Pogoda idealna na podgrzanie Zwierza czyli wpis górski piąty

Rano sza­cow­na mat­ka budzi mnie z pona­gle­niem, bo prze­cież spałyśmy dłużej, więc powin­nyśmy się zbier­ać. Mój żywy budzik w postaci nieco zniecier­pli­wionego gło­su sza­cownej rodzi­ciel­ki wskazu­je za dziesięć ósma. W Warsza­w­ie kiedy idę do pra­cy wsta­ję na ósmą. Ale jak wszyscy wiemy, wakac­je to czas lenist­wa i wypoczynku. Okej żar­towałam. Wakac­je to cier­pi­e­nie, brak snu i marzenia o szy­bkiej śmierci.

Za oknem zami­ast niebieskiego nie­ba widać szare skłębione chmury. Nor­mal­nie więk­szość osób była­by tym fak­tem zas­mu­cona, ale mat­ka Zwierza poga­ni­a­jąc go przy pakowa­niu rzeczy na basen, radośnie stwierdza, że na całe szczęś­cie pogo­da jest paskud­na bo pojedziemy na basen bez wyrzutów sum­ienia. Co praw­da Zwierz uważa że wyrzu­ty sum­ienia w matce Zwierza powinien bardziej budz­ić fakt, że Zwierz led­wo chodzi. I kiedy mówi że led­wo chodzi, to znaczy, że z tru­dem stoi, sia­da, a schody na pier­wsze piętro urosły do wzniesienia którego poko­nanie wyma­ga założe­nia co najm­niej dwóch obozów po drodze i być może jakiejś ekipy z helikopterem która zwiezie Zwierza na parter.

Zdję­cie robione z kole­j­ki kolejek

Termy cho­chołowskie to miejsce o którym Zwierz słyszał od daw­na. I właś­ci­wie zawsze zaz­droś­cił wszys­tkim, którzy w let­nie miesiące moczyli swo­je ciała w jed­nym z trzy­dzi­es­tu basenów – jak infor­mu­je ulot­ka. Wydawało się to najlep­szym pomysłem na spędze­nie cza­su kiedy pogo­da pod tatra­mi nie pozwala na zapieprzanie po wzniesieni­ach. Najwyraźniej infor­ma­c­ja o tej atrakcji nie dotarła tylko do Zwierza, bo już godz­inę po otwar­ciu obiek­tu przyszło nam stać w kole­jce kole­jek. Czym się charak­teryzu­je kole­j­ka kole­jek? Dłu­goś­cią. Niby wyda­je ci się, że widzisz taki niezbyt wiel­ki ogonek wysuwa­ją­cy się przez główne wejś­cie do budynku term i myślisz „Ej to nie tak daleko do wejś­cia”. Kiedy dosta­niesz się do wejś­cia widzisz kole­jkę ciągnącą się przez cały dłu­gi hol.  Myślisz sobie „E nie no spoko to nie jest takie długie pomieszcze­nie”. Kiedy dochodzisz do koń­ca tej częś­ci kole­j­ki odkry­wasz że ciąg­nie się na schodach. Myślisz sobie, „E to nie są takie długie schody”. Kiedy kole­j­ka zakrę­ca po raz trze­ci myślisz sobie „ Okej ter­az żyję w tej kole­jce, czas zapoz­nać miłych ludzi wokół mnie bo spędz­imy razem długie lata”.

Ostate­cznie jed­nak kole­j­ka posuwa się nieco szy­b­ciej niż starze­nie się galak­tyk i w ten sposób lądu­je­my w wiel­gaśnej szat­ni gdzie kil­ka min­ut zaj­mu­je nam odkrycie jak właś­ci­wie dzi­ała nowa tech­nolo­gia pod­powiada­ją­ca nam który numer szaf­ki mamy. Biorąc pod uwagę, że w szat­ni jest pon­ad trzy tysiące szafek to fakt, że udało nam się znaleźć odpowied­nią szafkę należy poczy­tać za sukces na miarę odkrycia pociągu ze złotem czy czegoś równie wspani­ałego. Potem przy­o­dzi­ałyśmy kostiumy zda­jąc sobie sprawę, że mimo iż zakup mojego kostiu­mu i kostiu­mu mojej mat­ki dzieliło w cza­sie dwadzieś­cia parę lat to są tak na oko takie same (z tym że mamy jest grana­towy). Świad­czy to albo o wielkim kos­micznym związku pomiędzy moją matką a mną, albo o tym że na niskie okrągłe kobi­ety od dwudzi­es­tu lat sprzeda­ją ten sam kostium kąpielowy.

