Mind the gap, terrorists, werewolves and gods czyli Londyńskie metro na ekranie

Hej

Po wczo­ra­jszym odcinku Sher­loc­ka, zwierz i wielu jego czytel­ników wcale nie ma ochoty przenosić się od razu do świa­ta z dala od genial­nego detek­ty­wa i przepięknego Lon­dynu. Aby w jak­iś sposób zatrzy­mać nas jeszcze na chwilkę w ang­iel­skiej stol­i­cy i leci­utko naw­iązać do przed­staw­ionej w odcinku his­torii zwierz zde­cy­dował się zabrać was na spac­er do Lon­dynu Pod. No dobra może nie do koń­ca, bo nie będziemy zaj­mować się dziś Nigdziebądź (pamięta­cie, że macie przesłuchać słu­chowisko?,) ani nawet nie będziemy się zaj­mować lit­er­aturą.  Będziemy się za to błąkać po Londyńskim metrze. I ponown­ie — zwierz nawet nie pode­j­mu­je się zro­bić dla was przeglą­du wszys­t­kich filmów, jakie roz­gry­wa­ją się w Londyńskim metrze (za dużo) tylko wybrać kil­ka charak­terysty­cznych. Dobór jest bard­zo subiek­ty­wny. Sam zwierz jest wielkim fanem Londyńskiego metra, które nie tylko stanowi ide­al­ną scener­ię do fil­mowych przygód bohaterów, ale jak niesie wieść gmin­na połąc­zona z liczną doku­men­tacją zdję­ciową – jest częs­to wyko­rzysty­wane przez licznych bry­tyjs­kich aktorów do przemieszcza­nia się po stol­i­cy. Zwierz nigdy żad­nego akto­ra w metrze nie widzi­ał, ale zna osobę, która w metrze natknęła się na królową bry­tyjską, co jest osiąg­nię­ciem nie lada.

Wpis zaw­iera min­i­mal­ny spoil­er do Emp­ty Hearse, który jed­nak chy­ba nie powinien niko­mu zep­suć przy­jem­noś­ci z oglą­da­nia odcinka.

Under­ground — film z 1928 roku. Niemy (oczy­wiś­cie), ale fas­cynu­ją­cy. Głównie, dlat­ego, że dla nas (zwierz ma na myśli Warsza­w­iaków, ale chy­ba w ogóle mieszkańców każdego mias­ta poza Paryżem/Londynem/Budapesztem) metro jest zjawiskiem raczej nowym. Tu też przed­staw­iane jest, jako miejsce nowoczesne, ale jest to nowoczes­ność na miarę lat dwudzi­estych. Choć dra­maty­cz­na his­to­ria miłos­nego trójką­ta, który zaczy­na się w metrze może wcią­gać, to zde­cy­dowanie ciekawsze jest obser­wowanie tego jak w 1928 roku wyglą­dał tłum wyle­wa­ją­cy się z kole­j­ki na ruchome schody i jak w ogóle funkcjonowała podziem­na kolej na początku lat dwudzi­estych. Film oglą­da się znakomi­cie (przy­na­jm­niej zwier­zowi), a w bonusie bard­zo przys­to­jny aktor, jako pracu­ją­cy w metrze stew­ard — zawód już właś­ci­wie (w takiej formie) nieist­nieją­cy, (choć obsłu­ga londyńskiego metra znana jest ze swo­jego poczu­cia humoru).

W lat­ach dwudzi­estych wszyscy wiedzieli, że ludzie potrze­bu­ją pomo­cy przy wsi­ada­niu na schody ruchome. Bard­zo przys­to­jnej pomocy

Slid­ing doors — Angl­i­cy swój “Przy­padek” prze­nieśli z per­onu kole­jowego na stację metra gdzie bohater­ka może albo zdążyć na pociąg do domu (i dowiedzieć się prawdy o swoim życiu) albo też zostać na per­onie (i jeszcze dłu­go żyć w nieświado­moś­ci). Są jed­nak pewne różnice — Gwyneth Pal­trow to nie Bogusław Lin­da (zna­jdź dziesięć różnic) a reżyser fil­mu nie Kieślows­ki, i w ogóle sam film dale­ki jest od ideału. Trze­ba jed­nak uczu­cie rozd­wa­ja­nia się naszych losów przeżył nie jeden pasażer, które­mu na metro nie udało się zdążyć. Co praw­da najwięk­szą zaletą fil­mu jest fakt, ze cytu­je się w nim Mon­ty Pythona, ale przy­na­jm­niej sugeru­je nam, że metro odgry­wa w naszym życiu rolę abso­lut­nie kluczową.

