Cóż że tłumnie gdy pięknie czyli zwierz górski cz.5

Rankiem mat­ka stwierdz­iła, że pogo­da (30 stop­ni) zmusza nas do mody­fikacji planów. Zwierz na chwilę poczuł iskierkę nadziei. Kto wie, może w świecie wyso­kich tem­per­atur jedyne dopuszczalne wyciecz­ki są po płaskim. Zwierz już oczy­ma duszy swo­jej widzi­ał jak wybiera się na basen i tapla się w zim­nych wodach aquapraku. Szy­bko jed­nak okaza­ło się, że takie wiz­je należą wyłącznie do zde­gen­erowanego umysłu zwierza. Górs­ki umysł mat­ki po pros­tu stwierdz­ił, że pójdziemy drogą zacienioną. Pod górkę. Bo upał i urlop.

Turyś­ci wcale nie są źli. Turstów moż­na podsłuchiwać

Praw­da jest taka, że zwierz z matką wylą­dowały na drodze do Morskiego Oka. Prze­zorne i pomne fak­tu, że dro­ga do Morskiego Oka jest drugim po Krupówkach najczęś­ciej uczęszczanym górskim szlakiem zaczęły wyprawę na tyle wcześnie by znaleźć się na szosie za nim pojawi się na niej połowa turys­tów z Zakopanego. Zresztą jeśli zwierz miał­by być zupełnie szcz­ery to obec­ność turys­tów nawet mu nie przeszkadza. Z namięt­noś­cią god­ną socjolo­ga pod­słuchu­je on wszys­tkie roz­mowy mijanych wycieczkow­iczów, głównie kon­cen­tru­jąc się na roz­mowach rodz­iców z dzieć­mi. W 90% przy­pad­ków rodz­ice stro­fu­ją dzieci za set­ki mniejszych lub więk­szych przewinień. Jed­nak raz na jak­iś czas moż­na pod­słuchać miłą roz­mowę kogoś kto chy­ba lubi sobie z dzieck­iem pogadać. I tak idąc powoli za pewnym ojcem z synkiem zwierz dowiedzi­ał się dokład­nie na jakie szczy­ty patrzy z dro­gi i jaka roślin­ność pokry­wa zbocza. Potem zwierz przyśpieszył by nie wyjść na jakiegoś pode­jrzanego typa który śledzi ludzi dla infor­ma­cji. Nie zmienia to fak­tu że zwierz za trasą do Morskiego Oka nie przepa­da głównie z powodu tej piekiel­nej szosy która jest po pros­tu nud­na. Iść pod górę w miłych okolicznoś­ci­ach przy­rody to co innego niż drep­tać pod górę po asfalcie.

Najwyżej położona plaża w Polsce

Znakiem, że nie ma bardziej turysty­cznego miejs­ca w Tatra­ch są toale­ty. Toale­ty na trasie do Morskiego Oka dzie­limy na dwa rodza­je. Bezpłatne i płatne. Toale­ty bezpłatne (czyli zwykłe Toi Toi) dzie­limy na cztery typy. Jed­norożce — czyli nigdy nie spo­tykane czyś­ci­utkie toale­ty, które ład­nie pach­ną, Nin­ja — które wyma­ga­ją zręcznoś­ci i sprawnoś­ci, Jogin — po właś­ci­wie by z nich sko­rzys­tać trze­ba umieć lewitować i Boże chroń Królową — bo ewident­nie zbliża się apokalip­sa. Z kolei toale­ty płatne właś­ci­wie wszys­tkie są czyste i zad­bane ale szkop­uł w tym, że w dwie oso­by na drodze do schro­niska i z powrotem prze­siu­si­ałyśmy małą for­tunę. Mogły­byśmy sobie za nią kupić włas­nego Toi Toi i woz­ić w góry. Nie mniej tatrza­ńs­ki park nar­o­dowy zda­je sobie sprawę z toale­towego zapotrze­bowa­nia lud­noś­ci bo na każdej toale­cie motywa­cyjne pisze ile do następ­nej aż do ostat­niej stacji na której złowro­go infor­mu­je że to ostat­nia bezpłat­na toale­ta na szlaku. brz­mi to złowieszc­zo. Nie mniej jeśli marzy się wam pier­wszy mil­ion to płat­ny sza­let powinien was do niego szy­bko zaprowadzić.

