pauli­na okaza­ła się wzorem gospo­darza, który zawsze przed­kła­da potrze­by goś­ci nad swoi­mi (inny­mi słowy stras­zli­wie nas roz­puszcza­ła) zaś Zwierz, Mysza i Maja w przypły­wie dobrego ser­ca nie wyczy­tałyśmy jej wszys­t­kich literek z Wojny i Poko­ju. A co do towarzyst­wa, to podróżowanie z Myszą (będącą jak wiado­mo pro­duk­tem imag­i­nacji zwierza) oraz z Mają było dowo­dem na to, że ist­nieje jak­iś wcale nie taki zaskaku­ją­cy związek pomiędzy ludź­mi piszą­cy­mi inteligent­nie o kul­turze a ludź­mi z który­mi zwierz chce  spędzać czas. Związek ów pole­ga na tym, że najczęś­ciej okazu­ją się one tymi samy­mi osoba­mi. Ter­az tylko czekać kole­jnych wypraw. W kinie Areo Kori­olana z Tomem Hid­dle­stonem pokazu­ją 30.01 ale Maja pobąki­wała, że tym razem może­my się powłóczyć po Berlin­ie. Tylko czy zwierza ktoś tam czyta…

Ps: Zwierz zza półprzymknię­tych oczu wpisu­je ostat­nie słowa do pos­tu i z rozkoszą myśli o uda­niu się na spoczynek.  Niech żyją wygodne łóż­ka, dwie podusz­ki i nieogranic­zona przestrzeń na nogi!

Ps2: Zwierz jest pod wraże­niem jak kiego dwud­niowa nieobec­ność w Internecie okaza­ła się znami­en­ną.  Od daw­na w Internecie nie było tylu wspani­ałoś­ci (od trail­era nowego fil­mu Wesa Ander­sona po sce­ny usunięte z Hob­bita) co przez te dwie doby. Niek­tórzy sugeru­ją, że Inter­net stara się przy­ciągnąć zwierza, inni, że trze­ba zwier­zowi zaspon­sorować więcej dale­kich wypraw.

Ps3: Zdję­cia robił zwierz ewen­tu­al­nie zdję­cia zwier­zowi robiono.