Od kilku dni z Internetu wychodzi jedno jasne przesłanie – Idźcie oglądać Sense8. Nowy serial Wachowskich nakręcony z pomocną min. Toma Tykwera podbił serca widzów i zjednał sobie tumblr szybciej niż człowiek jest w stanie uznać, że umieszczanie cyferek w tytule jest pretensjonalne. Cóż miał począć zwierz – spróbował.
Zacznijmy od tego, że to trochę wpis trailer bo serial nakręcony przez Netflix ma jedenaście odcinków z których zwierz widział na razie trzy. Są to więc raczej pierwsze wrażenia niż porządna recenzja. Jeśli serial jakoś poruszy zwierza czy zaintryguje można się spodziewać kolejnego wpisu. Zwierz wie, że część z was woli wpisy po całości ale z drugiej strony – zwierz czasem lubi skrobnąć też recenzję odnośnie pierwszego wrażenia. Przy czym zwierz przyzna szczerze, że zawsze ma problem z produkcjami które zaczynają się rozkręcać koło czwartego – piątego odcinka – wymaganie by człowiek się przemęczył przez kilka odcinków bo potem będzie ciekawie, rzadko jest tego warte.
Sense8 to historia ośmiu osób – z najróżniejszych stron świata, które są ze sobą połączone. Jak? Serial daje dość mgliste wyjaśnienie jak teoretycznie mogłoby to działać, ale jak zwierz rozumie całe to połączenie jest główną tajemnicą opowieści. Co owo wzajemne wyczuwanie siebie oznacza? W sumie wiele kłopotów ‑nasi bohaterowie czują wzajemnie swoje emocje, niekiedy się widzą, nie kiedy widzą siebie w miejscu kogo innego, czasem jedno z nich odczuwa głód drugiego. Są ze sobą połączeni tak, że nie tylko czują jak jedna osoba ale też znają swoje wzajemne uczucia, wyczuwają pragnienia i lęki. Oczywiście – zanim zorientują się co właściwie ich łączy i że coś ich łączy postawią sobie (oraz im zostaną postawione) najróżniejsze diagnozy, z których najmniej niepokojąca brzmi że ktoś tu postradał zmysły. Zresztą film pokazuje nam te przejścia pomiędzy światem codziennym bohaterów a tym co odczuwają dzięki połączeniu w na tyle niepokojący sposób, że doskonale rozumiemy, że nie jest im łatwo rozwikłać tą zagadkę ani dojść do ładu z tym co tak naprawdę się dzieje. Zwłaszcza że nie mają żadnego normalnego sposobu komunikacji. To znaczy mogą ze sobą porozmawiać (a nawet więcej) ale jak mówi jedna z bohaterek “Pozwól że uznam cię za halucynację” . Trzeba zresztą przyznać, że jak na ludzi którzy widzą rzeczy których nie widzi nikt inny i czują rzeczy, których czuć nie powinni zachowują zaskakująco dużo przytomności umysłu.
Przy czym jak zwierz zauważył na samym początku – mamy tu do czynienia z tłumem niesamowicie zdywersyfikowanym. W naszej grupie znajdzie się więc kierowca vana z Nairobi, haktywistka z San Francisco, Aktor z Meksyku, Bizneswoman z Seulu, Islandka DJ żyjąca w Londynie, policjant z Chicago, rabuś z Berlina, czy farmaceutka z Indii. Ale ta różnorodność zawodów i miejsc zamieszkania to jeszcze nie wszystko. Nasi bohaterowie zawsze mają coś jeszcze w swoim życiu co ich wyróżnia czy im to życie komplikuje. Matka kierowcy vana choruje na AIDS, haktywistka musi się mierzyć z faktem, że jej rodzina nie zaakceptowała jej zmiany płci, rabuś miał koszmarnego ojca, policjanta prześladuje nie rozwiązane morderstwo z przeszłości, aktor okazuje się ukrywać swoją orientację seksualną a farmaceutka nie kocha swojego idealnego narzeczonego itd. Ta różnorodność sprawia, że rzeczywiście serial obejmuje dzięki swoim postaciom i ich problemom obejmuje olbrzymi kawałek ludzkich przeżyć i doświadczeń, czyniąc z całej tej grupy niesamowitą mieszankę. Przy czym serial jest na tyle sprawnie nakręcony, że nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się nam że jednym postaciom poświęca się zdecydowanie więcej czasu niż innym to ostatecznie w kolejnych odcinkach równowaga zostanie odzyskana. Warto też dodać, że ta różnorodność — która jest jakimś koszmarnym snem przeciwników reprezentacji, jest w serialu absolutnie kluczowa. Sense8 ma sens właśnie dlatego, że bohaterowie są od siebie tak różni i w ich doświadczeniach obijają się najróżniejsze grupy, mniejszości (choć nie tylko) i wszelkie różnice jakie można znaleźć pod hasłem “człowiek”. Bez tej różnorodności serial nie byłby nawet w połowie tak ciekawy.
