Dużo czytania o oglądaniu czyli zwierz i Władcy Torrentów

Hej

Zwierz rzad­ko recen­zu­je na blogu książ­ki, a jeszcze rzadziej książ­ki naukowe. Powód jest prosty – o pop­kul­turze w wyda­niu naukowym w Polsce pisze się dość her­me­ty­cznym językiem, zresztą rzad­ko coś, co zad­owoliło­by czy zaciekaw­iło widzów zwierza. Z drugiej strony – książ­ki najbardziej pop­u­larne o świecie kul­tu­ry pop­u­larnej – zwłaszcza seri­ali, sprowadza­ją się najczęś­ciej do wybit­nych dzieł typu „ Dok­tor House a filo­zofia”. Właś­ci­wie od początku ist­nienia blo­ga jedynej książce pomiędzy naukową a pop­u­larną, jakiej zwierz poświę­cił więcej cza­su był prze­wod­nik Kry­ty­ki Poli­ty­cznej po Seri­alach. Książ­ka, która bard­zo zwierza zaw­iodła. Z tym więk­szą niecier­pli­woś­cią zwierz czekał aż przyjdą do niego „Wład­cy Tor­ren­tów. Wokół angażu­jącego mod­elu telewiz­ji” – zbiór artykułów, który zdaniem zwierza mógł zapełnić w jego lek­tu­rach pustkę, jaką pozostaw­ia brak ciekawych naukowych anal­iz seri­ali.  I tym zachłan­nej pożarł w niecałe dwa dni książkę, by móc podzielić się z wami kilko­ma refleksjami.

Zwierz strasznie się cieszy, że może napisać tą recen­zję jako bloger a nie jako naukowiec. Gdy­by wszys­tkie recen­z­je naukowe moż­na było pisać niefor­mal­nym stylem korzys­ta­jąc z trze­ciej oso­by i nie prze­j­mu­jąc się za bard­zo redakcją. Zwierz ma właśnie do zre­cen­zowa­nia naukowego książkę i po pros­tu z bólem czu­je o ile tam­to zadanie będzie trud­niejsze od tego. Mimo, że tam­ta pozy­c­ja też jak najbardziej około filmowa.

Zaczni­jmy od tego, że nieste­ty zarówno tytuł jak i wstęp jest nieco mylą­cy — z jed­nej strony we wstępie pada cud­owne (wyczeki­wane przez zwierza) zdanie „ czytel­ników, którzy będą szukać na kar­tach naszej książ­ki kole­jnej anal­izy kul­towych seri­ali, np. Rodz­i­na Sopra­no (The Sopra­nos, 1999–2007), Prawa Uli­cy ( The Wire, 2002–2008) albo  Sek­su w wielkim mieś­cie ( Sex and the City, 1998–2004) musimy rozczarować. Wiemy, że neotelewiz­ja dopiero raczku­je, ale powyższe tytuły zostały już grun­town­ie omówione przez między­nar­o­dowe środowiska badaw­cze.” Zwierz czekał na to zdanie od daw­na, bo powiedzmy sobie szcz­erze – w naszej reflek­sji nad pop­kul­turą trwamy wciąż częs­to w odkry­wa­niu telewiz­ji i przełomów zami­ast w dysku­towa­niu o tym, co dzieje się na naszych oczach. Pod tym wzglę­dem zbiór ese­jów nie zaw­iedzie, bo zna­jdzie się miejsce na Top of The Lake, The Fall, Sher­loc­ka, Dziew­czyny, Synów Anar­chii czy House of Cards – seri­ale jak najbardziej świeże, nie wpadli też twór­cy w schemat ignorowa­nia pro­dukcji wywodzą­cych się spoza kręgu telewiz­ji kablowych, więc jest i kil­ka słów o Des­per­ate House­wives i o Once Upone a Time. Z drugiej strony – wspom­ni­ani w tytule wład­cy tor­ren­tów wciąż pozosta­ją nieco na uboczu reflek­sji twór­ców. Choć sporo pisze się o inter­pre­tacji seri­ali (o tym za chwilę) wyda­je się, że wciąż jeszcze za mało bada się samo społeczne funkcjonowanie seri­alu. Zwłaszcza, że kluczem doboru omaw­ianych seri­ali wcale nie jest pub­likowany, co roku spis najchęt­niej tor­ren­towanych pro­dukcji, (co było­by kluczem arcy­ciekawym, choć oczy­wiś­cie zwierz niczego nie narzu­ca zda­jąc sobie sprawę, że nie koniecznie każdy badacz chce pisać o Arrow) ani też sam odbiór seri­ali przez społeczeńst­wo. Zwierz pokusił­by się nawet o wniosek, że w wielu przy­pad­kach autorzy artykułów porusza­ją się po peryfe­ri­ach tor­ren­towego świa­ta. Ale nawet, jeśli porzucimy ten tor­ren­towy klucz – zwier­zowi brakowało trochę właśnie reflek­sji nad mod­e­la­mi oglą­da­nia telewiz­ji – oprócz oczy­wis­tej obec­nie reflek­sji nad pro­dukc­ja­mi typu House of Cards i Cable Cut­tera­mi (w uproszcze­niu ludź­mi bez telewiz­orów) właś­ci­wie pozosta­je­my w sferze reflek­sji bard­zo dalekiej od tej, która doty­czy samego sposobu oglą­da­nia telewizji.

