Nie czas wybierać kawalerów gdy płoną dystrykty czyli o nowych Igrzyskach Śmierci

Hej

Zwierz zwyk­le stara się pole­cieć do kina na kon­tynu­acje wiel­kich pro­dukcji od razu kiedy pojaw­ią się na ekranach. Nie chodzi nawet o to by dotrzeć z recen­zją przed wszys­tki­mi ale o zwykły brak cier­pli­woś­ci. Zazwyczaj bowiem, zwierz od momen­tu pojaw­ienia się napisów koń­cowych poprzed­niej częś­ci zaczy­na wyczeki­wać kon­tynu­acji. Jed­nak na Igrzys­ka Śmier­ci: W pierś­cie­niu Ognia, zwierz wybrał się bez poś­piechu. Dlaczego? Po pier­wsze ze wzglę­du na jego bard­zo ambi­wa­lentne pode­jś­cie do książek Collins, które choć mają sporo dobrych pomysłów, jako całość (zwłaszcza z punk­tu widzenia mech­a­nizmów rządzą­cych społeczeńst­wem żyją­cym w opresji)  jed­nak się nie sprawdza­ją. Dru­ga sprawa, to kwes­t­ia pier­wszego fil­mu, który choć sprawnie nakrę­cony nie był szczegól­nie pory­wa­ją­cy, a właś­ci­wie to zwierz się na nim strasznie wybudz­ił. Zde­cy­dowanie brakowało mu tego błysku po którym chce się jeszcze więcej. Tak więc tym razem zwierz powędrował do kina głown­ie dlat­ego, że w środy bile­ty są tanie. I jak zwyk­le w takich przy­pad­kach okaza­ło się, że na fil­mach może trochę się zwierz zna ale na czeka­niu nie za bard­zo.  A i oczy­wiś­cie są spoil­ery to znaczy, zwierz nie ukry­wa przed wami co się w filmie dzieje ale też jakoś nie omaw­ia szczegółowo fabuły.

Zobacz­cie jak ład­nie wychowani zan­im coś powiedzą pod­noszą rękę, ale tak serio mina chłopa­ka który gra Peetę praw­ie się przez cały film nie zmienia zdaniem bra­ta jedyne co robi, to myśli o chlebie. Ciuchy za to w 12 Dys­tryk­cie mają fajne, takie hipsterskie

Jeśli czy­tal­iś­cie książkę zapewne wiecie, że roz­pa­da się ona dość wyraźnie na dwie częś­ci. Przez mniej więcej połowę obser­wu­je­my życie Kat­niss po zwycięst­wie w Igrzyskach by potem obser­wować jej zma­gania na are­nie. O ile jeszcze opis podróży i prob­lemów w 12 dys­tryk­cie był ciekawy (choć raczej nie pory­wa­ją­cy) o tyle zma­gania na śmierć i życie zdawały się być doczepi­one tylko ze wzglę­du na tytuł cyk­lu. Czy­ta­jąc powieść zwierz był nieco znud­zony samy­mi Igrzyska­mi — o ile w pier­wszym tomie czuło się pewną ostate­czność o tyle tutaj od samego początku wszys­tko co dzi­ało się poza areną wydawało się ciekawsze, a autor­ka wydawała się powielać znane już schematy. Zwierz był ciekawy jak poradzą sobie z tym w filmie bo jak np. pokazy­wał przykład Pot­tera, z książ­ki która tak wyraźnie zmienia ton w połowie łatwiej zro­bić dwa filmy niż jeden, a i to nie gwaran­tu­je, że oba będą równie dobre. Tym­cza­sem w nowa odsłona Igrzysk radzi sobie z tym roz­dar­ciem doskonale. Film jest zre­al­i­zowany niesły­chanie sprawnie, z  książ­ki nieco wycię­to (zde­cy­dowano się nie pokazy­wać wid­zom wąt­pli­woś­ci doty­czą­cych 13 dys­tryk­tu), część skró­cono i tak pow­stała doskonale opowiedziana his­to­ria, która choć pros­ta, wcale nie grzęźnie w schema­cie. Jed­nocześnie tak wyważono pro­por­c­je, że nie ma wraże­nia by wątków przed Igrzyska­mi było za dużo, ani też by Igrzys­ka pożer­ały więk­szość filmu.

