Człowiek, który chciał być Olivierem czyli Ken to nie Larry*

Hej

Jak rozu­miem wszyscy dziś w śred­nich nas­tro­jach, bo jak to zwyk­le bywa w meczach o wszys­tko, nie wygral­iśmy. Nie mniej zwierz nie ma nosa spuszc­zonego na kwin­tę, jak powinien bo wczo­raj cieszył się jak głupi, oczy­wiś­cie nie foot­bal­lowo, nie patri­o­ty­cznie tylko pop­kul­tur­al­nie. Pomi­ja­jąc fakt, że stał się posi­adaczem Kind­la (wita­j­cie niespodziewane wydat­ki na książ­ki, w środ­ku nocy), do zwierza dotarła wiado­mość, że oto królowa bry­tyjs­ka w ramach roz­dawa­nia z okazji swoich urodzin różnych hon­orów postanow­iła uszlach­cić Ken­netha Branagha. Widzi­cie, być może gdy­by był to inny aktor, zwierz odno­tował­by tą infor­ma­cję w głowie, włożył do prze­gród­ki z cieka­wostka­mi, ale tym razem nie tylko się ucieszył, ale także poczuł falę sym­pa­tii do królowej Elż­bi­ety II. Dlaczego? Bo Ken­neth Branagh to (do czego zwierz naprawdę niedawno doszedł), ulu­biony aktor zwierza. Co więcej zna­j­du­je się w pier­wszej piątce ulu­bionych reży­serów zwierza. Jest w pier­wszej dwójce ulu­bionych Ham­letów zwierza i na całe stop pro­cent jest pier­wszym ulu­bionym Wallanderem.

 Poniższy wpis będzie zaw­ier­ał sporo pochwał pod adresem Branagha. Po coś ma się tego ulu­bionego akto­ra, czyż nie?

Pochwalne wpisy pisze się bez porów­na­nia trud­niej niż te kry­ty­czne, bo jak nie zamienić tych kilku akapitów w samopow­tarza­ją­cy się, abso­lut­nie nie obiek­ty­wny zestaw ochów i achów. Zwierz miał do wyboru kil­ka dróg.  Ostate­cznie by nie zanudz­ić was swoim zach­wytem nad abso­lut­nie wszys­tkim czego Branagh się dotknął, zwierz zde­cy­dował się na nieco inny wpis. Zwłaszcza, że zwierz naprawdę mógł­by was zanudzić,bo widzi­ał wszys­tkie jego filmy, i wszys­tkie filmy z nim, oraz wysłuchał wszys­tkie dostęp­ne mu nagra­nia i audio­boo­ki, oraz wszys­tkie wywiady, także te radiowe. Co więcej jest to jedyne trwałe sza­leńst­wo w życiu zwierza, od cza­su kiedy w 1995 obe­jrzał Wiele Hała­su o nic i przeczy­tał artykuł o nim w Filmie. Zwierz widzi­ał wszys­tkie filmy akto­ra po kil­ka razy, wysłuchał komen­tarzy, sporo z nich pole­cał i recen­zował na tym blogu. Zwierz mógł­by co praw­da napisać, że za każdym razem kiedy aktor pojaw­ia się na ekranie zwierz naty­ch­mi­ast traci zain­tere­sowanie inny­mi osoba­mi w kadrze. Albo, że pisanie tego wpisu zajęło wie­ki, bo zwierz zami­ast po pros­tu wybrać klip godz­i­na­mi skakał po różnych ury­wkach z jego filmów. Tylko, że takie zach­wyty choć szczere, są kosz­marnie nudne. Tak więc  zwierz zde­cy­dował się więc na pode­jś­cie dość dla siebie nie stan­dar­d­owe bo biograficzne. Trze­ba bowiem Branaghowi przyz­nać, że jego obec­ność w świecie filmów ukła­da się  w his­torię (przy­na­jm­niej zdaniem zwierza) fas­cynu­jącą. I zwierz musi powiedzieć, że przy­na­jm­niej część jego fas­cy­nacji wyni­ka właśnie z tej pokręt­nej acz ciekawej historii.

