Hej
Zwierz uwielbia chodzić do kina zwłaszcza jeśli nie musi płacić pełnej ceny za bilety ( zwierz ogólnie uwielbia nie płacić pełnej ceny za bilety) dlatego też udał się na najnowszy film Francisa Ozona „Żonę Idealną”. Po francusku film ma tytuł błyskotka ( jak rozumiem tak określa się żonę której jedynym zadaniem jest bycie żoną swojego męża i dobre wyglądanie) i mniej więcej do tego jednego słowa mogłaby się ograniczyć recenzja zwierza. Ozon jest reżyserem świetnym dobrze czującym się w niejednej konwencji – potrafił nakręcić pełen napięcia „Basen” a także komediowe i muzyczne „8 kobiet”.
Dlatego też pod względem realizacyjnym filmowi niczego nie można zarzucić, nie jest ani za długi, ani za krótki – reżyser idealnie oddał atmosferę lat 70 w których to czasach toczy się akcja filmu. Widownia śmieje się w tych momentach w których śmiać się powinna i ogólnie wszyscy są przez większość filmu uśmiechnięci. Do tego aktorzy to nie byle kto ale absolutna śmietanka francuskiego aktorstwa – zwłaszcza grająca główną role Catherine Deneuve świetnie pasuje do roli pani domu zmieniającej się w silną kobietę, natomiast wszystkie jej sceny z Gerardem Depardieu w roli burmistrza komunisty z którym łączy ją romantyczna przeszłość i kto wie przyszłość to najlepsze fragmenty filmu.
Nie zmienia to jednak faktu że film wydaje się tragicznie nie na miejscu.Po pierwsze mimo świetnego przeniesienia sztuki na język filmu to jednak słuchając dialogów bohaterów wręcz słyszy się teatralne frazy – czujemy że nikt tak nie mówi i choć aktorzy bardzo się starają to jednak nie zmienia to faktu że mają do czynienia z materiałem niewdzięcznym. Nie pomagają w tym bardzo długie ujęcia które towarzyszowi zwierza w kinie dość słusznie przypomniały teatr telewizji. Podobnie ich bohaterowie w których starają się tchnąć aktorzy jak najwięcej życia są poza główną bohaterką zaledwie zarysowani – ciekawa postać córki która pragnie na sporze rodziców ( matka po strajku przejmuje rolę ojca w fabryce) ugrać coś dla własnej rodziny pojawia się tutaj zaledwie w bardzo drugoplanowej roli zaś jej dylematy – czy szukać własnego szczęścia czy zadbać o szczęście rodziny zostaje sprowadzony do jednej sceny.
Jednak największym problemem jest temat główny filmu czyli emancypacja. Zwierz nie wie kiedy napisano sztukę ale samo umieszczenie akcji pod koniec lat siedemdziesiątych sprawia że problem naszych bohaterek wydaje się być niezwykle nie dzisiejszy. Opowieść o emancypujących się kobietach z klas wyższych nie może szczególnie poruszać bo przecież wiemy jak to się skończyło. Co więcej przyglądając się realiom Francji lat 70 nie sposób nie zwrócić uwagi że sposób traktowania kobiet przez mężczyzn wydaje się być nawet na ówczesne czasy niezwykle zapóźniona względem Polski. Nie dziwi bo nie ma chyba większych mizoginów niż francuska klasa wyższa.
I tak w sumie w filmie koncentrujemy się na tym co widza może najmniej interesować. Bo jak już zwierz zauważył tym co w filmie jest najciekawsze to te krótkie sceny pomiędzy właśnie tą niemal idealną żoną a komunistycznym działaczem. To ciekawy wątek bo przecież jak często widzimy na scenie dwójkę ludzi w średnim wieku – wcale już nie pięknych którzy rzeczywiście walczą ze swoimi uczuciami. I choć jest to nie raz opakowane w sentymentalno komediową otoczkę to jednak ogląda się to z dużym zainteresowaniem. Szkoda też że w tym wszystkim zgubił się też temat tytułowy – nasza bohaterka najpierw jest wciąż zbywana przez męża potem sama go zbywa. Ich małżeńskie problemy nigdy nie są rozwiązane a w jedynej scenie w której wydaje się że nareszcie można było by w jakiś sposób wytłumaczyć dlaczego ta dwójka zupełnie nie kochających się ludzi jest ze sobą trzydzieści lat reżyser decyduje się na dość sentymentalne rozwiązanie zamiast pozwolić swoim bohaterom po prostu mówić.
Tak więc jest „Żona idealna” śliczną błyskotką – filmem który przegapia swoje wszystkie szanse na bycie czymś więcej niż całkiem przyjemną komedią do której jednak po jednorazowym obejrzeniu chyba raczej nie chce się wracać.
Nie zmienia to jednak faktu, że zwierz spoglądał na ów film z pewnym rozrzewnieniem. Bo jak to się dzieje że kiedy Francuzi robią film właściwie o niczym to dostajemy bardzo przyjemne i przyzwoite 1,5 godziny rozrywki i takiego porządnego i „mieszczańskiego” ( nie jest to może dobry przymiotnik ale to określenie świetnie pasuje) filmu. Natomiast kiedy to samo robią Polacy to wypadają im albo filmy straszliwie nudne ( Polacy nie opanowali sztuki nic się nie dziania) bądź też po prostu pretensjonalne i złe. Z resztą wydaje się że w Polsce jakoś tak się przyjęło, że o problemach społecznych praktycznie nie robi się zabawnych filmów tylko smutne. Ogólnie dlaczego wszystkie dobre filmy są smutne. Zwierz postanowi że kiedyś o tym napisze ale nie teraz.
Ps: Zwierz po późnym powrocie do domu włączył telewizor a tam w telewizorze film ” Z piekła rodem” zwierz lubi film więc ogląda – akcja dzieje się w XIX wieku. I co się okazuje? Zwierz słucha i co się po chwili okazuje – że lektor czyta listę dialogową stylizowaną na XIX polski. Zwierz osłupiał. Komu to przyszło do głowy?