Jacyś ludzie w jakimś mieście czyli o niepotrzebnym Legionie Samobócjów

Legion samobójców to jeden z tych filmów na który zwierz nie czekał jakoś strasznie ale był pewien że go zobaczy. Z każdym udanym trail­erem czy infor­ma­cją doty­czącą fabuły zwierz nabier­ał coraz więk­szej ochoty na seans i nawet infor­ma­c­je o licznych  dokrętkach jakoś go nie prz­er­ażały. Zwłaszcza że ponoć powrót na plan fil­mowy był odpowiedz­ią na niezbyt udaną kon­frontację Bat­mana i Super­mana. Nieste­ty – w takiej formie w jakiej film zaser­wowano, cała impreza nie mogła się udać (spoil­ery jeśli za spoil­er uważa się jakąkol­wiek infor­ma­cję o fabule).

Zwierz nie będzie omaw­iał tego co dzi­ało się na planie fil­mu. Chodzi dziś infor­ma­c­ja­mi o kon­flik­cie reży­sera i wytwórni tłu­maczy się prob­le­my Legionu to jed­nak po pier­wsze – inni opisali to lep­iej, po drugie – choć są to infor­ma­c­je niesły­chanie ciekawe z punk­tu widzenia zaan­gażowanego widza, to jed­nak ciekaw­iej opisy­wać to co ostate­cznie do fil­mu trafiło. Nie zmienia to jed­nak fak­tu, że już dru­gi raz film z uni­w­er­sum DC trafi do nas na pły­tach w rozsz­er­zonej reży­ser­skiej wer­sji która może się znacznie różnić od wer­sji fil­mowej. To ciekawe zjawisko – warte odd­ziel­nego omówienia. Kto wie, może niedłu­go opuszczanie sean­su kinowego będzie jedynym sposobem na to by zobaczyć film w wer­sji w jakiej powinien na ekrany trafić – czyli takiej zaplanowanej przez reży­sera. Chwilowo jed­nak jest to zjawisko dość iry­tu­jące głównie z powodów finan­sowych – płace­nie dwa razy za film – którego jed­na wer­s­ja jest ciężkos­traw­na to dość spore wyma­gania wzglę­dem widowni.

Twór­cy prag­ną nas przekon­ać że oglą­damy jak tworzą się więzi między bohat­era­mi. W isto­cie widz­imy jakichś ludzi łażą­cych po mieście

Wróćmy jed­nak do samego Legionu. Zwierz naczy­tał się bard­zo niepochleb­nych recen­zji na tem­at pro­dukcji więc był przeko­nany, że to film bez­nadziejny. Tym­cza­sem nie jest to film bez­nadziejny tylko… przedzi­wnie zbęd­ny i wyraźnie niedokońc­zony czy – o czym już wiemy – zmon­towany w sposób chao­ty­czny, pocię­ty i poskle­jany na łzy mon­tażysty. Już początek fil­mu gdzie przy dźwięku kole­jnych prze­bo­jów (wyraźnie próbu­je się nam tu powtórzy efekt znany z pop­u­larnego trail­era) prezen­tu­je się kole­jnych anty­bo­haterów pokazu­je pewną niepo­rad­ność. Oto bowiem twór­cy nie wierzą że po pros­tu zna­jdą sposób i czas by przed­staw­ić nam niez­nane wcześniej posta­cie – więc wprowadza­ją je w serii osob­nych mini filmików co nieste­ty świad­czy o pewnej słaboś­ci sce­nar­iusza. Dobrym przykła­dem jak moż­na było to zro­bić  są Strażni­cy Galak­ty­ki – tu podob­nie mamy kil­ka postaci których nie znamy wcześniej ale film nie tylko nam je pokazu­je ale także bez więk­szych trud­noś­ci przed­staw­ia motywac­je w ramach prowadzenia akcji fil­mu. Wyo­dręb­nie­nie w Legion­ie tej wstęp­nej sekcji trochę świad­czy o braku zau­fa­nia sce­narzys­tów, że widz zrozu­mie oglą­da­jąc film z kim ma do czynienia. Jed­nocześnie ten sam film kiedy dochodzi do pokaza­nia postaci z którą nasi bohaterowie mają wal­czyć, zachowu­je się tak jak­byśmy wszyscy przys­zli na seans po obe­jrze­niu jakiegoś zupełnie innego fil­mu, który dokład­nie opowiedzi­ał nam życie i motywac­je Enchantress. To przedzi­w­na sytu­ac­ja kiedy z jed­nej strony wszys­tko poda­ją na tacy z drugiej – ma się cały czas wraże­nie że oglą­da się ostat­ni akt jakiegoś zupełnie innego fil­mu. Wszys­tkim nagle na wszys­t­kich zależy, słyszymy słowa o przy­jaźni i rodzinie. CO GDZIE KIEDY?