Każdy kto o poranku spóź­nia się na metro niemal czu­je jak jego losy się rozd­wa­ja­ją. Głównie na fatalne i jeszcze gorsze.

Sky­fall — jed­na z najcu­d­own­iejszych współczes­nych gonitw po metrze we współczes­nym kinie. I nie chodzi jedynie o pytanie czy wsiąść do odjeżdża­jącego wag­o­ni­ka metra ale o wyważanie drzwi kiedy nad­jeżdża pociąg, podawanie się za inspek­to­ra BHP, całą roz­mowę z Q, szy­bkie przemieszczanie się po schodach ruchomych i ostate­cznie unikanie dosta­nia wag­o­nikiem metra po głowie. Cała sek­wenc­ja miesza akcję z komedią i przekonu­je nas, że londyńskie metro ide­al­nie nada­je się do zadzierz­ga­nia więzi pomiędzy przestęp­ca­mi, agen­ta­mi jej królewskiej i speca­mi od zaopa­trzenia. Plus — wyglą­da na to, że bie­ganie z pis­to­letem po Londyńskim  metrze uznawane jest za jak najbardziej nor­malne (warto zapamię­tać w razie przyszłych wizyt).

W Lon­dynie stac­je metra są bard­zo dobrze oznakowane a mimo to cza­sem ktoś się zgubi

Tube Tales — miała wyjść wiel­ogłosowa pieść pochwal­na na cześć londyńskiego metra, wyszedł film bard­zo nierówny, złożony z kilku krótkome­trażowych pro­dukcji wyreży­serowanych przez całą masę mniej lub bardziej sławnych osób. Między inny­mi zna­jdziecie dwie urocze krótkome­trażów­ki w reży­serii Ewana McGre­go­ra (coś dla Myszy) i Jude’a Law. Zwierz czy­tał recen­z­je (poza oczy­wistym obow­iązkowym seansem) i wszyscy zgod­nie stwierdzą, że najbardziej atmos­ferze Londyńskiego metra odpowia­da krót­ka now­ela Mouth, która jed­nak wcale nie zachę­ca do podróżowa­nia Londyńską kole­jką. Zwierz uważa, że spoko­jnie nad­szedł czas by zde­cy­dować się na podob­ną pro­dukcję jeszcze raz — bo minęło pon­ad 10 lat i nawet metro nie wyglą­da już tak samo.

  Londyńskie metro czas wiel­kich imprez ma już za sobą. Ter­az tam cicho i spoko­jnie może trochę szkoda.

Amer­i­can Were­wolf in Lon­don — jeden z najsławniejszych wys­tępów Londyńskiego metra w kine­matografii. Pus­ta stac­ja, samot­ny mężczyz­na, i wycie w tunelach a potem poś­cig, który jest najlep­szym przykła­dem na to, że jeśli twór­ców nie stać na bard­zo dro­gie efek­ty spec­jalne mogą zde­cy­dować się na wyjś­cie zde­cy­dowanie prost­sze. I tak naszego prz­er­ażonego bohat­era goni… Kam­era. Samego wilkoła­ka praw­ie nie widz­imy, ale wystar­czy odrobi­na wyobraźni i już jesteśmy w samym środ­ku prz­er­aża­jącej sce­ny. Nie tylko genial­ny zabieg, ale także ostrzeże­nie — jeśli wiec­zorem w nocy niko­go nie ma w metrze to pewnie gdzieś tam jest wilkołak.

Jeśli na stacji metra jest pus­to to naty­ch­mi­ast wyjedź na powierzch­nię windą, schoda­mi ruchomy­mi przed wilkołakiem nie uciekniesz

V for Vendet­ta — czu­je­cie ros­ną­cy w sobie opór prze­ci­wko total­i­tarnej władzy. Aby się jej pozbyć potrze­bu­je­cie — his­to­rycznej inspiracji, giętkiego języ­ka, deter­mi­nacji, mnóst­wo mate­ri­ałów wybu­chowych i jed­ną opuszc­zoną stację metra. Jeśli macie to wszys­tko wystar­czy tylko połączyć mate­ri­ały wybu­chowe, kole­jkę metra, włas­ną skrom­ną osobę i dokon­ać spek­taku­larnego wysadzenia par­la­men­tu. Co będzie dalej nie wiado­mo, ale ponieważ jest małe praw­dopodobieńst­wo, że ujrzymy świt nowego ustro­ju to już nie nasza sprawa.

