100 dwa zwierza cz. 3 czyli komiksowo niekoniecznie superbohatersko

Hej,

Zwierz wczo­raj miał okazję zobaczyć na własne oczy jak pięknie odpuszcze­nie sobie uczuć pozy­ty­wnych i wyle­wanie jadu dzi­ała na statysty­ki. Najwyraźniej, kiedy zwierz postanow­ił, że będzie prowadz­ił blo­ga miłego i życ­zli­wego popełnił błąd, nie ma nic fajniejszego niż wyzłośli­wian­ie się na marne pro­dukc­je. Ale po dni­ach złośli­woś­ci czas powró­cić do naszej wielkiej set­ki, zwłaszcza, że na dziś zwierz przy­go­tował taką chy­ba nie budzącą więk­szych emocji listę filmów opar­tych o komiksy. I tu od razu uwa­ga — trzech filmów które zwierz umieś­cił­by na tej liś­cie automaty­cznie — X‑men II, Powrót Bat­mana i Strażni­cy nie ma bo są na pier­wszej 100 (w zakład­ce poświę­conej kinu akcji). Tak więc może­cie sobie te trzy tytuły automaty­cznie dopisać do listy. Dru­ga sprawa — zwierz postanow­ił, że będzie oce­ni­ał film a nie to jak dobrą ekraniza­cją komik­su jest film. Co to oznacza? Na przykład takie V jak Vendet­ta — to jest dobra ekraniza­c­ja komik­su, która zwier­zowi nie podo­ba się jako film, mimo obec­noś­ci znanych i lubianych przez zwierza aktorów (Stephen Fry czy Rupert Graves).  Z drugiej strony sporo filmów na tej liś­cie nie jest dobry­mi, czy wierny­mi adap­tac­ja­mi komik­sowych zeszytów, a cza­sem sa jedynie wari­acją na ich tem­at, Tak więc w tej 10 nie zna­jdziecie najlep­szych ekraniza­cji komik­sów tylko te które zwierz lubi. I to oznacza że co najm­niej jeden punkt będzie budz­ił spore kon­trow­er­sje. Ale może zwier­zowi uda się wybronić. Albo się nie uda i będziecie mieli potwierdze­nie, że zwierz ma fatal­ny gust.

Sin City — miłość zwierza do Sin City wyni­ka przede wszys­tkim z niesamowitego zaskoczenia jakim był dla zwierza ten film. Kiedy zwierz dowiedzi­ał się, że ekranizu­ją komiks Millera spodziewał się kole­jnej, może trochę bardziej mrocznej niż zwyk­le pro­dukcji na pod­staw­ie komik­su. Oczy­wiś­cie opowieś­ci z Basin City kierowały nas raczej w kierunku kina Noir, no ale prze­cież nikt nie zro­bi czarnobi­ałego fil­mu. No i się okaza­ło, że zwierz się mylił. Film okazał się najcu­d­own­iejszym ekspery­mentem jaki zwierz przez lata widzi­ał w kinie. Kole­jne kadry przy­pom­i­na­jące te znane z komik­su dopraw­ione od cza­su do cza­su bar­wną plamą. Czarnobi­ały świat ale z wyboru a nie z powodu braku koloru. Do tego znakomi­cie sprawdza­ją­ca się obsa­da — powraca­ją­cy do formy Mick­ey Rourke, ide­al­nie dobrany Bruce Willis, Clive Owen dokład­nie w takim wyda­niu w jakim prezen­tu­je się najlepiej. A w tle prz­er­aża­ją­cy Eli­jah Wood, pięknych Josh Hart­nett, czy sza­lony Ben­cio del Toro dobrze dobrana Jes­si­ca Alba i cały zastęp ślicznych aktorek.  Ale całość była­by tylko ekspery­mentem gdy­by na ekran nie prze­nie­siono jeszcze wspani­ałych his­torii Millera. Dosta­je­my więc wspani­ały kolaż dość ponurych his­torii dzieją­cych się w mieś­cie gdzie nie ma dobrych i złych są tylko bard­zo źli i ci którym pozostały jeszcze szcząt­ki przyz­woitoś­ci. Zwierz ma słabość do takiej nar­racji, która teo­re­ty­cznie nie opowia­da o niczym wielkim a naprawdę zestaw­ia widza z całkiem poważny­mi pyta­ni­a­mi i emoc­ja­mi. Zwierz oglą­da film zawsze w wielkim wzrusze­niu — zwłaszcza wątek Bruce’a Willisa. Właś­ci­wie to zwierz spoko­jnie mógł­by dopisać ten film do listy filmów na których zdarza mu się delikat­nie chli­pać. A i jeszcze jed­na wspani­ała infor­ma­c­ja — jed­ną ze scen Sin City reży­serował Taran­ti­no i co więcej to strasznie widać kiedy się tą scenę ogląda.