Film ma miejsce na jakieś trzy posta­cie, wszys­tkie pozostałe właś­ci­wie są zbędne. To spory prob­lem gdy robi się film o zespole

Legion Samobójców to pomysł całkiem dobry – teo­re­ty­cznie powin­niśmy mieć anty­bo­haterów zebranych i wysłanych tam gdzie bohaterów się nie pośle. Tu nieste­ty sce­nar­iusz też nieco sia­da. Oto nasza grup­ka zosta­je wysłana do mias­ta nad którym władze prze­jęły złe siły – celem wydostanie zeń bard­zo ważnej oso­by. Pytanie dlaczego są potrzeb­ni właśnie anty­bo­haterowie pozosta­je nieco bez odpowiedzi. To znaczy, jasne mają swo­je moce, ale właś­ci­wie trud­no powiedzieć dlaczego się­ga się po anty­bo­haterów, których trze­ba szan­tażować i trud­no im zau­fać i trze­ba straszyć śmier­cią (a i tak są nieobliczal­ni). Co ciekawe teo­re­ty­cznie sce­nar­iusz pozostaw­ia dość prostą furtkę by ich obec­ność była koniecz­na. Oto dowiadu­je­my się, że mieszkań­cy mias­ta pod wpły­wem mag­icznej siły zamieni­a­ją się w wojown­ików, których trze­ba elim­i­nować. Ale ponieważ to film który nie dostał R i nie może być w nim krwi- zosta­ją oni zamie­nieni w takie pozbaw­ione twarzy i niekr­waw­iące stwory. Zabieg konieczny żeby zde­hu­man­i­zować prze­ci­wników i prześl­izgnąć się przez ostre sito kwal­i­fikacji wiekowej. Tym­cza­sem gdy­by rzeczy­wiś­cie zamie­nieni w wojown­ików oby­wa­tele mias­ta nadal wyglą­dali codzi­en­nie wtedy ludzie pozbaw­ieni moral­noś­ci byli­by bard­zo na miejs­cu.  Tylko ponown­ie – film ma prob­lem z pokazy­waniem bohaterów jako ludzi bez moral­noś­ci. Co dobrze widać jak się przeczy­ta listę wycię­tych scen. Te które miały ich staw­iać w naprawdę złym świ­etle gdzieś się ulotniły.

Film bard­zo dba byśmy tak naprawdę nie pomyśleli sobie o bohat­er­ach nic naprawdę złego

No dobrze ale nie zagłębi­a­jmy się za bard­zo w fabułę bo ta jest rzeczy­wiś­cie proś­ci­ut­ka i jak zwyk­le w ostat­nich cza­sach opiera się na prze­ci­w­staw­ie­niu się komuś kto robi dzi­urę w niebie. Ogól­nie będzie na tym blogu jeszcze kiedyś wpis o dzi­urze w niebie jako pod­sta­wowym zagroże­niu w fil­mach. Zwierz przyz­na szcz­erze, że nie ma prob­le­mu z marną fabułą bo takie filmy opier­a­ją się na bohat­er­ach. Tak jak Avanger­si, Strażni­cy Galak­ty­ki i w ogóle jakakol­wiek pro­dukc­ja gdzie gru­pa bohaterów czy anty­bo­haterów ma zapo­biec zniszcze­niu świa­ta. I tu film ponosi klęskę dość spek­taku­larną. Po pier­wsze w fab­ule tak naprawdę zabrakło miejs­ca dla wszys­t­kich bohaterów. Mamy więc dwie całkiem dobrze (jak na stan­dardy fil­mowego DC) zarysowane posta­cie – Dead­shota i Harley Quinn. Oni mają swo­je sze­rok­ie ret­ro­spekc­je, motywac­je i jak­iś charak­ter. Potem mamy bohaterów sła­biej zarysowanych. Tak więc jest Kap­i­tan Boomerang i Dia­blo, ci dwaj mają jakieś tam cechy charak­teru ale nie dosta­ją ani za bard­zo motywacji (Dia­blo bardziej) jak i cza­su by zaprezen­tować jakieś głęb­sze cechy swo­jego charak­teru. Ich wąt­ki są ogranic­zone i miejs­ca­mi trud­no powiedzieć co właś­ci­wie się z nimi dzieje pomiędzy sce­na­mi. Do tego im bliżej koń­ca tym bardziej ma się ochotę powiedzieć WTF, bo rzeczy nie są taki­mi jaki­mi się wyda­ją ale nikt nie tłu­maczy o co właś­ci­wie chodz­iło. Pochód zamyka­ją Killer Croc i Katana których moż­na było­by spoko­jnie wykreślić z fabuły i nikt by nie zauważył. I to jest poważny prob­lem bo jeśli przy­chodz­imy na film „grupowy” to spodziewamy się pewnej równowa­gi – tu jej nie ma a miejs­ca­mi – wyraźnie widać, że bohaterom wycię­to kil­ka scen bo wąt­ki się zaczy­na­ją albo np. widz­imy że ktoś ma opa­tr­zoną rękę ale nie wiemy, jak się zranił. Naj­do­bit­niej widać to jed­nak w sce­nie w której czar­o­dziej­ka podsyła bohaterom wyśnione wiz­je ich rzeczy­wis­toś­ci. I tak poz­na­je­my najskryt­sze marzenia… trój­ki bohaterów. Resz­ta twór­ców wyraźnie nie obchodzi.