Zwierz przyzna bez bicia że od razu z tej ósemki wybrał sobie swoich ulubieńców. To chyba nieuniknione – nie tylko ze względu na to czy poszczególne wątki są ciekawe (trzeba powiedzieć, że przez pierwsze trzy odcinki właściwie wszyscy działają i żyją osobno więc nie ma jeszcze zbyt wielu bezpośrednich interakcji) ale też ze względu na sympatię do aktorów czy po prostu do tego co nasi bohaterowie przeżywają. Po pierwszych trzech odcinkach zwierz bez mrugnięcia okiem wybrałby farmaceutkę, aktora i aktywistkę jako najciekawszą trójkę. Głównie dlatego, że chwilowo ich wątki nie są jakoś bardzo bezpośrednio związane z wielka tajemnicą połączenia bohaterów tylko są ciekawe same w sobie. Poza tym – przynajmniej zdaniem zwierza – najlepiej wypadają aktorsko (w drugim odcinku wątek aktora ma cudowny potencjał komediowy). Przy czym to chyba jasne że te sympatie mogą się w każdej chwili zmienić – co w sumie czyni – przynajmniej zdaniem zwierza dużo ciekawszym niż gdybyśmy mieli jednego bohatera pierwszoplanowego. Pod tym względem serial przypomina trochę zwierzowi Grę o Tron, gdzie w sumie nikt nie gra głównej roli a w czasie odcinka przeskakujemy między bardzo oddalonymi od siebie wątkami, mimo, że wiemy iż to się w końcu łączy w większą całość. To zdaniem zwierza może być przepis na sukces bo widz szybko się nudzi a tu znudzić się nie ma czasu.
Przy czym zwierz przyzna szczerze, że najmniej we wszystkim interesuje go ten wątek paranormalny. To znaczy połączenie między bohaterami jest naprawdę doskonałym pomysłem i spaja całość, ale zwierz ma nadzieję, że nie będzie tu zbyt wielu bijatyk, pościgów i ucieczek. To trochę jak z Lost. Sama koncepcja była doskonała, ale potem te wszystkie tajne organizacje, projekty itp. sprawiły że nie dało się tego oglądać. Zwierz ma więc nadzieję, że serial nadal będzie utrzymywał tą cudowną wielowątkową różnorodność a nie zamieni się w jeden z tych koszmarnie nudnych filmów gdzie jacyś dobrzy ludzie są ścigani przez złych ludzi ewentualnie gdzie źli ludzie są ścigani przez dobrych ludzi. Zwierz jakoś nie wyobraża sobie by tu leżała siła serialu. Choć oczywiście może się mylić – jest dopiero na początku a jak wszyscy twierdzą produkcja się rozkręca (choć kto wie może właśnie tego rozkręcenia najbardziej boi się zwierz). Na pewno jednak to jest coś czego nie widzieliśmy wcześniej na ekranach i co po prostu jest inne. To niesłychanie ożywcze kiedy kolejna telewizyjna premiera spełnia to co obiecują wszyscy — zaskakuje. Zwierz obejrzał już trzy odcinki serialu nadal nie ma pojęcia co do końca ogląda ani co będzie dalej. A to wcale nie zdarza się zwierzowi często. Przy czym żeby było jasne — to jest uczucie przecudowne znaleźć się w tym świecie pełnym klisz i schematów w samym środku opowieści, która nie jest tak oczywista i nie da się przewidzieć rozwoju akcji na kilka scen do przodu. Zwierz który ostatnio z powodzeniem zgaduje dialogi w popularnych filmach, cieszy się, ilekroć coś go zaskoczy.
