Hej
Zwierz uwielbia Stephena Kinga. Uwielbiał go od czasu kiedy dziecięciem będąc zapoznał się za pośrednictwem swojej matki z jego książką ” Oczy Smoka” — ta powieść dla dzieci — rzecz osobliwa w dorobku autora na długie lata zagnieździła w zwierzu sypmatię dla Kinga. Drugie spotkanie zwierza z książkami króla Horroru przebiegło nieco bardziej dramatycznie. Oto zwierz widzi cienką książkę na łóżku swojej matki. Podnosi i z nawyku zaczyna przeglądać — wstaje dopiero po tym jak nastolatka obdarzona telekinetycznymi zdolnościami zamieni szkolny bal w krwawą łaźnię. Kolejne lektury umacniały zwierza w przekonaniu, że King to pisarza absolutnie świetny jeśli nie wybitny. Oczywiście pod jednym warunkiem. Że daruje sobie straszenie. Wiele książek Kinga zwierz odkładał w połowie. Sam autor zwykł powtarzać że jego przepis na horror to wykreowanie zupełnie normalnej sytuacji i dodanie do niej tą odrobinę tego czegoś naprawdę strasznego. Problem z Kingiem od zawsze polegał na tym, że o ile był i jest mistrzem tego zupełnie normalnego to nie za dobrze daje sobie radę z tym strasznym.
King posiadł tą rzadką umiejętność portretowania ludzi przeciętnych, nastolatków i ludzi u których szaleństwo czai się gdzieś głęboko. W jego najlepszych książkach zazwyczaj nie boimy się potwora, sił paranormalnych tylko właśnie ludzi w których czai się zło ( w Lśnieniu nawiedzony hotel jest tylko katalizatorem szaleństwa zaś w Misery nie ma nic paranormalnego). Z resztą wątek człowieka który ma dwie twarze jedną dobrą a drugą złą to jeden z tych motywów który pojawia się u Kinga nadzwyczaj często. Nie zmienia to faktu, że straszący autor nie jest szczególnie kreatywny — tu szalony samochód, tam telekineza, wirus, indiański cmentarz — wymieniać można długo ale naprawdę kreatywnych rozwiązań raczej u niego nie znajdziemy — oczywiście nadal są to książki które niechętnie czytamy po zmroku ale kiedy zaczynamy się nad tym zastanawiać to właśnie boimy się tego co nie opisane a nie ostatecznego rozwiązania.
Zwierz nie pisze o Kingu tylko dlatego, że jest to jeden z nielicznych autorów horrorów z którego twórczością zwierz się zapoznał. Otóż w posłowiu do swojej najnowszej książki ( zwierz uwielbia zwyczaj Kinga korespondowania z czytelnikami przy pomocy wstępów i kilku słów na zakończenie) wyznaje że książkę ” Wielki Marsz” napisał mając 18 lat. Zwierz który bardzo lubi Wielki Marsz i zawsze jest pod wrażeniem jak w tej krótkiej książce udało się Kingowi ( piszącemu pod pseudonimem) stworzyć kilku bohaterów o zupełnie odmiennych wyraźnie zarysowanych charakterach. Jednak słysząc że autor był tak młody kiedy napisał tą książkę zwierz zamiast podziwu poczuł smutek. ” Wielki marsz” jest książką osoby zdecydowanie dojrzalszej niż osiemnastolatka. Co więcej jest dowodem olbrzymie talentu pisarskiego ( najlepszy dowód że książkę ludzie czytają nie jako ciekawostkę ale jako naprawdę dobrą powieść). Zwierz zadumał się. Być może gdyby rzeczy potoczyły się inaczej i King nie zdecydował się pisać horrorów i książek z elementami paranormalnymi ( w tym chyba nie do końca udanego dzieła życia czyli cyklu o Mrocznej Wierzy) mógłby stać się kimś więcej niż jednym z ulubionych pisarzy ameryki.
Przy swojej umiejętności pisania o ludziach z różnych grup społecznych i czasów King jest niemal idealnym kandydatem do napisania ” wielkiej amerykańskiej powieści”. Owa powieść stanowi coś jak święty Graal amerykańskiej literatury. Wszyscy czekają aż ktoś w końcu ją napisze ( a może napisze jeszcze raz bo wydaje się że najbliższy tego był Fitzgerald) ujmując w jednej książce przekrój społeczny Stanów. Jednak King takiej powieści już nie napisze — został królem horrorów i wszyscy się z tym pogodzili ( wydaje się że przyznanie mu kilka lat temu National Book Award było potwierdzeniem że wszyscy wiedzą że mógłby być kimś więcej dla amerykańskiej literatury.)
Trzeba jednak stwierdzić że wpływ Kinga na kulturę popularną przerasta nieco zwykłą popularność autora. Poza lepszymi i gorszymi powieściami wiele ekranizacji jego powieści okazywało się filmami lepszymi niż dobrymi — nawet jeśli nie do końca wierne ( Lśnienie) czy przerastające powieść ( Zielona Mila czy skazani na Shawshank) pokazywały jak wielki potencjał drzemie w tych historiach. Z resztą to ciekawe jak chętnie sięga się po jego powieści — zekranizowano już prawie wszystko nie zależnie czy powieść była udana czy zupełnie beznadziejna.
Oczywiście zachwyt zwierza nie jest obiektywny. Jedną z jego ukochanych książek jest ” Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”. Jest to połączenie wspomnień autora i kilku rad jak pisać. Zwierz nie wierzy w poradniki dla przyszłych literatów ale po przeczytaniu tej książki do dziś ma w głowie kilka bardzo rozsądnych rad jak pisać nieco lepiej.
Zwierz nie twierdzi że miejscami King nie zawodzi — niekiedy wina jest system wydawania co roku nowej powieści innym razem powieść wydaje się być przekombinowana ( Historia Lisey albo była książką niestrawną albo nie możliwą do przetłumaczenia) nie mniej wydaje się że ten popularny autor horrorów nie jest popularny bo dobrze straszy. Jest popularny bo posiada właściwą tylko największym pisarzom umiejętność opisywania rzeczy bardzo bardzo normalnych w stanie Main w okolicy Bangor.
Ps: Jutro wpis później bo zwierz będzie się produkował na konferencji. Popkulturalnie rzecz jasna.