Zwierz ma wraże­nie że film na każdym kroku udowad­nia jak bard­zo nie zrozu­mi­ano mate­ri­ału wyjś­ciowego. Np. natu­ry związku Harley Quinn i Jokera

Inna sprawa to zło naszych bohaterów. Swoisty urok Legionu Samobójców powinien pole­gać na tym, że oglą­damy anty­bo­haterów którym wcale nie chce­my kibi­cow­ać ale jesteśmy nie­jako zmuszeni przez sytu­ację. Powin­ni więc oni zachowywać się nie po bohater­sku. Prob­lem w tym, że twór­cy nie zro­bili nic by ten punkt wyjś­cia wyko­rzys­tać. Zami­ast tego zde­cy­dowali się na bard­zo prosty zabieg. Nasi bohaterowie są źli, ale właś­ci­wie to bardziej hon­orowi niż źli, miejs­ca­mi po pros­tu bard­zo skrzy­wdzeni. Dead­shot niby zabi­ja dla pieniędzy (widz­imy tylko jak strzela do fac­eta mafii więc i tak złego człowieka) ale widać że ma skrupuły. Harley jest po pros­tu zma­nip­u­lowana i zakochana w Jok­erze. Dia­blo nie umie się kon­trolować, Killer Croc został odrzu­cony przez społeczeńst­wo. Boomeran­ga praw­ie nie ma ale w sum­ie to tylko złodziej i pijaczy­na. Ale to nie wystar­czy, otóż abyśmy mieli pewność że schemat jest zachowany, to do fil­mu zosta­je wprowad­zona postać gorsza od nich wszys­t­kich. Otóż nikt w tym filmie nie jest tak „zły” i niemoral­ny jak  Aman­da Waller. Co podtrzy­mu­je dość trady­cyjny układ gdzie bohaterowie może nie są doskon­ali ale na pewno jest na świecie ktoś zde­cy­dowanie gorszy od nich. Ostate­cznie więc widz nie ma wraże­nia by oglą­dał coś jakoś­ciowo innego do filmów gdzie  pier­wsze skrzypce gra­ją super­bo­haterowie. Zresztą powiedzmy sobie szcz­erze, film jest tu bard­zo pozbaw­iony sub­tel­noś­ci bo Aman­da Waller wjeżdża przy dźwiękach „Sym­pa­thy for the Dev­il” – co mniej więcej charak­teryzu­je poziom sub­tel­noś­ci całego filmu.

Ponieważ każdy film potrze­bu­je tego złego, w Legion­ie Samobójców Aman­da Waller jest właś­ci­wie dia­błem na tle którego nasi bohaterowie wypada­ją jak grzeczne baranki

