W podróżach najbardziej lubię ten moment kiedy chwilę po przebudzeniu nie do końca pamiętam gdzie jestem i muszę sobie przypomnieć gdzie mnie tak właściwie wywiało. I tak każdego dnia wyprawy mogę sobie przypominać że jestem w Londynie. A dla was kolejna porcja slajdów.
Tak wygląda zwierz przed pierwszą kawą. Zwierz przed pierwszą kawą jest taki strasznie smutny
Slajd 11
Śniadanie jemy w sieciowym pubie. Jest wczesne przedpołudnie a miejsce jak zapewniają mnie gospodarze niesłychanie zapełnione. Oznacza to, że przy trzech stolikach siedzą panowie w średnim lub podeszłym wieku i przerzucają się opowieściami często jako przerywnika korzystając ze słowa na f. Kawa do 14 jest na dolewkę ale oni piją już piwo. Niewiele różni ich od naszych panów siedzących pod sklepami może poza tym, że mają o oczko wyższe dochody więc siedzą cywilizowanie w pubie. Wyglądają na bardzo zadowolonych. Niedaleko siedzi starszy pan i nad jednym kubkiem kawy rozwiązuje krzyżówkę. Jest ciemnawo i spokojnie. Bierzemy dolewkę kawy. No co, w końcu za te 99 pensów nam się należy.
Slajd 12
Na Camden dziki tłum i setki stoisk z takimi samymi niepowtarzalnymi koszulkami. Mój wzrok przyciąga jedno z nich na którym koszulki są trochę inne. Kiedy je przeglądam mówiąc coś po polsku, słyszę głos sprzedawcy. Pyta skąd jestem. Grzecznie przyznaję że z Warszawy co jest najmniej egzotycznym wyznaniem na świecie. Sprzedawca przechodzi na polski i tłumaczy że jest tu od dziesięciu lat i robi koszulki według własnych projektów. Czasem mu wstyd za polaków bo nie mają na siebie pomysłu, nie znają języka i robią siarę. Daje nam kilka funtów zniżki. Bo jesteśmy z Polski.
Slajd 13
W antykwariacie półka z książkami o filmach zawsze jest za duża. Chciałabym kupić wszystko — opracowanie poświęcone roli kostiumu w kształtowaniu osobowości postaci, analizę twórczości Woodego Allena, skróconą historię Oscara, książkę o kinie Lyncha, olbrzymie ważące chyba dwa kilo opracowanie o feminizmie w kinie niemym (tego żałuję najbardziej). W końcu po długim namyśle przekładaniu (ważeniu w ręku) i odkładaniu książek wybieram trzy. Przy kasie okazuje się, że studenci mają dziesięć procent zniżki. Pytam czy ja też — z dalekiego kraju i doktorantka. Kasjer nawet nie patrzy na moją legitymację. Wpisuje zniżkę. W antykwariatach nie tylko książki są nie dzisiejsze. W najlepszym tego słowa znaczeniu.
Ładne zdjęcie śniadania zwierza. Śniadanie zwierza było dobre. Bardzo dobre. Pyszne.
Slajd 14
Dwa kroki od British Museum zatrzymuje nas turystka z pytaniem o drogę. Mimo, że przechodzę na polski nadal czeka aż wskażę jej jak na piechotę dojść do Parlamentu. Wspólnie z Martą znajdujemy dla niej odpowiednią trasę. Co byłoby zdecydowanie łatwiejsze gdyby nie fakt, że żadna z nas nie jest w stanie na mapie bez chwili dłuższego zastanowienia wskazać parlamentu. Jeśli gdzieś znajdziecie parę (chyba) włoskich turystów powiedzcie im że co złego to nie my i że jak ktoś mówi w obcym języku i jest w okolicach atrakcji turystycznej to może nie być z miasta.
Slajd 15
W środku całego szumu wokół Oxford Street znajdujemy małą zwykłą kawiarnię i nad kolejnymi kawami, sernikami i kanapkami omawiam z dawno niewidzianą przyjaciółką miesiące naszego życia, libretta musicali i ploty o znajomych. Z Nibi nie widziałam się kilka miesięcy ale cud internetu sprawia, że dziś nawet emigranci z drugiego końca Europy znają najnowsze towarzyskie plotki. Na całe szczęście zawsze można się pobawić w robienie zdjęć i pogadać o tym jak najlepiej upiąć włosy na ślub. Zanim się człowiek zorientuje mija mnóstwo czasu, kawa jest zimna, wiata osłaniająca od deszczu schowana, bo świeci piękne słońce i nawet stopy jakoś już nie bolą.