Hell­boy II — zwierz wie, że dru­ga część Hell­boya wywołała w ludzi­ach bard­zo mieszane uczu­cia ale zwierz zde­cy­dowanie woli ją od pier­wszej. Dlaczego? PO pier­wsze zwierz zde­cy­dowanie woli filmy, w których już wiemy kim jest nasz bohater nie trze­ba nam tłu­maczyć skąd się wziął i nie ma tego całego długiego wstępu opowiada­jącego kto co jak i dlaczego. Zwierz wie, że taki wstęp jest potrzeb­ny ale kiedy zna się z komik­su pochodze­nie i losy bohat­era to jest to nieco nużą­cy frag­ment każdej fil­mowej adap­tacji. Ale zwierz lubi drugiego Hel­loboya przede wszys­tkim za to, że to właśnie w tym filmie wyobraź­nia Guiller­mo del Toro naprawdę poszy­bowała w kos­mos. Tytułowa zło­ta Armia, cud­owne dobre i złe elfy i początkowa sek­wenc­ja opowiadanej małe­mu Hell­boy­owi baj­ki — wszys­tko to spraw­iło, że zwierz zapisał Złotą Armię do jed­nych z najład­niejszych i naj­ciekawszych filmów jakie widzi­ał. Oczy­wiś­cie niek­tórzy mogą stwierdz­ić, że Zło­ta Armia to trochę popłuczyny po Labiryn­cie Pana, ale zwierz tak bard­zo lubi ten styl, ze zupełnie nie przeszkadza mu podobieńst­wo. Co więcej tu ma więcej powodów by się nim spoko­jnie cieszyć zami­ast niepokoić wydarzeni­a­mi roz­gry­wany­mi na ekranie — bo powiedzmy sobie szcz­erze akc­ja jest bard­zo sztam­powa. Co zupełnie zwier­zowi nie przeszkadza. No i Ron Perl­man jest tak ide­al­nie obsad­zony w roli Hell­boya że to aż cza­sem jest prz­er­aża­jące że udało im się znaleźć kogoś kto tak niesamowicie pasu­je do tej roli.

 Zwierz abso­lut­nie uwiel­bia kostiumy i w ogóle całą graficzną sza­tę drugiego Hellboya.

300 — zwierz ma z tym filmem niety­powy prob­lem. Otóż zwierz nie lubi sposobu w jakim w filmie odd­zielono dobrych od złych. Nazwi­j­cie zwierza staro­mod­nym ale jego zdaniem pokazy­wani pięknego dobra i brzy­d­kiego zde­for­mowanego zła to coś  na co nie ma już miejs­ca. Albo nawet jest miejsce ale to po poros­tu zbyt proste, za łatwe i trochę den­er­wu­jące. Poza tym zwierz śred­nio znosi patos, choć rozu­mie dlaczego film jest nim przepełniony. Dobra zwierz miał wymieni­ać swo­je ulu­bione filmy a na razie same narzeka­nia. O ile bowiem zwierz nie zawsze zgadza się z wymową czy nas­tro­jem fil­mu o tyle ilekroć na niego patrzy nie może się nadzi­wić jaki on jest piękny. I nie chodzi jedynie o liczne grupy pięknych wspaniale zbu­dowanych mężczyzn. Zwierz nie jest taki płyt­ki. Chodzi o urodę niemal każdego kadru, zarówno w sek­wenc­jach akcji jak i jeszcze przed jej zaw­iązaniem kiedy widz­imy bohaterów w Spar­cie. Wyjś­cie Spar­tan do wąwozu gdy żeg­nani są na zło­cistym polu to jeden z piękniejszych kadrów jaki zwierz widzi­ał. A potem jeszcze gra z widzem, bo prze­cież jeśli dobrze zna się komiks to dostrzeże się te kadry, które zostały bezpośred­nio prze­nie­sione z powieś­ci graficznej (jak np. słyn­ny kadr ze spy­chaniem wojsk z kli­fu do morza). Do zalet wiz­ual­nych fil­mu dokła­da się też Ger­ard But­ler w jed­nej ze swoich nielicznych dobrych ról (zwierz wierzy, że to aktor z potenc­jałem ale w Hol­ly­wood jakoś się pogu­bił),  Fass­ben­der (dłu­gowłosy) w roli, której zwierz go nie zauważył dopó­ki go nie zauważył (zwierz ma nadzieję, że rozu­miecie ten skrót myślowy) oraz co może się niek­tórym wydać dzi­wne Rodri­go San­toro w Roli Kserk­sesa. Wiecie zwierz ma słabość do tego akto­ra nawet jak gra jakiegoś czterometrowego łysego olbrzy­ma. Tak więc zwierz zazwyczaj sia­da do oglą­da­nia 300 z postanowie­niem że zobaczy tylko jed­ną czy dwie sce­ny i zosta­je do końca