Jed­nak paradok­sal­nie tym co zwier­zowi najbardziej w filmie przeszkadza­ło to dwa dru­go­planowe wąt­ki.  Po pier­wsze kwes­t­ia Bat­mana  — twór­cy odgrażali się że pokażą Bat­mana z innej strony jak tego złego. Nic podob­ne­go nie ma miejs­ca ale w filmie zna­jdziemy scenę gdzie Bat­man zachodzi w ciem­nej uliczce ojca z córeczką by tam go aresz­tować. Powiedzmy sobie szcz­erze – jeśli czegoś może­my być pewni to że Bat­man nie będzie atakował rodz­i­ca wraca­jącego z dzieck­iem w ciem­nej uliczce ze świątecznych zakupów. Zwierz uwierzy we wszys­tko łącznie z Bat­manem strze­la­ją­cym do człowieka ale nie w to, że będzie on pozbaw­iał dziecko rodz­i­ca w ciem­nej uliczce w środ­ku nocy. Serio ktoś kto pisał tą scenę musi­ał­by chy­ba zupełnie nie rozu­mieć postaci Bat­mana który tego jed­nego na pewno by nie zro­bił. Albo przy­na­jm­niej nie tak. Zresztą praw­da jest taka, że jak Affleck jakoś dawał radę w Bat­man v Super­man to tu ten jego Bat­man jest taki mdły że aż ser­duszko boli.

Jok­er z Legionu Samobójców to taki gang­ster ze słaboś­cią do eks­cen­trycznych ciuchów. Nie ma się czym zach­wycać ani czego bać.

To jed­nak jed­na sce­na, która ewen­tu­al­nie może się zdarzyć (zwłaszcza że może ktoś rzeczy­wiś­cie coś takiego kiedyś narysował w komik­sie, choć zdaniem zwierza nie znaczy to, że jest to spójne z postacią Batmana).Otóż zwierza strasznie zden­er­wował sposób przed­staw­ienia związku Harley Quinn i Jok­era. Ter­az będzie kil­ka spoil­erów.   Film pokazu­je ich nam jako zakochany w sobie duet zabójców. Kiedy ona trafia do więzienia on zaczy­na knuć skom­p­likowaną intrygę jak ją wydostać, kiedy on namaw­ia ją by dla niego skoczyła do kwa­su to jed­nak zami­ast zostaw­ić na pewną śmierć rzu­ca się ją ratować, kiedy jeden plan się nie powiedzie – zacznie układać dru­gi. Wszys­tko by byli razem. Otóż prob­lem pole­ga na tym, że ten związek nie powinien tak wyglą­dać. To co jest między Harley Quinn a Jok­erem zawsze opier­ało się na schema­cie toksy­cznego związku, gdzie ona go kocha a on…. On jest nieobliczal­ny i sza­lony. To właśnie ten ele­ment czynił związek Harley i Jok­era jed­nym z najbardziej niepoko­ją­cych ele­men­tów świa­ta DC – dobrze odd­a­ją­cy mało rozry­wkowy charak­ter toksy­cznych związków gdzie ona powin­na ode­jść ale nie umie, a on to wyko­rzys­tu­je – niekiedy posuwa­jąc się do prze­mo­cy. Tu jed­nak tego nie ma – mamy za to kocha­ją­cy się sza­lony duet. Zami­ast być niepoko­ją­co i prz­er­aża­ją­co robi się schematy­cznie i daleko od  ducha postaci. Co więcej pier­wot­nie w sce­nar­iuszu tak właśnie miała wyglą­dać ta relac­ja. Ale zde­cy­dowano się to zmienić. Po co? Czy naprawdę pro­du­cen­ci uznali, że chce­my zobaczyć Jok­era jako zaan­gażowanego ukochanego bohater­ki? Prze­cież nie po to jest tam postać!

Moż­na odnieść wraże­nie, że twór­cy film uznali że sek­sowność Harley jest ważniejsza od jej szaleństwa

A sko­ro przy duchu postaci jesteśmy to warto poroz­maw­iać o castin­gu. Najwięcej w kon­tekś­cie fil­mu mówiło się o Jaredzie Leto jako o Jok­erze. Do widzów docier­ały infor­ma­c­je o tym jak ponoć całkowicie poświę­cił się roli i na planie zachowywał się bard­zo niepoko­ją­co. Tym­cza­sem jego rola jest… co najm­niej nija­ka. Zwierz odniósł wraże­nie, że gra on Jok­era trochę tak jak zagrał­by go kilka­naś­cie lat temu John­ny Depp. Trochę wystyl­i­zowanych gestów i niezbyt wyraź­na wymowa. Nic w tym prz­er­aża­jącego, zwłaszcza że mimo zielonych włosów i zło­tych zębów twór­cy nie zro­bili za wiele by uczynić Jare­da mniej atrak­cyjnym. Wręcz prze­ci­wnie ich Jok­er to bard­zo pięknie wystyl­i­zowany gang­ster, w którym sporo zostało z rozsąd­ku i obliczal­noś­ci. W porów­na­niu z bard­zo cam­powym wys­tępem Jac­ka Nichol­sona i z apo­teozą chao­su jaką był Jok­er Ledgera ten wypa­da bladz­i­utko – jak facet ze słaboś­cią do kolorowych ciuszków. Serio to jest ten moment w którym jak rzad­ko widać jak nakrę­cona pro­moc­ja zaszkodz­iła roli. Inna sprawa – może w końcu ludzie zaczną rozu­mieć że fizy­cz­na meta­mor­foza nie znaczy od razu dobrej roli. Trze­ba jeszcze coś w to włożyć.