Poczyni­wszy te pier­wsze uwa­gi doty­czące całoś­ci zbioru zwierz zna­j­du­je się w trud­nej sytu­acji pró­by oce­ny czegoś tak niejed­norod­nego jak zbiór artykułów. Z całą pewnoś­cią może stwierdz­ić, że hasło reklam­owe HBO zostało przez twór­ców dokład­nie omówione, bo reflek­s­ja na jego tem­at pojaw­ia się w trzech artykułach – to taki wred­ny przy­tyk, ale zwierz przeczy­tał książkę w jeden dzień i dochodzi do wniosku, że tu mści­wa ręka redak­to­ra powin­na kazać roze­grać turniej w papi­er, kamień, nożyce, kto ma pra­wo zatrzy­mać ową reflek­sję w swoim artykule – zwłaszcza, że spoko­jnie moż­na potem odsyłać czytel­ni­ka kil­ka stron wcześniej. Ponieważ oce­ni­an­ie wszys­t­kich artykułów na raz jest nie możli­we – zwierz podzieli się po pros­tu kilko­ma reflek­s­ja­mi doty­czą­cy­mi każdego z nich.

Książkę zaczy­na esej o mini seri­alu Mil­dred Place i jego relac­jach z filmem z lat 50 i samą książką stanow­iącą pier­wowzór obu pro­dukcji. Esej ciekawy, pokazu­ją­cy raczej dia­log pomiędzy książką, jej ekraniza­cją fil­mową i ekraniza­cją telewiz­yjną niż nad samą naturą seri­alu. Prawdę powiedzi­awszy zwierz przeczy­tał go z zaciekaw­ie­niem, ale z reflek­sją, że tego typu rozmyśla­nia, właś­ci­wie do tego świa­ta tor­ren­tów słabo pasu­ją. Przy czym to nie jest zarzut do ciekawego skąd­inąd artykułu. Do drugiej pozy­cji w książce zwierz pod­szedł przeko­nany o swoich kom­pe­tenc­jach – esej doty­czy wszak Sher­loc­ka, seri­alu, który zwierz oglą­dał bard­zo dokład­nie. Tu zwierz ma kil­ka uwag zupełnie tech­nicznych – po pier­wsze autor zestaw­ia Sher­loc­ka z Ele­men­tary pisząc, że w amerykańskim ser­i­al „ to schematy­czny pro­ce­dru­al, w którym ze słyn­nego nazwiska nic nie wyni­ka”. Zwierz nawet nie przepada­jąc za Ele­men­tary pow­strzy­mał­by się przed tak surową oceną. Inna drobin­ka, która ubodła zwierza to stwierdze­nie, że uza­leżnie­nie Sher­loc­ka od morfiny zastą­pi­ono w seri­alu lecze­niem się z nałogu niko­tynowego – jak wiado­mo te wąt­ki należy potrak­tować rozłącznie – uza­leżnie­nie narko­tykowe jest pod­jęte, jako tem­at w Sher­locku obok kwestii niko­tyny naw­iązu­jącej do braku obow­iązkowej faj­ki Sher­loc­ka. Ot dro­bi­azg, ale odrobinę den­er­wu­ją­cy. Nato­mi­ast zwierz nie do koń­ca rozu­mie zami­ar auto­ra wpisa­nia seri­alu w dyskusję o kon­ser­waty­wnym czy lib­er­al­nym obra­zie Anglii (ta toczy się min. w związku z pop­u­larnoś­cią Down­ton Abbey), którą sam dość szy­bko porusza. Wyda­je się, że zde­cy­dowanie ciekawsze, (jeśli mowa o kwes­t­i­ach społecznych) było­by sobie zadanie pyta­nia, dlaczego właś­ci­wie za głównego wro­ga Sher­loc­ka przyj­mu­je się prasę – zwłaszcza tą tabloid­ową. Ponown­ie tropy niezłe, ale nierozwinięte. Szko­da też, że autor nie zde­cy­dował się odnieść do niesamowitego fenomenu odbioru Sher­loc­ka – dla niek­tórych naj­ciekawszego ele­men­tu całego funkcjonowa­nia seri­alu w przestrzeni kul­tu­ry popularnej.

