Księżniczki, zgony i porwania czyli pierwsza część filmów świątecznych

Jest grudzień a to oznacza, że mogę w końcu, po tygod­ni­ach reseachu przed­staw­ić wam pier­wszą część mojego zestaw­ienia świątecznych filmów. Od razu uprzedzam – więk­szość z tych filmów nie pow­stała w tym roku, ale w tym roku miałam do nich dostęp na plat­for­ma­ch streamin­gowych. Z moich obserwacji wyni­ka, że królem kupowa­nia dostępu do filmów Hall­marku został ostat­ni­mi cza­sy Ama­zon, nato­mi­ast Net­flix trochę poczekał i kil­ka filmów wpadło dopiero w grud­niu. Dlat­ego to jest część pier­wsza moich około świątecznych fil­mowych rozważań. Część dru­ga wpad­nie pewnie koło piętnastego.

 

Jak co roku prag­nę przy­pom­nieć, że wszys­tkie te filmy są obiek­ty­wnie słabe i schematy­czne, ale jed­nocześnie – zamyka­ją się w gatunku fil­mu świątecznego. Cza­sem człowiek ma ochotę na film świąteczny i wtedy szu­ka czegoś w tym gatunku co sprawi mu przy­jem­ność. Film świąteczny by spraw­ił przy­jem­ność nie musi być dobry, bo filmy świąteczne (nie mylić z fil­ma­mi, które dzieją się w cza­sie świąt) z natu­ry dobre nie są. To filmy telewiz­yjne, które mają obow­iązek trzy­mać się pewnych zasad i może­my oce­ni­ać jedynie – jak dobrze to robią

 

 

Świątecz­na Iskra

 

 

Na pier­wszy rzut, film, na który czekałam najdłużej, bo pier­wszy raz dowiedzi­ałam się o jego ist­nie­niu zaraz po tym jak pow­stał. Trud­no się dzi­wić, że wzbudz­ił we mnie pewne emoc­je, bo w głównych rolach wys­tępu­ją Jane Sey­mour i Joe Lan­do. Para grała razem w seri­alu „Dok­tor Quinn” i jeśli tak jak ja wychowal­iś­cie się w lat­ach dziewięćdziesią­tych, to było tio niesły­chanie ważne dzieło kul­tu­ry. Potem przez kil­ka lat byłam pew­na, że ktoś kogo znam na sto pro­cent umrze na wściek­l­iznę. Wychowywanie się w lat­ach dziewięćdziesią­tych było specy­ficznym przeżyciem.

 

Świątecz­na Iskra to opowieść, w której głów­na bohater­ka – niedawno owdowiała, po raz pier­wszy od lat jedzie na świę­ta do cór­ki. Naszej bohater­ce nie jest łat­wo pogodz­ić się z tym, że jest goś­ciem i wszyscy proszą by nie sprzą­tała, nic nie orga­ni­zowała i się zre­lak­sowała. Na całe szczęś­cie, zan­im cór­ka pogo­ni ją precz pojaw­ia się ważne zadanie. Trze­ba pomóc lokalne­mu cen­trum kul­tu­ry orga­nizu­jąc przed­staw­ie­nie teatralne na świę­ta. Koniecznie trze­ba też obsadz­ić w roli głównej przys­to­jnego dzi­en­nikarza i moż­na czekać na miłość, cuda i nowe życie.

 

Film wyróż­nia się na tle pro­dukcji świątecznych nieco innym pode­jś­ciem do głównych bohaterów. Mówimy tu o ludzi­ach nieco starszych niż zazwyczaj, takich którzy przeżyli już w życiu swo­je i niekoniecznie są gotowi na zmi­anę w życiu. Rzad­ko się zdarza by film świąteczny próbował powiedzieć o życiu coś więcej, ale tu pojaw­ia się całkiem nieźle podana reflek­s­ja na tem­at tego – co się dzieje, kiedy człowiek przyzwycza­ja się do trady­cji tak bard­zo, że zamy­ka się na nowe doświad­czenia. Co w filmie jest naprawdę urocze, to fakt, że właś­ci­wie nowe roman­ty­czne życie głównej bohater­ki dla niko­go nie jest prob­le­mem. Nie ma tu trady­cyjnego prob­le­mu z córką czy ze zna­jomy­mi. Cały prob­lem to pró­ba odpowiedzi na pytanie – czy to romans na chwilę czy na dłużej.

