Przelotnie czyli zwierz w Poznaniu cz.I

Hej

Do Poz­na­nia zwierza przy­wiały jak to ład­nie ujmu­je Zor­ka skut­ki uboczne. Skut­ki uboczne to wszys­tkie te rzeczy które zdarza­ją się w życiu blogera tylko z tego prostego powodu, że prowadzi blo­ga. Zwierz został zapros­zony do Poz­na­nia, przez orga­ni­za­torów Blogtej – spotka­nia bloger­skiego, które tym razem odby­wa się przy fes­ti­walu Mal­ta. O tym jak spotkanie wypadło dowiecie się jutro (zwierz pisze te słowa w sobot­ni wieczór korzys­ta­jąc z dobrodziejst­wa Inter­ne­tu w poko­ju hotelowym) a dziś zwierz, który wie, że lubi­cie jego uwa­gi z miast Pol­s­ki chci­ał­by wam  napisać o swoich wraże­ni­ach z Poz­na­nia, w którym co warto zaz­naczyć nie jest ani po raz pier­wszy ani po raz dru­gi (prawdę powiedzi­awszy w tym roku zwierz był już w Poz­na­niu dwa razy) więc być może drepcząc po swoich dawno ustalonych ścieżkach zwierz nie miał cza­su na jakieś szczegól­nie odkry­w­cze obserwacje.

Tu moi drodzy zwierz uwiecznił rzad­kie zjawisko w ostat­nich dni­ach — Poz­nań zalany słońcem

Do Poz­na­nia zwierz wjeżdża wygod­ną  autostradą.  Rzecz jas­na zwierz nie prowadzi za kierown­icą siedzi Ponu­ra,  i obie mimo, że prze­cież może­my się jeszcze spoko­jnie nazy­wać  młody­mi z zaskocze­niem dochodz­imy do wniosku, że nie spodziewałyśmy się  że za naszego życia będziemy jechały autostradą przez nasz kraj.  Rozglą­da­jąc się na około dostrzegam ten sam bez­duszny mikroświat sku­pi­ony wokół autostrad – tak samo wyglą­da­jące punk­ty obsłu­gi klien­tów, te same ekrany chroniące mieszkańców okolicznych wsi przed hałasem, nawet obraz­ki ptaków na szy­bach są te same. Europa chce się rzec z mieszan­iną dumy i pewnego zawodu który każe jakoś tak irracjon­al­nie tęsknić za uroz­maiconym kra­jo­brazem dróg kra­jowych. Ale wtedy gdzieś niedaleko autostrady dostrzeże się zna­jome syl­wet­ki pasą­cych się krów i nagle robi się jakoś swo­jsko i kra­jowo.  I tak zwierz powoli godzi się z fak­tem, że autostrady są rzeczy­wiś­cie skok­iem cywiliza­cyjnym przez­nac­zonym dla kierow­ców a nie dla pasażerów lubu­ją­cych się w obser­wowa­niu życia za oknem.

Hotel do którego docier­amy wyglą­da zna­jo­mo. W kwiet­niu na Prykonie zwierz zatrzy­mał się w tym samym budynku. Dopiero po przekrocze­niu progu poko­ju zda­je sobie sprawę, że jego tani pokój na ostat­nim piętrz z którego korzys­tał w kwiet­niu e nie przeszedł jeszcze liftin­gu czego nie da się powiedzieć o ele­ganckim i nowoczes­nym poko­ju w którym tym razem zwierz dostał zak­wa­terowanie. Nim Ponu­ra wyrzu­ci zwierza na przechadzkę po mieś­cie uda­je się w telewiz­orze zła­pać jeszcze gol Hisz­panów w meczu z Holandią. Wychodz­imy na mias­to, jest ład­nie ciepło i moi wygry­wa­ją.  Klucząc  uliczka­mi dochodz­imy do rynku. Po drodze mijamy plac Wol­noś­ci, który ter­az prze­jął we władanie Mal­tańs­ki fes­ti­w­al. Trwa jak­iś kon­cert, na leżakach siedzą zad­owoleni młodzi ludzie a dzieci z energią która opuś­ci je już za kil­ka godzin (i za kil­ka lat) bie­ga­ją w kółko. Mias­to żyje, bo w końcu dlaczego miało­by spać w ciepły czer­w­cowy wieczór. Na rynku siadamy w kna­jpie którą zwierz kojarzy z tego, że kiedy był tu w sty­czniu kiedy rynek był zupełnie pusty wnętrze wydawało się przy­jemne. Ter­az wszys­tkie  ogród­ki są wys­taw­ione, na środ­ku rynku rozstaw­ia się jar­mark i sce­na.  Życie  trwa, a my zna­j­du­je­my się w chy­ba w jed­nym ogród­ku  na rynku w którym nie trans­mi­tu­je meczu. Może i dobrze bo porażkę Hisz­panów znaczą tylko chóralne okrzy­ki z baru obok.  Wieczór jest jed­nak ciepły, jedze­nie dobre, drin­ki zimne, a zna­jome aku­rat zajechały do Poz­na­nia. To jed­na z takich chwil,  w których zapom­i­na­jąc o niedolach dnia codzi­en­nego człowiek może przez chwilę poczuć, że jest mu dobrze na świecie. A przy­na­jm­niej – biorąc pod uwagę obser­wowaną jed­nym okiem porażkę Hisz­panii – nie jest mu tak źle jak być mogło.