Kole­j­na na liś­cie autor­ka artykułu Once Upone a Time popeł­nia najwięk­szy możli­wy błąd pisa­nia o seri­alach, zaczy­na­jąc je streszczać. Jasne streszcze­nie cza­sem jest niezbędne, ale tu zwierz, który seri­alu na co dzień nie oglą­da, został zalany potok­iem infor­ma­cji bez których spoko­jnie artykuł i zwierz mogli­by się obe­jść. Szko­da też, że autor­ka nie poświę­ciła więcej miejs­ca anal­izie jak ciekawym jest w sum­ie obec­ne w seri­alu przetworze­nie nie tyle bajek, co złagod­zonych wer­sji bajek, którym próbu­je się nadać nowy poważny rys, nie wraca­jąc jed­nocześnie do wer­sji pier­wot­nej, która nadal jest zbyt okrut­na. Taki Dis­ney dla dorosłych zaskaku­ją­co trzy­ma się świa­ta Dis­neya zaskaku­ją­co mało biorąc z tych spisy­wanych po wisach podań.  Żeby nie narzekać zwierz musi stwierdz­ić, że kole­jny artykuł o Top of The Lake należy chy­ba do najlep­szych w zbiorze – zwierz znalazł tam tak bard­zo wyczeki­wany kon­tekst funkcjonowa­nia seri­alu, w kul­turze innej niż jego. Omówie­nie seri­alu w odniesie­niu do poję­cia „mate­ship” może nie otworzyło go na zupełnie nowe inter­pre­tac­je, ale dało zwier­zowi wiedzę, której nie posi­adał a za którą jest autorce bard­zo wdz­ięczny. Poza tym to doskonale napisany tekst. Z następ­nym ese­jem o fetyszach i Mad Men zwierz ma prob­lem. A właś­ci­wie dwa prob­le­my – pier­wszy natu­ry nieco metodolog­icznej – autor pisząc o fetyszach sku­pia się na czterech ele­men­tach – trak­towanych fetyszysty­cznie w seri­alu – na stro­jach, przed­mio­tach, Bet­ty i Peg­gy Olsen. Anal­iza jest tu ciekawa i zwierz nie ma jej wiele do zarzuce­nia…. ale. No właśnie, najwięk­szym, ale zwierza jest brak wyjaśnienia, dlaczego autor pom­inął w omaw­ia­n­iu kole­jnych seri­alowych fetyszy chy­ba ten najwięk­szy (przy­na­jm­niej zdaniem zwierza), jakim jest Joan. Bohater­ka grana przez Christinę Hen­dricks. Pisząc o Bet­ty autor zauważa, że grani­ca pomiędzy aktorką gra­jącą żonę Dona Drapera a samą postacią się zaciera. Ale wyda­je się, że w dużo więk­szym stop­niu ma to miejsce w przy­pad­ku Hen­dricks obdar­zoną abso­lut­nie nie dzisiejszym typem urody i fig­urą, jakiej Hol­ly­wood nie widzi­ało od cza­su, kiedy uznano, ze posi­adanie bius­tu przez kobi­etę jest niemodne. Zwierz odnosi wraże­nie, że to jest najbardziej fetyszy­zowana postać, i tu najczęś­ciej rozmy­wa się wid­zom podzi­ał na aktorkę i bohaterkę. I to ona najbardziej z całego seri­alu przy­wodzi na myśl fetysz urody, która obec­nie odeszła do lamusa (przy­pom­i­na pin up girl zde­cy­dowanie bardziej niż Bet­ty), sta­jąc się postacią fetyszy­zowaną zarówno przez mężczyzn jak i w pewien sposób przez kobi­ety. Zwierz nie sprze­ci­wia się prawu do pominię­cia tego najbardziej oczy­wis­tego wątku, ale wolał­by by autor dal mu znać, dlaczego tak robi. Inna sprawa doty­czą­ca fetyszy­zowa­nia przed­miotów wzbudz­iła w zwierzu reflek­sję czy owo przy­wiązanie do pięk­na lat 60 jest rzeczy­wiś­cie tylko przy­padłoś­cią amerykańską, bo wszak nie tak dawno temu w Polsce reko­rdy pop­u­larnoś­ci biła wys­tawa prezen­tu­ją­ca design z tego okre­su. Zresztą ponown­ie – zwierz czu­je pewną lukę, w której chci­ał­by znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego tylu amerykanów chęt­nie kupi meble Dona Drapera z kolekcji, jaką przy­go­towano po sukce­sie seri­alu oraz dlaczego ten fetysz rozlał się po świecie seri­ali powodu­jąc pow­stanie zarówno wtóru­jącego mu Pan Am jak i trochę zaprzecza­jące­mu Mas­ters of Sex.