Dro­ga do Zatrace­nia — w sum­ie zwierz trochę oszuku­je. Czy ktokol­wiek postrze­ga znakomitą Drogę do zatrace­nia jako ekraniza­cję komik­su? Pewnie bard­zo niewielu widzów. Ale cóż zwierz poradzi, że to film znakomi­ty. Nie tylko dlat­ego, że pokazu­je mafię od zupełnie innej strony, ale także dlat­ego, ze trud­no w nim znaleźć cho­ci­aż jeden sła­by punkt. Przede wszys­tkim na zwierzu robi zawsze wraże­nie obsa­da — Paul New­man w jedenej ze swoich ostat­nich ról, pokazu­je że jest chodzącą aktors­ka klasą. Tom Han­ks dostał niety­pową rolę bo człowieka, który nie jest dobry, ani szczegól­nie wylewny, ani nie przy­pom­i­na żad­nego z wcześniejszych raczej dobrych z natu­ry bohaterów Han­ksa (raczej bo nie tyczy się to wszys­t­kich granych przez niego postaci). Ale zwierz mimo, ze Han­ksa nie lubi uważa, że Sam Mendes miał rację, że postaw­ił aku­rat na tego kochanego powszech­nie akto­ra w tej niejed­noz­nacznie moral­nej roli. Do tego jeszcze wspani­ały dru­gi plan z Judem Law który ma grać odraża­jącego morder­cę więc wstaw­ili mu brzy­d­kie zęby a on nadal śliczny jak z obraz­ka i Danielem Craigiem, który aku­rat w swo­jej roli jest bard­zo na miejs­cu. Film jest też pięknie nakrę­cony i w głowie zwierz pozostał jako jeden z porząd­niej zre­al­i­zowanych filmów które widzi­ał. Miło  sobie cza­sem popa­trzeć na znakomi­ty film i pomyśleć, że u jego pod­stawy był znakomi­ty skąd­inąd komiks. A i jeszcze cud­owny mały bonus — syna Toma Han­ksa grał anon­i­mowy dla zwierza przez lata dzieci­ak. Dopiero niedawno zwierz zori­en­tował się, ze ten dzieci­ak wyrósł na tego niesamowicie przys­to­jnego pana z Teen Wolf. No zobacz­cie jaki miły bonus.

A tak przy okazji Dro­ga do Zatrace­nia to też jest piękny film.

Perse­po­lis — zwierz dłu­go się zas­tanaw­iał czy umieś­cić na liś­cie film ani­mowany ale ostate­cznie doszedł do wniosku, ze to być może najlep­sza adap­tac­ja komik­su jaką kiedykol­wiek widzi­ał. Bo to właś­ci­wie prze­niesie­nie znakomitego auto­bi­ograficznego komik­su na ekran właś­ci­wie kadr w kadr. No ale właśnie — sposób w jaki kadry się łączą dając na ekranie fas­cynu­jącą spójną nar­rację to już czyste dzieło sztu­ki. Właś­ci­wie zwierz nie chce się nad całą his­torią zbyt dłu­go roz­wodz­ić, wystar­czy chy­ba tylko stwierdz­ić, że film trze­ba koniecznie zobaczyć bo jest po pros­tu znakomi­ty. Ewen­tu­al­nie powin­niś­cie sobie kupić Perse­po­lis i tak jak zwierz napawać się od cza­su do cza­su tym jak świet­nie da się w sto­sunkowo prostych obrazkach odd­ać tak skom­p­likowane życie jakie przed­staw­ia nam autor­ka. A żeby wam nie było przykro zwierz przy­pom­i­na, że w kinach jest Kur­czak ze Śli­wka­mi opar­ty o komiks tej samej autor­ki (gorszy niż Perse­po­lis ale przy­na­jm­niej w komik­sowej wer­sji uroczy)

 Koniecznie musi­cie zobaczyć albo przeczy­tać Perse­po­lis. Zwierz ma kopię. Kupiła ją zwier­zowi bab­cia zwierza zaraz po tym jak pier­wszy raz zobaczyła film. To powin­na być dla was rekomendacja!