 

Świątecz­na Iskra wyróż­nia się głównie poziomem gry aktorskiej. Widać, że Jane Sey­mour może i spędz­iła więk­szość swo­jego życia w śred­nich pro­dukc­jach telewiz­yjnych, ale nie jest przy­pad­kiem, że kojarzymy jej imię i nazwisko. Jest po pros­tu dobrą i szcz­erą aktorką, co spraw­ia, że nawet najbardziej schematy­czne sce­ny jakoś się bronią. Nie zawodzi też chemia pomiędzy aktora­mi –tu nic się nie zmieniło – jak leci­ały iskry w Dok­tor Quinn tak lecą też tutaj.

 

Naprawdę dawno nie widzi­ałam fil­mu świątecznego, który by mi się tak po pros­tu spodobał. Ten właśnie taki jest. Oczy­wiś­cie wciąż jest to film świąteczny, co oznacza, że niekiedy dialo­gi i sce­ny są żenu­jące. Ale tu jest zde­cy­dowanie więcej uroku niż żenady.

 

Najlep­sze świę­ta w życiu

 

 

Pier­wszy film, który Net­flix wrzu­cił w ramach swoich świątecznych pro­dukcji. Mamy tu dwie rodziny – jed­ną, która led­wo sobie daje radę i drugą, w której wszys­tko wyda­je się być drogą do sukce­su. Głów­na bohater­ka, fil­mu co roku zgrzy­ta zęba­mi gdy dosta­je świąteczne pod­sumowanie wszys­t­kich rodzin­nych osiąg­nięć koleżan­ki (trze­ba przyz­nać, że to jest trady­c­ja, którą znam tylko z amerykańs­kich filmów i nigdy jej nie zrozu­mi­ałam), ale na skutek licznych i niekoniecznie zabawnych nieporozu­mień – obie rodziny muszą spędz­ić świę­ta razem.

 

Film trochę się nie klei, bo niekoniecznie wie czym chce być. Z jed­nej strony – mamy klasy­czne śmi­an­ie się z dwóch rodzin, które mają bard­zo różne możli­woś­ci i trady­c­je, z drugiej – pojaw­ia­ją się ele­men­ty tak niedorzeczne czy niepoko­jące, że gdy­by puen­tą opowieś­ci było jakieś masowe morder­st­wo wcale bym się nie dzi­wiła. Mamy więc dzieci wierzące w świętego Mikoła­ja, nieza­leżnie od ich deklarowanych możli­woś­ci intelek­tu­al­nych. Kosz­marny wątek niszczenia czy­je­goś ukochanego i dziedz­ic­zonego domku dla lalek (w ogóle co to jest z amerykański­mi kome­di­a­mi, że uważa­ją zniszcze­nie czegoś cen­nego za takie zabawne). Pojaw­ia się też wątek zaz­droś­ci, co w ogóle jest przedzi­wne, tak jak­by fakt, że dwie oso­by kiedykol­wiek się znały od razu sug­erował, że chcą być wiele lat później razem. Oczy­wiś­cie jest też obow­iązkowe przed­staw­ie­nie świąteczne bo bez niego nie wol­no nakrę­cić fil­mu świątecznego — przy­chodzi polic­ja jasełkowa i koniec rumakowania.

 

Ta kome­dia świątecz­na, nie jest osad­zona w trady­cji opowieść roman­ty­cznych, ale bardziej rodzin­nych. To jest w ogóle ciekawa rzecz, że wszys­tkie niemalże filmy świąteczne potrze­bu­ją dzieci (zwłaszcza tych rezo­lut­nych) ale więk­szość pro­dukcji trak­tu­je je wyłącznie przed­miotowo jako narzędzie do pokaza­nia nam, jak waż­na jest magia świąt, ewen­tu­al­nie by biz­nes­men z dużego mias­ta mógł się wykazać sercem naw­iązu­jąc więź z dzieck­iem bohater­ki, które jest urocze. Są jed­nak też rodzinne kome­die świąteczne staw­ia­jące na dzieci, które zazwyczaj są zupełnie nieznośne. Albo dosta­je­my rezo­lutne dziecię wygłasza­jące koślawe mądroś­ci, albo dziecko, które zmienia ustaw­ienia GPS w two­jej naw­igacji, bo musi poz­nać ludzi, których nigdy wcześniej na oczy nie widzi­ało. Dziecko oczy­wiś­cie nigdy nie ponosi żad­nych kon­sek­wencji, bo są święta.