Oglą­da­jąc film moż­na miejs­ca­mi odnieść wraże­nie, że twór­cy pokazu­ją nam ostat­ni akt zupełnie innej pro­dukcji. Ale jakoś za bard­zo się tym nie przejmują

Zupełnie inny prob­lem zwierz ma z Mar­got Rob­bie jako Harley Quinn. Otóż Rob­bie gra doskonale – gdy­by ktoś zapy­tał zwierza jaka jest najbliższa komik­sowe­mu pier­wow­zorowi postać w uni­w­er­sum DC to wskaza­ł­by właśnie Harley Quinn. Jest doskon­ałym połącze­niem sza­leńst­wa, wrażli­woś­ci i poczu­cia humoru. Jest słod­ka ale jed­nocześnie nie wyglą­da dzi­wnie kiedy z radoś­cią rozwala prze­ci­wników. Do tego w tych sce­nach w których trze­ba pokazać wrażli­wość bohater­ki wychodzi to bard­zo nat­u­ral­nie  i jakoś nie stoi w sprzecznoś­ci z tym że kil­ka scen później jest nieustraszona. Co praw­da sce­nar­iusz nie daje jej bard­zo dużo do zagra­nia ale z tym co ma radzi sobie wyśmieni­cie. Ale zwierz ma prob­lem z tym jak śledzi ją kam­era. Nie ma bowiem wąt­pli­woś­ci, że poza pier­wszą sceną w której Harley się prze­biera (zatrzy­mu­jąc tym samym ruch w  męskiej bazie wojskowej) film powinien nieco mniej miejs­ca poświę­cać jej wyglą­dowi. Jed­no zwróce­nie uwa­gi na jej wygląd czy sek­sowność wystar­czy (zwłaszcza że nie jest to ele­ment kon­sty­tu­u­ją­cy postać). Tym­cza­sem film cały czas pokazu­je nam Harley tak, że kon­cen­tru­je się na jej wyglądzie. Zwierz zwró­cił uwagę, że kiedy bohater­ka odchodzi spoglą­damy na jej skrom­nie odziany tyłek. Zwierz nie ma nic prze­ci­wko bo Rob­bie to ślicz­na dziew­czy­na ale w filmie gdzie wszys­tkie kobiece bohater­ki poza jed­ną chodzą w skąpym odzie­niu moż­na było­by się powstrzymać.

W filmie są co praw­da cztery posta­cie kobiece co praw­ie się nie zdarza. Ale jed­na nie ma kwestii, tylko jed­na nie nosi skąpego stro­ju i w sum­ie gdy­by je wszys­tkie zebrać to wyszła­by jed­na peł­na bohaterka

Nato­mi­ast zde­cy­dowanie zagrało obsadze­nie Willa Smitha  jako Dead­shota – sprawdza się w sce­nach akcji, sprawdza się jako czuły ojciec i od cza­sów Focusa ( bard­zo przy­jem­nego fil­mu którego Warn­er Bros chy­ba się przes­traszył bo wprowadz­ił go do kin tak, że nikt nie zauważył) ma dobrą i nat­u­ral­ną chemię z Mar­got Rob­bie. O resz­cie obsady trud­no coś konkret­nego powiedzieć. Zwierz ma olbrzy­mi prob­lem z aktorem którego miano brz­mi Jai Court­ney ale zwierz nazy­wa go „tan­im Tomem Hardym”. Otóż facet wyglą­da jak Tom Hardy, gra jak Tom Hardy i ogól­nie spraw­ia wraże­nie jak­by był dokład­nie tą osobą którą się zatrud­nia kiedy Tom Hardy aku­rat jest zaję­ty adop­towaniem kole­jnego psa. Zwier­zowi jego rola się podobała ale chy­ba głównie dlat­ego że … przy­pom­i­na Toma Hardy’ego. Cara Delev­ingne zaj­mu­je się tu głównie dzi­wnym wygi­naniem się w skrom­nym stro­ju a Joel Kin­na­man – chmurnym patrze­niem przed siebie. I tak ma więcej do zagra­nia niż Scott East­wood który wyglą­da na głęboko zaskoc­zonego że w ogóle w tym filmie jest. Bard­zo dobrze wypa­da za to Vio­la Davies w roli dia­bła w biz­ne­sowym kostiu­mie. Szko­da tylko, że ta dobra rola jest miejs­ca­mi moc­no przeszarżowana. Ale nie za sprawą aktor­ki tylko raczej jej otoczenia – muzy­ki czy np. fak­tu, że swój plan przed­staw­ia jedząc krwis­tego ste­ka i popi­ja­jąc winem. Żeby nie było wąt­pli­woś­ci że jest zła i krwiożercza.