Tu na chwilę zwierz porzu­ci chrono­log­iczne omaw­ian­ie artykułów i zajmie się kwest­ią, która nie daje mu spoko­ju. Otóż seri­alem Dziew­czyny, które wspom­ni­ane są już we wstępie, jako przełom w telewiz­ji i wraca­ją potem (na pier­wszym planie) aż w dwóch artykułach – pier­wszym poświę­conym po pros­tu seri­alowi (zwierz zwró­cił tam uwagę na uży­cie słowa fan­cy nawet nie kursy­wą, co go trochę razi, bo tyle pięknych słów w języku pol­skim) dru­gi porównu­ją­cy ciało bohater­ki w seri­alach Dziew­czyny i Miran­da. Zwierz musi powiedzieć, że jego zdaniem to trochę jed­nak za dużo miejs­ca, jak na ser­i­al, który właś­ci­wie po znakomi­tym debi­u­cie budzi mieszan­inę zawodu i kon­trow­er­sji. O ile jeszcze pier­wszy sezon rzeczy­wiś­cie moż­na uznać w pewien sposób za przeło­mowy (pier­wszy raz bliskość doświad­czenia potenc­jal­nego widza i auto­ra była tak wyczuwal­na) o tyle wyda­je się, że później sukces zaczął pożer­ać własne dziecko. Lena Dun­ham, która jak najbardziej mogła mówić w imie­niu sfrus­trowanych młodych ludzi pokole­nia kryzy­su w pier­wszym sezonie, po otrzy­ma­niu sporego wor­ka nagród i bard­zo wysok­iego hon­o­rar­i­um za swój zbiór ese­jów znalazła się w miejs­cu gdzie nieco trud­niej uznać, że jej doświad­czenia zbieżne są z doświad­czeni­a­mi jej dwudziesto paro let­nich rówieśników, którym Zło­tych Globów nikt nie da. Widać to też po iloś­ci Inter­ne­towych dyskusji o seri­alu, które po pier­wszym sezonie toczyły się namięt­nie by przy­gas­nąć po sezonie drugim. Z kolei porów­nanie ciało Mirandy i Leny (obie wszak właś­ci­wie pokazu­ją siebie na ekranie) wyda­je się być nieco błędne. Po mija­jąc fakt, że oba seri­ale funkcjonu­ją w zupełnie innym kręgu telewiz­yjnym to do tego kul­tur­owym. Miran­da Hart przeszła do telewiz­ji z włas­nym autorskim słu­chowiskiem (właś­ci­wie sit­com Miran­da to jeden do jed­nego jej słu­chowisko), w którym ciało bohater­ki było tylko wyobrażone, (co w całym kon­tekś­cie wyda­je się ważne, bo pop­u­larność zyskała bez odwoły­wa­nia się do ele­men­tu komedii fizy­cznej). Zresztą jak­by nawet, jeśli (jak słusznie zauważa aktor­ka) jego niepo­rad­ność i wielkość jest przed­miotem żar­tu sytu­a­cyjnego, to męs­cy bohaterowie (a właś­ci­wie jeden wybrany) nigdy się bezpośred­nio do wyglą­du czy urody aktor­ki nie odnosi, a wszelkie prob­le­my między nimi wynika­ją raczej z dziecin­nego pode­jś­cia do życia. Zresztą trud­no tu powiedzieć by Miran­da jakoś szczegól­nie prze­ciw ciału i jego postrze­ga­niu się bun­towała. Ono po pros­tu jest i jak pisał zwierz – wyda­je się dru­gorzędne wobec chę­ci kul­ty­wowa­nia niedo­jrza­łoś­ci. Poza tym jest to telewiz­ja bry­tyjs­ka gdzie nie fetyszyzu­je się tak per­fek­cyjnego ciała (czy­ta­j­cie: ludzie wyglą­da­ją jak ludzie). Na tym tle pokazu­ją­ca swo­je ciało Lena Dun­ham funkcjonu­je w zupełnie innym świecie (ludzie nie po to kupowali HBO by widzieć niei­de­al­nych ludzi) zaś ciało rzeczy­wiś­cie jest ważne. Choć z drugiej strony wyda­je się, że dyskus­ja nad brakiem per­fekcji w wyglądzie Leny to odprysk rozmów amerykańs­kich gdzie jed­nak wciąż każ­da nagość – zwłaszcza ta nie per­fek­cyj­na niesamowicie bul­w­er­su­je. Zaś ide­al­ny wygląd odgry­wa zde­cy­dowanie więk­szą rolę niż cho­ci­aż­by u nas. Stąd zestaw­ie­nie wyda­je się zwier­zowi nieco wymus­zone żeby nie powiedzieć nieadekwatne.

