W świecie szalonych nawiązań czyli co bawi zwierza

?

Hej

 

Po wczo­ra­jszych emoc­jach (ileż tu wczo­raj ludzi było! Jak nigdy) czas na wpis, który pewnie wiel­kich emocji nie wywoła ale miejmy nadzieję, że wywoła trochę uśmiechu na twarzy. Zwłaszcza, że dziś mamy dzień dziec­ka i marze­niem zwierza jest by jego czytel­ni­cy cieszyli się jak dzieci. A co najbardziej cieszy zwierza pop­kul­tur­al­nego? Cóż zwierz nie będzie przed wami ukry­wał, że zabawa wyma­ga­ją­ca pewnej (choć nie zawsze znacznej) pop­kul­tur­al­nej kom­pe­tencji. Otóż zwierz uwiel­bia wszelkiego rodza­ju fil­mowe naw­iąza­nia, aluz­je, tzw. Inside joke (czyli dow­cip, który zrozu­mie jedynie pew­na gru­pa odbior­ców), odwoły­wanie się do innych ról aktorów, odwoły­wanie się do rzeczy­wistych umiejęt­noś­ci aktorów, czy nawet do ich biografii. Praw­da jest taka, że choć kine­matografia to świat, w którym obra­ca się duży­mi suma­mi i teo­re­ty­cznie wszyscy są bard­zo poważni itp. to jed­nak wcześniej czy później okazu­je się, że ludzie fil­mu to ban­da dzieci­aków z kam­era­mi, którzy robią to co ich bawi i uwiel­bi­a­ją mru­gać do widza z ekranu. Poniższy spis fil­mowych cieka­wostek z zakre­su wymienionych powyżej  nie jest (i zwierz prosi by abso­lut­nie go o to nie posądzać) wynikiem wyłącznie odjaz­dowej wiedzy zwierza. Zwierz chci­ał­by aby tak było, ale z bólem trze­ba przyz­nać, że tak nie jest. To raczej cieka­wost­ki zebrane to tu to tam, które zwierz prezen­tu­je wam głęboko świadom, że nie wszys­tkim chce się przeszuki­wać stronę “triv­ia” w Imdb ilekroć obe­jrzą film.

 

 Zwierz starał się pokazać różną stronę takich dow­cipów (nie mniej kon­cen­tru­jąc się przede wszys­tkim na naw­iąza­ni­ach do innych filmów, czy ról) bo to jest jed­nak pew­na ciekawa właś­ci­wość współczes­nej kine­matografii — przede wszys­tkim dlat­ego, że pokazu­je (uwa­ga słowo, którego zwierz naduży­wa) jej intertek­stu­al­ność. Nic w kul­turze pop­kul­tur­al­nej nie funkcjonu­je już samodziel­nie, wszys­tko jest ze wszys­tkim jakoś pow­iązane, nawet nie tyle filmy co aktorzy ze swo­ją his­to­ria odgry­wanych ról oraz dość powszech­nie znaną biografią sta­ją się ele­men­ta­mi do których moż­na naw­iązy­wać. To wszys­tko spraw­ia, że niemal każdy (nawet głupi­ut­ki) tekst kul­tu­ry pop­u­larnej moż­na (jeśli się oczy­wiś­cie chce) zobaczyć na tle mnóst­wa innych, i dostrze­gać naw­iąza­nia nawet wtedy kiedy niekoniecznie tam są. Oczy­wiś­cie ta zabawa może prowadz­ić w dwie strony — jed­na poważ­na, pozwala zas­tanow­ić się nad pop­kul­turą jako pewnego rodza­ju kon­glom­er­atem treś­ci, które same siebie repro­duku­ją i do siebie naw­iązu­ją — ludzie piszą na ten tem­at fas­cynu­jące, bard­zo mądre książ­ki, z których zwierz rozu­mie plus minus tytuł. Dru­ga strona, i tą dziś zwierz zaprezen­tu­je, to wymieni­an­ie zabawnych cieka­wostek, z komen­tarzem zwierza (oraz z wyborem zwierza bo ciekawych i idio­ty­cznych fak­tów zna­jdziecie w  świecie fil­mu (oraz niekiedy seri­alu) zde­cy­dowanie, ale to zde­cy­dowanie więcej). Jaka jest kole­jność? Zupełnie przypadkowa;)