Mokry zad­owolony Zwierz

Jak już Zwierz pisał Termy chwalą się tym, że mają 30 basenów ale najwyraźniej trze­ba mieć zdol­noś­ci detek­ty­wisty­czne by znaleźć je wszys­tkie – ewen­tu­al­nie Zwierz nie widzi­ał bo ludzie zasła­niali. Nie mniej to co widzi­ał było bard­zo fajne z tą uwagą, że mimo iż dzień był chłod­niejszy (praw­ie 30 stop­ni) to jed­nak mocze­nie się w gorącej wodzie jest dzi­ałaniem niekiedy trochę jak­by to powiedzieć – prze­ci­wskutecznym jeśli człowiek chce się ochłodz­ić. Nie mniej mają tam też base­ny z wodą chłod­niejszą gdzie moż­na sobie popły­wać (i gromić wzrok­iem młodych ludzi pły­wa­ją­cych w poprzek basenu), takie fajne base­ny w których przy krawędzi są ław­ki spod których doby­wa się woda z bąbelka­mi powi­etrza i trzęsie człowiekiem, miejs­ca gdzie moż­na w ogóle nie pły­wać bo krę­ci tobą prąd wod­ny, miejs­ca gdzie moż­na się poczuć jak na morzu bo woda rozkołysana jest w wielkie fale, miejs­ca gdzie moż­na poczuć się niesamowicie sprawnym bo człowiek może łaz­ić po takiej sieci rozwies­zonej nad basen­em – oczy­wiś­cie przytrzy­mu­jąc się ręka­mi – czy zaczepi­a­jąc noga­mi – co bez pomo­cy wody i towarzyszą­cych jej praw fizy­ki było­by trudne a jest łatwe. Są też base­ny solankowe które mają doskonale dzi­ałać koją­co na ner­wy człowieka, chy­ba że jest w nich mnóst­wo małych dzieci wtedy po pros­tu dzi­ała­ją na ner­wy i takie spec­jalne base­ny siarkowe, do których nie weszłyśmy bo wiecie siar­ka pach­nie siarką.

Są też wielkie zjeżdżal­nie na które żad­na z nas się nie wybier­ała i mnóst­wo atrakcji dla dzieci, z których nie sko­rzys­tałyśmy głównie dlat­ego, że nie jesteśmy dzieć­mi. Nieste­ty mimo takiego nagro­madzenia fan­tasty­cznych atrakcji obie odkryłyśmy jeden fakt który zawsze nam trochę umy­ka. Otóż obie posi­adamy taką psy­chikę która spraw­ia, że szy­bko się base­na­mi nudz­imy. Być może dlat­ego, że na base­nie nie moż­na czy­tać, co ze smutkiem skon­sta­towała mat­ka Zwierza, wskazu­jąc, że uza­leżnie­nie to jed­nak strasz­na rzecz. Zwierz miał wiz­ję, jak mat­ka prze­my­ca czyt­nik na basen i próbu­je czy­tać wys­ta­jąc nad poziom wody. Musi­cie bowiem wiedzieć, że mat­ka Zwierza rzad­ko wys­ta­je pon­ad poziom wody. Być może powin­nyśmy jed­nak sko­rzys­tać z tych basenów dla dzieci, bo tam odpoczynek był­by bardziej komfortowy.

Ponoć spoży­cie poma­ga na zakwasy.

A potem Zwierz zgu­bił tele­fon. Piszę o tym bo owa krótkotr­wała zgu­ba tele­fonu przy wychodze­niu z basenu była dla  Zwierza dowo­dem jak bard­zo nasza per­cepc­ja rzeczy­wis­toś­ci może zmienić to jak się w niej czu­je­my. Otóż zgu­biłam tele­fon i zori­en­towałam się kilka­naś­cie min­ut po tym jak zaszła zgu­ba. Mat­ka Zwierza moc­no się zaniepokoiła bo zgu­bi­e­nie tele­fonu, to kosz­ty ale przede wszys­tkim spory prob­lem, zwłaszcza w cza­sie górskiego wyjaz­du. Zwierz nie zaniepokoił się ani trochę. Po pros­tu pod­szedł do obsłu­gi i powiedzi­ał, że zgu­bił tele­fon. Oczy­wiś­cie ktoś go znalazł i odniósł do kasy. Po opisa­niu tele­fonu i jego nowej różowej broka­towej obu­dowy, został mu on zwró­cony. Zwierz nie den­er­wował się bo wiedzi­ał, że sam odniósł­by tele­fon tak by ktoś mógł ode­brać swo­ją zgubę. Założył że inni postąpią tak samo. Jego świat stał się przez to bez­pieczniejszy i bardziej przy­jazny. I wyszło na jego.

