Hej
Zwierz wczoraj późnym wieczorem w przypływie obłędu właściwego tylko zwierzom popkultualnym przepisał ręcznie z internetu listę 500 najlepszych filmów wszech czasów magazynu Empire ( format w jakim funkcjonuje uniemożliwiał wydrukowanie) zaznaczając jednocześnie których filmów nie widział. Widział 285 czyli ponad połowę ale powiedzmy sobie szczerze — nie wszystkie. Dopóki jednak lista znajduje się w szufladzie w biurku zwierza nie jesteście w stanie powiedzieć których filmów zwierz nie widział. I jak długo ta informacja pozostaje tajną zwierz pozostaje wszechwiedny. No właśnie o tej wszechwiedzy dziś ma być — w przeciwieństwie do książek udawanie że widziało się film którego się nie widziało jest dziecinnie proste. Oto zwierz wyzna wam że nigdy nie widział ” Czasu Apokalipsy”. Dlaczego? Zwierz nie wie- ma ten film na DVD i od dobrych paru lat obiecuje sobie że jak tylko będzie miał czas i ochotę to sobie go zobaczy. I od tych kilku lat oba te zjawiska nie zaszły. Nie mniej jednak zwierz musi dość perfidnie stwierdzić że nie raz w rozmowie udawał że film widział — lub też nie wyprowadzał swojego rozmówcy z błędu gdy ten założył że coś takiego to zwierz widział na pewno. Nie jest to z resztą trudne — wystarczy wiedzieć że lecącym Helikopterom towarzyszy rajd Walkirii Wagnera, że Marlon Brando tak utył na planie że jego bohatera — oszalałego wojskowego trzeba było kręcić w cieniu by nie było widać że garderoba nie za bardzo pasuje, że Coppla zaczerpnął część wątków z Jądra Ciemności Conrada, że samej produkcji towarzyszyło tyle niefortunnych zdarzeń od huraganu po nadużywanie narkotyków że reżyser o mało nie oszalał — doda się to wszystko do siebie podeprze kiwaniem głowy i już nasz rozmówca jest przekonany że film rzeczywiście widzieliśmy. Zwierz jednak nie ma zamiaru udowadniać wam w dzisiejszym wpisie jaki jest fajny. Zjawisko dyskutowania o filmach których się nie widziało podobnie jak o książkach których się nie czytało jest bowiem jedną z bardziej charakterystycznych cech naszej dzisiejszej kultury jako takiej ( a popkultury w szczególności). Otóż nie da się czytać, oglądać i słuchać wszystkiego. Ilość książek, filmów i albumów dawno przekroczyła próg który pozwalał znawcy tematu naprawdę trzymać rękę na pulsie. Co więcej — dziś co raz trudniej przymusić się nam do obejrzenia czegoś bo wypada. Jesteśmy bowiem przyzwyczajeni że z ogromu proponowanych produktów kultury możemy wybrać te które najbardziej odpowiadają naszemu gustowi — co raz trudniej postawić się więc przez wyzwaniem oglądania, czytania czy słuchania czegoś na co nie mamy ochoty. Potrafią to czynić jedynie najbardziej wytrwali lub ci którzy znajdują w tym perwersyjną snobistyczną przyjemność ( im bardziej im się coś nie podoba tym radośniej czują się mogąc stwierdzić że to obejrzeli przeczytali itd.). Sam zwierz pragnąc trzymać rękę na pulsie jak największej liczby seriali potrafi zmusić się maksymalnie do dwóch odcinków nie interesującej go produkcji by stwierdzić że nie daje jej żadnych szans. Podobnie z filmami — zwierz niekiedy wcale nie ma ochoty oglądać tego o czym powszechnie się dyskutuje zwłaszcza jeśli tematyka filmu zupełnie mu nie odpowiada. Oczywiście kultura pozwala nam nie lubić konkretnych gałęzi sztuki — można zadeklarować się że nie ogląda się horrorów, nie słucha opery nie czyta romansów. Ale jeśli nie poczynimy takich zastrzeżeń ( najlepiej wzmocnionych jakimś snobistycznym argumentem typu — opera jest dla plebsu ja słucham tylko symfonii) to możemy zostać w każdej chwili zapytani o wszystko inne. I tak w naszej kulturze umiejętność mówienia o rzeczach których się nie zna wyrosło na osobną sztukę którą niektórzy doprowadzają do perfekcji. Co więcej niekiedy zdarza się że rozmowę o tym co trendy i modne prowadzą dwie osoby grające w tą samą grę — obie np. nie czytały książki ale żadna się nie przyzna.Prowadzi to do ciekawego zjawiska gdzie o kulturze rozmawia się dużo ale właściwie po łebkach bo zawsze gdzieś tam pod powierzchnią czai się strach przed zdemaskowaniem ( nawet jeśli widzieliśmy jeden film danego reżysera może paść pytanie o drugi gdzie musimy blefować itd.). Zwierz rozumie to zjawisko ale z drugiej strony obawia się że w najbliższych latach będzie się ono rozpowszechniało. Ludzie lubią się snobować a nie ma nic bardziej snobistycznego niż wmawiać ludziom że widziało się wszystko ( zwierz zawsze powtarza że nie widział wszystkiego ale nie dodaje co widział;) — a przynajmniej wszystko co modne.
Zwierzowi marzy się by w końcu przyznanie się do nie znajomości jakiegoś dzieła było bardziej na czasie niż udawanie że zna się wszystko. Wtedy część rozmów była by bez porównania ciekawsza.
A teraz pytanie. Kilka lat temu w cyklu plus/minus nieskończoność wyszła książka pod tytułem ” Jak rozmawiać o książkach których się nie czytało”. Zwierz czytał wywiad z autorem który twierdził że w czasie jakiejś kolacji on wraz z grupą znajomych przyznawali się po kolei jakiej absolutnie obowiązkowej do przeczytania książki nigdy nie przeczytali. Jedyny który spotkał się z potępieniem to znajomy który przyznał że nigdy nie czytał Hamleta. Pytanie zwierza jest następujące. Czy istnieje taki film którego nie zobaczenie jest dyskwalifikujące? Zdaniem zwierza — niestety nie. Ale jest ciekawy opinii czytelników.