 

House — w finale seri­alu obur­zony House po wygłosze­niu hasła ” Carpe Diem” spoglą­da obur­zony na swo­ją ekpię i pyta: ” Nie widzieliś­cie Sto­warzyszenia Umarłych Poet­ów?” co jest zabawne, bo aktor gra­ją­cy Wilsona Robert Sean Leonard grał jed­ną z głównych ról w tym filmie. A sko­ro przy wyko­rzysty­wa­niu umiejęt­noś­ci aktorów jesteśmy, to niemal kom­pul­sy­wne wysi­ady­wanie Housa przy fortepi­anie, zamiłowanie do gry na gitarze i umiejęt­ność gry na har­moni­jce składa­ją się za zestaw muzy­cznych umiejęt­noś­ci Hugh Lau­riego, który chci­ał zostać muzykiem więc dla niepoz­na­ki został aktorem.

 

 

Człowiek, który gapił się na kozy — w tym przez­abawnym filmie bohater grany przez Ewana McGre­go­ra prowadzi długą roz­mowę z bohaterem Geor­ga Clooneya o Jedi oraz ich mocach, nie za bard­zo wiedząc kim są Jedi. Jest to bard­zo, bard­zo śmieszne gdyż Ewan McGre­gor grał ryc­erza Jedi, czyli Obi-Wana Keno­biego w nowej try­logii Lucasa. Co ciekawe dia­log był tam  pier­wszy (jeszcze przed castingiem) i dopiero McGre­gor uświadomił twór­com jak zabawne jest to zestawienie.

 

 

Sher­lock — w “The Hounds of Baskerville” Rus­sell Tovey gra młodego chłopa­ka prz­er­ażonego wiz­ją demon­icznego psa. Jed­nak pier­wsze uję­cia odcin­ka są niemalże kopią ujęć  z ser­i­al Being Human gdzie ten sam aktor gra wilkoła­ka. Co praw­da nie wszyscy twierdzą, że nie było to zamier­zone, ale kto ich tam wie w BBC. Oczy­wiś­cie w seri­alu jest jeszcze całe mnóst­wo dow­cip­nych naw­iązań ale wszys­tkie raczej do książek Doyla.

 

 

Mechan­icz­na Pomarańcza — w jed­nej ze scen bohater przeglą­da w sklepie pły­ty. Pośród różnych płyt jakie oglą­da moż­na wyłow­ić płytę ze ścieżką dźwiękową do Ody­sei Kos­micznej 2001, którą także wyreży­serował twór­ca Mechan­icznej Pomarańczy czyli Stan­ley Kubrick

 

 

Wysyp żywych Trupów — poza liczny­mi ukłon­a­mi w stronę filmów o zom­bie najlep­szym ( jeśli w ogóle nie najlep­szym kiedykol­wiek) dowcipem jest moment kiedy spo­tyka­ją się dwie grupy uciekinierów przed zom­bie. Obie grupy składa­ją się z bohaterów ang­iel­s­kich seri­ali na zasadzie po jed­nej oso­bie   z każdego seri­alu w jed­nej grupie. Tak więc na przedzie idzie Simon Pegg i Jes­si­ca Heynes — obo­je grali w Spaced, potem Lucy Davis i Mar­tin Free­man — obo­je z The Office, dalej Dylan Moran i Tam­sin Greig z Black Books, a na końcu Julia Deakin i Nick Frost — także ze Spaced  — jest to  zabawne bo posta­cie rzecz jas­na się nie rozpoz­na­ją, ale bohaterowie fil­mu grzecznie się witają. 

 

 

Hot Fuzz — tu jest kil­ka naw­iązań do Wysy­pu Żywych Trupów ( poprzed­niego znakomitego fil­mu trój­ki Pegg, Frost, Wright) — jed­nym z nich jest łat­wość z jaką bohater skacze przez niskie płot­ki odd­ziela­jące ogród­ki (bohaterowi Wysy­pu Żywych Trupów, też grane­mu przez Peg­ga szło znacznie gorzej), innym jest pojaw­ie­nie się DVD z Wysypem Żywych Trupów w koszu z przece­ni­any­mi pły­ta­mi na stacji benzynowej.