 Zaczy­na się cud­own­ie, żeby nie powiedzieć fan­tasty­cznie — młody aktor swo­ją pier­wszą rolę po opuszcze­niu RADA zagrał w przed­staw­ie­niu Anto­her Coun­try. Nie było­by w tym nic dzi­wnego, gdy­by przed­staw­ie­nie to nie miało, wręcz niesamowitej z dzisiejszego punk­tu widzenia, obsady — oprócz Branagha zagrali w nim jeszcze Rupert Everett, Daniel Day-Lewis i Col­in Firth (to brz­mi zde­cy­dowanie niesamowicie, przy­na­jm­niej dla zwierza) . Z całej czwór­ki nagrodę Oliviera dla najlepiej zapowiada­jącego się akto­ra dostał Branagh, ale do fil­mowej wer­sji trafili tylko Firth z Everettem.  Z resztą fakt, że Branagh nie wys­tąpił w fil­mowej wer­sji sztu­ki, należy uznać za pewnego rodza­ju bło­gosław­ieńst­wo. Dzię­ki temu mógł zagrać w Hen­ryku V w ramach Roy­al Shake­speare Com­pa­ny. Widzi­cie drodzy czytel­ni­cy, granie Hen­ry­ka V w Anglii to zabawa wyłącznie dla młodych aktorów, ale Branagh był najmłod­szym jaki kiedykol­wiek wys­tąpił w RSC w tej roli. Mając 23 lata mógł­by być śred­ni i oczeki­wać, że kry­ty­ka mu wybaczy, ale był świet­ny. Przed­staw­ie­nie odnosiło wiel­ki sukces, co nie dzi­wi, bo czy jest coś bardziej chwyta­jącego za serce niż dobrze wys­taw­iony Hen­ryk V. Ale Branagh wcale nie miał zami­aru na tym poprzes­tać. Zami­ast grać dalej razem z zespołem , o przy­należnoś­ci do którego marzy wielu aktorów (zwłaszcza intere­su­ją­cych się reper­tu­arem Szek­spirowskim) założył włas­ną grupę teatral­ną Renis­sance The­atre (z nie byle jaki­mi nazwiska­mi bo grali w niej min. Derek Jaco­bi i Judi Dench) i objechał z przed­staw­ieni­a­mi Szek­spirowski­mi pół Anglii. Po raz kole­jny Branagha porówny­wano z Olivierem, który także założył włas­ny teatral­ny zespół.Tyle właś­ci­wie by wystar­czyło, jak na pier­wszą dekadę akty­wnoś­ci zawodowej. No ale właśnie, Branaghowi jakoś zwykłe osiąg­nię­cia wydawały się wów­czas nie wystarczać.