Koniecz­na podróż­na kon­sumpc­ja alko­holu popraw­ia poczu­cie humoru i pozwala radośnie cieszyć się prze­by­waniem poza rama­mi włas­nego miasta

Następ­nego dnia wsta­je­my wcześnie rano, z zami­arem zobaczenia w mieś­cie ile się da przez te kilka­naś­cie wol­nych godzin. Zaczy­namy komer­cyjnie bo od spaceru do Starego Browaru. Zwierz pamię­ta jak to niewielkie cen­trum hand­lowe dopiero się otwier­ało. Wów­czas spraw­iało wraże­nie luk­su­sowego i prestiżowego. Ter­az kiedy moż­na podzi­wiać całość widać, że choć architek­ton­icznie nadal jest to budynek cud­own­ie zaadap­towany na potrze­by galerii hand­lowej, to jed­nak nie da się uciec przed fak­tem, że  wszys­tkie galerie hand­lowe są do siebie podob­ne. Co z kolei spraw­iło, że zwierz zad­u­mał się nad fak­tem, że tyle sobie nawza­jem sprzeda­je­my ubrań. Jak­by wszys­tkie inne pro­duk­ty jakie przy­chodzi nam naby­wać były dru­gorzędne wobec ubrań kupowanych w dziesiątkach sklepów. Zwierz choć z natu­ry refleksyjny nie miał cza­su poświę­cić się tej myśli, bo przy towarzysze­niu przelot­nych opadów przeszłyśmy na rynek. Tam w jed­nej z ulu­bionych księ­gar­ni zwierza (w Arse­nale) doszło do wydarzenia, które zwierz być może powinien zapisać w jak­iś annałach. Nie tylko bowiem pier­wszy raz rozpoz­nano zwierza na uli­cy w sytu­acji abso­lut­nie neu­tral­nej (na Pyrkonie zdarza­ło się to nag­min­nie ale moż­na stwierdz­ić że tłum był odpowied­nio dobrany) to jeszcze spotkanie zakończyło się wspól­nym zdję­ciem. Zwierz przez chwilę poczuł się jak cele­bry­ta, choć następ­ną chwilę spędz­ił głu­pio kręcąc się między półka­mi nie za bard­zo wiedząc co wobec takiego wydarzenia miał­by ze sobą zrobić.

Na całe szczęś­cie krótkie dni łat­wo wypełnić kole­jny­mi zda­ni­a­mi. Tym razem zwierz postanow­ił spotkać się z Zroką, której wstyd było­by choć na chwilę nie spotkać prze­by­wa­jąc w Poz­na­niu.  Bloger­ka która ciepło zostaw­ia dla wszys­t­kich swoich podopiecznych w hos­picjum zaś złośli­wość dla świa­ta zewnętrznego, jak zwyk­le okaza­ła się doskon­ałym towarzyszem rozmów a do tego niesły­chanie pomoc­nym prze­wod­nikiem, który doprowadz­ił nas do miejs­ca wręcz obow­iązkowego na mapie zwiedza­nia Poz­na­nia czyli do Pyra Baru. Kon­sumpc­ja Zbocz­ka (zapiekan­ki z ziem­ni­aka­mi, boczkiem i serem Moz­zarel­la) oraz Pyry z Gzikiem (czyli jak­by to inaczej powiedzieć ziem­ni­a­ka z twarożkiem) okaza­ły się jed­nym z naj­jaśniejszych punk­tów dnia, dają­cych siłę na dal­sze spac­ery. Ten zaś zaplanował zwierz mając w głowie, że Ponu­ra jego towarzysz­ka dopiero pier­wszy raz jest w Poz­na­niu. Korzys­ta­jąc z krótkiej chwili pomiędzy przelot­ny­mi opada­mi udałyśmy się więc na Ostrów Tłum­s­ki, który zwierz ostat­ni raz zwiedzał, lata temu kiedy dopiero szykował się do studiów historycznych.

