Dziś jest dzień dziecka i zgodnie ze zwierzową tradycją tego dnia cały wpis poświęcony jest ciekawostkami na jeden – wybrany przez zwierza temat. Nie ma tu żadnej zasady, po prostu raz do roku, zwierz nie udaje, że ogląda filmy dla innych powodów niż gromadzenie o nich nikomu nieprzydatnych ciekawostek. W tym roku zwierz wybrał na przedmiot analizy swojego ulubionego reżysera Wesa Andersona i jego filmy.
Genialny Klan (Royal Tannenbaums)
W filmach Wes Andersona pojawia się sporo książek, które nie istnieją. W Genialnym Klanie (Royal Tenenbaums) były to: Accounting For Everything: A Guide to Personal Finance, non-fiction by Henry Sherman, Dudley’s World, non-fiction by Raleigh St. Clair, Family of Geniuses, a memoir by Etheline Tenenbaum, Old Custer, a novel by Eli Cash, The Peculiar Neurodegenerative Inhabitants of the Kazawa Atoll, non-fiction by Raleigh St. Clair, Three Plays (“Erotic Transference,” “Nakedness Tonight,” “Static Electricity”), by Margot Tenenbaum, Wildcat, a novel by Eli Cash. W Kochankach z księżyca Moonrise Kingdom): Disappearance of the 6th Grade by Burris Burris, The Francine Odysseys by Gertrude Price. The Girl from Jupiter by Isaac Clarke (powieść dostała autora z połączenia Arhura C. Clarke i Isaaca Asimova), The Light of Seven Matchsticks by Virginia Tipton, The Return of Auntie Lorraine by Miriam Weaver, Shelly and the Secret Universe by Nan Chapin
W filmie pojawia się ręka bohatera granego przez Bena Stillera, który będąc dzieckiem został postrzelony przez ojca z wiatrówki i nadal trochę śrutu pozostało pomiędzy jego palcami. W istocie ręka należy do Andrew Wilsona – brata aktorów Owena i Luke’a Wilsonów (obaj występują w filmie). Owen Wilson rzeczywiście postrzelił brata kiedy byli dziećmi i Andrew istotnie miał w dłoni kawałek śrutu.
Jeden z bohaterów filmu ma sokoła imieniem Mordechai. Pierwszy sokół „zatrudniony” do tej roli został porwany dla okupu. Ponieważ filmowcy nie mieli czasu czekać aż sokół się znajdzie a okup zostanie opłacony zatrudniono innego ptaka. Ponieważ twórcy bali się, że widzowie zauważą zmianę jeden z bohaterów zwraca uwagę że Mordechai ma coraz więcej białych pór.
Anjelica Huston która gra w filmie matkę bohaterów opowiadała, że zarówno ona jak i Bill Murray bardzo bali się jak przebiegnie współpraca Wesa Andersona z Genem Hackmanem który ponoć potrafi być trudnym i bardzo nieprzyjemnym dla reżyserów aktorem. Ich troska była ponoć posunięta do tego stopnia że w dni wolne od pracy Bill Murray zjawiał się na planie by sprawdzić czy Hackman nie traktuje źle Andersona.
W filmie występuje Brian Tanenbaum (gra jednego z sanitariuszy). To przyjaciel ze studiów zarówno reżysera jak i scenarzysty filmu. Twórcy nie tylko pożyczyli sobie do filmu jego nazwisko (ponoć dlatego, że bardzo im się podobało) ale też imię jego siostry Margot (tak ma w filmie na imię bohaterka grana przez Gwyneth Platrow).
Danny Glover gra w filmie eleganckiego i spokojnego gentelmana, który zabiega o rękę pani Tanenbaum. Zgodnie z zamiarem reżysera jego ekranowy wygląd i zachowanie miało jak najbardziej przypominać rozpoznawalny styl Kofi Annana – ówczesnego sekretarza generalnego ONZ
Rushmore
Owen Wilson występował w filmach Andersona i był współautorem scenariuszy. W tym filmie też się pojawia choć w nietypowej roli – to jego zadęcie wisi na ścianie bohaterki granej przez Olivię Williams. Jest to zdjęcie jej zmarłego męża.
