Dziesięć godzin to tylko chwila czyli wpis wakacyjny pierwszy

Mat­ka mówi, że jeśli samemu się kupiło bile­ty na szóstą rano to nie moż­na narzekać, że wstało się o piątej. A ja mówię, że moż­na tylko trze­ba to robić na włas­nym blogu. I to się nazy­wa odpowiedzial­ność. W każdym razie zapraszam was na nowy cykl waka­cyjny. Tym razem jed­nak nie z Zakopanego, gdzie gra­su­je głównie inflac­ja, ale z Kudowy Zdrój, pięknej miejs­cowoś­ci w kotlin­ie kłodzkiej, która ma wiele wspól­nego z Nowym Jorkiem. Głównie — czas podróży.

Jeśli człowiek chce się w XXI wieku poczuć podróżnikiem, ma kil­ka opcji. Może ruszyć w samot­ny rejs dookoła świa­ta, zapłacić sporo pieniędzy za afrykańskie safari, ruszyć przez busz albo … zdać się na pol­skie kole­je w podróży ku kotlin­ie kłodzkiej. Pier­wszy odcinek podróży naprawa optymizmem, zwłaszcza jeśli jest się wielkomiejskim burżu­jem i decy­du­je się na podróż Pen­dolino. Led­wie cztery godziny później (z kawałeczkiem) jest się we Wrocław­iu i tu już moż­na prze­siąść się na Kole­je Dolnośląskie.

Ach Kole­je Dol­nośląskie… widzi­cie kocham je całym moim podróżniczym sercem, ale mają one… swo­ją specy­fikę. Nie mniej nie uprzedza­jmy fak­tów, zna­jdźmy się na per­onie we Wrocław­iu, na którym tłu­maczę mojej matce, że jed­na prze­si­ad­ka na pośpieszny sprint­er do Kudowy to nic wielkiego, zwłaszcza że jedziemy najlep­szy­mi lokalny­mi lini­a­mi w Polsce. Oczy­wiś­cie gdzieś tam w tle słyszę coś o komu­nikacji zastępczej, ale zachowu­je się jak każ­da oso­ba prag­ną­ca przy­gody — ignoru­je komu­nikaty. Z resztą jak się okaże — nawet gdy­bym ich uważnie słuchała nie byłabym w stanie odmienić swo­jego losu. Okazu­je się bowiem — gdy już siedz­imy na swoim miejs­cu, że nasze szy­b­ki pociąg ma prob­lem. Otóż przez jeden przys­tanek na trasie nie będzie pociągiem. Będzie auto­busem. Ów auto­bus zaw­iezie nas do Kłodz­ka a tam już szynobus powiedzie nas dalej. Miny nam trochę rzed­ną. Z jed­nej prze­si­ad­ki zro­biły się trzy.

Czym jed­nak jest żywot człowieka jak nieciągłym przy­pom­nie­niem mu, że wszys­tko jest stanem prze­jś­ciowym. Nie zdążyłyśmy się porząd­nie zaniepokoić czeka­jącą nas prze­si­ad­ką, kiedy nasz pociąg zaczął wydzielać bard­zo inten­sy­wny zapach spal­enizny. Zaraz za zapachem spal­enizny pojaw­iły się białe kłę­by dymu coraz bardziej wypeł­ni­a­jące nasz niewiel­ki wag­o­nik. Tu muszę przyz­nać — egzys­tenc­jal­ny lęk sprzed kilku­nas­tu min­ut ustąpił pewne­mu rozbaw­ie­niu. Widzi­cie, o ile więk­szość osób trak­tu­je gryzą­cy dym wypeł­ni­a­ją­cy pociąg jako nieprzy­jem­ną niespodziankę — ja w ostat­nich lat­ach miałam takich przy­pad­ków kil­ka i pod­chodzę do nich z natu­ry z wielkim spoko­jem. Ostate­cznie, póki nie widać słupów żywego ognia wydoby­wa­ją­cych się spod podło­gi (to też już widzi­ałam) to sytu­ac­ja jest w miarę opanowana. Nawet jeśli trze­ba się prze­nieść na jed­ną połowę pociągu, bo w drugiej nie da się odd­y­chać od gryzącego dymu.

Jak moż­na się spodziewać — wydarzenia tego typu generu­ją opóźnienia. W naszym przy­pad­ku nie było to opóźnie­nie wielkie, ale pojaw­iło się mniej więcej w ósmej godzinie naszej podróży. Co prowadzi do reflek­sji, że gdy­byśmy podróżowały samolotem na przykład do Nowego Jorku to już powoli infor­mowano by nas o warunk­ach atmos­fer­ycznych w mieś­cie, do którego lec­imy. O warunk­ach atmos­fer­ycznych nikt nas jed­nak nie infor­mował, bo nad­szedł czas ruszyć i jeszcze do tego szy­bko prze­siąść się na auto­bus. Tu czekała nas kole­j­na niespodzian­ka. Po pier­wsze — auto­bus zakładał, że będą się nim poruszać pasażerowie pociągu, ale niekoniecznie ktoś wziął pod uwagę, że będą mieli ze sobą bagaże. To jed­nak stara sztucz­ka PKP i kolei region­al­nych mają­ca na celu zbliże­nie do siebie pasażerów, którzy wza­jem­nie łapią swo­je odjeżdża­jące walizki.