Wraca­jąc do pozostałych ese­jów – zwierz przyz­na­je szcz­erze, że pom­inął uważ­na lek­turę tych o Słowie na L (zwierz nie widzi­ał seri­alu w całoś­ci), Twin Peaks (zwierz widzi­ał, ale ma dość omaw­ia­nia Twin Peaks) i Synach Anar­chii (zwierz w ogóle nie oglą­da) – zwierz prze­jrzał je ale doszedł do wniosku, że tym razem nie jest do koń­ca zain­tere­sowany. Ma nadzieję, że autorzy (o ile przeczy­ta­ją) mu to wybaczą. Zatrzy­mał się nato­mi­ast dłużej nad artykułem o Gotowych na Wszys­tko, – który zdaniem zwierza przece­nia wartość seri­alu. Niewiel­ki dys­tans, jaki upłynął od emisji ostat­niego odcin­ka dobrze pokazu­je, że ser­i­al, jeśli miał jak­iś społeczny wydźwięk to przy okazji sezonu pier­wszego a dalej mamy ciekawą (choć nie omówioną do koń­ca) his­torię trwonienia tego zain­tere­sowa­nia. Sam ser­i­al zaś, choć przez chwilę wydawało się, że osiąg­nie sta­tus kul­towego, powoli stawał się karykaturą samego siebie. Jest to zresztą w ogóle ciekawy tem­at – seri­ale, które doskonale się zapowiada­ją by roztr­wonić swój potenc­jał czy kap­i­tał. Nieco zdu­mi­ał zwierza esej porównu­ją­cy amerykańską i bry­tyjską komedię sytu­a­cyjną. Zwierz, który jak wiado­mo uwiel­bia bry­tyjskie sit­comy dawno nie czuł­by czy­tał porów­nanie tak upraszcza­jące skom­p­likowane związ­ki i różnice w komedii bry­tyjskiej i amerykańskiej. Cho­ci­aż­by uwa­ga o tym, że bry­tyjskie seri­ale real­izu­je się przy udziale pub­licznoś­ci, czego w Ameryce już się właś­ci­wie nie robi ze wzglę­du na kosz­ty. Biorąc pod uwagę, że obec­nie z udzi­ałem pub­licznoś­ci nagry­wa się The Big Bang The­o­ry, Two and a Half Men, Mike & Mol­ly, Hot In Cleve­land, and 2 Broke Girls, to spoko­jnie może­my stwierdz­ić, że nie jest to zdanie aż tak prawdzi­we – zwłaszcza ze są to jedne z najpop­u­larniejszych sit­comów. Zwierz nie jest też do koń­ca pewny czy moż­na stwierdz­ić, że w bry­tyjs­kich sit­co­mach wciela­ją się gwiazdy ekranu na przykładzie Rowana Atkin­sona, czy Hugh Lau­riego bo tu sit­com szedł przed seri­alem, na tej samej zasadzie moż­na stwierdz­ić, że w przy­ja­ciołach gra­ją gwiazdy dużego ekranu bo jest tam Jen­nifer Anston. Zresztą ta różni­ca wyni­ka z różnic w wielkoś­ci rynku – w UK aktorzy fil­mowi musza grać w telewiz­ji bo inaczej nie zna­jdą pra­cy – nie mniej jeśli weźmiemy najwięk­sze gwiazdy bry­tyjskiego kina  z kari­erą między­nar­o­dową to one podob­nie jak amerykańs­cy gwiaz­dorzy nie zapuka­ją do siedz­i­by BBC.  Zresztą w ogóle nie wszys­tkie zestaw­ienia wyda­ją się słuszne bo moż­na się zas­tanaw­iać czy rzeczy­wiś­ci Office bry­tyjskie moż­na wpisać w ramy komedii sytu­a­cyjnej (a w szer­szym uję­ciu – czy to w ogóle jest kome­dia) i czy naprawdę da się je porówny­wać z amerykańskim The Office które speł­ni­ało w telewiz­ji zupełnie inną rolę. Ogól­nie jed­nak zwierz ma sporo do tego artykułu zas­trzeżeń i przeczy­tał­by coś zde­cy­dowanie dłuższego na ten temat.