Slajd 16
W sklepie Disneya panuje podział nie do pobicia. Wśród zabawek z Avengersami ani jednej Czarnej Wdowy — tak jakby w filmie jej zupełnie nie było. Jest za to sporo dziewczynek piszczących na widok łuku Hawkeye’a (zwierz też by taki chciał). Piętro niżej rządzi różowy i nowy Kopciuszek. Można kupić niemal wszystko łącznie z sukienkami — błękitną, balową i białą którą Kopciuszek nosił na ślubie. Dziewczyny i dorosłe kobiety kręcą się pomiędzy wieszakami, rozsądnie wybierając zabawki dla rodzeństwa, dzieci, znajomych i kuzynostwa. Nie mogę się pozbyć wrażenia że gdyby Disney wydał serię takich sukienek dla dorosłych zeszłyby z wieszaków zanim ktokolwiek zdążyłby zaśmiać się z pomysłu, że dorosłe kobiety też chcą mieć sukienkę Kopciuszka. I plecak z Darthem Vaderem. Jako najlepszy zestaw.
Kobiety plotą włosy i plotkują. Cóż innego można robić (zwierz to zdjęcie robił a właściwie tylko przycisk nacisnął)
Slajd 17
W jednym z ostatnich HMV w Londynie błąkam się pomiędzy półkami. Wizyty za każdym razem pokazują mi jak wszystko się zmienia. DVD zepchnięte na tył sali niemal jak zapominane niegdyś kasety VHS. Jasne nowa technologia wypiera starszą. Jednak zmieniam się też ja — patrząc na kolejne filmy szukam tych których nie można dostać w Polsce a potem zadaje sobie pytanie czy naprawdę chce kupować je w Londynie czy nie wolę zamówić z Amazona. Kiedy dostrzegam na półce Pride a niedaleko obok Franka moje wątpliwości znikają. Jest coś takiego w możliwości kupienia sobie “na żywo” DVD z ukochanym filmem co nigdy się nie zestarzeje i nie przestanie mnie bawić. Tylko pewnie kiedyś zamkną mi ostatni sklep z DVD.
Slajd 18
Znów jedziemy autobusem patrząc na tłumy przechodniów przepływających ulicami. Jednak zdecydowanie bardziej fascynujące są budynki. Z perspektywy ulic rzadko patrzy się w górę ale teraz podziwiając świat z perspektywy wysokiego autobusowego piętra uderza mnie brak konsekwencji zabudowy. Te nowe i stare budynki ściśnięte razem obok siebie na jednej ulicy. Te porzucone pojedyncze ślady starej zabudowy, przejściowych architektonicznych mód, nowoczesność która zdążyła się zestarzeć. Niekonsekwencja spokojnej historii ma w sobie coś urzekającego. Nie żeby była piękna.
Slajd 19
Hinduskie jedzenie jest przepyszne, podobnie jak słodkie wino. Wieczorem znów rozlega się regularny stukot klawiatur. Wpisy się piszą, a za oknem zapada zmrok i już nie widać przecudownego krzaku róży który łaskawie posadzono — by nie dało się dostrzec, że siedzimy w suterenie. Obiecano mi wrzeszczące koty za oknem ale jest cicho i spokojnie. Gospodarze martwią się trochę, że mimo jadła, napoju i internetu dbają o mnie za mało. Może powinniśmy skoczyć na miasto i przeciskać się przez sobotni tłum w poszukiwaniu wybornych drinków retro. Ziewamy i wracamy do naszych klawiatur i słodkiego wina. Dobrze nam tak. Tylko nie rozpowiadajcie na dzielni bo stracimy respekt.
Książki kupuje się po to by zacząć je czytać od razu nie bacząc na zebrane wokół towarzystwo.
Slajd 20
Wpisy napisane. Wino wypite. Niedługo trzeba będzie się kłaść spać. Może zasnę i znów zapomnę gdzie jestem. A rano będę mogła sobie przypomnieć. I znów uśmiechnąć się na myśl o tym prostym fakcie. Jestem w Londynie
Ps: Dzisiejszy wpis zawiera piękne ilustracje wykonane ręką Marty co świadczy o tym, że jak się bardzo mocno wszystko ustawi to zwierz nawet znośnie wygląda
Ps2: Koniecznie przeczytajcie wpis o tym dlaczego rureczki dla facetów to nic nowego. Zdanie o męskich łydkach jak zwykle moje ;)