W 1989 roku Branagh zagrał i wyreży­serował Hen­ry­ka V. Pier­wszego kinowego Hen­ry­ka V od cza­su kiedy za tą sztukę wziął się w 1944 Lawrence Olivi­er. A trze­ba pamię­tać, że wtedy jak i dziś Hen­ryk V Oliviera, choć zde­cy­dowanie pro­pa­gandowy miał sta­tus dobra nar­o­dowego, na które tylko ktoś wyjątkowo bezczel­ny mógł­by się pory­wać. Ale Branagh był bezczel­ny. Film odniósł naprawdę niespodziewany sukces. Aktor nie tylko został naty­ch­mi­ast nazwany nowym Olivierem (jak się miało okazać para­leli, będzie się moż­na doszukać więcej, niż tylko patent na Szek­spi­ra), zaś sam film zgar­nął wszys­tko co było do zgar­nię­cia w Europie i został nomi­nowany do kilku Oscarów. Sam Branagh dostał trzy nom­i­nac­je — za reży­ser­ię, rolę pier­ws­zo­planową i sce­nar­iusz adap­towany. Wszys­tko zaś przed trzy­dzi­estką. Kiedy jest się zwierzem i oglą­da się wywiady Branagha z tamtego okre­su to nie trud­no dostrzec, że spoglą­da się na kogoś, komu zawodowo uda­je się abso­lut­nie wszys­tko.  Hen­ryk V Oscarów nie dostał, ale Hol­ly­wood prag­nęło wyko­rzys­tać akto­ra, który zamieni­ał w zło­to wszys­tko czego się dotknął. Branagh dostał pieniądze na amerykańs­ki film i nakrę­cił Umrzeć Powtórnie. Ktokol­wiek widzi­ał ta pro­dukcję wie, że nie mogła ona pod­bić masowej pub­licznoś­ci — naw­iąza­nia do filmów noir, styl­isty­ka retro i ang­ielscy aktorzy w pier­ws­zo planowych rolach, ze znany­mi amerykański­mi aktora­mi w małych rólkach (jak na przykład Robin Williams czy Andy Gar­cia). Film zaro­bił ale nie został hitem. Zwierz oczy­wiś­cie ten film bard­zo lubi. A jeszcze bardziej lubi nagrany wiele lat później komen­tarz reży­sera ( tu zwierz powie, że może z czystym sercem powiedzieć, że Ken­neth Branagh jest reży­serem, którego komen­tarze do filmów należą do najlepszych).

Branagh był blisko pod­bi­cia amerykańskiego rynku fil­mowego, ale nieste­ty mu się nie udało.

Branagh wró­cił do Anglii ale powoli zaczęło się odczuwać, że pub­li­ka tylko czeka na jego błąd. O dzi­wo błę­dem okazał się film “Przy­ja­ciele Petera”, ta świet­na his­to­ria zna­jomych ze studiów, którzy ter­az koło trzy­dzi­est­ki, wcale nie są tak zad­owoleni ze swo­jego życia, spodobała się wid­owni ale Branagh stracił popar­cie kry­ty­ki i miłość mediów. Jak sam twierdz­ił, dla częś­ci osób film był pro­dukcją, która zden­er­wowała tych, którzy mieli wraże­nie, że Branagh dosta­je zbyt wiele i zbyt szy­bko. Rzeczy­wiś­cie, w Przy­ja­ciołach Petera obsadz­ił właś­ci­wie wyłącznie swoich przy­jaciół (min. Stephena Fry i Hugh Lau­rie) oraz po raz kole­jny swo­ją ówczes­ną żonę (Emmę Thomp­son). Ci, którzy uważali, że na kręce­nie filmów, w których reżyser może obsadzać zna­jomych, jest jeszcze za wcześnie, dali temu wyraz. Branagh z ulu­bień­ca kry­ty­ki stał się aktorem i reży­serem, na którego  potknię­cie trochę czekano. Nie dlat­ego, że odmaw­iano mu tal­en­tu, ale po pros­tu wokół akto­ra wszys­tko dzi­ało się za szy­bko i w zbyt dużych ilościach.