A za tymi góra­mi to już pewnie Mor­dor albo Słowacja 

Ode­jdźmy jed­nak od spraw wielce przyziem­nych bo oto zwierz doszedł w końcu do Morskiego Oka. Ponown­ie nieza­leżnie od brzy­do­ty asfal­towej dro­gi i obec­noś­ci turys­tów samo jezioro jest po pros­tu prze­cu­d­owne. Woda ma kolor turku­sowy, tak inten­sy­wny że wyda­je się iż to nie możli­we by cokol­wiek w przy­rodzie miało nat­u­ral­nie taką bar­wę. Oczy­wiś­cie na najwyżej położonej w Polsce plaży tuż pod schro­niskiem jest dzi­ki tłum, ale wystar­czy odbić jedynie w bok (najlepiej w pra­wo) i ruszyć wzdłuż brzegu by szum tłumów pod schro­niskiem zastąpiło szem­ranie wpada­ją­cych do jezio­ra stru­mieni. Tu też moż­na bez przepy­cha­nia się do bari­erek i wysłuchi­wa­nia pisków kolonii spo­jrzeć na to mimo wszys­tko niesły­chanie spoko­jne jezioro którego wód nic nie mąci i które w zestaw­ie­niu ze skalisty­mi szczy­ta­mi tworzy obraz który zwierz zawsze wpisu­je jakoś w swo­ją wiz­ję Śródziemia ilekroć czy­ta Wład­cę Pierś­cieni. Z resztą tłum zupełnie się tu prz­erzedza i przez chwilę moż­na iść właś­ci­wie nie widząc ludzi, co jak wiado­mo jest ambicją wszys­t­kich wychodzą­cych w niższe i wyższe góry. Nieste­ty ludzie zna­j­du­ją się pod drogą do Czarnego Stawu. Zwierz z sza­cowną matką przyglą­da­ją się kole­jce ludzi wspina­jącej się noga za nogą ku pięknie położone­mu jezioru i decy­du­ją że jed­nak nie mają na taką rozry­wkę ochoty. Co innego wspinać się w górę a co innego iść gęsiego bez możli­woś­ci znalezienia dla siebie nawet odrobiny przestrzeni. Co praw­da mat­ka zwierza próbowała go nawet namówić twierdząc, że inaczej kicha przed czytel­nika­mi będzie, ale ten jeden raz zwierz był nieugięty.

A tu i widać schro­nisko i cisza w okół. 