Zwierz przyzna szczerze – strasznie widać w filmie rękę – zarówno reżyserską jak i koncepcyjną rodzeństwa Wachowskich. Zwierzowi Sense8 przypomina nieco inaczej rozegraną impresję na temat Atlasu Chmur- widać w nim podobną fascynację różnorodnością ludzkich losów i historii, możliwości, lęków i postaw. Nawet jeśli serial okaże się wyłącznie rozrywkową produkcją to widać w nim fascynację tym jak wiele znaczy być człowiekiem. Zarówno pod względem wyglądu, emocji, wiary, orientacji, uczuć. Przy czym nie trudno dostrzec, że twórcy mają serce bardzo po właściwej stronie i bardziej od różnic interesuje ich to co jest w ludziach wspólne. Plus serial daje kilka okazji do bardzo wyraźnych scen w których twórcy mówią co myślą o świecie – zwłaszcza o współczesnej Ameryce. Przy czym to serial w którym wyraźnie widać niechęć do wszelkiego rodzaju pogardy i poniżenia, niezrozumienia i zamknięcia się na świat. Troszkę tu czasami łopatologicznie ale nie na tyle by nie uśmiechnąć się widząc intencje twórców. Jednocześnie nie sposób nie dostrzec, że mamy do czynienia z wykorzystaniem sf w najlepszy możliwy sposób – poprzez coś niemożliwego (choć jak cudownie mówi jedna z bohaterek serialu – czasami granica między niemożliwe a realne jest naprawdę dużo cieńsza niż sobie możemy wyobrażać) opowiada w sumie o czymś bardzo namacalnym. To serial w najlepszym tego słowa znaczeniu humanistyczny, badający istotę bycia człowiekiem, szukający różnorodności ale jednocześnie punktów wspólnych.
Przy czym taki serial można nakręcić tylko z Netflixem. Po pierwsze – jej jakie jest uzależniające klikanie na „play” przy każdym kolejnym odcinku. To nie dziwne. Bohaterów chce się poznać bliżej, dowiedzieć się co ich łączy, co dzieli, co może połączyć (jak zwierz rozumie takie połączenie pozwala także na uczucia romantyczne między połączonymi) . Zwierz podejrzewa, że serial naprawdę nabierze tempa kiedy zdadzą sobie sprawę co ich łączy i zaczną się wzajemne interakcje – jeśli to nie będzie ciekawe to zwierz nie wie co bywa w serialach ciekawe. Jednocześnie Netflix wypuszczając wszystko na raz daje nam to czym jest historia – raczej jednym bardzo długim opowiadaniem niż serialem w którym odcinki istnieją niezależnie od siebie (widać to np. po nierównomiernym rozłożeniu wątków w odcinkach ale nie w całej historii oglądanej płynnie). Poza tym Netflix musiał wyłożyć na serial sporo kasy. No i w końcu – wydaje się, że nie da się nakręcić czegoś takiego z normami obyczajowymi ogólnodostępnych stacji a Netflix to w ogóle jest nawet o krok od HBO (minus pokazywanie biustów) więc to w sumie też jest plus. Zwłaszcza, że to akurat taka historia w której w sumie też cielesność odgrywa spore znaczenie. To co oglądać Sense8 czy nie? Po trzech odcinka zwierz może wam powiedzieć, że chyba warto przeczekać te czasy niepewności i niedopowiedzeń bo serial zagęszcza się w ciekawy sposób a bohaterowie są na tyle fajni że można spokojnie przetrwać pewne dłużyzny by dowiedzieć się co dalej. Poza tym zwierz ma podejrzenia że nie ma widza który nie polubiłby choć jednej postaci z grupy. Zwierz na pewno będzie oglądał dalej i pewnie doniesie wam jak całość się skończy. Mimo, że w przeciwieństwie do zakochanego Tumblr, nadal widzi w serialu przede wszystkim obietnicę. Bo taka historia może okazać się doskonała, ciekawa i nowatorska a może niestety wskoczyć na dość znane tory. I gdyby za kamerą nie stali ludzie odpowiedzialni za Matrixa zwierz nie miałby wątpliwości że raczej czeka nas nowe. Jest jednak jak jest i zwierz bardzo boi się, że ta ciekawa zapowiedź skończy się czymś powodującym ból zębów. No ale jak na razie Netflix znów ma duszę zwierza. To się zaczyna robić podejrzane.
Ps: Od chwili napisania tekstu do opublikowania notki zwierz widział jeszcze dwa odcinki i jest –o ile to możliwe – jeszcze bardziej entuzjastycznie nastawiony do projektu
Ps2: Zwierz dostał Zniknięcie Eleanor Rigby na trzech płytach więc niedługo oczekujcie tekstu o tym ciekawym projekcie