 

 

Powrót do przyszłoś­ci — bohater przy­by­wa­jąc do przyszłoś­ci może zaob­ser­wować, że wiele się zmieniło, lata­jące desko­rol­ki, odlo­towe buty Nike, ale w kinach gra­ją Szczę­ki 19, wyreży­serowane przez Maxa Spiel­ber­ga ( syna Steve­na). Dow­cip jest tym zabawniejszy, że Spiel­berg był jed­nym z pro­du­cen­tów Powro­tu do przyszłości.

 

Kap­i­tan Amery­ka — kiedy główny zły fil­mu Red Scull radośnie stara się posiąść wielką moc mag­icznej kos­micznej kost­ki ( zwierz wie, że to ma jakąś nazwę  i nawet wie jaką ale nie chce zro­bić literów­ki) wypowia­da zdanie ” niech Hitler przeczesu­je pustynię w poszuki­wa­niu swoich błyskotek” co rzecz jas­na jest naw­iązaniem do Poszuki­waczy Zagin­ionej Arki gdzie Hitler dokład­nie to robi szuka­jąc Arki przymierza. Co ciekawe to nie jedyny dow­cip w filmie. Na wys­taw­ie nowoś­ci tech­no­log­icznych, którą zwiedza nasz bohater pojaw­ia się na mgnie­nie oka wys­taw­iony kom­bine­zon. Jest to kom­bine­zon jaki w komik­sach nosił Człowiek Pochod­nia z Fan­tasty­cznej Czwór­ki. Chris Evans, który gra Kap­i­tana Amerykę, grał człowieka Pochod­nię w fil­mach o Fan­tasty­cznej Czwórce.

 

Umrzeć Powtórnie — w swoim pier­wszym hol­ly­woodzkim filmie Ken­neth Branagh nie omieszkał wrzu­cić kilku drob­nych naw­iązań do swo­jej wcześniejszej pro­dukcji czyli Hen­ry­ka V — tak więc numer więzi­en­ny jego bohat­era to data bitwy pod Azin­court (która jak wiado­mo toczy się w Hen­ryku V), do tego jeden z dawnych mag­a­zynów jakie przeglą­da­ją bohaterowie ma na okład­ce Lawrence Oliviera(którego film na pod­staw­ie sztu­ki Szek­spi­ra był najważniejszą adap­tacją Hen­ry­ka do póki Branagh nie nakrę­cił swo­jej). A sko­ro przy tym jesteśmy — we wszys­t­kich fil­mach Branagha pojaw­ia się gdzieś Patrick Doyle kom­pozy­tor muzy­ki do wszys­t­kich jego filmów (w Umrzeć Powtórnie jako polic­jant), zaś Derek Jaco­bi gra­ją­cy jąka­jącego się bohat­era istot­nie strasznie się jąkał zan­im został aktorem (Z resztą jąkał się też w Ja, Klaudiusz co już jest w ogóle hiper nawiązaniem).

 

Super­man Return — w jed­nej ze scen Super­man pod­nosi nad głowę samochód, kadr zatrzy­mu­je się na chwilę i pokazu­je nam dokład­nie taką pozę w jakiej może­my zobaczyć Super­mana na okład­ce Detec­tive Com­ic w pier­wszym numerze, w którym pojaw­ił się kiedykol­wiek Super­man. Oczy­wiś­cie nie ratu­je to bard­zo słabego filmu.

 

Twierdza — kiedy jeden z bohaterów przed­staw­ia się Seanowi Con­nery imie­niem i nazwiskiem ten odpowia­da “But of course you are”, to zdanie Con­nery po raz pier­wszy wypowiedzi­ał w filmie “Dia­men­ty są wieczne” kiedy po pros­tu zapom­ni­ał swo­jej lin­ij­ki dia­logu gdy przed­staw­iał mu się bohater grany przez Petera O’Toole. Ta drob­na gra na zwłokę, stała się na tyle rozpoz­nawal­nym ele­mentem, że Con­nery wyko­rzys­tał to zdanie jeszcze w kilku innych produkcjach.