Zwierz z matką docier­a­ją do schro­niska (Morskie Oko moż­na wszak obe­jść dookoła) gdzie szar­lot­ka dosta­je zdaniem zwierza punk­ty ujemne (jest ciepła. Zwierz nie cier­pi ciepłej szar­lot­ki) mat­ka złożyła votum sep­a­ra­tum (jej zdaniem ciepła szar­lot­ka jest kwin­tes­encją szar­lot­ki.) A potem w sum­ie czeka je tylko dro­ga w dół. O dzi­wo okazu­je się ona zde­cy­dowanie gorsza niż dro­ga w górę — pod wzglę­dem przy­jem­noś­ci i tem­pa. Zwierza i jego sza­cowną matkę wymi­ja­ją wszyscy turyś­ci łącznie z tymi którzy na Morskie Oko udali się w japonkach i led­wo idące dzieci. Najwyraźniej ta sytu­ac­ja poruszyła ambicję mat­ki zwierza która koło wodogrz­motów Mick­iewicza oświad­cza że nie ma tak dobrze i idziemy do schro­niska w Dolin­ie Roz­to­ki. Musi­cie zrozu­mieć na czym pole­ga prze­myśl­na per­fidia tego założe­nia. Oto schro­nisko w Dolin­ie Roz­to­ki co praw­da zna­j­du­je się bard­zo blisko (zaled­wie 15 min­ut poniżej szlaku do Morskiego Oka) ale ponieważ kilka­dziesiąt lat temu pozmieni­ano szla­ki to moż­na z niego wyjść tylko tak samo jak się doszło. Co oznacza że trze­ba iść pod górę. Zwierz uważa że jest pewnym osiąg­nię­ciem sza­cownej mat­ki znalezie­nie dro­gi pod górę w cza­sie schodzenia w dół. Przy czym żeby nie było — dro­ga do schro­niska w Roz­toce jest abso­lut­nie prze­cu­d­ow­na. Turys­tów praw­ie na niej nie ma (szlak jest z boku i chy­ba niewiele osób o nim wie) za to ścież­ka wije się zboczem ku dolin­ie. Nie jest to ścież­ka sze­ro­ka, wręcz prze­ci­wnie idąc czu­je się na ramionach liś­cie ros­ną­cych wzdłuż dro­gi krzewów, w tym dzi­kich malin. Pach­nie nieziem­sko a od cza­su kiedy wia­tr zwal­ił okoliczne drze­wa moż­na odnieść wraże­nie że jest się w miejs­cu zupełnie zapom­ni­anym, gdzie nikt nie sprzą­ta ze ścież­ki opadłych liś­ci i gdzie człowiek zapuszcza się tak rzad­ko że wzrok zna­jdzie jeszcze kawałek zie­mi gdzie nie odbił się ślad podeszwy górskiego buta. Na dole zaś czeka ślicznie wyre­mon­towane schro­nisko położone przy niewielkiej polanie. Schro­nisko jest drew­ni­ane, ma dymek z kom­i­na i zupełnie abstrak­cyjną w tym miejs­cu tabliczkę, że przestrzeń obję­ta jest bezpłat­nym wi fi. Pod schro­niskiem siedzą bosi turyś­ci którzy właśnie zes­zli z Rys (wybrali się tam o piątej rano) i ter­az siedzą rozkoszu­jąc się spoko­jem jaki daje wyłącznie dale­ka górs­ka wyciecz­ka. W głowie zwierza pow­sta­je miła wiz­ja że moż­na było­by tu zostać i nie wracać już na górę do szem­rzącego potoku ludzi. Nieste­ty jed­nak zostać nie moż­na i trze­ba iść. Pod górę.

Wszys­tko jest, cisza spokój, czyste łazien­ki i wi fi. Nikt by tu ziw­erza nie znalazł

Musie wiedzieć, że sza­cow­na mat­ka zwierza sto­su­je w takich momen­tach zachę­ca­jące mowy motywa­cyjne. Są to – wierz­cie zwier­zowi – naj­gorsze mowy motywa­cyjne w his­torii ludzkoś­ci. Np. są w nich zda­nia „to chy­ba było za zakrętem ale w sum­ie mogę źle pamię­tać”, „To nie jest pod górę dalej będzie gorzej”, „Nogi bolą mniej jak się schodzi jeśli wcześniej zro­bi się pode­jś­cie”, „Jak miałaś sie­dem lat weszłaś tam bez prob­le­mu” „To naprawdę nie było pod górę” (ostat­nie zdanie doty­czy każdej wyciecz­ki jaką zwierz kiedykol­wiek odbył). Motywa­cyjne mowy mat­ki zwierza mają tą cud­owną właś­ci­wość że zwierz naty­ch­mi­ast popa­da w czarną roz­pacz i chce żeby było już po wszys­tkim i zaczy­na przyśpieszać. Zdaniem mat­ki zwierza prowadzi to do paradok­sal­nej sytu­acji gdzie ogól­nie śred­niej kondy­cji zwierz wyprzedza w pędzie sprawnych turys­tów, byle by już tylko wszys­tko się skończyło. Istot­nie zdarza­ło się zwier­zowi nabier­ać jakiejś strasznej pręd­koś­ci tylko po to by oszukać swo­ją wielce słabą psychikę.