Tym co było ciekawsze, to niespodziewana cel­e­brac­ja naszego prze­jaz­du. Otóż wyglą­dało jak­by przy każdej bocznej drodze zebrał się tłum wiwatu­ją­cy na naszą cześć. Początkowo zas­tanaw­iało mnie to entuz­jasty­czne przy­wi­tanie, ale gdy zobaczyłam grupę macha­jącą pol­ski­mi flaga­mi uświadomiłam sobie, że chy­ba jed­nak chodzi niekoniecznie o nas. Jak szy­bko miało się okazać — przez nasze opóźnie­nie gral­iśmy z cza­sem. Kto prze­jdzie pier­wszy po wąskiej drodze — my czy Tour de Pologne. Okaza­ło się bowiem, że właśnie wszys­tkie dro­gi są zamykane, bo ma prze­jechać wyś­cig. Kierow­ca chy­ba zda­jąc sobie sprawę, że oto sytu­ac­ja wyma­ga rywal­iza­cji wręcz sportowej nie wciskał zbyt częs­to hamul­ca i tak udało się nam jako ostat­niemu pojaz­dowi prze­jechać niewiel­ki odcinek. Ci którzy chcieli jechać z drugiej strony takiego szczęś­cia już nie mieli.

Pozostał nam już tylko ostat­ni odcinek do poko­na­nia — tym razem niewielkim szynobusem. Tu pow­stał prob­lem natu­ry logisty­cznej, bo w niewielkim wag­o­niku musieli się pomieś­cić — codzi­en­ni pasażerowie, pasażerowie z nieszczęs­nego pociągu infer­no i kolarze. To znaczy zakładam, że nie byli to kolarze, którzy urwali się z pele­tonu Tour de Pologne ale jed­nak połowa wag­onu peł­na była row­erów. Całym tym tłumem starała się zarządzać mło­da kon­duk­tor­ka, na której bar­ki spadło przeko­nanie wszys­t­kich, że pre­ten­sje należało­by kierować do Kolei Dol­nośląs­kich robią­cych remont w miesią­cach waka­cyjnych a nie bezpośred­nio do niej. Dość powiedzieć, że kiedy dziel­na pani kon­duk­tor szła wys­taw­iać bile­ty to atmos­fera w pociągu była taka, że życzyłam jej odwa­gi i obiecałam, że jeśli nie wró­ci wyśle­my po nią ekipę poszuki­waw­czą. Warto zaz­naczyć jed­nak, że wraz ze zbliżaniem się do Kudowy napię­ta atmos­fera nieco opadła, może to prze­byte razem kilo­m­e­try, może to fakt, że kolarze wysiedli i zro­biło się miejsce. Zro­biło się do tego stop­nia przy­jem­nie, że mat­ka zwierza o mało nie zapom­ni­ała wysiąść i dopiero po pona­gle­niu, odłożyła czyt­nik i ze zdu­mie­niem spy­tała „To już?”.

Musi­cie zdać sobie sprawę, że to pytanie było o tyle ciekawe, że od naszego wyruszenia do przy­jaz­du minęło dziesięć godzin, czyli nieco mniej niż przelot do Nowego Jorku. Jak widzi­cie — czas i przestrzeń są poję­ci­a­mi względ­ny­mi. Co nie jest względne to uro­da samej Kudowy, miastecz­ka, które nas urzekło od razu — bo wszys­tko jak na razie jest tu bard­zo przy­jazne, a do tego w pob­liskiej restau­racji dają smażony ser z sosem tatarskim co naty­ch­mi­ast pod­nosi jakość miejs­cowoś­ci o trzy punk­ty. Warto z resztą zaz­naczyć, że nakaz wymarszu celem zwiedzenia miejs­cowoś­ci zapadł pięt­naś­cie min­ut po przy­by­ciu do hotelu, co znaczy, że o godzinie 17:30 miałyśmy już wyku­pi­one dwie wyciecz­ki (ten drżą­cy z niepoko­ju głos młodej dziew­czyny w biurze turysty­cznym pyta­jącej mat­ki zwierza czy aby skończyła ona lat 65) i roz­planowaną resztę tygod­nia a mat­ka powoli zaczy­nała się relak­sować, co znaczy, że zwró­ciła mi uwagę, że mało przeszłyśmy. Moje nieśmi­ałe sug­estie, że może dziesięć godzin jazdy i wyraźny niedobór snu spowodowany wstawaniem o piątej rano zostały zbyte i potrak­towane jako oczy­wista ozna­ka słabości.

Muszę tu nad­mienić, że tym razem nasz pokój w pen­sjona­cie, jest bard­zo ład­ny i nowoczes­ny, naprawdę nie ma na co narzekać — nie mamy żad­nego lus­tra, pod kątem sześćdziesię­ciu stop­ni, ani wiesza­ków powyżej zasięgu rąk mat­ki ani nawet nic nie spadło nam na głowę. Mamy za to dwa łóż­ka, które są ze sobą zbite co znaczy, że nie moż­na ich wystar­cza­ją­co daleko roz­sunąć. A i mamy szafę taką na pół jed­nej oso­by, co wyma­ga przetrzymy­wa­nia wielkoś­ci rzeczy w wal­izkach. A także nieparzys­tą obłęd­ną liczbę pię­ciu wiesza­ków, co prowadzi do reflek­sji — czy wieszak należy się po starszeńst­wie czy temu kto do niego dosię­ga. Dyskus­ja pozosta­je otwarta, a tym­cza­sem ja kończę pisać tekst, bo po pier­wsze — czas posiedzieć na balkonie z widok­iem, a po drugie muszę się umyć, bo moje ubranie coś pode­jrzanie pach­nie spal­enizną. A potem może mała drzem­ka. Mam dzi­wne wraże­nie, że jutro nikt nie poz­woli spać do dziesiątej.