 

Tym co jed­nak było dla mnie najbardziej zaskaku­jące, to fakt, że twór­cy tej pro­dukcji nie zrozu­mieli pod­sta­wowej zasady rządzącej filmem świątecznym. DALEJ SPOILER Widzi­cie – film świąteczny zawsze zaw­iera ele­ment śmier­ci. Ktoś musi nie żyć. Dlaczego? Bo przez to świę­ta sta­ją się ważniejsze, a wszelkie wzruszenia sta­ją się głęb­sze. Prob­lem w tym, że śmierć w filmie świątecznym musi być jed­nocześnie obec­na i nieobec­na. Musi wpły­wać na postawy bohaterów, skła­ni­ać ich do trzy­ma­nia się trady­cji, ale nigdy nie powin­na być prawdzi­wie smut­na. Dlat­ego zazwyczaj bohaterom i bohaterkom umier­a­ją rodz­ice, cza­sem dzi­ad­kowie, niekiedy małżonkowie – ale zawsze świę­ta zas­ta­ją bohaterów już w jakimś stanie dys­tan­su emocjon­al­nego Twór­cy „Najlep­sze świę­ta w życiu” postanow­ili jed­nak zła­mać pod­sta­wową zasadę i kiedy śmierć się pojaw­ia jest aut­en­ty­cznie smut­na. Także dlat­ego, że nie doty­czy rodz­iców czy dzi­ad­ków, ale dzieci. A śmierć dziec­ka i świątecz­na opowieść nigdy nie powin­ny iść w parze. Wiedzi­ał to Dick­ens, powinien wiedzieć to też współczes­ny sce­narzys­ta. Zła­manie takiej zasady czyni film świąteczny zupełnie nie zdat­nym do użytkowa­nia, bo przekony­wanie widzów, że jakoś się da przeżyć śmierć dziec­ka „BO SĄ ŚWIĘTA” raczej widza alienu­je niż wprowadza we wspani­ały nastrój.

 

Por­wany: Pies na gwiazdkę

 

Na HBO Max znalazłam ciekawy wybór filmów świątecznych w których … pojaw­ia się wątek krymi­nal­ny. W filmie o por­wanym psie mamy his­torię mrożącą krew w żyłach. Oto nasza dziel­na bohater­ka jest asys­ten­tką gwiazdy designu. Wiecie, tylko w fil­mach świątecznych mamy gwiazdy wys­tro­ju wnętrz, których pies też jest sławny. W każdym razie obie wybier­a­ją się do rodzin­nego miastecz­ka naszej bohater­ki, gdzie dochodzi do … por­wa­nia psa. Więcej, pies zosta­je por­wany z klin­ki wetery­naryjnej. Czy sze­fem klini­ki wetery­naryjnej jest przys­to­jny pan wetery­narz, który swego cza­su spo­tykał się z naszą bohaterką? Każdy kto powie „TAK” dosta­je pół punk­tu, bo to było naprawdę łatwe pytanie. Atmos­fera zagęszcza się jeszcze bardziej gdy dodamy do tego, że słyn­na pro­jek­tan­t­ka została oskarżona o kradzież pro­jek­tów, a nasza bohater­ka też ma pode­jrze­nie, że nigdy nie dostanie awan­su, a jej pomysły są wyko­rzysty­wane by budować cud­zą markę. Oczy­wiś­cie wszys­tko dzieje się w cza­sie świąt i kluc­zowym jest kto będzie sędz­ią w cza­sie świątecznego konkur­su na deko­rowanie choinki.

 

Twór­cy fil­mu postanow­ili, że musi to być prawdzi­wy krymi­nał, więc mamy tu sporo potenc­jal­nie pode­jrzanych (czyż­by psa por­wał uroczy pra­cown­ik klini­ki wetery­naryjnej z lekką obsesją na punkcie pro­jek­tan­t­ki?), mamy prawdzi­we red her­rin­gi a pod koniec… pod koniec robi się zaskaku­ją­co poważnie jak na to, że cała intry­ga doty­czy por­wa­nia psa. Nie należy się tu rzecz jas­na spodziewać jakichś niesamow­itych intryg, a zakończe­nie moż­na roz­gryźć mniej więcej w połowie, ale wciąż – jest tu jak­iś nowy ele­ment, który nie pojaw­ia się w dość klasy­cznej i schematy­cznej opowieś­ci o tym, że w świę­ta zawsze moż­na się zakochać w kimś kogo nie widzieliśmy kilka­naś­cie lat. Nie jest to pro­dukc­ja pory­wa­ją­ca, ale praw­ie nie umrze­cie z zażenowa­nia, co jak wiado­mo jest plusem przy oglą­da­niu pro­dukcji świątecznej.