Iron-Man — widzi­cie zwierz przed emisją fil­mu o Iron Manie wiedzi­ał tylko, że taki bohater był w sta­jni Mar­vela, miał mil­iony i był jed­nym z pier­wszych bohaterów komik­sowych boryka­ją­cych się z prob­le­mem uza­leżnienia. Po emisji fil­mu zwierz zaprag­nął wiedzieć zde­cy­dowanie więcej. Trud­no się dzi­wić — Iron Man otwiera nową epokę w ekrani­zowa­niu komik­sów — prowadzącą pros­to do Avenger­sów. Okaza­ło się bowiem, że da się bez prob­le­mu nakrę­cić film o Super Bohat­er­ach tak by wpa­sować się pomiędzy pode­jś­cie poważniejsze i takie zupełnie nie poważne. Pier­wszy Iron Man choć właś­ci­wie kon­cen­tru­je się na dobrze znanym pro­ce­sie “pow­stawa­nia” bohat­era jest przede wszys­tkim wspani­ałą dow­cip­ną zabawą. Nie ma wiel­kich ambicji, mrocznych wątków czy bohat­era, którego gnębią demo­ny. Ale nie jest to film zupełnie płyt­ki. Powód jest prosty. Iron Mana a właś­ci­wie Tonego Star­ka gra Robert Downy Jr. Zwierz uwiel­bia RDJ od zawsze i pode­jrze­wa, że nie jest w tym osamot­niony. Downey nie tylko jest wspani­ałym, wszech­stron­nym aktorem ale przede wszys­tkim jest wspani­ałym Tonym Starkiem. Dzię­ki  jego grze i zamaza­niu granic pomiędzy tym gdzie zaczy­na się Tony a kończy się Robert pow­stała postać, której nie sposób nie lubić ale przede wszys­tkim taka, w którą wierzymy. Bo na tym właś­ci­wie pole­ga sukces fil­mu na pod­staw­ie komik­su super bohater­skiego. W bohat­era musimy uwierzyć. Musimy uwierzyć w jego motywac­je, przemi­any, uczu­cia i poraż­ki. Musimy życzyć mu jak najlepiej ale jed­nocześnie dys­tans nie może być zbyt wiel­ki — bo wtedy zaczniemy dostrze­gać, że to tylko taka wymyślona przez sce­narzys­tów mar­i­onet­ka. Zwierz uwiel­bia pier­wszego Iron-mana ale praw­da jest taka, że lubi go przede wszys­tkim za rolę Star­ka i za to, że doprowadz­ił do Avenger­sów. Nato­mi­ast są pewne mielizny fab­u­larne oraz trochę kre­tyńs­ka końcówka, których to jed­nak wad zwierz roztrząsać nie chce bo za bard­zo film lubi.