Zwierz musi przyz­nać, że strasznie chci­ał przeczy­tać artykuł o Ekonomii w seri­alach nowej gen­er­acji. Nieste­ty pomi­ja­jąc fakt, że znów powraca­ją Dziew­czyny (wiemy już co oglą­da­ją stu­den­ci fil­moz­naw­st­wa) to właś­ci­wie cały artykuł wiąże się z kwes­t­i­a­mi zawodowy­mi bohaterów wybranych seri­ali. Tym­cza­sem zwierza bardziej intere­su­je kwes­t­ia przed­staw­ia­nia ich wyborów finan­sowych, prob­lemów, reakcji na wielką ekonomię. Tu właś­ci­wie należało­by przemi­anować tytuł artykułu by nie budz­ił nadziei, że oprócz zagad­nienia pra­cy i rynku pra­cy oraz ambicji z nimi związany­mi dostaniemy coś więcej. Nie jest to zły artykuł, raczej źle zaty­tułowany. Następ­ny artykuł o anal­izu­je tropów fab­u­larnych w Break­ing Bad (zwłaszcza o specy­ficznym tropie o pucybu­ta do mil­ion­era) jest ciekawy i dobrze się go czy­ta, choć zwierz widzi pewien zmarnowany potenc­jał na artykuł, który zas­tanow­ił­by się ile w tej his­torii poucza­jącej kry­ty­ki amerykańskiego sys­te­mu medy­cznego. Jak głosił pewien fan art. – w Kanadzie Wal­ter White pewnie poszedł­by na chemioter­apię i tyle by z jego wielkiej przestępczej kari­ery było. Choć to oczy­wiś­cie raczej uwa­ga na marginesie.