Nadal zwierz sugeru­je spo­jrzeć na minę Josha który chy­ba złożył ślu­by że jej nie zmieni, nato­mi­ast twór­cy mili wyraźnie sporo zabawy ze stro­ja­mi i fryzurą Jen­nifer, która najład­niej wyglą­da pod sam koniec filmu.

Przed ekraniza­cją książ­ki sporo się mówiło, że jed­nym z głównych moty­wów prze­wod­nich jest miłos­ny trójkąt — pomiędzy przy­ja­cielem z dziecińst­wa Gale’m (ten mniej ład­ny ale nadal przy­jem­ny z braci Hemsworth), Kat­niss i Peetą, który wraz z nią staw­ił się na pier­wszych i drugich Igrzyskach. Tylko, że tego miłos­nego trójką­ta w filmie jest właś­ci­wie niewiele, zarówno w czy­nach i dialo­gach. Gale może deklarować swo­ją miłość do Kat­niss ale dziew­czy­na wcale nie omdle­wa na samą myśl o nim, wręcz prze­ci­wnie widać, jak bard­zo nie chce się w tym momen­cie angażować. Z kolei związek z Peetą, udawany ze wzglę­du na media, opiera się na zupełnie real­nej wspól­no­cie przeżyć, podob­nej trau­mie i przy­jaźni. I choć chłopak czu­je się nieco zran­iony fak­tem, że jego uczu­cia są nieod­wza­jem­nione, to nie ma jed­nak rozdzier­a­ją­cych scen czy właś­ci­wie bezpośred­niej sytu­acji wyboru. Wręcz prze­ci­wnie ma się wraże­nie jak­by Kat­niss chci­ała by wszyscy dali jej trochę spokój. Co trochę nas uspoka­ja bo nie czas wybier­ać ukochanego gdy płoną dys­tryk­ty. O ile nie trud­no się dzi­wić, że autorce udało się to zawrzeć w pier­ws­zoosobowej nar­racji bohater­ki, o tyle żeby tą postać Kat­niss zobaczyć na ekranie potrzeb­na była dobra aktor­ka. A Jen­nifer Lawrence naprawdę doskonale gra — zwłaszcza tam gdzie musi wbrew stereo­ty­pom zagrać dziew­czynę, która naprawdę wolała­by dają­cych opar­cie przy­jaciół niż usy­cha­ją­cych z miłoś­ci ado­ra­torów. Fakt, że twór­cy fil­mu nie zde­cy­dowali się dodać więcej roman­su, czy jakichś ckli­wych scen dobrze o nich świad­czy. Fakt, że podo­ba się to wid­owni świad­czy o tym, że naprawdę nie wszyscy chcą oglą­dać dziew­czę­ta łagod­nie opada­jące w ramiona ukochanego

Zwierz tak inaczej wyobrażał sobie Finnic­ka, że trud­no mu było się przestaw­ić na wiz­ję z fil­mu, ale w sum­ie nie jest to postać źle zagrana czy obsadzona.