Wes Anderson bardzo chciał zatrudnić Billa Murray’a ale zupełnie nie miał pieniędzy na aktora tego formatu. Murray zgodził się grać prawie za darmo (zapłacono mu coś ok. 9 tys. dolarów) bo bardzo spodobał mu się scenariusz. Kiedy produkujące film studio Disneya nie zgodziło się wydać pieniądze na sceny z helikopterem (taka scena kosztowała by koło 75 tys. dolarów), Murray dał Andersonowi niewypełniony czek i kazał wpisać sumę która pokryje koszty. Aktor wiedział co robi, bo występy w filmach Andersona ożywiły jego nieco zamierającą wówczas karierę
Właściciel Bentleya którego można zobaczyć w filmie, zgodził się go wypożyczyć tylko pod warunkiem że jego córka pojawi się w filmie.
W filmie Max (grany przez Jasona Schwartzmana) prosi jedną z bohaterek by zdjęła okulary bo bez nich wygląda dużo ładniej. Niemal identyczną scenę znajdziecie w Rockym gdzie dziewczynę która zdejmuje w końcu okulary gra Talia Shire, matka Jasona Schwartzmana. W filmie znajdziemy też nawiązania do Ojca Chrzestnego i Czasu Apokalipsy – filmów wyreżyserowanych przez wujka Jasona Schwartzmana – Francisa Forda Coppolę.
W Rashmore podobnie jak niemal wszystkich filmach Wesa Anderona znajduje się kilka ujęć kręconych pod wodą.
Podwodne życie ze Stevem Zissou (The Life Aquatic with Steve Zissou)
W filmie jeden z bohaterów śpiewa po portugalsku. Piosenki które śpiewa to przetłumaczone i zaaranżowane na gitary utwory Davida Bowie.
Cate Blanchett została zatrudniona do roli ciężarnej dziennikarki. W czasie prac charakteryzatorów nad jej ciążowym brzuchem aktorka zemdlała. Ponieważ nigdy się jej to nie zdarzało poszła do lekarza. Okazało się, że naprawdę jest w ciąży. Wes Anderson miał ponoć oskarżać ją, że nieco za daleko posunęła się w podążaniu za aktorstwem metody.
Scenarzyści filmu (Noah Bambach i Wes Anderson) pisali scenariusz do filmu we włoskiej restauracji, stąd wiele postaci ma imiona i nazwiska kelnerów a część nazw własnych to po prostu nazwy potraw które scenarzyści znaleźli w menu.
Seymour Cassel został zatrudniony do niewielkiej roli przyjaciela głównego bohatera, zjedzonego przez rekina. Znany krytyk filmowy Roger Ebert wspominał, że Cassel dzielił się z nim marzeniem, że chciałby kiedyś w filmie zostać pożartym przez rekina.
Muzyka jaką słychać w tle kiedy Steve Zissou oprowadza ludzi po swojej łódce to tak naprawdę motyw przewodni do Genialnego Klanu puszczony od tył.
Pociąg do Darjeeling (Darjeeling Limited)
Choć sporo osób w filmie pali to nikt, przez cały film nie dąży wypalić papierosa do końca.
Sceny rozgrywające się w pociągu, naprawdę zostały nakręcone w pociągu. Oczywiście nie komercyjnym – lokomotywa wraz z dziesięcioma wagonami została wyposażona od Northwestern Railways. Nikt nigdy wcześniej w ten sposób nie załatwiał spraw zdjęć w pociągu, więc przewoźnik nie do końca wiedział co robić. Ostatecznie zgodzono się wypożyczyć wagony i wydać zgodę na dostosowanie ich do potrzeb filmu.
Bracia wiozą ze sobą jedenaście walizek. Cały zestaw zaprojektował Marc Jacobs dla Louis Vuitton. Walizki są udekorowane małymi żyrafami, nosorożcami i antylopami. Te z kolei zaprojektował Eric Chase Anderson, prywatnie brat reżysera.