Fun Fact : Trud­no jed­nocześnie prze­woz­ić metrem kil­ka ton mate­ri­ałów wybu­chowych i zmieś­cić codzi­en­nych pasażerów

Poku­ta — jak wiado­mo Londyńskie metro speł­ni­ało w cza­sie bom­bar­dowa­nia mias­ta ważną rolę schronu dla lud­noś­ci. Wiele filmów poświę­conych II wojnie świa­towej ma w swoim reper­tu­arze takie sce­ny, ale mało, która jest jed­nocześnie tak pięk­na smut­na i poe­t­y­c­ka jak ta, na którą zde­cy­dował się reżyser. Jed­nak wojenne metro zawsze pozosta­je dla zwierza — który sporo takich filmów oglą­da — sym­bol­em tego jak mimo wszys­t­kich swoich okropieństw, cywili­zowana była londyńs­ka woj­na. Trud­no to zwier­zowi dokład­niej określić, ale zawsze, kiedy widzi takie sce­ny ma wraże­nie jak­by jak w soczew­ce widzi­ał różnice pomiędzy naszą wojną a ichnią.

Pięk­na Keira z metrem w tle

Thor: Dark World — och czy nie jest marze­niem wszys­t­kich londyńczyków by miejskie metro jeźdz­iło tak jak wyni­ka z alter­naty­wnego rozkładu stacji przed­staw­ionego w tym filmie? Nie dość, że moż­na się prze­jechać kole­jką z najprawdzi­wszym nordy­ckim bogiem to jeszcze z cen­trum do Green­wich jest naprawdę bliz­iutko. Podob­no londyńs­cy wid­zowie mieli dużo więcej radoś­ci z tych scen niż wid­zowie z innych miast, którzy myśleli, że atak mrocznych elfów na oko­lice Lon­dynu to najwięk­sza z fil­mowych fantazji.

Bóg w metrze to nic w porów­na­niu z bard­zo alter­naty­wnym ukła­dem stacji

Die anoth­er Day — jest coś takiego, co ciąg­nie Bon­da do podzie­mi — po obe­jrze­niu wczo­ra­jszego odcin­ka Sher­loc­ka zwierz nie mógł nie pomyśleć o sce­nie z jubileuszowego 20 Bon­da, w którym Q zabiera agen­ta na opuszc­zoną stację metra by pokazać nasze­mu bohaterowi niewidzial­ny samochód. Opuszc­zone stac­je londyńskiego metra mają jak­iś urok dla sce­narzys­tów — kto wie, może więk­szość z nich naprawdę wierzy, że ist­nieje cały alter­naty­wny zespół stacji, zaję­ty głównie przez terrorystów/tajnych agen­tów gani­a­ją­cych za sobą w kółko, (co jest tym śmieszniejsze, kiedy człowiek przy­pom­ni sobie ile było bie­ga­nia po metrze w Spooks).

Tajni Agen­ci ewident­nie nie rozu­mieją jak się korzys­ta z metra. Może jak­iś kurs?

About Time — jak pokazać prawdzi­wie londyńs­ki romans? Najlepiej zro­bić mon­taż z uwzględ­nie­niem codzi­en­nego rozstawa­nia się na stacji metra. Nowy film Richar­da Cur­tisa może nie jest genial­ny, ale sce­na, który streszcza nam wszys­tkie — dobre, złe, sza­lone i codzi­enne dni związku, właśnie przez pryz­mat jed­nej stacji londyńskiego metra jest abso­lut­nie przeu­roczy. Plus — to całkiem miła wiz­ja, móc, co rano wychodz­ić razem do pra­cy i rozstawać się dopiero na chwilkę przed wejś­ciem do kolejki.

Zwier­zowi po cichu smut­no jest w imie­niu wszys­t­kich par które mieszka­ją z dala od roman­ty­cznych stacji metra.