 

Sprawa Gwiazd­kowego Diamentu

 

 

Jestem zaskoc­zona tym, ile w tym roku mamy do oglą­da­nia świątecznych krymi­nałów. Przy czym korzys­tam ze słowa krymi­nał bard­zo na wyrost. Sprawa Gwiazd­kowego Dia­men­tu próbu­je się­gać po trady­c­je Agathy Christie. Mamy tu bowiem rodzin­ny zjazd, na którym zosta­je zapros­zona nasza głów­na bohater­ka. Jej przy­jaciół­ka ze szkoły zaprosiła ją na świę­ta do swo­jej niezwyk­le zamożnej rodziny. Sama rodz­i­na, ma swo­je prob­le­my, jed­nym z nich jest fakt, że są abso­lut­nie nieznośni. Dobrze wychowani też nie są – bo od samego początku pode­jrze­wa­ją, naszą dobrą i miłą bohaterkę, że przy­jechała ich okraść. Pani domu powin­na dostać jakieś kursy dobrego wychowa­nia, które nakazu­ją ugryźć się w język zan­im powiesz komuś, że dosta­je miejsce w syp­i­al­ni, ale ma cię nie okradać.

 

Oczy­wiś­cie jak to bywa na tego typu zjaz­dach rodzin­nych, oczy­wiś­cie ktoś krad­nie bez­cen­ny dia­ment. Pode­jrzenia od razu pada­ją na naszą bohaterkę, która ma tylko jeden dzień by się wybronić. Na całe szczęś­cie żad­na porząd­na impreza świątecz­na nie może się obyć bez wiz­y­ty autor­ki krymi­nałów, która pomoże rozwikłać sprawę i da naszej bohater­ce szan­sę, by pomiędzy odrzu­caniem kole­jnych oskarżeń poflir­tować trochę z młodym dziedz­icem, bo to oczy­wiś­cie film świąteczny i groź­ba pójś­cia do więzienia nigdy nie powin­na prz­ery­wać niegroźnego filtru.

 

Sam film jest ciekawym przy­pad­kiem – co się stanie, jeśli zro­bimy zagad­kę krymi­nal­ną god­ną Herkule­sa Poiro­ta, ale opowiemy wszys­tko bez emocji, bez polo­tu i w sum­ie bez jakiegoś więk­szego zaan­gażowa­nia. Mniej więcej od połowy fil­mu widz ori­en­tu­je się, że nikt jakoś się bard­zo tym dia­mentem nie prze­j­mu­je i że wszyscy są siebie war­ci. Pewnie byśmy wys­zli, ale aku­rat wszys­tko przysy­pał śnieg. Ostate­cznie nawet dobre zakończe­nie nie jest satys­fakcjonu­jące, bo mamy szcz­erze dość abso­lut­nie każdej oso­by, która się pojaw­ia na ekranie z autorką krymi­nałów (mającą skłon­ność do auto pla­giatu) łącznie. Jedyny plus? Film nie pozostaw­ia wąt­pli­woś­ci, że obrzy­dli­wie zamożni ludzie potrafią być naprawdę paskud­ni. Co jest miłe, ale nie powin­no zaskaki­wać, bo filmy świąteczne z natu­ry nie przepada­ją za zamożny­mi ludź­mi i opowiada­ją się po stron­ie klasy pracu­jącej (z wyłącze­niem monar­chii, monar­chie są spoko).

 

Boże Nar­o­dze­nie w Chateau (uwa­ga są DWA filmy, które mają ten sam tytuł — w tym jest hotel Chateau a w innym jest prawdzi­wy pała­cyk — mam wraże­nie, że kończą się miejs­ca do których wystar­czy dodać słowo Christ­mas by uzyskać niepow­tarzal­ny tytuł)

 

 

Film świąteczny ide­al­nie skro­jony pod wszys­tkie schematy. Głów­na bohater­ka jest pianistką, która dostała jed­ną złą recen­zję, co oznacza, że przeży­wa kryzys. Na całe szczęś­cie, zami­ast grać kon­cer­ty w świę­ta, jedzie spotkać się ze swo­ją rodz­iną. Rodz­i­na zaś spędza świę­ta w hotelu, bo jest to zupełnie nor­malne. Wszyscy radośnie się zbier­a­ją i czu­ją rodzin­ną bliskość. Nato­mi­ast nasza bohater­ka wpa­da na swo­jego byłego chłopa­ka. Dlaczego się rozstali? Bo ona chci­ała robić kari­erę w wielkim świecie, a mu zależało na tym by robić kari­erę na niewielkiej uczel­ni. Ter­az jed­nak mają szan­sę na współpracę – on reży­seru­je przed­staw­ie­nie świąteczne w hotelu a ona może być jego gwiazdą.