Historia tego filmu to też historia wielu inspiracji. Ponoć pomysł na film rozgrywający się w Indiach przyszedł do głowy Andersonowi podczas specjalnego pokazu filmu Rzeka Renoira który zorganizował dla niego nikt inny tylko Martin Scorsese (reżyser lubi Andersona a Bottle Rocked – reżyserki debiut Andersona ogłosił kiedyś jednym z najlepszych filmów lat 90). Ostatecznie jednak Anderson Zadedykował film Satyajit Ray (zwierz nie wie jak to poprawnie odmienić) – wybitnemu indyjskiemu reżyserowi i scenarzyście.
Fantastyczny Pan List (Fantastic Mr.Fox)
W przeciwieństwie do większości filmów gdzie dźwięk nagrywa się w studio w przypadku Fantastycznego Pana Lisa, Anderson wyprowadził swoich aktorów na powietrze. Aktorzy nagrywali dźwięk w lesie, na strychu, w stajni. Jeśli mamy scenę w której bohater jedzie na motocyklu to dubbingujący pana lisa George Clooney naprawdę siedział na motocyklu w czasie kręcenia sceny. Zdaniem reżysera dzięki temu udało się stworzyć bardziej naturalną atmosferę nagrywania dźwięku.
Przez większość czasu Wes Anderson reżyserował swój film z Paryża, przesyłał animatorom pomysły na wygląd scen a potem odbierał od nich materiały które montował u siebie w Paryżu. Pojawiły się nawet oskarżenia że reżyser spędził na planie trochę za mało czasu. Z drugiej strony, dzięki temu mógł nadzorować jednocześnie pracę kilku zespołów pracujących nad filmem.
W jednej scenie Kret gra na fortepianie. To wersja „Night and Day” Cola Portera w wykonaniu Arta Tatuma pianisty i kompozytora. Nie jest to przypadek bo Tatum był niewidomy a krety jak wiadomo mają bardzo słaby wzrok.
Wszystkie stroje które nosiw filmie główny bohater – fantastyczny Pan Lis, są wersją ubrań reżysera, zwłaszcza charakterystyczny brązowy garnitur który najczęściej jest kojarzony z Andersonem.
W jednej scenie mały lisek Ash czyta komiks. Tytuł komiksu brzmi „White cape vs Black Dogs” (Biała peleryna kontra czarne psy). Fani filmu przypuszczają jednak że tak naprawdę nasz bohater czyta Maus Arta Spiegelmana. Strony komiksu są bardzo podobne do tych znanych ze słynnego komiksu o Zagładzie, zaś obrazek na ostatniej stronie to po prostu jeden z kadrów znanych z Maus.
W scenie w której Pan Lis przegląda gazetę i znajduje w niej ogłoszenie dotyczące wyprzedaży kominiarek dla bandytów wszystkie artykuły dookoła to po prostu fragmenty książki o Fantastycznym Panu Lisie.
Wes Anderson występuje w różny sposób w prawie wszystkich swoich filmach (np. w Genialnym Klanie mówił głosem jednego z komentatorów którzy komentują mecz tenisa) w Fantastycznym Panu Lisie podkładał głos pod łasicę która pokazuje Lisowi dom w drzewie.
W jednym z momentów filmu Lis mówi swojemu synowi że ma dokładnie 29 minut żeby przeprosić swojego kuzyna. I rzeczywiście 29 minut filmu później dochodzi do przeprosin.
Kochankowie z księżyca (Moonrise Kingdom)
Kiedy bohaterka filmu Suzy czyta na głos w pewnym momencie przestaje. Słuchający jej Sam mówi „Czytaj dalej” i w tym momencie dziewczynka zaczyna czytać część drugą powieści. W istocie jest to dokładnie połowa filmu (scena rozgrywa się w 47 minucie filmu i zostaje jeszcze 47 minut). Innymi słowy naprawdę zaczyna się część druga.
Film miał premierę tylko w czterech kinach – dwóch w Nowym Jorku i dwóch w Los Angeles. Jeśli podzielimy zarobki jakie przyniósł to wychodzi 167,250 dolarów na ekran. To znaczy, że film zarobił najwięcej na jedno kino ze wszystkich filmów (z wyłączeniem animacji).
