Hej
Jak może widzicie prawy góry róg bloga zwierza od dłuższego już czasu zdobi hasło „Normal people worry me” ( dla czytelników nie anglojęzycznych luźne tłumaczenie ” Normalni ludzie mnie niepokoją” – ale Ponura pewnie przetłumaczyłaby to lepiej). Zwierz umieścił to hasło nie bez powodu. Od bardzo dawna zwierz zwykł uważać się za nie do końca normalnego. Choć nie ubiera się ekscentrycznie, ani nawet szczególnie ekscentrycznie się nie zachowuje to jakoś zawsze wychodził z założenia że nie jest normalny.
Owo przekonanie potwierdzali z czasem rozmówcy zwierza w różnych kontekstach – a to gdy wspominał że przepisał ręcznie z komputera listę 500 największych filmów stulecia bo nie dała się wydrukować, albo gdy stwierdzał mimochodem że ogląda 25 seriali bądź też gdy radośnie informował o zwycięstwie w konkursie poezji religijnej. Niekiedy ów sąd wygłaszali także członkowie rodziny zwierza na przykład wtedy kiedy dobrowolnie udawał się słuchać Mahlera. Nie chodzi jednak o podkreślanie wyjątkowości zwierza który na swoim blogu o popkulturze skarży się na nieudane wyjścia do Filharmonii ale o to że zwierz im dłużej siedzi w internecie tym bardziej dochodzi do wniosku że dziś nikt nie chce być normalny.
Zanim zwierz zacznie dywagować musi stwierdzić że sam do końca nie wie kim są ci normalni ludzie. Jak podejrzewa są to dwie kategorie. Pierwsza to ludzie jakby żywcem wyjęci z badań statystycznych. Zwierz zna kilka takich osób które są niemal chodzącymi medianami – wszystko mają poukładane a ich zainteresowania, gusty i wybory życiowe są tak ładnie poskładane że właściwie po jeden rozmowie można wywnioskować jakie są ich poglądy na wszystko inne. Tych ludzi można uznać za ogólnie normalnych.
Drugi rodzaj ludzi to już twory na poły naszej wyobraźni na poły kultury popularnej – to ci mityczni otaczający nas ludzie których życie składa się z wydarzeń podobnych do naszych ale jakby lepszej jakości. Normalni ludzie zakochują się inaczej niż my, myślą inaczej niż my, martwią się czym innym niż my – i mają jeszcze jedną cechę nie istnieją. Są jakimś konglomeratem naszych obserwacji ( zawsze wyimkowych) i tego co bierzemy z kultury która rzecz jasna pokazuje nam tylko bardzo dobrze wyreżyserowaną rzeczywistość gdzie nikt nie budzi się rano z szopą na głowie i tylko w komediach romantycznych ludzie wylewają na siebie kawę. Owa normalność jest więc zawsze pozbawiona tego co stanowi dość przeciętną zawartość naszego życia.
Nie chce jednak zwierz dywagować o pojęciu normalności bo jest ono jak wszyscy wiedzą najczęściej nie definiowalne.Z resztą nawet zwierza ono nie specjalnie interesuje. Tym co go interesuje jest natomiast pojawiająca się w sieci zwłaszcza u młodych ludzi ( zwierz zakłada że to oni stoją za wszystkimi mikroblogami i stronami z obrazkami) potrzeba podkreślania że oni do tej normalnej grupy nie należą. Co więcej nie tylko podkreślanie ale i rosnąca duma że jest się nie tylko geekiem czy nerdem ale po prostu kimś kto nie pasuje do schematu. Oczywiście podkreślanie swojej wyjątkowości jest nieodłączną częścią naszej zindywidualizowanej zachodniej kultury – najlepiej żebyśmy ową indywidualność podkreślali wszyscy tak samo i przy pomocy tych samych drogich akcesoriów. Jednak to co zwierz obserwuje w sieci to raczej chęć podkreślenia tego co zazwyczaj wyrzuca się poza nawias tak pojmowanego indywidualizmu.
Nie jest to też znana każdej młodzieży próba stworzenia nowej subkultury .Zamieszczone w sieci filmik, obrazki czy nawet jedno linijkowe teksty tworzą obraz ludzi nie pasujących do głównego nurtu nie tylko dlatego, że są wspaniali i wyjątkowi czy też dlatego że słuchają takiej samej muzyki ale także dlatego że nie są w stanie dorównać temu co normalne.
Co więcej zamiast podkreślać swoją indywidualność w tej nienormalności szuka się ludzi podobnych sobie. I tak sieć zapełnia się pytaniami ” Czy ty też…” po których następuje wyliczenie typu ” rozmawiasz sam ze sobą”, „wysyłasz smsy do rodziny z nudnej imprezy tylko po to by wyglądać na zajętego” , ” mówisz znajomym że nie możesz się z nimi spotkać bo chcesz obejrzeć serial itd. Obok nich pojawiają się obrazki ludzi fatalnie tańczących i czy spędzających cale słoneczne dni wakacji przed ekranem komputera.
Wydaje się że dziś standard tego co „normalne” został tak wysoko wyśrubowany, że wszyscy czujemy się nienormalni i nie dorastający do wzorca stąd rozpaczliwe próby znalezienia innych równie nienormalnych ( a może jednych normalnych) jak my. Co więcej ta wymuszona przez nowe standardy ucieczka od bycia normalnym ( choć jednocześnie jest to ucieczka w bycie przeciętnym) jest tym co zwierz co raz bardziej zaczyna postrzegać jako wyróżnik pokolenia które może swoje życiowe doświadczenia nareszcie zweryfikować nie tylko w oparciu o życie ludzi których zna ale także tych z którymi nigdy nie miała styczności. Innymi słowy zwierz chce powiedzieć że prawdopodobnie tak czuli się młodzi ludzie już dużo wcześniej ale dopiero teraz wzorem tego co normalne nie jest kultura ale inni młodzi ludzie rozsiani po całym świecie.
Wracając do wstępu zwierz pragnie stwierdzić że sam do ludzi normalnych nic nie ma. Tylko go trochę niepokoją bo są ewidentnym przykładem że gdzieś tam normalność istnieje. Ale zwierz jakoś nigdy nie czuł wewnętrznej potrzeby by do niej dążyć.
Ps: Chyba widać że jest sezon ogórkowy bo zwierz zaczął pisać co raz bardziej zapętlone wpisy. Nie mniej jeśli przedrzecie się przez dość nieudolną argumentację zwierza to ma on nadzieje że zauważycie jakie to jest w gruncie rzeczy ciekawe zjawisko