Najlep­sze streszcze­nie życia fana seri­ali jak zwyk­le od Ludzies

W ostat­nim rozdziale w końcu zwierz natrafił na ciekawe rozważa­nia z zakre­su świa­ta przekazu telewiz­yjnego – jeden artykuł poświę­cony HBO (choć dlaczego zawsze w kółko o HBO – może by tak choć raz o Show­time, F/X czy AMC? Stac­je, które telewiz­ję jakoś­ciową tworzą na nieco innych zasadach – trochę w kon­trze do posi­adacza ludz­kich dusz) i Net­fixowi. Tu zwierz nie ma zas­trzeżeń. Choć może ma, ale uzna­je, że to było­by pewne czepi­anie się … no dobra, zwierz rozu­mie pop­u­larność House of Cards, ale dlaczego nic nie jest przy okazji tej reflek­sji napisane o Orange is a new Black – ser­i­al, który dobit­nie pokazu­je jak alter­naty­wne wer­sje dys­try­bucji pozwala­ją zmienić telewiz­ję. Po tych dwóch ciekawych artykułach następu­je jeden, o którym zwierz nie wie, co myśleć – esej rozważa­ją­cy pisanie o telewiz­ji jakoś­ciowej wydał się zwier­zowi nie pasu­ją­cy do całego zbioru, trochę za bard­zo branżowy a przede wszys­tkim napisany luźnym swo­bod­nym tonem, który jakoś nie zachę­cił zwierza. Plus zdaniem zwierza więk­szość z tych dylematów jest naprawdę wewnątrz branżowych i dla czytel­ni­ka (o ile nie jest spec­jal­istą) nie za bard­zo intere­su­ją­cych. Kończą­cy tą część (a właś­ci­wie całą książkę, bo potem mamy jeszcze kil­ka uwag koń­cowych i ciekawy, ale krót­ki artykuł o cord cut­ters) esej poświę­cony The Fall zwierz pozostaw­ił nieprzeczy­tanym stwierdzi­wszy, ze dopiero jak sam napisze recen­z­je skon­fron­tu­je się z zawartą w nim treścią.

Zwierz wie, że sporo tu uwag kry­ty­cznych, ale Wład­cy Tor­ren­tów to jak na razie jed­na z nielicznych książek, z którą moż­na dysku­tować, co daje mnóst­wo intelek­tu­al­nej fra­jdy. Jed­nocześnie twor­zona głównie przez młodych badaczy, daje nadzieje na kole­jne tomy. Zwierz wcale by się nie obraz­ił, gdy­by to był dopiero początek długiej serii reg­u­larnie wychodzą­cych pub­likacji, gdzie w kole­jnych ese­jach omaw­iało­by się kole­jne około seri­alowe kwest­ie. Zwłaszcza, ze tyle jeszcze zostało nieomówionego – cho­ci­aż­by te około seri­alowe zjawiska, które spraw­iły, że środowisko wiel­bi­cieli seri­ali, zaczęło się bard­zo inte­grować i spec­jal­i­zować, jed­nocześnie obe­j­mu­jąc, co raz więcej grup społecznych. No i wciąż zwierz czeka na ciekawe i anal­i­ty­czne omówie­nie seri­ali, które naprawdę ludzie oglą­da­ją. To takie dość podłe stwierdze­nie, ale ciekawe był­by fil­moz­naw­cze anal­izy poświę­cone pro­dukcjom zde­cy­dowanie mniej ambit­nym niż ofer­ta HBO a pop­u­larnym. Choć może zwierz za bard­zo sta­je się tu wiel­bi­cielem anal­izy masowego gus­tu. A może po pros­tu trochę mu szko­da, ze całkiem sporo ciekawych anal­iz nam przepa­da, bo ser­i­al nie jest pro­dukcji HBO ani innej kablów­ki. No i zwierz bard­zo by chci­ał, aby w następ­nym tomie moż­na już było porów­nać amerykańskie i bry­tyjskie Broad­church mając tego samego akto­ra (taka grat­ka!). Tak, więc zwierz zde­cy­dowanie czeka na więcej (smuteczek, bo książ­ka się za szy­bko skończyła) a wam, jeśli was to intere­su­je pole­ca wydać 36 zł na książkę, nad którą moż­na spędz­ić trochę cza­su na miłej reflek­sji. A jeśli jesteś­cie z Krakowa to 18.03 Koniecznie wpad­ni­j­cie na pro­mocję (szczegóły TUTAJ) i sami zada­j­cie kil­ka pytań redak­torkom książek. Tylko nie mów­cie, że zwierz was nasłał.

Ps: Zwier­zowi szyku­je się sza­lony tydzień – będzie gotował z BBC, oglą­dał seri­ale i kto wie może uda mu się naw­iązać bard­zo owoc­ną współpracę. O wszys­tkim donosić będzie na bieżąco.

Ps2: Już niedłu­go będzie bard­zo dłu­gi wpis o rzeczy, która być może intere­su­je tylko zwierza.