X‑men: First class — po X‑menach 3 zwierz popadł w stan ciężkiego przygnę­bi­enia. Taki dobre dwa filmy zwieńc­zone trzec­im który wołał o pom­stę do nie­ba. Na całe szczęś­cie pow­stał pomysł, by zami­ast  brud­ną ścierką zbier­ać z podło­gi rozlane mleko, po pros­tu olać ser­ię i zacząć zupełnie gdzie indziej. Pomysł na nakręce­nie fil­mu retro o super bohat­er­ach od początku wydawał się zwier­zowi znakomi­ty. Wszys­tkie filmy o Super bohat­er­ach dzieją się albo w niedalekiej przyszłoś­ci albo w jakiejś wyimag­i­nowanej rzeczy­wis­toś­ci. Tym­cza­sem tu mamy przeszłoś­ci i to całkiem ład­nie odd­aną — świet­na styl­iza­c­ja kostiumów, fryzur  i wnętrz to tylko początek. Sam pomysł by związać ze sobą kwest­ie pojaw­ia­ją­cych się mutan­tów i kon­flikt kubańs­ki może brzmieć trochę idio­ty­cznie. Ale kiedy w filmie dosta­je­my bard­zo ciekawą inter­pre­tację zdarzeń to wydarze­nie his­to­ryczne nabiera zupełnie nowych pop­kul­tur­al­nych rumieńców. Ale tak naprawdę zwierz lubi film za coś zupełnie innego. Otóż powró­cono tu do ulu­bionego wątku zwierza — kto ma rację — kocha­ją­cy pokój młody Xavier, czy nie mają­cych żad­nych złudzeń co do ludzkoś­ci Mag­ne­to. I w jed­nej z ulu­bionych scen zwierza okazu­je się, że rac­je ma Mag­ne­to , że kiedy ludzie nie będą mieli powodów by strze­lać do siebie wycelu­ją raki­ety w mutan­tów. To wspani­ała sce­na, kiedy abso­lut­nie rozu­miemy nien­aw­iść bohat­era do ludzi (zwłaszcza, że prze­cież jako ocalały z Zagłady już wcześniej miał powody by nie darzyć ludzkoś­ci sym­pa­tią), a jed­nocześnie wiemy, że to co chce zro­bić (wszys­t­kich ich poz­abi­jać) jest niewłaś­ci­wie. Niby brz­mi kre­tyńsko ale staw­ia widza przed pewnym wyborem (co właś­ci­wie jest słusznym postępowaniem w takiej sytu­acji) który zmusza do myśle­nia. Oczy­wiś­cie film nie był­by taki dobry gdy­by nie dwóch wspani­ałych aktorów w głównych rolach czyli James McAvoy jako Xavier i Michel Fass­ben­der jako Mag­ne­to (jak go zwierz w X‑menach zobaczył to już potem nie mógł przes­tać go widzieć ;). Całość pozostaw­iła zwierza z olbrzymi­mi pokłada­mi nadziei, że jeszcze da się nakrę­cić dobre filmy o mutan­tach. I też miła wiado­mość na dokład­kę. Ponoć już się zbier­a­ją by krę­cić następ­ną odsłonę.

Scott Pil­gram vs The World — zwierz wciąż ma zaległą notkę o tym filmie więc nie chci­ał­by się wyprz­tykać. Tak więc pozwól­cie że skró­towo zwierz napisze wam, że to nie tylko jed­na z najlep­szych ekraniza­cji komik­sów jakie zwierz widzi­ał ale też jeden z najlep­szych filmów jakie zwierz widzi­ał. Świet­nie zagrany, błyskotli­wy i utrzy­many w takiej kon­wencji, którą jeśli się ją zrozu­mie, to naty­ch­mi­ast się pokocha. Zwierz ma w planie opisać wszys­tko dokład­nie więc  w tym miejs­cu chci­ał­by tylko zaz­naczyć, że jeśli nie widzieliś­cie fil­mu to zde­cy­dowanie powin­niś­cie. Choć­by dlat­ego, że reży­serował go nikt inny jak znakomi­ty Edgar Wright (ten sam który dał nam Spaced, Wysyp żywych Trupów i Hot Fuzz)

Dredd — chy­ba najnowszy film na liś­cie — zała­pał się dość niedawno na recen­zję. Dlaczego jest na tej liś­cie ? Ponieważ zwierz uświadomił sobie, że dawno nie widzi­ał fil­mu, który tak bard­zo przy­pom­i­nał­by mu komik­sowy zeszyt jak właśnie nowe pode­jś­cie do Sędziego Dred­da. W filmie jest wszys­tko to co zwyk­le spo­tykamy w komik­sowych zeszy­tach. Pros­ta lin­iowa fabuła, brak spec­jal­nej ekspozy­cji bohat­era, niezbyt długie ale treś­ci­we dialo­gi, jas­no zarysowane posta­cie. Do tego fil­mow­cy sporo wysiłku włożyli w to by przestrzeń po której porusza­ją się bohaterowie wyglą­dała tak nor­mal­nie. To znaczy wciąż jest to wiz­ja przyszłoś­ci ale taka jaką wyobraża sobie zwierz — przy­brud­zona, zde­wastowana, zaśmiecona a jed­nocześnie bard­zo żywa. Dreed spraw­ia wraże­nie krótkiego moc­nego wstępu do dal­szych losów bohat­era i zwierz ma szcz­erą nadzieję że tak będzie. Bo w takiej inter­pre­tacji (zwierz nie rozu­mie dlaczego niek­tórym nie podobał się Karl Urban jako Dreed) ten bohater ma spore szanse by awan­sować jeszcze wyżej w oso­bistym rankingu ulu­bionych bohaterów komik­sowych zwierza