Nie mniej na upadek trze­ba było jeszcze poczekać. Powrót do Szek­spi­ra ponown­ie okazał się kluczem do sukce­su — Wiele Hała­su o Nic, nakrę­cone w 1993 roku było hitem. Pięk­na Toska­nia, świet­na muzy­ka i tekst który zde­cy­dowane bardziej przy­pom­i­nał roman­ty­czną komedię niż XVI wieczną sztukę. Co więcej ponown­ie zaczę­to wskazy­wać, że Branagh przy­pom­i­na Oliviera, w sposo­bie w jaki umie pokazać Szek­spi­ra sze­rok­iej wid­owni. Branagh miał więc zostać facetem od Szek­spi­ra, człowiekiem który wie gdzie przy­ciąć i gdzie prze­nieść sztukę by wid­ow­n­ia nie zauważyła, że bohaterowie mówią wier­szem. Do tego, w jego adap­tac­jach pojaw­iali się nie tylko wybit­ni bry­tyjs­cy aktorzy ale także, znani sze­rok­iej wid­owni aktorzy amerykańs­cy. Wydawało, się, że sukces kole­jnego fil­mu na pod­staw­ie Szek­spi­ra, utem­pe­ru­je marzenia reży­sera i pokaże mu gdzie w kine­matografii jest jego miejsce. Ale jak zwyk­le Branagh poszedł w inna stronę, kręcąc Franken­steina. Założe­nie było proste — zami­ast krę­cić film odpowiada­ją­cy powszech­nym wyobraże­niom, o postaci dok­to­ra i jego stwo­ra, wracamy do książkowego ory­gi­nału. Film miał piękną scenografię, dobrą obsadę i roz­mach, ale kry­ty­ka zjechała go dość bezl­i­tośnie. Zdaniem zwierza nie zasłuże­nie, bo to dobry film, ale oczeki­wano jak widać czegoś innego. Co ciekawe po raz pier­wszy dostało się Branaghowi za granie we włas­nym filmie. Zdaniem kry­tyków był już za stary by grać młodego Franken­steina. Po raz pier­wszy też wytknię­to mu brak warunk­ów fizy­cznych. Wyda­je się, że mniej więcej wtedy zaczęło d ludzi docier­ać, że aktor wcale przys­to­jny nie jest do tego jeszcze w połowie swoich filmów ma brodę i nie jest szczegól­nie wyso­ki. Niby nie ma w tym nic złego, ale to nie są cechy pier­ws­zo­planowego akto­ra kinowego. To samo z resztą stwierdzili, kiedy Branagh dwa lata później por­wał się na Hamleta.

Wiele Hała­su o Nic powin­no dostać nagrodę za najlep­sze wyko­rzys­tanie leża­ka w kinematografii

Tym razem choć adap­tac­ja jest zdaniem zwierza jed­ną z najlep­szych jakie ist­nieją, kry­ty­cy byli mniej zach­wyceni. Nie podobał im się wiek Ham­le­ta, tle­nione włosy Branagha i XIX wiecz­na oprawa sztu­ki, byli też zaw­iedzeni, że przyci­na­ją­cy doty­chczas swo­je sztu­ki aktor i reżyser zde­cy­dował się na zre­al­i­zowanie cztero­godzin­nego fil­mu. Po raz kole­jny porówny­wano Branagha do Oliviera sugeru­jąc jed­nak, że tym razem łączy ich nie tylko ilość zre­al­i­zowanych filmów na pod­staw­ie Szek­spi­ra ale także, zaz­drość o sukcesy byłej już żony. Olivi­er rozs­tał się ponoć z Vivien Leigh z zaz­droś­ci o jej aktorskie wyróżnienia ( Leigh zdobyła  dwa Oscary), z kolei w 1996 Emma Thomp­son była już wów­czas żona Branagha, zdobyła drugiego Oscara, tym razem za sce­nar­iusz do Rozważnej i Roman­ty­cznej. Jakkol­wiek wyda­je się, że te para­lele są mylne (zwierz wysłuchał kilku nagranych zde­cy­dowanie później wywiadów i komen­tarzy Branagha i dochodzi do wniosku, że wcale nie musi­ał w nich mówić aż tak dobrze o aktors­kich zdol­noś­ci­ach swo­jej byłej żony) to jed­nak po pier­wsze, rozwód spraw­ił, że Branagh przes­tał być ulu­bieńcem pub­li­ki, a śred­nio przyję­ta ekraniza­c­ja Ham­le­ta (zdaniem kry­ty­ki bo nie zwierza) pokaza­ła, że między adap­tacją Branagha, a wybit­nym filmem nie moż­na staw­iać zawsze znaku równoś­ci. Z resztą sko­ro przy porów­na­ni­ach do Oliviera, on dostał za swo­jego Ham­le­ta Oscara, a Branagh nawet nie otarł się o amerykańskie wyróżnienia.