 

Film opiera się o ciekawe założe­nie, że dla pro­fesjon­al­nej pianist­ki kon­cer­towej, możli­wość zagra­nia do kotle­ta dla hotelowych goś­ci w cza­sie świątecznej kolacji, jest szczytem jej marzeń. Co więcej w cza­sie przy­go­towań do kon­cer­tu nasz wspani­ały duet wpa­da na pomysł, że mogli­by reak­ty­wować nie gra­ją­cy już od lat kwartet smy­czkowy. Tylko w fil­mach świątecznych współpra­ca na rzecz przeko­na­nia członków lokalnego kwarte­tu smy­czkowego by zagrał jeszcze raz razem jest uznawane za ciekawe, roman­ty­czne i przede wszys­tkim dramatyczne.

Cały film jest naj­ciekawszy wtedy, kiedy twór­cy zda­ją sobie sprawę, że kon­flikt jaki stworzyli pomiędzy bohat­era­mi – ona prag­ną­ca między­nar­o­dowej kari­ery i on zad­owolony z miejs­ca, w którym jest i pracu­je, jest trochę zbyt poważny. Znaczy, to nie jest coś co minie tylko dlat­ego, że udało się wam zor­ga­ni­zować całkiem sym­pa­ty­czny wstęp świąteczny. Na całe szczęś­cie – to jest typowa roman­ty­cz­na pro­dukc­ja świątecz­na co oznacza, że jakoś pod koniec uda­je się dojść do wniosku, że te prob­le­my które przez tyle lat nie dawały się rozwiązać są właś­ci­wie nie aż takie wielkie. Uwiel­bi­am, kiedy filmy po pros­tu muszą zig­norować wszelkie przeszkody – jakaż to pięk­na wiz­ja życia.

Na koniec prag­nę stwierdz­ić, że „Boże Nar­o­dze­nie w Chateau” ma jed­nak ele­ment nieza­mierze­nie kome­diowy. Otóż cała his­to­ria roz­gry­wa się tuż przed świę­ta­mi a man­ag­er odpowiedzial­ni w hotelu za kon­cert nie ma abso­lut­nie nic przy­go­towanego i trze­ba ratować świę­ta w dwa – trzy tygod­nie, bo inaczej nie będzie żad­nej atrakcji dla goś­ci. Mam wraże­nie, że to taki mały ele­ment real­iz­mu w tym pod­kolorowanym świecie.

 

Once Upon a Holiday

 

Jak pisałam – świat filmów świątecznych kocha człowieka pra­cy. Chy­ba, że aku­rat mówimy o monar­chii. Ludzie pra­cy i monar­chowie małych nieist­nieją­cych europe­js­kich ksiąstewek – dwie najczęś­ciej reprezen­towane w fil­mach świątecznych grupy zawodowe. W wielkim świątecznym uni­w­er­sum twór­cy domków z pier­niczków i księżnicz­ki są równie ważni dla świata.

 

W „Once Upon a Hol­i­day” poz­na­je­my księżniczkę, która oczy­wiś­cie nie chce reprezen­tować swo­jego kra­ju na kole­jnych ele­ganc­kich imprezach. Zami­ast tego ma jed­no prag­nie­nie – chce iść na wys­tawę fotografii. Bo bard­zo lubi zdję­cia. Dlaczego? No dlaczego? Oczy­wiś­cie, że dlat­ego, że jej zmarła mat­ka podarowała jej aparat fotograficzny. Pamię­ta­j­cie, w świecie świątecznej opowieś­ci NIC nie może się wydarzyć, jeśli nie stoi za tym mart­wa mat­ka czy ojciec.

Nasza bohater­ka wychodzi na mias­to i od razu zosta­je okradziona. Na całe szczęś­cie niczym książę (pun intend­ed) na białym koniu pojaw­ia się spec­jal­ista od napraw, który bierze ją pod swo­je skrzy­dła. Pod­czas gdy wszyscy szuka­ją jej po całym mieś­cie, ona przeży­wa wspani­ałe chwile, z facetem, który kiedyś był bard­zo zamożny ale nie miał radoś­ci życia, w związku z tym postanow­ił zostać złotą rączką. Przyz­nam – tylko w świecie świątecznych opowieś­ci, takie życiowe decyz­je mają sens.