Wil Smith jest świet­nym Dead­shotem. Szko­da tylko, że jego bohater jest tak mdły

Legion Samobójców to film którego spoko­jnie mogło­by nie być. To chy­ba najwięk­szy zarzut jak zwierz ma do tej pro­dukcji. Jeśli ma budować świat fil­mowego DC to robi to niepo­rad­nie, pośpiesznie i bała­ganiarsko. Trud­no określić dlaczego dzieje się po Bat­manie i Super­manie a nie równole­gle co było­by dużo bardziej log­iczne (tworze­nie składu super złoczyńców kiedy super bohaterowie się biją między sobą brz­mi log­icznej niż lęk przed następ­nym super­bo­haterem). Do tego z jed­nej strony twór­cy bard­zo dokład­nie pokazu­ją nam kole­jnych bohaterów z drugiej – każą przyjąć że w tym świecie ist­nieje magia. Bo tak. Żeby było jasne – Mar­vel zde­cy­du­je się wprowadz­ić mag­ię dopiero w listopadzie wraz z Dok­torem Strange. Czyli po kilku­nas­tu fil­mowych tytułach. I zro­bi to w osob­nym filmie z obsadą złożoną z ludzi o najdzi­wniejszych twarzach w Hol­ly­wood. Tym­cza­sem DC które pośpiesznie budu­je swój świat robi to zaskaku­ją­co chao­ty­cznie – jeśli chce wielki­mi skoka­mi nadra­bi­ać stra­cony czas to ich pro­dukc­je powin­ny być bardziej pre­cyzyjne, spójne i  korzys­ta­jące ze szlaków jakie prze­tarł im Mar­vel.  Jed­nak oglą­da­jąc Legion Samobójców moż­na odnieść wraże­nie że nikt za bard­zo nie wie po co ma być ten film, jak dokładać się do budowy świa­ta i jakie mieć znacze­nie dla widzów i wiel­bi­cieli komik­sowych bohaterów. Niby to wszys­tko ma się razem łączyć ale tam gdzie w fil­mach Mar­vela mieliśmy spójną logikę tu mamy coś szytego gruby­mi nić­mi, mało pocią­ga­jącego i takiego… łatwego do zignorowania.

Ponoć Legion Samobójców miał być zabawny. Wciąż czekam

Zwierz każdy kole­jny film DC wita  z nadzieją że może tym razem mech­a­nizm zaskoczy. Bo prze­cież powinien – DC nie ma gorszych bohaterów niż Mar­vel, wręcz prze­ci­wnie – ma kilku zde­cy­dowanie ciekawszych. Ale wciąż nad fil­ma­mi wisi jakieś fatum. Tak jak­by odpowiedzialne za nie stu­dio nie umi­ało pogodz­ić się z fak­tem, że albo daje się reży­serom artysty­czną wol­ność – i wtedy mogą wyjść pro­dukc­je bard­zo różne i  niekoniecznie zgodne z pewnym sche­matem kina super bohater­skiego, albo prze­j­mu­je się całkow­itą kon­trolę ale wtedy wychodzi pro­dukt częs­to pozbaw­iony jakichkol­wiek cech indy­wid­u­al­nych. W tym zaw­iesze­niu  gubią się wszys­tkie zale­ty pro­dukcji. I tak  wracamy do sytu­acji gdzie najbardziej wyczeki­wanym filmem super bohater­skim ze stacji DC jest Lego Batman.

Ps: Zwierz musi powiedzieć że czy­ta­jąc listę wycię­tych scen dochodzi coraz bardziej do wniosku, że to mógł być całkiem niezły film. Ale już nie będzie.