Spokojnie to tylko kultura wyższa czyli dwa słowa o III symfonii Mykietyna

Zwierz łamie dziś swo­ją zasadę i pisze po raz dru­gi. Nie bez pretek­stu. Nie zgod­nie ze swoim przy­domkiem udał się bowiem dziś do fil­har­monii na spotkanie z kul­turą wyższą. Udał się bo obiecy­wano mu dzieło niezwyk­le — III sym­fo­nia Myki­ety­na ( który jak wiado­mo nigdy nie napisał sym­fonii I) miała nie tylko otwier­ać pol­ską prezy­dencję w Unii ale być dziełem niezwykłym — łączyć to co wyższe z tym co niższe, muzykę klasy­czną z muzyką pop­u­larną czy rock­ową, do tego śpiewane w tle tek­sty smsów jakie Mateusz Koś­ciukiewicz wysyłał swo­jej dziew­czynie. Inny­mi słowy coś co jest niemal sprzeczne z ideą dzieła na zamówie­nie a na dodatek w wyko­na­niu kom­pozy­to­ra którego zwierz naprawdę ceni bo doty­chczas Myki­etyn choć nie był bezbłęd­ny to jed­nak z całą pewnoś­cią był ciekawy. 

Tak więc zwierz zasi­a­da na wid­owni na której roi się od cele­bry­tów ( i to tych raczej świa­ta kul­tu­ry wyższej bo ci mniej wyżsi udali się na konkurencję czyli na Króla Rogera do Wielkiego) i ludzi z kul­turą związanych, kła­nia się ład­nie wszys­tkim których zna od członków rodziny po nad­zor­ców jego pra­cy dok­torskiej i szyku­je się na coś wielkiego. Oczy­wiś­cie zan­im nastąpi coś wielkiego przy­pom­i­na się wid­owni że to kon­cert spon­sorowany przez Unię, Ubez­pieczy­ciela i Bank — zwierz zawsze czu­je nies­mak gdy przed kon­certem musi wysłuchać reklam  ( czyż brak reklam nie powinien odróż­ni­ać tego co wysok­ie od tego co niskie) no ale ktoś za to wszys­tko musi­ał zapłacić ( i tak miał szczęś­cie bo w Wielkim na prze­mowy przewidziano równo godzinę). 

To co stało się potem jest trudne do wytłu­maczenia. Wyszła orkies­tra, wyszła śpiewacz­ka. I się zaczęło. Po pier­wsze — nie macie się czym prze­j­mować — Koś­ciukiewicz nie zostanie nowym wielkim poetą pol­skim. To co starała się śpiewać a miejs­ca­mi rapować ( tak rapować!) śpiewacz­ka było żenu­ją­co pre­ten­sjon­al­nym bełkotem. No dobra ale na sym­fonię nie idzie się dla słów tylko dla muzy­ki. Tu Myki­etyn połączył naj­gorsze klisze współczes­nej muzy­ki, z taki­mi zupełnie nie potrzeb­ny­mi i ograny­mi chwyta­mi jak pow­tarzanie przez orkiestrę gamy przez jakieś trzy min­u­ty. Ogól­nie było bard­zo głośno, zaskaku­ją­co ryt­micznie a gdy w tekś­cie śpiewały pta­ki czy szu­mi­ało morze to o dzi­wo kom­pozy­tor nie bał się tego odd­ać w muzyce co jest raczej śred­nio ory­gi­nal­nym chwytem. Słucha­jąc całoś­ci zwierz cały czas się zastanawiał. 

A może twór­ca żar­tu­je? Może spec­jal­nie robi sobie z niego jaja ser­wu­jąc mu coś niezwyk­le pre­ten­sjon­al­nego i wtórnego na taką okazję. Nieste­ty im dalej zwierz słuchał tym bardziej dochodz­ił do wniosku że kom­pozy­tor mimo wszys­tko nie robi sobie jaj tylko zaser­wował nam kichę. Zwłaszcza że wid­ow­n­ia ( tylko ta z balkonów bo ta na dole w więk­szoś­ci była na zaproszeni­ach) po każdej częś­ci lekko się kur­czyła. I tak kiedy pod sam koniec perku­sista odko­rkował szam­pana ( wpisane w par­ty­turę jak zwierz mniema) kończąc dzieło zwierz poczuł się radośnie uwol­niony od koniecznoś­ci słuchania. 

W cza­sie oklasków wielkiego poruszenia widać nie było — zach­wyt wyraz­ił owac­ja­mi na sto­ją­co jedynie pewien jego­mość odziany od stóp do głów w odblaskowy żół­ty dres — więc być może trze­ba być dopiero na tym poziomie postępowoś­ci by dostrzec w tym kosz­marku dzieło wybitne. Towarzysz zwierza człowiek oby­ty po pros­tu zabuczał co choć zwierza lekko prz­er­az­iło ( boi się że więcej go do fil­har­monii nie wpuszczą) to jed­nak skłoniło do roze­jrzenia się w około. I o dzi­wo dostrzegł wśród kilku widzów zde­cy­dowane poparcie. 

Pytanie tylko co się stało z Myki­etynem? Zwierz nieste­ty obaw­ia się że dopadła go choro­ba wszys­t­kich zbyt wych­walanych i za bard­zo uwierzył że cokol­wiek napisze zys­ka to popar­cie. Może dopadła go kląt­wa zamówień pub­licznych które jakoś od daw­na owocu­ją raczej dzieła­mi mierny­mi niż wybitnymi.

Oczy­wiś­cie ist­nieje jeszcze jed­na możli­wość. Jutro przeczyta­cie całe mnóst­wo dobrych recen­zji i będzie to oznaczać że albo zwierz się nie zna albo zasa­da wedle której nikt nie krzyknie pier­wszy ” Król jest nagi”. Więc zwierz ze swo­ją dziecin­na niewin­noś­cią kone­sera pop­kul­tu­ry zapew­nia was że król jest zadeklarowanym nudystą

Ps: Zwierz muzy­cznie i pop­kul­tur­al­nie powraca jutro/dziś jeszcze raz.