Jed­nak prawdzi­wy  reży­ser­s­ki upadek nastąpił w 2000 roku — Branagh po kilku lat­ach prz­er­wy nakrę­cił Stra­cone Zachody Miłoś­ci w kon­wencji musicalowej i poniósł sro­mot­ną klęskę. Stu­dia fil­mowe nie chci­ały dawać mu więcej pieniędzy na reży­ser­ię. Choć nikt nie pod­ważał tal­en­tu Branagha jako akto­ra, to wydawało się, że pięk­na opowieś­ci o nowym Olivierze dobiegła koń­ca. Branagh mógł wró­cić na des­ki teatru i zach­wycać pub­liczność, lub grać w naprawdę świet­nych fil­mach telewiz­yjnych (masa nom­i­nacji posy­pała się na niego po roli w Ostate­cznym Rozwiąza­niu — gdzie był cud­own­ie prz­er­aża­ją­cy) ale wydawało się, że jego specy­ficz­na rola w ang­iel­skiej kine­matografii właśnie się skończyła. Podob­nie jak z między­nar­o­dową rozpoz­nawal­noś­cią, bo kto będzie pamię­tał po lat­ach reży­sera, który nakrę­cił kiedyś trzy niezłe filmy.  Co więcej stawało się co raz bardziej praw­dopodob­ne, że w wyobraźni więk­szoś­ci widzów skończy jako Gilderoy Lock­hart z drugiej częś­ci Har­rego Pot­tera. Z resztą Branagh dostał tą rolę tylko dlat­ego, że Hugh Grant wyco­fał się z pro­jek­tu. Co ciekawe wyda­je się, że część osób takiego obro­tu spraw oczeki­wała niemal od samego początku kari­ery akto­ra, zgod­nie z zasadą, że jeśli komuś przy­darza się zbyt wiele dobrych rzeczy, to kiedyś musi za to zapłacić.Choć aktorsko Branagh nadal radz­ił sobie wyśmieni­cie ( dosta­jąc nom­i­nac­je do BAFTY i Emmy za rolę w Sheck­el­tonie czy Warm Springs) to właś­ci­wie moż­na było spoko­jnie stwierdz­ić, że jako reżyser nie ma już nic do powiedzenia. I wtedy zdarzyła się rzecz ciekawa.  Po kilku lat­ach prz­er­wy, w jed­nym roku Branagh wyreży­serował dwa filmy, oba nisko budże­towe i pokazy­wane w wybranych kinach ale dające punkt wyjś­cia do rozpoczę­cia na nowo . W 2007 do kin trafił Czar­o­dziejs­ki Flet i Jak wam się to podo­ba. Czar­o­dziejs­ki Flet co praw­da zobaczyła tylko skrom­na wid­ow­n­ia wybranych kin, ale moż­na go uznać za film (jak się zaraz okaże) przeło­mowy- wyko­rzys­tano w nim bowiem na dużą skalę efek­ty spec­jalne  i wszys­tko to czego zazwyczaj nie uży­wa się w adap­tac­jach oper (zgad­ni­j­cie komu się podobało;). Z kolei Jak wam się to podo­ba (pokazy­wane w US tylko na HBO) radośnie przy­pom­ni­ało wid­owni, że Branagh potrafi krę­cić Szek­spi­ra, nawet jeśli raz się potknął.  Z kolei zre­al­i­zowany rok później Sleuth, będą­cy remakiem fil­mu z Olivierem, ponown­ie kazał zas­tanow­ić się czy Branagh, rzeczy­wiś­cie odłożył na półkę ambic­je sta­nia się nowym najwybit­niejszym aktorem Wielkiej Brytanii.

