Dziś jest ten dzień, kiedy zwierz – dzieli się z wami swoimi refleksjami z bywania i jednocześnie ma pretekst by podzielić się kilkoma refleksjami dotyczącymi blogsfery. Oraz przy okazji udowadniam, że blogerzy są całkiem fajni. Bo czy może być lepsza ku temu okazja niż 10 już gala rozdania Bloga Roku.
Wszystkie zdjęcia we wpisie zrobił Krzysztof Kotkowicz – nie tylko udało mu się wszystkich namówić do zdjęć, to jeszcze potem wybrał tylko te korzystne. A tu rzut oka na dzielne blogerki kulturalne i wspaniały budynek Muzeum Historii Żydów Polskich
Zwierz zdaje sobie sprawę, że konkurs wiąże się z licznymi kontrowersjami. Przede wszystkim krytykuje się pierwszy etap konkursu gdzie o tym które blogi przejdą dalej decydują płatne smsy. Dyskusji ten proces doboru blogów wywołał wiele. Nie wszyscy dobrze się czują prosząc swoich czytelników o płatne smsy, kogo innego odrzuca pomysł rywalizacji w której liczy się nie tyko jakość ale i popularność, jeszcze inni wątpią w to czy pieniądze rzeczywiście są przekazywane na cele charytatywne (w tym roku przekazano pieniądze na telefon zaufania dla dzieci i młodzieży). Zwierz przyzna że sam musiał się kilka lat temu przełamać by prowadzić kampanię na własną rzecz prosząc o smsy. Ale jednocześnie powiedzmy sobie szczerze – owe krytyczne glosy o tym, że taki system głosowania sprawia, że wygrywają ci którzy kupują głosy, nie ma potwierdzenia w ostatecznych wynikach konkursu. Przez lata konkurs wygrywali blogerzy, którym daleko było do rządnych nagród pozerów. Wręcz przeciwnie kiedy spojrzymy na nagrodzone w ciągu tych 10 lat blogi to zobaczymy, że wygrywali blogerzy piszący z serca i pasji – niekoniecznie liczący swoją popularność w setkach czytelników i lajków. Nie mówi zwierz że jest coś złego w czytelnikach czy lajkach (zwierz bez nich nie umiałby pisać) ale na pewno to dobry argument za tym, że nie jest to tak wadliwy mechanizm jak twierdzą niektórzy. Duża w tym zasługa jury które pod sam koniec jednak bardzo weryfikuje decyzje głosujących. Co więcej – jury z roku na rok ma w swoim składzie co raz więcej blogerów co zdaniem zwierza jest krokiem w dobrą stronę. Bo to naprawdę pozwala na uniknięcie sytuacji w której nagroda jednak nie odzwierciedla tego jak blog wygląda na tle reszty blogosfery.
Galę prowadził Jarosław Kuźniar. Zwierz dawno nie był na gali na której NIE był zażenowany żąrtami prowadzącego. Brawo
Zwierz nie będzie was zanudzał listą zwycięzców. Może wam powiedzieć, że najbardziej uroczą i pełną wzruszenia przemowę wygłosiła laureatka nagrody w kategorii „Blogi nastolatków”. Blog Milion i Oliwka opisuje życie autorki i jej młodszej kilkuletniej siostry. Obie dziewczyny robiły strasznie sympatyczne wrażenie. Z kolei najbardziej entuzjastycznym zwycięzcą był Edwin Zasada z Zabij Grubasa który jest chodzącą reklamą biegania, zdrowego stylu życia no i własnego bloga. Natomiast odbierający nagrodę autor bloga Busem przez Świat wyglądał jakby właśnie z tego busa wysiadł i w sumie wbudził w zwierzu tęsknotę za podróżowaniem. Oczywiście w takim przypadku zwierz ma też zawsze swoich znajomych którym bardzo kibicuje. Tym razem mógł się cieszyć z nagrody Bloga Blogerów dla My Pink Plum i specjalnej nagrody Onetu dla HAART – dwie dziewczyny blogują o rzeczach tak dalekich od zwierzowiej codzienności że bardziej się nie da, ale są dowodem że bloger z blogerem zawsze się dogada – niezależnie od tematyki bloga. Zwierz strasznie im gratuluje podobnie jak wszystkim, którzy otrzymali nagrody. Choć chyba najbardziej Maćkowi Budzichowi, który dostał nagrodę niespodziankę. Tak ponieważ to 10 rozdanie nagród Onet niespodziewanie przyznał nagrodę dla bloga dekady która powędrowała do Maćka. Jego radość i zaskoczenie przekonało zwierza że na każdym rozdaniu nagród powinna być choć jedna nagroda niespodzianka. Ludzie nagrodzeni takimi są tak przeuroczo niezestresowani i zaskoczeni. Nagród zresztą było w tym roku na tyle dużo, że powoli czas trwania gali zaczyna zbliżać się do trwania Oscarów. No ale szczęściu, oklaskom i uwagom o wadze 5 kilowej statuetki nie było końca.