W filmie widzimy artykuł poświęcony bohaterowi granemu przez Harvey Kietela, na samym początku artykułu znajdziemy cytat „Are we men, or are we mice?”. To nawiązanie do Złego Porucznika w którym też występował Kietel, w którym zadaje podobne pytanie „What are you, men or mice?”
W filmach Wesa Andersona niemal zawsze coś złego dzieje się psom. W Moonrise Kingdom pies jest ofiarą w czasie bijatyki w Lesie, w Genialnym Klanie zostaje przypadkowo przejechany, w Podwodnym Życiu ze Stevem Zissou pies zostaje porzucony.
Grand Budapest Hotel
Zazwyczaj kiedy widzimy gazetę w filmie, to artykuły w niej pokazane albo stanowią przypadkowe zdania, albo są niewyraźne i nie mają wiele wspólnego z tym co możemy zobaczyć w nagłówku. W Grand Budapest Hotel wszystkie artykuły w gazetach dokładnie opisują to co można wyczytać z nagłówka. Wszystkie artykuły napisał Wes Anderson.
Podobno kiedy Wes Anderson zgłosił się do Ralpha Fiennesa z propozycją roli ten odmówił. Anderson i tak przesłał mu scenariusz. Kiedy Fiennes zadzwonił do niego z pytaniem którą rolę miałby właściwie zagrać, reżyser zapytał aktora, którą by chciał sobie wybrać. Anderson chwalił się że ta metoda działa, bo gdy pozwoli się aktorowi samemu zdecydować którą rolę by zagrał to dużo łatwiej przekonać go do całego projektu.
Większości bohaterów naprawdę złe rzeczy przydarzają się poza zasięgiem kamery. Jednak film dostał kategorię R. Głównie za sprawą tego że sporo się w nim przeklina.
Jeśli w jakimkolwiek filmie Andersona pojawia się ręcznie napisana notka to można bez trudu rozpoznać charakter pisma. To dlatego, że wszystkie ręcznie pisane notki w filmach reżysera są napisane jego ręką. W Grand Budapest Hotel Agatha dostaje „tajną” notatkę która teoretycznie napisana jest szyfrem. W istocie po prostu kilka liter jest napisanych w ich lustrzanym odbiciu.
Wes Anderson twierdzi, że niezwykły wygląd filmu zawdzięcza częstym wizytom w bibliotece kongresu gdzie mógł oglądać pokolorowane zdjęcia starych Austro-Węgier. Jednocześnie był bardzo zadowolony, że udało mu się znaleźć miejsce do nakręcenia filmu w Gorlitz – jak twierdzi, fakt że to miasto graniczne i że blisko stamtąd do Czech czyniło je absolutnie idealnym miejscem do rozgrywania historii związanej z Europą Środkową.
Każda epoka w filmie została nakręcona w nieco inaczej, także jeśli chodzi o rozdzielczość obrazu. Film trafił do kin z bardzo dokładnymi instrukcjami jak należy go wyświetlać, jak ustawić głośność i jasność.
Zwierz nie wie czy wszyscy czytelnicy bloga wiedzą, ale niezależnie od tego czy ciekawostki wam się podobały czy nie to dzień dziecka można obchodzić niezależnie od wieku. Jeśli jest się dzieckiem (czyli tak pi razy drzwi do momentu kiedy to rodzice kupują nam prezenty) wtedy można świętować z pompą. Jeśli jest się podejrzanie dorosłym (tylko wedle metryki) wtedy można sobie miło spędzić dzień i wyliczać wszystkie cudowne zalety nie bycia dzieckiem. Jeśli się posiada dziecko, cóż wtedy można czerpać radochę z tego, że nasze dziecko się cieszy. W każdym razie to jedno z tych świąt które obejmują wszystkich i nikt zwierza nie przekona, że jest inaczej.
Ps: Ilość rzeczy do zrecenzowania przez zwierza rośnie jakoś dramatycznie i chyba zwierz nigdy się spod zaległości nie wykopie. A w Londynie był tylko kilka dni!
Ps2: Razem z Pawłem zbieramy pytania do naszego podcastu – a właściwie do odcinka naszego podcastu który będzie nagrywany już jutro. Dlatego byłoby miło gdybyście podrzucili jakieś pytania do nas. Oczywiście jeśli jakieś macie.