?
Hej
Zwierz zorientował się, że kiedy ostatni raz podawał wam swoje ulubione fragmenty muzyki filmowej było to dokładnie dwa lata temu (no dobra nie dokładnie ale dwa lata temu), wszyscy doskonale wiemy ile się człowiek przez dwa lata zdąży nasłuchać, muzycznie zakochać (wszyscy przez to przeszliśmy, kiedy nam w kółko jeden utwór gra w głowie i nie jesteśmy się w stanie od niego odczepić). Zwierz wychodzi z założenia, że takich (nawet chwilowych) muzycznych olśnieni nigdy dość, że nawet jeśli po pół roku nie będziemy mogli danego utworu nigdy więcej słuchać, to zawsze warto szukać, dzielić się i przechowywać w pamięci. Zwierz musi was od razu uprzedzić – jego muzyczne gusta (jeśli chodzi o muzykę filmową, bo nie koniecznie klasyczną) kształtują się dość konsekwentnie w głównym nurcie, więc wielkich zaskoczeń tu nie znajdziecie. Zwierz musi was też uprzedzić, że lubi jak mu coś ładnie plumka w tle więc większość melodii może się wydawać odrobinę na jedno kopyto, no ale wszyscy jesteśmy niewolnikami naszych gustów. Kolejna sprawa – zwierz ma niekiedy gust żenująco zły, no ale wszyscy mamy czasem żenująco zły gust więc nie ma się co krygować. Z resztą jeśli macie ulubione kawałki klasyki zwierz byłby niezwykle wdzięczny gdybyście je podrzucili w komentarzach – strasznie fajnie jest się w ten sposób dowiedzieć co aktualnie gra w waszych głowach. A jeśli brakuje wam wielkich hitów to zwierz odsyła do TEGO wpisu sprzed dwóch lat, gdzie rozliczał się przede wszystkim z hitami.
Legends of the Fall – no to jest jeden z tych przykładów, kiedy zwierz filmu nie znosi (jest jakiś poziom melodramatu powyżej, którego zwierz mówi pas) ale ulega muzyce. Plumkanie w wykonaniu Hornera, zawsze się kiedyś spodoba. W tym przypadku mamy do czynienia z melodią liryczną i w sumie może nawet nieco wtórną, ale po pierwsze – melodia jest na pianino (na początku) co zawsze działa na zwierza, po drugie jak się dobrze pisze z tą muzyką w tle. Człowiek ma wrażenie, że jest częścią jakiegoś lirycznego montażu o młodych latach pisarza (niemal widzi ten montaż zwierz oczyma duszy swojej).
The King’s Speech – zwierz do dziś pamięta jak dziewczyna wychodząca przed nim z kina zachwycała się ostatnim utworem w filmie twierdząc, że to najlepszy kawałek muzyki filmowej jaki słyszała w życiu i musi się koniecznie dowiedzieć kto to napisał. Ten kawałek o którym mówiła napisał Beethoven w swojej VIII Symfonii (widzicie ludzie lubią klasykę jeśli nie wiedzą, że to klasyka). Jednak zwierzowi spodobała się muzyka napisana specjalnie do filmu – przez Aleksandra Desplata (zapamiętajcie nazwisko jeszcze nie raz na tej liście powróci bo zwierz ma słabość). Ślicznie plumka.
Girl with Dragon Tattoo – OK na przerwę po plumkaniu. Widzicie zdaniem zwierza (podobnie jak zdaniem wielu widzów) genialna czołówka jak z Bonda w Dziewczynie z tatuażem była jak kwiatek do kożucha, nie mniej jako teledysk do absolutnie genialnego zdaniem zwierza utworu nadawała się genialnie. Zwierz nie przepada na co dzień za takim rodzajem muzyki ale ten utwór spodobał mu się strasznie. Zwierz nie ma zielonego pojęcia dlaczego – może dlatego, że bardzo inteligentnie wykorzystano tą wcześniej (a nie później!) napisaną muzykę w trailerze (zdaniem zwierza lepszym od samego filmu)
Wilde – nowa fascynacja zwierza wynikła z niedawnego seansu Wilde’a po zakupieniu sobie płyty w Londynie. Niby nic szczególnego, ale jest w tej muzyce jakaś tęsknota, która wydaje się zwierzowi niesłychanie na miejscu. Poza tym zwierz nie wie dlaczego mu się tam melodia strasznie londyńsko kojarzy. Ogólnie to melodia do dobrego melodramatu, którym Wilde co warte zauważyć nie jest. Tak zwierz musi przyznać, że strasznie mu się podoba. Może dlatego, że znów jest pianino (czyżbyśmy odkrywali jakieś muzyczne fascynacje zwierza, który przysypia na koncertach fortepianowych?)
My Week With Marilyn – ponownie Desplat i ponownie melodia do szpiku kości sentymentalna. Zwierz uwielbia film właśnie za ów sentymentalny wydźwięk (zdaniem zwierza w całej historii nie ma słowa prawdy jest za to piękno wspomnianej młodości). Zwierzowi podoba się, że ta muzyka wcale nie próbuje być muzyką do filmu z Marilyn no i jeszcze jest tak uroczo sentymentalna (czy zwierz wspominał już o tym?). Do tego ulubiony fragment zwierza ma za tytuł jeden z ukochanych cytatów zwierza z Szekspira. No czegóż chcieć więcej.
Girl with Perl Earring – zwierz przypomniał sobie o tym utworze kiedy myślał o Desplacie jako takim i uznał, że musi go zamieścić na tej liście. Zdaniem zwierza ta melodia zupełnie nie pasuje do filmu, lepiej byłoby ją umieścić w soundtracku do Harrego Pottera. Serio, zwierz ma wrażenie, że to autentycznie magiczna niepokojąca melodia, która więcej ma wspólnego z czarami niż z malowaniem obrazów. Powtarzająca się fraza sprawia, że zwierz słucha tej melodii jak zahipnotyzowany.