Zresztą w tym filmie chy­ba nawet bardziej niż w pier­wszej odsłonie widać jak bard­zo zamienione są trady­cyjne role. Kat­niss rzeczy­wiś­cie speł­nia tu rolę zwyk­le zarez­er­wowaną dla facetów — prze­wod­nicz­ki rebe­lii, wybranej, dym­nej i niepoko­rnej którą trze­ba chronić dla dobra społeczeńst­wa. Oczy­wiś­cie będzie ona bronić blis­kich ale równie schematy­cznie jak czynią to bohaterowie męs­cy, którzy zawsze mają w domu jakąś żonę i córkę (tu mamy matkę i siostrę). Z kolei na Peetę spada­ją trady­cyjne żeńskie schematy — gotowość do poświęce­nia w imię sprawy, głębok­ie niekoniecznie odwza­jem­nione ale trwałe uczu­cie i w końcu pakowanie się w kłopo­ty (ważny motyw trud­noś­ci z chodze­niem, na które zwyk­le „cier­pią” bohater­ki). Pee­ta jest ufny chęt­ny sojus­zom, Kat­niss prak­ty­cz­na i pode­jr­zli­wa. Co więcej pod­kreśla to cast­ing. Jen­nifer Lawrence jest bardziej ekspresyj­na, obec­na, kiedy jej bohater­ka celu­je z łuku do sojuszni­ka nie mamy wąt­pli­woś­ci że jest gotowa strzelić. Tym­cza­sem Josh Hutch­er­son niemal przez cały film wyglą­da jak­by nie do koń­ca zdawał sobie sprawy gdzie jest, zaś jego bohater bywa zamyślony czy wycis­zony. Kiedy bohaterowie gra­ją z Kapi­tolem stara­jąc się przekon­ać władze do odwoła­nia Igrzysk, Kat­niss wys­tąpi z poli­ty­czną deklaracją, Pee­ta będzie grał na emoc­jach widzów. W sce­nie gdzie obo­je mają popisy­wać się zdol­noś­ci­a­mi, to Pee­ta wyko­rzys­ta artysty­czne umiejęt­noś­ci wysyła­jąc zde­cy­dowanie sub­tel­niejszy przekaz poli­ty­czny niż walą­ca pros­to z mostu Kat­niss. Zwier­zowi ta zami­ana schematów się podo­ba, choć prawdę powiedzi­awszy, wolał­by by raczej porzu­cić schematy jako takie, niż tylko je zamienić w obrę­bie płci. Ale jak na razie to i tak bard­zo dobry krok. Zwłaszcza, że takich bohaterek jak Kat­niss naprawdę nie ma na ekranie wiele.

Gale, to postać ciekawa, niby wiel­ki chłop, opiekuńczy bun­town­ic­zo nastaw­iony, ale jak człowiek pomyśli, to właś­ci­wie chłopak nie przeżył nawet 1/10 tego co bohater­ka, i nie ma co grać gotowego na każde poświęce­nie bohat­era sko­ro on nigdy życiem nie ryzykował.

Twór­com udało się też rozwiązać prob­lem związany z fak­tem, że pier­ws­zo osobowa nar­rac­ja Kat­niss ogranicza w książce opis wydarzeń tylko do tych których jest bezpośred­nim świad­kiem. Posz­erza­jąc rolę prezy­den­ta Snow (doskon­ały Don­ald Suther­land) właś­ci­wie oglą­damy niemal wszys­tkie wydarzenia z dwóch per­spek­tyw — samej Kat­niss i wiecznie obser­wu­jącego ją Snowa reprezen­tu­jącego cały represyjny sys­tem. To dokon­ały zabieg bo uświadamia nam pomiędzy kim  toczy się rozry­wka, nada­je bez­duszne­mu sys­te­mowi twarz i to twarz ciekawą bo Snow nie wpa­da do trady­cyjnego schematu “Tego złego”. Doskon­ałe są sce­ny gdy oglą­da Igrzys­ka z wnuczką, która odbiera je zupełnie nie widząc, jego poli­ty­cznej gry. Co więcej w tym odcinku  rolę orga­ni­za­to­ra Igrzysk gra Philip Sey­mour Hoff­man co spraw­ia, że jego postać naty­ch­mi­ast — zresztą słusznie — przykuwa uwagę wiedza. Biorąc pod uwagę, co stanie się dalej, taka równoległa nar­rac­ja przed­staw­ia­ją­ca wydarzenia z per­spek­ty­wy to jed­nej, to drugiej strony jest bard­zo dobra i przewyższa dość monot­on­ną chwil­a­mi pier­ws­zoosobowa nar­rację bohater­ki. Co więcej twór­cy fil­mu pozwala­ją nam dzię­ki temu, zrozu­mieć pewne rzeczy zan­im pojmie je bohater­ka (nawet jeśli nie czy­tało się książ­ki moż­na szy­bko dostrzec, że uczest­ni­cy Igrzysk poświę­ca­ją się dla Kat­niss mimo, że sama bohater­ka tego nie widzi).