Mat­ka zwierza ma fajniejsze wzor­ki na spod­ni­ach. Smutek i łkanie

Tu musi­cie uwierzyć zwier­zowi że dzieją się czary. Po pier­wsze o ile zejś­cie do schro­niska było może nie bard­zo długie ale za to dość strome to już powrót jest właś­ci­wie po płaskim. Ostat­nie pode­jś­cie które przy zejś­ciu wydawało się długie skró­ciło się o trzy czwarte. Ale to nie konie cud­ów. Znalazłszy się na poziomie star­towym, zwierz i sza­cow­na mat­ka poczuły w nogach niesamow­itą energię. Energię która spraw­iła, że wyminęły abso­lut­nie wszys­t­kich idą­cych przed nimi turys­tów po czym — ambicjon­al­nie wdały się w swoistą jed­nos­tron­ną rywal­iza­cję z parą Hisz­panów którzy szli kil­ka kroków przed nimi i których nie dało się dogo­nić. Nie mniej mija­jąc kilku młodych mężczyzn zwierz usłyszał ich postanowie­nie że chy­ba muszą przyśpieszyć sko­ro nawet my ich wyprzedz­iłyśmy, Ostate­cznie i zwierz i sza­cow­na mat­ka nadro­biły sporo z cza­su spęd­zonego w Dolin­ie Roz­to­ki i znalazły się na parkingu o przyz­woitym cza­sie. O ile moż­na nazwać przyz­woitym fakt że dopiero koło siedem­nastej zwierz mógł zjeść obi­ad. Zjadł go nato­mi­ast z olbrzymim entuz­jazmem ale gdy­byś­cie próbowali tej zupy grzy­bowej i tych plack­ów z łososiem to też nie trze­ba było­by wam wiele.

Szar­lot­ka w Morskim Oku jest ciepła. To dyshon­or dla szarlotki

Wiec­zorem na trady­cyjnym już piwie, w cza­sie rozważa­nia 20 stop­nia zasi­la­nia (w Zakopanem na razie nie odczuwal­nego) mat­ka zwierza poin­for­mowała go, że jutro wyciecz­ka będzie — jeśli pogo­da poz­woli krót­ka (w czwartek sza­cow­na mat­ka ma plany które mogą położyć kres egzys­tencji zwierza) i może jeśli zwierz będzie grzeczny i przes­tanie ją ocz­er­ni­ać w sieci pójdziemy na basen. W związku z tym zwierz chci­ał powiedzieć, że jego kochana mat­ka rodzi­ciel­ka jest bard­zo dobra i wszys­tko co postanowi i zro­bi jest z założe­nia słuszne.

Na tar­gu staro­ci ktoś sobie kupił pamiątkę z Zakopanego (tak to są dwa wielkie lwy)

Ps: Mat­ka stwierdz­iła, że dziś przeszłyśmy 25 kilo­metrów. Zwierz dostrzegł na twarzy mat­ki rodzi­ciel­ki coś na ksz­tałt uśmiechu ale mógł być to też gry­mas rozczarowa­nia że nie więcej

Ps2: Gdy­byś­cie tu byli widzielibyś­cie wczo­raj atak pani­ki mat­ki rodzi­ciel­ki,. Otóż zaw­iesił się jej czyt­nik. Mat­ka zaw­ierza to klnąc to namaw­ia­jąc czyt­nik do dzi­ała­nia słod­ki­mi słowy (zde­cy­dowanie czul­szy­mi niż te który­mi zwracała się do niego w dziecińst­wie) pod­jęła akcję rean­i­ma­cyjną. Gdy czyt­nik w końcu ożył mat­ka czule go ucałowała. Nami­ary do psy­chi­a­trów mile widziane.