 

Avengers — kiedy Mar­vel tworzył od nowa świat bohaterów w serii Ulti­mates, postanow­ił także zmienić postać Nic­ka Fury, wydawnict­wo postanow­iło wzorować go na. Samuelu L .Jack­sonie, który udzielił zgody i Fury dostał rysy akto­ra. Dopiero potem kiedy pojaw­iły się filmy na pod­staw­ie komik­sów i tym razem stu­dio zapro­ponowało Jack­sonowi granie Nic­ka Fury na co aktor się zgodz­ił. Pod­sumowu­jąc Samuel L. Jack­son gra Nic­ka Fury, który to Nick Fury jest wzorowany na Samuel L. Jack­sonie. Nie mów­cie, ze to nie jest zabójcze.

 

 

Dok­tor Who — na przestrzeni lat w  seri­alu znalazło by się więcej dow­cipów cieka­wostek i naw­iązań niż komukol­wiek mogło­by się przyśnić. Ale zwierz wybierze trzy, które po pros­tu sam zauważył i są sto­sunkowo nowe a dobrze ilus­tru­ją ten rodzaj naw­iązań, które wykracza­ją poza świat naw­iązy­wa­nia do innych filmów. Tak więc kiedy w Tooth and Claw, David Ten­nant uda­je szko­ta i mówi ze szkockim akcen­tem jest to jedyny raz kiedy może mówić w nat­u­ral­ny dla siebie sposób gdyż Ten­nant co nie jed­nokrot­nie tu usta­lano jest Szkotem. W odcinku Lodger Dok­tor okazu­je się nad­spodziewanie dobrym piłkarzem co nie dzi­wi sko­ro Matt Smith o włos minął się z kari­erą piłkarską, z której musi­ał zrezyg­nować po kon­tuzji. Jed­nak abso­lut­nie czymś sza­lonym jest to jak zapętliła się rzeczy­wis­tość w przy­pad­ku odcin­ka The Doc­tor’s Daugh­ter. Tak więc (tu ci którzy nie wiedzą sku­pi­a­ją się na chwilę, ci co wiedzą lecą dalej) aktor­ka Geor­gia Mof­fet gra tu córkę Dok­to­ra, w rzeczy­wis­toś­ci jest córką akto­ra Petera Davi­sona, który grał piątą reinkar­nację Dok­to­ra, co więcej później wzięła ślub z Davi­dem Ten­nan­tem dziesią­tym Dok­torem i ma z nim córkę. Pod­sumowu­jąc aktor­ka która jest cór­ka Dok­to­ra, grała córkę Dok­to­ra i ma córkę z Dok­torem. Zwierz uważa, że to nie życie tylko frag­ment sce­nar­iusza autorstwa Moffata.

 

Throp­ic Thun­der — Robert Downey Jr. gra w filmie akto­ra (trochę chy­ba jed­nak wzorowanego na Rus­selu Crowe), który deklaru­je, że nie wychodzi z roli aż do komen­tarzy na DVD. Jeśli posłucha­cie komen­tarza DVD to dostaniecie — komen­tarz nie Downeya tylko jego bohat­era — Downey “wychodzi z roli” dopiero po ostat­niej sce­nie z udzi­ałem swo­jego bohat­era.  Najlep­sze jest jed­nak to, że Downey Jr. został za tą rolę nomi­nowany do Oscara. Co ide­al­nie dopeł­nia film.

 

 

Mav­er­ick — w jed­nej ze scen napadu na bank bohater grany przez Mela Gib­sona wyda­je się rozpoz­nawać rabu­sia, którego gra Dan­ny Glover. Obaj spoglą­da­ją na siebie bard­zo uważnie, jak­by praw­ie wiedzieli skąd się zna­ją, ale ostate­cznie nic nie przy­chodzi im do głowy. Oczy­wiś­cie jest to naw­iązanie do wspól­nego wys­tępu obu aktorów w serii filmów Zabójcza Broń gdzie grali razem. Mav­er­ick zaw­iera też całe mnóst­wo ciekawych i bard­zo śmiesznych naw­iązań do seri­alu na pod­staw­ie którego pow­stał ale zwierz nie widzi­ał tego serialu

 

Dzi­en­nik Bridgi­et Jones — ukochanego bohater­ki Mar­ka Dar­cy gra Col­in Firth, Col­in Firth grał też pana Dar­cy w najsławniejszej ekraniza­cji BBC,  wobec której książkowa Brdgi­et miała drob­ną obsesję. Z resztą dru­gi tom Dzi­en­ni­ka Bridgi­et Jones zaw­iera wywiad z Col­inem Firthem, który to aktorzy odt­worzyli na planie, i który moż­na znaleźć w dodatkach do drugiego fil­mu.  Jest to, co warto zaz­naczyć, jedy­na zabaw­na rzecz związana z dru­ga odsłoną fil­mu o Bridgi­et Jones.