 Zwierz musi się przyz­nać, że poje­dynek Gilderoya ze Snape’m stanowi ulu­bioną scenę zwierza w całym filmie jeśli nie w serii. Ze wszys­t­kich niewłaś­ci­wych powodów.

Oczy­wiś­cie żaden z tych filmów nie zaro­bił więk­szych pieniędzy. Ale ponown­ie, okaza­ło się, że tam gdzie zawodzi kari­era Branagha reży­sera, kwit­nie kari­era Branagha akto­ra. W 2008 roku został ang­iel­skim Wal­lan­derem. Ku zaskocze­niu wszys­t­kich, sprawdz­ił się ide­al­nie w roli refleksyjnego zmęc­zonego życiem szwedzkiego polic­jan­ta. Ale co ważniejsze wyda­je się, że ser­i­al przy­wró­cił go masowej świado­moś­ci. Wal­lan­der miał co praw­da tylko trzy odcin­ki, ale przyniosły Branaghowi BAFTĘ, BBC wysok­ie wyni­ki oglą­dal­noś­ci i pomysł na nowy for­mat seri­alu (Trzy razy po 90 min­ut). Co więcej Branagh udowod­nił, że nie zapom­ni­ał jak się gra na sce­nie. Jego wys­tęp w Ivanowie w Lon­dynie nie miał chy­ba ani jed­nej złej recen­zji. A sko­ro nawet zwierz o tym wie, to znaczy, że sztu­ka musi­ała wywrzeć na recen­zen­tach naprawdę spore wraże­nie. Branagha znów zaczę­to cenić, ale już nie tak jak kiedyś jako młodą gwiazdę tylko jako świet­nego akto­ra, który przez te wszys­tkie lata nie stracił ani odrobiny swo­jego talentu.

 Wal­lan­der to świet­ny ser­i­al, zaś Branagh zdobył sobie zupełnie nową część wid­owni. Choć powiedzmy sobie szcz­erze, jeśli ter­az trwa masowe ponowne oglą­danie Wal­lan­dera to raczej dla drugiego pana w samochodzie

A potem przyszła dru­ga deka­da XXI wieku. Branagh ku zaskocze­niu abso­lut­nie wszys­t­kich nakrę­cił Tho­ra. Co więcej gdy się na to spo­jrzy z per­spek­ty­wy wybór nie jest taki dzi­wny. Dobry reżyser, mają­cy doświad­cze­nie z  green scre­na­mi i efek­ta­mi spec­jal­ny­mi, zna­ją­cy się na adap­tac­jach. Branagh zde­cy­dowanie miał na Tho­ra pomysł. Przede wszys­tkim zde­cy­dował się przepch­nąć swo­jego pro­te­gowanego Toma Hid­dle­stona (z którym pier­wszy raz spotkał się na planie w Con­spir­a­cy, potem grał z nim w Wal­lan­derze i na sce­nie) w roli Lok­iego. Po drugie zde­cy­dował się na roze­granie pewnych ele­men­tów w nieco . klasy­czny sposób. Nie jeden widz widząc sce­ny między Lokim a Odynem zas­tanaw­iał się czy nie widzi­ał tego w jakiejś sztuce. Thor się spodobał i zaro­bił mnóst­wo pieniędzy. Niez­nani niko­mu odtwór­cy Lok­iego i Tho­ra poszy­bowali ku komik­sowo, nie komik­sowej kari­erze. A Branagh zrezyg­nował (właś­ci­wie od razu) z real­i­zowa­nia drugiego fil­mu o Thorze. Zagrał za to w niewielkiej ang­iel­skiej pro­dukcji Mój Week­end z Marylin. Zagrał Lawrence Oliviera, bo któż inny mógł­by go zagrać, zwłaszcza, że był dokład­nie w tym samym wieku co Olivi­er, w chwili kiedy grał w “Księ­ciu i aktoreczce”. I choć aktorzy fizy­cznie nie są do siebie nawet odrobinę podob­ni, to wys­tęp Branagha był znakomi­ty. Wszyscy chy­ba wys­zli z tego samego założe­nia i dos­zli do tego samego wniosku, bo aktor   dostał nom­i­nację do Oscara. Piątą. W piątej kat­e­gorii. Wikipedia i IMdb są sprzeczne. Albo jest pier­wszym, które­mu się to udało, albo trzec­im. Nie wygrał (co w tym roku było oczy­wiste, ale ogól­nie smu­ci zwierza), ale potwierdz­ił, że nie przes­tał nawet na moment być wybit­nym aktorem.

