Egzorcyści, Biczownicy i Śpiewające Zakonnice czyli co tam panie w kościele

Zwierz powraca do snu­cia swoich codzi­en­nych rozważań na tem­at kul­tu­ry pop­u­larnej. Kil­ka dni temu zwierz zde­cy­dował się zacząć oglą­dać nowy ser­i­al o rodzinie Borgiów. Przyglą­da­jąc się przy­godom papieża Alek­san­dra VI ( których recen­z­ja dla zain­tere­sowanych — tutaj — zwierz odsyła bo pisał już recen­z­je dwa razy i nie ma siły napisać nic trze­ciego i do tego jeszcze błyskotli­wego) zwierz doszedł do wniosku że tym co najbardziej go w tym seri­alu drażni i co jed­nocześnie go najbardziej bawi to pode­jś­cie twór­ców seri­alu do koś­cioła katolickiego.

 Co więcej zwierz już od dłuższego cza­su zwierz obser­wu­je że owo przeko­nanie że koś­ciół katolic­ki to jakaś dzi­w­na nie do koń­ca dają­ca się rozu­mieć insty­tuc­ja jest niemal powszechne. Nie jest to dzi­wne — więk­szość twór­ców kina pop­u­larnego to mimo wszys­tko protes­tanci wychowani w przeko­na­niu, że katol­i­cy to ludzie żyją­cy w ciągłym poczu­ciu winy a niek­tórzy są niemal pewni że co dru­gi wyz­naw­ca tej religii cichaczem biczu­je się w piwnicy. 

Sam zwierz który byna­jm­niej nie jest przykład­owym, typowym ani szczegól­nie częstym goś­ciem koś­cioła musi stwierdz­ić że jest to jed­na z więk­szych różnic kul­tur­owych jakie może dostrzec człowiek wychowany w kul­turze w którym katol­i­cyzm uzna­je się za coś oczy­wis­tego ( nawet jeśli się człek z tym wyz­naniem nie identyfikuje.Jak już zwierz wspom­ni­ał w kul­turze pop­u­larnej ist­nieje przeko­nanie o jakimś katolickim poczu­ciu winy — ileż to razy zwierz słyszał dialo­gi w który wspom­i­nano że ktoś oczy­wiś­cie ma wyrzu­ty sum­ienia bo jest katolikiem. 

Po drugie koś­ciół kojarzy się ze spiskiem — widać to w Bor­giach, widać w Kodzie da Vin­ci widać nawet w tak kre­tyńskim filmie jak Van Hels­ing — wszędzie tam koś­ciół to insty­tuc­ja która więk­szość swoich dzi­ałań prowadzi po cichu za zamknię­ty­mi drzwia­mi spisku­je się  nad czymś niekoniecznie zgod­nym z tym co wierni mają za przed­miot ich wiary. 

Po trze­cie kwes­t­ia prak­tyk — albo mamy do czynienia z egzor­cys­ta­mi ( Egzor­cys­ta), albo wręcz prze­ci­wnie z poplecznika­mi szatana (Omen), do tego jak już zwierz wspom­ni­ał bic­zowanie się, nosze­nie włosi­en­ni­cy czy czegokol­wiek innego co każde­mu rozsąd­ne­mu człowiekowi wyda­je się być prze­jawem sza­leńst­wa. Prak­ty­ki są szczegól­nie okrutne jeśli chodzi o ucze­nie — każdy bohater który zna­jdzie się w katolick­iej szkole może liczyć na złe trak­towanie, bicie po rękach a w naj­gorszym przy­pad­ku molestowanie seksualne. 

 Z drugiej strony koś­ciół nie zawsze bywa demon­iczny — w miarę miłe wyda­ją się bywać zakon­nice — najczęś­ciej śpiewa­ją, i udziela­ją życiowych porad oczy­wiś­cie wszys­tkie są przeu­rocze i zaprzecza­ją wszelkim stereo­ty­pom ( chy­ba że uczą dzieci wtedy są niemiłe i restryk­cyjne). No i kiedy ksiądz pojaw­ia się w przyszłoś­ci to może być pozy­ty­wnym bohaterem ale to tylko dlat­ego że wal­czy z wam­pi­ra­mi. Ogól­nie księża naj­ciekawsi są kiedy wal­czą z siła­mi para­nor­mal­ny­mi czym zaj­mu­ją się w prz­erwach zma­gania się z celibatem. 

Co ciekawe koś­ciół katolic­ki choć pokazy­wany jako nieco tajem­niczy ( na wyobraźnię amerykanów strasznie dzi­ała że wszys­tko w koś­ciele jest takie stare, pełne cer­e­monii i przepy­chu) to bard­zo rzad­ko pokazu­je się go jako fanaty­czny. Oczy­wiś­cie pokazu­je się nad­gor­li­wych kato­lików ale tak naprawdę gdy kul­tura pop­u­lar­na prag­nie pokazać prawdzi­wych fanatyków to wyko­rzys­tu­je dobrze sobie znane grupy miejs­cowych protes­tanc­kich fanatyków. No ale koś­ciół katolic­ki nie jest dla kine­matografii amerykańskiej fanaty­czny ale egzo­ty­czny — z resztą trud­no się dzi­wić sko­ro najbliższym katolickim nar­o­dem dla Amerykanów są Meksykanie a ich wyda­je się że kul­tura pop­u­lar­na zupełnie nie rozu­mie ( z resztą w meksykańs­kich fil­mach które zwierz widzi­ał koś­cioły służyły głównie jako miejsce strze­laniny a księża jako pier­wsi wycią­gali broń.

Co ciekawe między przed­staw­ian­iem koś­ciołów i religii a Bogiem ist­nieje w pop­kul­turze przepaść. Boga pop­kul­tura całkiem lubi zarówno w wyda­niu zupełnie nie poważnym jak i bardziej metafizy­cznym.  Wyda­je się że pop­kul­tura nieco odd­a­je dychotomię jaka panu­je ogól­nie w świecie — ludzie mają różne opinie o koś­ciołach ale dość jed­noz­naczne o Bogu — wierzą albo nie nie mniej sam kon­cept wyda­je się niekiedy nawet i tym nie wierzą­cym przy­na­jm­niej kul­tur­owo ciekawy ( choć zwierz może się mylić). Oczy­wiś­cie zdaniem zwierza żadne przed­staw­ie­nie koś­cioła w kul­turze pop­u­larnej nie jest ani dobre ani złe. Po pros­tu zwierza zas­tanaw­ia że od cza­su kiedy koś­ciół protes­tanc­ki i katolic­ki podzieliły się w niespec­jal­nie rados­nej atmos­ferze trwa­ją wza­jemne uprzedzenia. I kto mi powie że w kul­turze pop­u­larnej nie moż­na znaleźć wskazówek jak bard­zo his­to­ria wpły­wa na nasze życie.

Ps: Wyglą­da na to że zwierz już niedłu­go znów pojawi się druku. Oczy­wiś­cie wam powie kiedy. Żebyś­cie mogli sobie poczy­tać ekskluzy­wnego zwierza z przecinkami.