Sher­lock Holmes/Ripper Street — zwier­zowi chodzi o najnowszą adap­tację Sher­loc­ka w reży­serii Guya Ritchiego oraz o ukochany ser­i­al BBC zwierza, które łączy jed­no. W obu dzieją­cych się pod koniec XIX wieku pro­dukc­jach budowa metra już trwa a w Rip­per Street bohaterowie zas­tanaw­ia­ją się nawet czy to rzeczy­wiś­cie będzie takie dobry pomysł dla mias­ta. Myśl o metrze już na przełomie XIX i XX wieku (mat­ka zwierza zawsze pow­tarza, że najwięk­sze sci­ence Fic­tion to metro w Sadze Rodu Forsyte’ów) jest strasznie dzi­w­na — bo wszak wszyscy wiemy, że to taki nowoczes­ny wynalazek.

  W jeden ze scen Sher­lock i Wat­son mija­ją budowę metra. Nie jest to jed­nak ta scena.

Np i nasza prze­jażdż­ka dob­ie­ga koń­ca. Zwierz ponown­ie przy­pom­i­na, że to tylko bard­zo subiek­ty­wny wybór, więc choć zwierz jest bard­zo otwarty na wasze propozy­c­je dodatków (a prze­cież wszyscy wiemy, że scen w metrze jest drugie, jeśli nie trze­cie tyle — cho­ci­aż­by wspom­i­na­jąc Narnię czy 28 dni później) to nie pisz­cie zwier­zowi, ze czegoś braku­je, wszys­tko jest najwyżej zwierz czegoś nie wybrał:) A jutro już naprawdę, wyjedziemy z Lon­dynu i powoli będziemy wracać do rzeczy­wis­toś­ci. Przy czym zwierz wyjeżdża w najbliższych dni­ach do Poz­na­nia (dokład­niej jutro), więc daty pub­likacji postów w dni­ach najbliższych będą nieco odb­ie­gały od tych, zazwyczaj zaś pre­miera recen­zji Sher­loc­ka będzie w porów­na­niu z wczo­ra­jszą trag­icznie opóźniona o kilka­naś­cie godzin, co jed­nak może być całkiem dobre biorąc pod uwagę jak wiele z was czekało dziś na napisy.

O dzi­wo te zdję­cia jeszcze nie są częś­cią kam­panii reklam­owej trans­portu pub­licznego w Lon­dynie. A powinny.

A na koniec rzecz z zupełnie innej becz­ki. Jak może pamięta­cie niemal rok temu zwierz został wyróżniony w konkur­sie Blog Roku. Zwierz pop­kul­tur­al­ny został Blo­gierm Blogerów zaś sam zwierz wzbo­gacił się o prze­cu­d­owny, (choć z daw­na wyczeki­wany) zegarek Ver­sace. Jak już chy­ba wiecie, zwierz nie zna się na zegarku, więc to cudo sty­lu i tech­ni­ki kurzy się na półce. Stąd też pomysł by zami­ast pow­ięk­szać zasób rzeczy ład­nych a niepotrzeb­nych (pier­wszy znak, że zwierz nie jest smok­iem) zwierz postanow­ił przyłożyć rękę do dobrej sprawy. Zegarek zwierza został w całej swej wspani­ałoś­ci wys­taw­iony na aukcję WOŚP z wyjś­ciową ceną znacznie odb­ie­ga­jącą od rynkowej, ale za to chy­ba w zasięgu przy­na­jm­niej częś­ci czytel­ników zwierza. Zwierz nie wie, jakie jest wasze zdanie o WOŚP — zdanie zwierza jest proste — poma­ganie innym jest fajne, a poma­ganie innym z entuz­jazmem jeszcze fajniejsze. Do tego w tym roku pieniądze idą i na najmłod­szych i na najs­tarszych, więc na pewno znamy kogoś, kto może na pomo­cy ze strony WOŚP zyskać. Zwierz zachę­ca do licy­tacji, bo wtedy nie tylko będziecie zadawali szyku w zegarku od samego Ver­sace ale na dodatek, będziecie zadawali szyku z poczu­ciem, że kupil­iś­cie coś więcej niż zegarek.

Taki piękny zegarek może­cie nabyć :)

Ps: Zwierz założył sobie pro­fil na ask.fm gdzie odpowia­da na zaskaku­ją­co liczne pyta­nia czytel­ników — dodał także wid­get na stronę jak­byś­cie mieli jakieś niecier­piące zwło­ki pytania.

Ps2: Zwierz swoim wyjaz­dem do poz­na­nia dowodzi, że jeszcze nie jest z nim tak trag­icznie źle w zakre­sie fangirlngu.