Zwierz musi przyz­nać, że najlepiej baw­ił się wtedy kiedy na ekranie prezy­dent Snow knuł z Plutarchem (który zastąpił Senekę ;)

Zan­im zwierz prze­jdzie do pochwał na tem­at aktorów, ma jed­ną uwagę negaty­wną, która jed­nak odnosi się raczej do książ­ki niż do samego fil­mu, choć szko­da że film bezre­fleksyjnie poszedł w tą stronę. Otóż Igrzys­ka Śmier­ci pole­ga­ją na zabi­ja­niu prze­ci­wników. Aby nasi bohaterowie nie stra­cili swo­jej moral­nej wyżs­zoś­ci, ich prze­ci­wni­cy, którym życzą śmier­ci muszą być źli. A właś­ci­wie o tyle gor­si od naszych bohaterów. Najczęś­ciej argu­ment jest taki, że trenowali by wygrać Igrzys­ka. O ile w pier­wszej częś­ci to ma sens, o tyle w drugiej naprawdę wys­tępu­ją wyłącznie zwycięz­cy a to oznacza, że oni też muszą mieć kogoś na sum­ie­niu. Nikt nie ma więc prawa być tym lep­szym czy gorszym – tym­cza­sem taki ich postrzegamy. Zwierz zawsze miał z tym prob­lem bo dla niego wszyscy uczest­ni­cy Igrzysk byli ofi­ara­mi sys­te­mu w tym samym stop­niu (co właśnie czyniło je trag­iczny­mi) kiedy na are­nie są dobrzy i źli, wszys­tko robi się zbyt proste. Tu prob­lem rozwiązano dość łopa­to­log­icznie, po pier­wsze źli są tacy klasy­cznie umięśnieni i jeszcze najlepiej łysi (co by od razu widać było, że to takie złe typy są) a po drugie praw­ie ich nie widz­imy, nic o nich nie wiemy, więc są właś­ci­wie tłem, tła. Wąt­pli­woś­ci co praw­da zosta­ją, ale nie są takie jak przy pier­wszej części.

Ponoć na zachodzie oburze­nie wywołał fakt, że genial­ny naukowiec jest czarnoskóry, oburze­nie zwierza wywołu­je fakt, że niby mamy przyszłość, a genial­ny naukowiec nadal musi gani­ać w oku­larach z gruby­mi oprawkami.

No właśnie czas może prze­jść do postaci w tle, i aktorów którzy je gra­ją. Dużo mówiło się o Samie Claflinie, który dostał rolę Finnic­ka Odaira. W książce postać ta wyda­je się zde­cy­dowanie ciekawsza, mniej jed­noz­nacz­na, w filmie wypa­da nieco płasko, ale rzeczy­wiś­cie gra­ją­cy go aktor jest uroczy co odpowia­da opisowi postaci z książ­ki. Co praw­da zwierz do sen­su był pewien, że bohater był ciem­noskóry ale może wyobraź­nia spłatała mu figla. Zresztą sko­ro przy kolorze skóry jesteśmy to Igrzys­ka Śmier­ci znów namiesza­ły. Przy pier­wszym filmie czytel­ni­cy oburza­li się na kolor skóry Rue, w tym na kolor skóry Bee­tee granego przez Hef­frey’a Wrigh­ta. Ale zapewne dlat­ego, że genial­nego naukow­ca w takich fil­mach niemal zawsze gra­ją biali. Zdaniem zwierza nie był to wybór ani dobry ani zły, bo postać jest bard­zo dru­go­planowa. Z pośród aktorów gra­ją­cych try­butów zwier­zowi najbardziej podobała się jena Mal­one w roli Johan­ny, jedynej oso­by w całym filmie, która wyda­je się być odpowied­nio wkur­zona tym jak ją potrak­towano. Jako jedy­na ma zresztą w filmie zabawne sce­ny, których zdaniem zwierza mimo wszys­tko jest trochę za mało. Zde­cy­dowanie ciekaw­iej jest nato­mi­ast poza areną Igrzysk. Gra­ją­ca Effie Eliz­a­beth Banks doskonale udało się pokazać, jak jej bohater­ka, która doskonale żyje z sys­te­mu Igrzysk, powoli zaczy­na dostrze­gać ich straszną niespraw­iedli­wość. Taką przemi­anę łat­wo przeszarżować a tu gestem, spo­jrze­niem i zmi­aną tonu gło­su udało się pokazać w sum­ie bard­zo głęboką przemi­anę. Zwier­zowi wciąż podo­ba się Woody Har­rel­son jako Haymitch — trud­no zagrać wkurza­jącego alko­ho­li­ka tak by widz od razu go pol­u­bił, a tu nasza sym­pa­tia od razu jest po jego stron­ie. W niewiel­kich rolkach błyszczą też Lenny Kravitz (OK to jest ten moment kiedy zwierz trady­cyjnie wzdy­cha nad tym jaki Lenny Kravitz jest piękny i zas­tanaw­ia się dlaczego bohater­ka nie zwiała z nim przy pier­wszej nadarza­jącej się okazji) jako Cin­na — w sum­ie ryzyku­ją­cy najwięcej ze wszys­t­kich styl­ista Kat­niss i Stan­ley Tuc­ci w niewielkiej roli prowadzącego pro­gramy telewiz­yjne, w której doskonale sku­mu­lował to co w przyszłoś­ci mediów najbardziej nas prz­er­aża. Tak to jest jak się doskon­ałego akto­ra umieś­ci w niewielkiej roli.