 

Oczy­wiś­cie po drodze nasza bohater­ka przeży­wa wspani­ałe przy­gody, jak np. udzi­ał w spotka­niu lokalnych Mikoła­jów, którzy kocha­ją prze­bier­ać się na świę­ta i przynosić radość dzieciom i zagu­bionym księżniczkom. Gdzieś po drodze oczy­wiś­cie pojaw­ia­ją się klasy­czne schematy – ona nie powiedzi­ała mu, że jest księżniczką, on nie przyjął tego zbyt dobrze, mat­ka nie żyje, nie moż­na być fotografką, kiedy ma się obow­iąz­ki wobec państ­wa … wiecie klasy­czne prob­le­my fil­mu świątecznego. Na całe szczęś­cie wszys­tko da się załatwić, bo któż nie chci­ał­by małego słod­kiego ślubu w jakimś zamku gdzieś w Europie.

 

Świąteczny Sekret

 

 

To chy­ba mój tegoroczny faworyt. Od razu powiem, że to jest do pewnego stop­nia ramot­ka, bo sprzed dziesię­ciu lat, ale pojaw­ił się na mojej liś­cie jako jed­na z niewielu rzeczy na Ama­zon Prime, której jeszcze nie widziałam.

 

Tu główną bohaterką jest roz­wod­nicz­ka, która stara się wychować dwójkę dzieci, związać koniec z końcem i poradz­ić sobie w pra­cy. Wszys­tko się jej dość spek­taku­larnie nie uda­je. Nie dość, że traci pracę, to jeszcze zale­ga z czyn­szem, a mąż chce jej ode­brać dzieci. To jest w ogóle ciekawe, że film przed­staw­ia byłego męża jako najbardziej podłego fac­eta na świecie. Chce on bowiem prze­jąć opiekę nad dzieć­mi. Dzieć­mi, które już niedłu­go nie będą miały gdzie mieszkać, bo rodz­i­na dostała nakaz eksmisji. Więcej, kiedy mat­ki nie ma opiekun­ka nie jest w stanie nawet dobrze przypil­nować córecz­ki, naszej bohater­ki, co znaczy, że dziecko lądu­je w szpi­talu. Przyz­nam, że ojciec nie wyda­je się aż taki zły, biorąc pod uwagę, że bohater­ka naprawdę nie daje sobie radę.

 

Ale to nie wszys­tko – w samym środ­ku tego dra­matu, mamy jeszcze więcej zamiesza­nia. Nie dość, że nasza bohater­ka ratu­je pewną starszą panią, która zasłabła za kierown­icą, to jeszcze uda­je się znaleźć nową pracę u przemiłej starusz­ki, której syn zginął wiele lat temu. Zgad­ni­j­cie jakie niewielkie będzie zaskocze­nie, kiedy pod sam koniec fil­mu okaże się, że nasza bohater­ka nie tylko przez cały film mijała się z przys­to­jnym i zamożnym wnukiem pier­wszej starszej pani, który chci­ał jej podz­iękować i pomóc, ale też jest wnuczką drugiej starszej pani a ojciec, bohater­ka, który zginął w jej dziecińst­wie jechał właśnie do swo­jej mat­ki, powiedzieć, że będzie miała wnuczkę. Brz­mi to skom­p­likowanie? Bo właśnie takie jest. To chy­ba jedyny tegoroczny film, który bardziej przy­pom­i­na jed­ną z tych kosz­marnych oby­cza­jowych pro­dukcji telewiz­yjnych niż film świąteczny. Żeby było jasne – baw­iłam się wyśmieni­cie i z każdym absur­dem było coraz lep­iej. Choć przyz­nam — nie ucz­cie się z tego fil­mu pier­wszej pomo­cy, bo niko­mu nie pomożecie.

Uwa­ga to jest część PIERWSZA zestaw­ienia. Będzie jeszcze więcej – więc jeśli czegoś nie ma – albo poczeka­j­cie, albo sprawdź­cie w moich wcześniejszych spisach filmów świątecznych. Zna­jdziecie je na pier­wszej stron­ie blo­ga, w wyróżnionej kat­e­gorii świąteczne. Jeśli tam nie zna­jdziecie uwa­gi o jakimś filmie – może­cie jeszcze rzu­cić okiem na mój fan­page bo w poprzed­nich lat­ach kil­ka razy zdarza­ło mi się robić wpisy na Face­booku – ponown­ie – wyszuki­wanie powin­no wam pomóc.