I tak dochodz­imy do dnia dzisiejszego i szlachect­wa. Patrząc na tą his­torię, zwierz nie dzi­wi się, że wszyscy jednogłośnie mówią “Należy się mu” (ba! Niek­tórzy lob­bu­ją na twit­terze za tym by ogłosić Ken Branagh Day i dać wszys­tkim wolne z tej okazji). Bo jed­nak niewiele jest tych, którzy lśnią tak jas­no za mło­du, a potem mimo porażek i nie zawsze udanych pro­jek­tów (nie zdaniem zwierza) wciąż udowad­ni­a­ją, że drzemią w nich niespożyte pokłady tal­en­tu i kreaty­wnoś­ci. Co więcej niewielu jest takich, którzy potrafią odnosić sukcesy na więcej niż jed­nym polu dzi­ałal­noś­ci. Bo nawet ci, którzy nie lubią Branagha reży­sera muszą przyz­nać, że jest dobrym aktorem (jeśli nie fil­mowym to patrząc na ilość pozy­ty­wnych recen­zji na pewno scenicznym), zaś ci którzy nie lubią Branagha akto­ra muszą przyz­nać, że potrafi reży­serować. A tym, którzy odmaw­ia­ją mu jed­nego i drugiego tal­en­tu zwierz przy­pom­i­na, że  powin­ni być mu wdz­ięczni, że pomógł wylan­sować Hid­dle­stona, który ter­az gra w Hen­ryku V i wszyscy zas­tanaw­ia­ją się czy będzie taki dobry jak Ken­neth Branagh. Niewąt­pli­wie to jeszcze jed­na oprócz tytułu “sir” rzecz, która zbliża go do Lawrence Oliviera. Prob­lem pole­ga jed­nak na tym, że wbrew temu, co może­cie przeczy­tać w tym wpisie, Branagh nigdy nie będzie drugim Olivierem.  Nie z powodu braku tal­en­tu, czy pomysłu na kari­erę. Raczej dlat­ego, że gdzieś po drodze udało mu się zostać pier­wszym Branaghem. Co moż­na poczy­tać za zde­cy­dowanie więk­szy sukces.

Ps: Na deser zwierz wam powie, że Branagh wraca już niedłu­go w trzec­im sezonie Wal­lan­dera i wyreży­seru­je nowy film o Jacku Ryanie na pod­staw­ie Clancego. Ryana będzie grał Chris Pine (nowy Kirk).

Ps2: O tym jak bard­zo zwierz jest zau­roc­zony wszys­tki­mi aspek­ta­mi filmów Branagha świad­czy też fakt, że ulu­biony kom­pozy­tor fil­mowy zwierza Ptrick Doyle, napisał muzykę do wszys­t­kich jego filmów.

* Sir Lavrence Olivi­er nawet po bard­zo wczes­nym uzyska­niu tytułu szlacheck­iego kazał wszys­tkim zwracać się do siebie Lar­ry na co kładł spory nacisk. Z kolei komen­tarz reży­ser­s­ki do Tho­ra rozpoczy­na się od zda­nia ” Nazy­wam się Ken­neth Branagh i jestem reży­serem tego fil­mu. Wszyscy mówią do mnie Ken, więc wy też może­cie się tak do mnie zwracać jeśli mielibyś­cie potrze­bę roz­maw­ia­nia ze mną w trak­cie tego komentarza”