 

 

Indi­ana Jones — leg­en­da głosi, że już wcześniej autorzy fil­mu chcieli pokazać ojca Indi­any Jone­sa ale dos­zli do wniosku, że mógł­by go zagrać tylko James Bond. Ostate­cznie dopięli swego bo Hen­rego Jone­sa gra Sean Con­nery czyli James Bond z pier­wszych filmów. Do tego jest w fil­mach sporo naw­iązań do gwiezd­nej sagi min. bar, w którym roz­gry­wa się spo­ra część akcji Świą­tyni Zagłady nazy­wa się Obi Wan zaś samolot ratu­ją­cy Indi­anę w pier­wszym filmie ma nazwę z połąc­zonego C3-PO i R2-D2.

 

 

Afera Thom­sa Crow­na — Faye Dun­awaye w remaku z 1999 roku gra rozsąd­ną psy­choter­apeutkę głównego bohat­era, w pier­wszym ory­gi­nal­nym filmie, grała zde­cy­dowanie nie rozsąd­nie postępu­jącą bohaterkę która daje się uwieść Thom­swi Crowne.

 

 

X‑men — facet, który pod­wozi Rogue ( Anna Paquin) ciężarówką (nieświadomie) w pier­wszym filmie o X‑menach, to aktor, który pod­kła­da głos pod Bestię w ani­mowanym seri­alu o super bohaterach.

 

 

Przy­ja­ciele — pomi­ja­jąc kil­ka cross-overów  z inny­mi seri­ala­mi jed­nym z zabawniejszych dow­cipów jest pojaw­ie­nie się Gre­ogra Clooneya i Noah Whyle w roli dwóch miłych lekarzy, z który­mi flir­tu­je Rachel i Moni­ka. Obaj panowie wyda­ją się moc­no zaniepoko­jeni stanem psy­chicznym dziew­czyn oraz porównu­ją swo­je poprzed­nie bard­zo nie udane rand­ki. Odcinek ten został nakrę­cony w cza­sach kiedy Clooney i Whyle na tym samym kanale grali w niesły­chanie wów­czas pop­u­larnym Ostrym Dyżurze.

 

Smalville — w tym seri­alu o młodoś­ci Super­mana w końcu, ktoś musi bied­ne­mu Clarkowi dokład­nie wyjaśnić skąd i dlaczego jest taki a nie inny. Osobą, która to robi jest bohater grany przez Christo­phera Reeve czyli najsławniejszego fil­mowego Super­mana. Co oczy­wiś­cie jest abso­lut­nie cud­ownym pomysłem.

 

Szk­lana Pułap­ka 3 — kiedy bohater grany przez Samuela L. Jack­sona pyta bohat­era Bruce’a Willisa co robi ten odpowia­da mu: ” I was just get­ting used to my day job, smok­ing cig­garets and watch­ing Cap­i­tan Kan­haroo”- są to słowa piosen­ki, którą jego bohater nuci w Pulp Fic­tion. Oczy­wiś­cie jest to tym zabawniejsze, że Samuel L. Jack­son też grał w Pulp Fic­tion (co w sum­ie nie dzi­wi bo on grał w praw­ie wszystkim) 

 

 

Dobra tyle na dziś. Zwierz ma nadzieję, że z okazji dnia dziec­ka zafun­dował wam kil­ka miłych cieka­wostek z gatunku tych które zawsze łowi. Zwróć­cie uwagę, że zwierz nie brał pod uwagę, naw­iązań z filmów, które są par­o­di­a­mi oraz filmów Kev­ina Smitha, które są jed­nym wielkim naw­iązaniem. Nie mniej jeśli was zas­tanaw­ia co zwierza bawi to zwierza bard­zo bawi to co właśnie wam opisał.

 

Ps: Przy okazji wszys­tkiego najlep­szego z okazji dnia Dziec­ka. Zwierz wychodzi z założe­nia, że jest to jeden z tych dni kiedy jakoś nagle wszyscy chcą karmić w sobie swo­je poczu­cie niedo­jrza­łoś­ci. Czyli robią dokład­nie to co zwierz na codzień.