Blogerzy robią się co raz młodsi – teraz to już dzieci blogi mają
Jak może wiecie wieczór dość niespodziewanie należał do blogera i bloga kulturalnego. Autor Kulturą w Płot najpierw odebrał nagrodę w kategorii blog kulturalny (zwierz kibicował strasznie Książkom Mojej siostry bo dobry blog o książkach to skarb) a potem – ku zaskoczeniu wszystkich – nagrodę za Blog Roku. Wręczający mu jedną z nagród Tomasz Raczek (który przyznał też nagrodę specjalną – propozycję wydania książki) stwierdził, że pisanie o kulturze jest piekielnie trudne. To prawda, zwierz ma wrażenie, że blogerzy kulturalni to są zawsze trochę masochiści. Kasy z tego nie ma, prestiżu też tak nie za wiele, bo „prawdziwi” publicyści kulturalni patrzą wilkiem, uwielbienie tłumów też raczej w sferze marzeń. Z drugiej strony – pisanie o kulturze to też – olbrzymia frajda, szczęście i coś czego np. zwierz nie zamieniłby na żadną inną dziedzinę. Zwierz ma nadzieję, że ta nagroda dla bloga kulturalnego może trochę ludziom otworzy oczy na nasze małe poletko kulturalnej blogosfery. Zwierz troszkę żałuje, że nadal nie doceniono bloga książkowego – bo o tym środowisku krąży wiele niepochlebnych opinii i przesądów, co sprawia że dobre, poważne i profesjonalne blogi są traktowane z góry. Tymczasem naprawdę jest kilka doskonałych blogów książkowych, które są też pożyteczne społecznie bo recenzje książkowe zajmują co raz mniej miejsca w prasie a po za tym – społeczeństwo nie czyta, a oni czytają, zachęcają i zapewniają że lepiej niż z książką nie będzie. Nie ważne jednak o czym kto pisze – zwierz ma nadzieję, że ludzie dostrzegą, że dla autora bloga o kulturze nie ma przebacz – trzeba przeczytać, obejrzeć, dowiedzieć się więcej, zrobić research itp. A na samym końcu nie mamy nawet jedzenia jak blogerzy kulinarni, tylko nam się wzrok psuje.
Jak blogować to nie indywidualnie, czyli zwierz sfotografowany w dobrym blogerskim towarzystwie
No ale taka impreza składa się też z tzw. Afterparty. Zwierz musi wam przyznać, że jest dość przedziwnym połączeniem duszy towarzystwa z osobą nieśmiałą. Póki ktoś do zwierza nie podejdzie stoi on taki biedny i sam i udaje że szuka czegoś ważnego na telefonie. Jeśli jednak znajdzie już towarzystwo doskonale się w nim czuje. Tu na całe szczęście zwierza spotkały czytelniczki (zwierzowi zdarzyło się to kilka razy i na gwałt potrzebuje szkolenia z tego jak się zachowywać by nie wypaść na ponurego gbura gdy ktoś mu mówi, że czyta jego bloga) i potem mógł się bawić w silnej grupie blogerek kulturalnych. Wieczór był przyjemny wypełniony poważnymi i niepoważnymi rozmowami o blogowaniu, refleksjami nad tym dlaczego blogerki robią się coraz młodsze, wyższe i szczuplejsze oraz przerzucaniem się komplementami (o dziwo – głównie pod adresem tatuaży). Do tego zwierz podejmował (udane!) próby flirtowania z kelnerem głównie po to by złapać choć najmniejszy kawałek jedzenia (roznoszonego na tacach zawsze daleko od zwierza). Sukces zwierza (już nigdy potem nie dopadł go głód) zainspirował zebranych by przemyśleć wydanie poradnika, jak poradzić sobie na imprezach. Musicie zrozumieć, jedzenie było potrzebne, bo dawali doskonałe drinki (na tyle doskonałe, że zwierz dziś pisze wolno a wczoraj dał sobie zrobić zdjęcie na ściance – dodajcie dwa do dwóch). Zwierz bawił się na imprezie do samego końca co niech będzie dobrym dowodem na to, że bawił się fenomenalnie bo zwykle zwiewa jak najszybciej z jedną myślą „ciekawe co dziś wieczorem obejrzę”.
O zobaczcie zwierz jest prawdziwym blogerem ma zdjęcie na ściance. Co więcej jest na nim lekko niebieski . Co ciekawe zwierz przekonał się że nadal jest blogerem w sumie anonimowaym. Trochę osób go poznalo (zwierz dowiedział się nawet że jest w miarę normalny jak na sławną osobę) za to całkiem sporo osób uprzejmie zapytało o czym piszę i strasznie sie zdziwiło kiedy zwierz okazał się zwierzem. Zwierza to strasznie cieszy. Fajnie widzieć twarz ludzi którzy nagle łączą twarz z blogiem
Zwierz wie, że wszystkie konkursy budzą kontrowersje, zawsze wygrywa nie do końca ten kto powinien, zawsze ktoś ma uwagi, ktoś niespełnione marzenia i nadzieje. Zwierz ma do konkursów blogerskich proste podejście. Dobry bloger zawsze sobie poradzi – ze statuetką i bez. Bloger leniwy każdą nagrodę roztrwoni (np. zwierz wiele z bycia Blogiem Blogerów nie wyciągnął). Wszystkie nagrody i wyróżnienia weryfikują czytelnicy, inni blogerzy i czas – bo przecież do blogowania trzeba mieć czas i serce. Zwierz jest ciekawy jak nagroda wpłynie na życie tych którzy teraz zostali wyróżnieni. Nagrodzeni w zeszłym roku blogerzy pokazali, że można dzięki nagrodzie wywrócić swoje życie o 180 stopni. Patrząc na nich na tegorocznej gali – zwierz widział ludzi spełnionych i zadowolonych. Czego wszystkim piszącym zwierz życzy.
Dlaczego ten wpis jest tak późno…
Ps: Dzięki Myszu za zdjęcie do nagłówka. Myszy słusznie skojarzyło się ono z tym jak zwierz czuje się na wszystkich imprezach blogerskich. Wszyscy są sobą. Zwierz jest mopsem w przebraniu ;)
Ps2: To jest druga wersja wpisu dlatego może jest nieco krótsza. Poprzednią podły Word zjadł. Podłość komputerów czasem nie ma granic