Po powro­cie do Zakopanego stały się jasne dwie rzeczy. Pier­wsza – jeśli trag­icznie bolą cię nogi nie pode­j­muj wysiłku fizy­cznego który spraw­ia, że nie czu­jesz bólu bo w ostate­cznym rozra­chunku nogi będą cię boleć jeszcze bardziej. Dru­ga – byłyśmy głodne. Zde­cy­dowałyśmy się zjeść obi­ad w Małej Szwa­j­carii. To doskon­ała kna­j­pa która jako jed­na z nielicznych w okol­i­cy poda­je cokol­wiek innego niż zestaw pię­ciu tych samych dań „góral­s­kich”. Dosłown­ie w chwili w której weszłyśmy do kna­jpy rozpę­tała się burza. Z jed­nej strony – miałyśmy olbrzymią satys­fakcję – że oni mokną a my nie. Z drugiej dowiedzi­ałam się rzeczy strasznej że na moje danie będę musi­ała czekać czter­dzieś­ci min­ut. Siedzi­ałam i czułam że otacza Zwierza ciem­ność że widzę światło pod koniec tunelu. Kiedy już całe moje spoży­w­cze życie zaczęło prze­suwać mi się przed oczy­ma pani przyniosła nam dania, które spraw­ia­ją, że człowiek ma ochotę napisać odę do ziem­ni­a­ka we wszys­t­kich jego wspani­ałych for­ma­ch i ksz­tał­tach. Serio jest ziem­ni­ak najpiękniejszą ze wszys­t­kich rzeczy.

Portret pamię­ciowy sadysty

Po tej kon­sumpcji Zwierz odkrył, że ma pewien prob­lem. Otóż na przykład wstawanie z fotela w którym usi­adł w poko­ju hotelowym wyma­ga trzech etapów. Pier­wszy etap to zrozu­mie­nie że czeka nas ból. Etap dru­gi – to moment w którym uświadami­amy sobie, że ból jest nieuchron­ny i musimy się z nim zmierzyć. Etap trze­ci pole­ga na wstawa­niu przy wspar­ciu w postaci słowa „kur­wa”. Mam dzi­wne wraże­nie, że pro­ces wstawa­nia może się w najbliższych dni­ach wydłużyć o etap czwarty w którym po wsta­niu nogi odmaw­ia­ją dal­szej współpra­cy i człowiek pada pros­to na pysk.

Postanow­iłam się podzielić z sza­cowną matką moi­mi bóla­mi i niepoko­ja­mi. Ale mat­ka powiedzi­ała, że mam szy­b­ciej pakować ple­cak bo wychodz­imy popołud­niu na spac­er i może jak się napi­ję piwa będzie mi lep­iej. Musi mi być lep­iej bo plan na jutro uwzględ­nia wycieczkę do Morskiego Oka, która w sum­ie nie jest wycieczką a spac­erem i nawet nie jest pod górę i moż­na iść jak pada. To jest fas­cynu­jące biorąc pod uwagę, że wszys­tkie prze­wod­ni­ki wskazu­ją że do Morskiego Oka jed­nak jest trochę pod górę. No ale najwyraźniej autorzy tych prze­wod­ników nigdy nie chodzili na wyciecz­ki z matką Zwierza. Oczy­wiś­cie jak dojdziemy pod Morskie oko „To się zobaczy co dalej”. Przy­pom­ni­j­cie mi,  gdzie moż­na dzwonić jak się wylą­dowało na wakac­jach z hob­bitem sadys­tą? Pytam dla koleżanki.

Ps: Miałyśmy z matką Zwierza pojechać na wycieczkę na Słowację by prze­jść się ścieżką wśród koron drzew, i było­by to nawet fajne, i nawet miałyśmy zarez­er­wowane miejsce kiedy zwierz sobie uświadomił, że prze­cież ma kosz­marny lęk wysokoś­ci i całą wycieczkę po tej ścieżce spędz­ił­by czoł­ga­jąc się po tej ścieżce. Pole­cam nato­mi­ast biur Majer które potrak­towało moje odwołanie rez­erwacji bard­zo miło i jeszcze zapewnili że zwrócą zal­iczkę. Było to bard­zo miłe doświadczenie.