Zgod­nie z zasadą — dzi­ałaj glob­al­nie kon­sumuj lokalnie zwierz udał się do Pyara Baru

Ostrów to jed­no z takich miejsc, gdzie odnosi się wraże­nie, że czas płynie jak­by odrobinę inaczej. Pod kat­e­drą siadamy na chwilkę i czekamy jak w ryt­mie marsza wesel­nego z Lohen­g­ri­na para mło­da wyjdzie z koś­cioła. Przyglą­da­jąc się świad­kom, zaparkowane­mu odpowied­nio ozdo­bione­mu samo­chodowi a w końcu samej pan­nie młodej w sukience przy­wodzącej na myśl jedynie bezę ponown­ie łapię się na myśli, że dni które dla zwierza są zupełnie zwycza­jne dla kogoś wyz­nacza­ją ważne życiowe cezury.  Obser­wu­jąc kątem oka niecier­pli­wią­cych się turys­tów prag­ną­cych wyko­rzys­tać główne wejś­cie do koś­cioła zas­tanaw­iam się nad tym jak bard­zo obok przepły­wa­ją lin­ie naszych przeżyć. Zresztą kiedy już kończymy zwiedzanie koś­cioła po całym ślu­bie zosta­ją jedynie płat­ki sztucznych kwiatów który­mi obsy­pano  parę młodą.  Ślad  który rozpoz­na­je się nieza­wod­nie nawet wtedy gdy nie widzi­ało się ślubu, wesel­ników czy białej sukien­ki.  Ostrów został niedawno uprząt­nię­ty wyre­mon­towany i wzbo­ga­cony o budyn­ki muzealne – stanowisko arche­o­log­iczne i bra­ma Poz­na­nia – dwa nowoczesne budyn­ki wple­cione pomiędzy niską spoko­jną zabu­dowę.  Ta jed­nak spraw­ia wraże­nie jak­by pow­stała tylko po to by cieszyć oko niewielki­mi budynka­mi, uporząd­kowany­mi uliczka­mi, równym brukiem i ide­al­nie usad­zony­mi drze­wa­mi. Kiedy opuszcza się Ostrów ma się wraże­nie jak­by  minęło zde­cy­dowanie więcej cza­su a świat dookoła niespodziewanie przyśpieszył tracąc leni­wy spokój sobot­nich połud­ni, w cza­sie których popi­ja się ciepłą herbatę i je domowe ciast­ka czeka­jąc na koniec deszczu.

Czas zaś nieste­ty pędz­ił nieubła­ganie a na zwierza czekała już niemal ostat­nia tego dnia atrakc­ja. Orga­ni­za­torzy fes­ti­walu Mal­ta prag­nąc uszczęśli­wić zwierza zarez­er­wowali mu miejsce na jed­nym z najbardziej oble­ganych spek­tak­li fes­ti­walu czyli Fase w chore­ografii Anne Tere­sa De Keers­maek­er. Zwierz powie wam szcz­erze, że nie wie jak oce­ni­ać wys­tęp. Taniec nigdy nie był jego medi­um a chore­ografia min­i­mal­isty­cz­na – w tym przy­pad­ku moc­no zgrana z min­i­mal­isty­czną muzyką wydawała się do zrozu­mienia wyma­gać znacznych nie posi­adanych przez zwierza kom­pe­tencji. Ostate­cznie zwierz doszedł jed­nak do wniosku,  że nie będąc ekspertem może przyjąć po pros­tu, że wszys­tkie jego intu­ic­je są równie słuszne co nie słuszne i nie mieć wyrzutów sum­ienia, że nie zrozu­mi­ał spek­tak­lu. O ile w ogóle o zrozu­mie­nie tu chodzi. A jako że każdy wysiłek intelek­tu­al­ny wyma­ga zrekom­pen­sowa­nia jakimś dobrym posiłkiem to wieczór zakończyłyśmy kolacją w hisz­pańskiej restau­racji gdzie kątem oka moż­na było podzi­wiać zwycięst­wo Kostaryki.

Plan fes­ti­walu zwierz ma trochę tylko szko­da że na sam fes­ti­w­al cza­su już braknie

Poz­nań to jed­no z tych miast które zwierz zawsze odwiedza z przy­jem­noś­cią. Za każdym razem mias­to daje mu jak­iś nowy kawałek – nie zawsze budzą­cy miłość zwierza ale przy­na­jm­niej miłe zaskocze­nie. Zwierz chy­ba w Poz­na­niu mieszkać by nie mógł (ma dzi­wne pode­jrze­nie, że jest zbyt prze­siąknię­ty Warsza­wą) ale odwiedzanie tego mias­ta (dość reg­u­larnie) zawsze spraw­iło zwier­zowi przy­jem­ność. Może dlat­ego, że zwierz nie pamię­ta kiedy ostat­nim razem samochód tak po pros­tu przepuś­cił go na światłach. A może dlat­ego, że zwierz ma słabość do zad­banych przestrzeni, których w Poz­na­niu nie braku­je. A może każde miejsce w którym dobrze się czu­je­my pięknieje nie pyta­jąc o zdanie his­to­ryków i architek­tów. A zwierz w Poz­na­niu zazwyczaj bawi się dobrze.

Ps: Zwierz jeszcze jutro napisze dwa słowa o swoich Poz­nańs­kich przy­go­dach a potem wracamy do nor­mal­nego ryt­mu pop­kul­tur­al­nej pracy

Ps2: Jed­ną z rzeczy jakich zwierz zaz­droś­ci Poz­na­ni­akom są dobre księ­gar­nie – zwierz w krótkim cza­sie znalazł co najm­niej trzy ciekawe pod­czas kiedy w Warsza­w­ie łowy na nie sieciową księ­gar­nię robią się co raz trudniejsze.