One Day – ponownie melodia z filmu, który wcale się zwierzowi nie podobał. Trzeba jednak przyznać, że akurat ta melodia idealnie pasuje zarówno do całego tematu przewodniego filmu (dwoje ludzi spotykających się na przestrzeni lat tego samego dnia), jak i (przede wszystkim) do chyba najważniejszych w filmie scen kiedy bohaterowie zamiast rozstać się po nieudanej nocy spędzają razem poranek na spacerze. Jest w tej melodii jakaś taka świeżość dnia który dopiero się zaczyna, i obietnica tego co jeszcze przyniesie.
Zaplątani ( I see the Light) – dobra zwierz przyznaje się bez bicia – jak każda szanująca się istota ludzka przywiązana do kultury popularnej zachodu wcześniej czy później kończy nucąc piosenkę z Disneya. Zwierz nie twierdzi, że zaplątani to jego ukochana piosenka Disneya (ukochana to rzecz jasna „Jak ze Snu” z Śpiącej Królewny, która jest ogólnie the best bo muzykę do niej napisał nieświadomie Czajkowski) – ale zwierz słuchał jej w kółko przez dobre dwa miesiące, co więcej podoba mu się wyłącznie wersja polska (nawet jeśli muzycznie wersja angielska jest lepsza). O macie, prawdziwie popkulturalny zwierz!
Iron Sky – film, który nie miał prawa się zwierzowi podobać, spodobał mu się bardzo i skończył się jednym z najlepszych jakie zwierz widział przejść od obrazu do muzyki do napisów końcowych. Zwierz z tego co wie zachwyca się zespołem nie zachodnim tylko bodajże słoweńskim (ale głowy nie da a pisze bardzo późno więc pozwala sobie na wątpliwość do sprostowania). Muzyka jest świetna i idealnie uzupełnia film. Ba chyba nawet miejscami jest od niego lepsza.
The Artist – film w którym muzyka właściwie jest dodatkowym bohaterem więc trudno muzykę zignorować. Teoretycznie wszystkie elementy melodii znamy, ale jednak jakość jest nowa (tak nie brzmiały nieme filmy) – muzyka jest jak film – urocza, nie nudzi i mimo stylistyki bardzo retro ma w sobie jednak coś nowoczesnego. Zwierz uśmiecha się słysząc główny motyw więc powiedzmy sobie szczerze – to jest sukces.
Tinker Tailor Soldier Spy – zwierz nie byłby sobą gdyby nie uważał muzyki do tego filmu za genialną (jak całego filmu w ogóle), to muzyka nastrojowa i niepokojąca – lekko jazzujący Szpiegowie w zimnych latach 70. Wszystko jest jakieś takie smutne, lekko obskurne zadymione a ludzie są samotni, ale szpiegować trzeba. W tej muzyce jest zdaniem zwierza i cały film i wszyscy jego bohaterowie. To muzyka antybohaterka, wręcz lekko nudna, zawodząca zamiast przyśpieszać i gonić (a kiedy w końcu przyśpiesza to także z nutą zawodzenia). Cudo. Ale zwierz podrzuci wam jeszcze utwór oczywiście nie napisany dla filmu, ale w filmie się pojawiający. Zwierz mus wam przyznać, że ma do tej piosenki olbrzymią słabość. I lubi chyba każdy film, w którym się pojawia.
True Grit – zwierz poleca oczywiście cały sonudtrack, bo jest po prostu genialny (plumkanie w stylu westernowym oparte o melodie hymnów!). Zwierz przykuł się do hymnu wykonywanego do napisów końcowych – absolutnie cudowny kawałek muzyki, który idealnie podsumowuje ten zdaniem zwierza świetny film o cenie zemsty i czasie, który od nas ucieka. Zwierz wie, że piosenkarka strasznie zawodzi. Zwierz nie wie dlaczego na niego to działa, ale czy kiedykolwiek umiemy powiedzieć dokładnie dlaczego nam się coś podoba?
Single Man – jeśli zwierz wam kiedyś podrzucał link to nie ważne, zrobi to jeszcze raz i będzie to robił jeszcze wiele razy. Zdaniem zwierza ścieżka dźwiękowa Abla Korzeniowskiego to dzieło sztuki. Przygnębiające dzieło sztuki – zwierz słucha tej muzyki wyłącznie w zimie (do lata zupełnie mu nie pasuje) zwłaszcza jak pada śnieg. W tych utworach jest wszystko (zwłaszcza w poniższym, ulubionym zwierza) – samotność, smutek, tęsknota. Zwierza ta ścieżka dźwiękowa koszmarnie dobija ale i inspiruje do myślenia o śmierci, samotności i doktoracie. Zwierz jako bonus dorzuca znaleziony wczoraj fragment soundtracku Abla Korzeniowskiego do W.E (zwierz jeszcze nie widział), który też jest genialny.
No i tyle – trochę to dziwnie wygląda. Być może zwierz po prostu lubi wszystko tylko musi to usłyszeć w kinie. Kto wie. W każdym razie zwierz ma nadzieję, że was muzycznie nie zanudził, oczywiście to nie jest spis najukochańszej muzyki filmowej zwierza, tylko taki aktualny soundtrack zwierzowego mózgu.
A już jutro rozstrzygnięcie konkursu po londyńskiego. Nawet nie wiecie jak zwierz nie może się doczekać. Bo po pierwsze – prace, które przyszły są fantastyczne, a po drugie zwierz strasznie się cieszy, że ma tak (powszechnie!) utalentowanych czytelników. Serio jutro będzie BARDZO zwierzowo.