 Dobry Dredd to wściekły Dredd :)

Avengers — dobra to nie jest wybit­ny film. Zwierz wie. Właś­ci­wie obiek­ty­wnie na tym miejs­cu powin­na być His­to­ria Prze­mo­cy. I nawet była. Ale zwierz nie będzie oszuki­wał. Avenger­si są wspani­ałą rozry­wką, filmem który dzi­ała odstre­sowu­ją­co i daje mnóst­wo radoś­ci. To taki rodzaj nie aspiru­jącej do wielkiej sztu­ki rozry­w­ki, który potrafi być niesły­chanie den­er­wu­ją­cy jeśli jest zro­biony źle i niesły­chanie satys­fakcjonu­ją­cy jeśli jest zro­biony dobrze. W przy­pad­ku Avenger­sów zagrało wszys­tko — Joss Whel­don jako reżyser i sce­narzys­ta — wspani­ała obsa­da z której wybi­ja się oczy­wiś­cie Robert Downey Jr. i świet­ny Mark Ruf­fa­lo jako Hulk. A do tego jeszcze zgod­nie z zasadą wszys­t­kich naprawdę dobrych filmów rozry­wkowych, show ukradła postać dru­go­planowa czyli Loki (Och, Tom). Zwierz wie, że sporo osób narze­ka na Avenger­sów nazy­wa­jąc ich nawet najbardziej prz­ereklam­owanym filmem roku, ale trze­ba nie mieć dys­tan­su i poczu­cia humoru by nie dostrzec, że ten film to przede wszys­tkim pretekst do wspani­ałej zabawy. A to wcale nie jest takie proste do osiągnięcia.

 Wszys­tko co musi­cie wiedzieć o filmie na jed­nym gifie. (Ten i wszys­tkie pozostałe nie są dziełem zwierza jedynie znalezione na tumblr)

Dobra macie zwier­zową dziesiątkę. Zwierz patrzy i aż się dzi­wi jaka mu eklek­ty­cz­na lista filmów wyszła. Widać stwierdze­nie film na pod­staw­ie komik­su, jest nieco mniej jed­noz­naczne niż zwierz sobie pier­wot­nie założył. Oczy­wiś­cie tu następu­je trady­cyjne pytanie jaki jest wasz ulu­biony film o super bohaterze. Zwierz prag­nie jeszcze pod­kreślić, ze brak Bat­manów Nolana nie jest przeocze­niem — zwierz wierzy, że Mroczny Ryc­erz to był dobry film i że Heath Ledger zagrał naprawdę znakomitą rolę jako Jok­er. Cóż kiedy to wszys­tko na nic i zwierz fil­mu nie pol­u­bił podob­nie jak  nigdy nie był się w stanie przekon­ać do Chris­tiana Bale’a w roli Bat­mana. Nie i już. Co więcej zwierz uważa, że  cala try­lo­gia jest w grun­cie rzeczy śred­nio udana — takie jest zdanie zwierza ale chy­ba jest on tu w mniejs­zoś­ci. W każdym razie nie ma żad­nego bana za wyz­nanie miłoś­ci try­logii Nolana (rym niezamierzony).

Dobra tyle dziś. Jutro kat­e­go­ria chy­ba przez niek­tórych wyczeki­wana z napię­ciem bo zwierz wymienia swo­je ulu­bione filmy niean­glo­języ­czne. Przy czym nie pol­skie tylko z resz­ty świa­ta. Pol­skie też będą zwierz obiecuje :)

Ps: Sko­ro już szczerość to szczerość. Zwierz musi wam w tajem­ni­cy wyz­nać, że uwiel­bia film Spir­it. Zwierz wie, że ludzie tego fil­mu nie cier­pią ale to dlat­ego, że zami­ast iść na ekraniza­cję Spiri­ta Eis­nera spodziewali się powtór­ki z Sin City. A tym­cza­sem to taki super niepoważny film. I jeszcze gra w nim Gabriel Macht. Zwierz nie będzie się dłużej krył. Wszys­tko w  tym filmie jest super. No może poza tym co stało się z bied­nym kotkiem. Ale z drugiej strony dzię­ki temu wiemy, że zły naprawdę jest zły.??