A w ogóle zwierz uważa, że w ide­al­nym sce­nar­iuszu, bohater­ka zwiała­by z pro­jek­tan­tem. Jeśli facet wyglą­da dobrze nawet z żół­tym cie­niem do powiek to trza się go trzymać ;)

Jak widzi­cie o filmie da się powiedzieć wiele dobrego. Jest niesły­chanie sprawnie wyreży­serowany, doskonale zmon­towany, nie ma dłużyzn, ma za to ładne kadry i dobrą muzykę. Wszyscy porząd­nie gra­ją, zaś całość wbrew temu co może­cie przeczy­tać, zde­cy­dowanie mniej niż książ­ka wyda­je się być tylko łącznikiem między pier­wszą a ostat­nią częś­cią cyk­lu. Nie zmienia to jed­nak fak­tu, że jest to jed­na z tych pro­dukcji, przy której choć miło się ją oglą­da, nie ma się ochoty np. na dru­gi seans. Całość niesły­chanie spój­na, ale pozbaw­iona jest humoru, odd­echu, takich scen do których wraca się częs­to bez koniecznoś­ci oglą­da­nia całego fil­mu. Oczy­wiś­cie trze­ba tu dodać, że zwierz nie jest sza­lonym fanem książ­ki, więc nie ma, tej sil­nej emocjon­al­nej więzi z mate­ri­ałem wyjś­ciowym. Co nie oznacza, że wybrać się na Igrzys­ka Śmier­ci 2 nie warto, bo zwierz zaryzykował­by bard­zo rzad­ko staw­ianą tezę, że jest to nieco lep­szy film od książ­ki na pod­staw­ie której pow­stał. A to już kom­ple­ment na który zasłużyły bard­zo nieliczne pro­dukc­je. Tak więc zwierz nie odradza, wiel­bi­cieli książ­ki wręcz zachę­ca (o ile w ogóle zachęt potrze­bu­ją) ale szcz­erze przyz­na, że to jed­na z tych pro­dukcji, które są poprawne, o których moż­na powiedzieć wiele ciepłych słów, ale nie pory­wa­ją. Przy­na­jm­niej zwierza.

Ps: Zwierz przy­pom­i­na, że do jutra trwa zabawa w odpowiadanie na zadane przez zwierza pytanie o to co łączy dwa filmy

ps2: Zwier­zowi przyszło do głowy, że może jak­iś czytel­nik poza face­bokowy nie wie, to zwierz infor­mu­je, że 3 sezon Sher­lock na BBC w te święta.